Ο ευρέως διαδεδομένος σκεπτικισμός για τη θεμελίωση της δομής της κοινωνίας σε συνδυασμό με κοινωνικές και υλικές κρίσεις και μια επανάσταση της πληροφόρησης φαίνεται να μας έχουν τοποθετήσει σε μια μοναδική ιστορική στιγμή. Ο κατακερματισμός της εμπιστοσύνης στις σχέσεις εξουσίας και ο καθορισμός των θεσμών συμβαίνουν σε α κλίμακα υποδηλώνοντας ότι μπορεί να βιώνουμε αυτό που η Ρόζα Λούξεμπουργκ περιγράφεται ως το «πέρασμα μιας ιστορικής περιόδου από τη μια δεδομένη μορφή κοινωνίας στην άλλη».
Ο κίνδυνος να μην ληφθούν σοβαρά υπόψη οι σημερινοί κατακερματισμοί θα ήταν η υπο-αντίδραση σε αυτό το πιθανό σημείο καμπής και την πιθανή συνέπεια της επιταχυνόμενης βαρβαρότητας. Η διερεύνηση δυνατοτήτων, εγκυμονούσες στην εποχή μας, για οργάνωση ενάντια στα τρέχοντα προβλήματα και για την υποστήριξη και την απόκτηση υποστήριξης για ένα εναλλακτικό όραμα μιας νέας κοινωνίας θα διερευνηθεί στα επόμενα σχόλια.
Η κοινωνική μας ατζέντα θα πρέπει να είναι η οικοδόμηση μιας βάσης για σοβαρό μακροχρόνιο κοινωνικό αγώνα που θα βοηθούσε κατά συνέπεια να οικοδομηθεί αυτό που αποκαλώ αυτόνομο έργο για μια συμμετοχική κοινωνία—την συνειδητή δημιουργία κοινωνικών κινημάτων και θεσμών που παράγουν αταξία και αυτοδιαχειριζόμενα αποτελέσματα. Η κοινή χρήση ενός γενικού σχεδίου για μια τέτοια κοινωνία θα μας βοηθήσει να κάνουμε το πέρασμα από τη σημερινή κοινωνία στη νέα.
Η αξιολόγηση της περιόδου μας συνεπάγεται τη μέτρηση της τρέχουσας στιγμής και της ικανότητάς μας να την αλλάξουμε συνειδητά. Υπάρχουν πολλές αναλύσεις και σχόλια που ρίχνουν φως στα τρέχοντα προβλήματα, αλλά όχι αρκετή για να προτείνουμε μια διέξοδο από την παρούσα τραγική περίσταση. Με περαιτέρω οικονομικές και οικολογικές κρίσεις στον ορίζοντα, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν εκφράζεται περισσότερη επείγουσα ανάγκη για ριζική κοινωνική αλλαγή.
Οι καθοριστικοί θεσμοί της κοινωνίας αναδιοργανώνονται από μια συντριπτικά πολύπλοκη σειρά κοινωνικών και υλικών δυνάμεων. Η φθίνουσα οικολογία και οικονομία, η μαζική αποδυνάμωση, οι στρεβλωμένες μεταρρυθμίσεις, η τεχνολογική αλλαγή, η κυριαρχία των ελίτ και η κοινωνική εξέγερση, είναι μερικές μόνο από αυτές τις δυνάμεις που μπορούμε να δούμε. Υπάρχουν όμως πολλά που δεν μπορούμε. Κάνοντας την εκτίμησή μας πιο δύσκολη είναι ότι οι δυνάμεις που κληρονομήθηκαν από τις προηγούμενες γενιές και οι αγώνες καθιστούν δύσκολο να γνωρίζουμε πού τελειώνουν οι επιδεινώσεις του χθες ή πού ξεκινούν οι σημερινές.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την ευφορία των προεδρικών εκλογών του Ομπάμα για τον πρώτο μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ και η ελπίδα για τον τερματισμό των πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν έχουν πέσει σε απαισιοδοξία. Η οργάνωση Tea Party έχει κινητοποιήσει δυσαρέσκεια ενάντια στη «μεγάλη κυβέρνηση». Ο γάμος ομοφυλοφίλων και η κατάργηση της ομοφοβικής πολιτικής του αμερικανικού στρατού «Μη ρωτάς, μη λες» έχουν τεθεί στην εθνική ατζέντα. Η μακροπρόθεσμη υποχρηματοδότηση και η ιδιωτικοποίηση της υγείας, της εκπαίδευσης και των δημόσιων πόρων, πιο εύστοχα να περιγραφεί ως ξεκοιλιά, βρίσκεται σε καλό δρόμο.
Η δημόσια δυσαρέσκεια για τις τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες είναι βαθιά και είναι ακριβώς κάτω από την επιφάνεια. Οι στιγμιαίες εκρήξεις συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή καθώς και σε πιο ορατές περιπτώσεις. Οι μαζικές διαμαρτυρίες για τη μεταρρύθμιση της μετανάστευσης το 2006, η κατάληψη των εργαζομένων στα Windows and Doors στη Δημοκρατία του Σικάγο το 2008 και η φετινή κατάληψη του κτιρίου της πρωτεύουσας του Ουισκόνσιν είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Συνήθως θα έπρεπε να μας ανησυχεί η επιστροφή στην κανονικότητα μετά από αυτά τα γεγονότα. Αλλά κάτι μεγαλύτερο φαίνεται να ξετυλίγεται που σηματοδοτεί την παρούσα μας στιγμή. Οι προτάσεις της ελίτ για την «λύση» των περισσότερων μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων υπόσχονται να φέρουν περισσότερες αναταραχές—περισσότερη λιτότητα για την «λύση» της οικονομικής κρίσης, πιο εκτεταμένα χρονοδιαγράμματα για την απόσυρση από τον πόλεμο και την κατοχή. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βαριούνται. Τόσο οι νέοι όσο και οι ηλικιωμένοι δεν έχουν μέλλον να προσβλέπουν.
Τα διεθνή σημάδια μαζικής κοινωνικής πάλης και εξέγερσης έχουν ξεπηδήσει το ένα μετά το άλλο τα τελευταία χρόνια. Οι ταραχές του Λονδίνου της περασμένης εβδομάδας έλαβαν χώρα μετά από δεκαετίες αστυνομικής βίας και, πιο πρόσφατα, μαζικής οργάνωσης και ακτιβισμού κατά της λιτότητας στο Ηνωμένο Βασίλειο και καλύπτουν τον τελευταίο χρόνο. Εξεγέρσεις από την Ελλάδα 2008 έως σήμερα, αποκαλύψεις του WikiLeaks κεντρικών κόμβων κυβερνητικής κατάχρησης και εξουσίας, φοιτητικές εξεγέρσεις, η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη», η εξέγερση των «Αγανακτισμένων» (και το κίνημα της Πραγματικής Δημοκρατίας) και παγκόσμιος χακτιβισμός από τους LulzSec και Ανώνυμοι - έχουν γίνει χαρακτηριστικά της σημερινής μας εποχής.
Όλα αυτά ξεδιπλώνονται σε μια εύθραυστη παγκόσμια οικολογία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συζητά τους τρόπους με τους οποίους η κλιματική αλλαγή θα προκαλέσει τελικά απειλές για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, καθώς οι ξηρασίες και οι πλημμύρες συνεχίζουν να καταστρέφουν, τα νησιά εξαφανίζονται και τα έθνη πολεμούν για τους υδάτινους πόρους.
Οι σκέψεις για την τρέχουσα κατάστασή μας είναι πολλές και ποικίλες. Για να επικεντρωθούν σε ένα πρόσφατο γεγονός, ορισμένοι προτείνουν ότι το βάθος και το εύρος της κοινωνικής αλλαγής που επιδιώκει ο "Αραβική άνοιξη" και Εξεγέρσεις «αγανακτισμένων» παράλληλα με το 19th Η Κομμούνα του Παρισιού του αιώνα—όπου κάθε αγώνας αγωνιζόταν για να αποτινάξει την αυταρχική εξουσία χρησιμοποιώντας μια αντιεξουσιαστική πρακτική για να εισαγάγει νέα «δημοκρατικά» ιδανικά και θεσμούς.
Άλλοι έχουν υποστηρίξει ότι Η «Αραβική Άνοιξη» είναι ένας αγώνας για τις προτάσεις της εποχής του Διαφωτισμού «δημιουργικής ικανότητας της ανθρώπινης βούλησης, λογικής και ελευθερίας». Αλλά ότι αυτές οι προτάσεις μπορούν να εντοπιστούν ευρύτερα σε μια «παγκόσμια ιστορία» που περιλαμβάνει «εγχώριες φιλοσοφικές και κοινωνικές παραδόσεις».
Τέτοιες αναλύσεις υποδηλώνουν ότι η αινιγματική και επηρεαστική «Αραβική Άνοιξη» δεν ενστερνίστηκε συνειδητά ριζοσπαστικούς στόχους. Όμως, η αναζήτηση για την αξιοποίηση του ελέγχου της ικανότητας και της θέλησης κάποιου μέσω μιας οριζόντιας πρακτικής θα μπορούσε, τελικά, να έχει ριζικές συνέπειες και να απαιτήσει ένα αυτόνομο έργο που θα μπορούσε να επιτρέψει τη μετάβαση από τον έναν τρόπο κοινωνίας στον άλλο.
Η μεταβαλλόμενη κεντρική θέση των ΗΠΑ και της Ευρώπης στις σημερινές παγκόσμιες σχέσεις εξουσίας είναι ένα σημαντικό μέρος αυτής της τρέχουσας κοινωνικής ιστορικής στιγμής. Ένα από τα κύρια αποτελέσματα αυτής της μετατόπισης είναι ότι η σημερινή συνδεδεμένη χρηματοπιστωτική κρίση τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ έχει αποδυναμώσει περαιτέρω τη θέση της Δύσης ως διαπραγματευτικής δύναμης στον κόσμο σε σχέση με την Κίνα και την Ινδία. Επιπλέον, η Λατινική Αμερική κινείται σταθερά στη δική της αναπτυξιακή πορεία και μακριά από την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Αυτές οι αλλαγές έχουν εκτυλίσσονται εδώ και δεκαετίες και παρέχουν ενδιαφέρουσες πλατφόρμες για την αξιολόγηση των πιο πρόσφατων εξελίξεων. Οι προσπάθειες για αλλαγή καθεστώτος από κάτω προς τα πάνω από τις χώρες της Μέσης Ανατολής που ήταν παλαιότερα φιλικές προς τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου και άλλων, κυματίζουν τώρα και μέσα και γύρω από το Ισραήλ και με απαιτήσεις για εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις που αφορούν τη στέγαση, το εισόδημα και την αναδιανομή του πλούτου.
Όλα αυτά τα γεγονότα έχουν πολλαπλές αιτίες. Καμία όμως δεν εγγυάται την προοδευτική εξέλιξη της ιστορίας προς μια κοινωνία που είναι συνειδητά οργανωμένη για να παράγει αταξία, αυτοδιαχείριση, διαφορετικότητα και αλληλεγγύη και να περιλαμβάνει το σύνολο της κοινωνικής ζωής. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι μπήκαμε στο μονοπάτι της συνειδητής δημιουργίας μιας συμμετοχικής κοινωνίας. Το να φτάσουμε σε αυτή τη δυνατότητα μέσα από την τρέχουσα κοινωνική ιστορική στιγμή μας και να φανταστούμε πώς μπορεί να μοιάζει αυτό θα διερευνηθεί σε αυτήν τη σειρά σχολίων πολλών μερών τις επόμενες εβδομάδες.
Ο Chris Spannos είναι ιδρυτής και εκδότης του Η Νέα Σημασία (TNS). Το TNS είναι ένα διαδικτυακό περιοδικό πολυμέσων που εξερευνά επαναστατικές δυνάμεις για αλλαγή και αυτονομία στα 21st Αιώνας.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά