Ο συγκλονιστικός θρίαμβος του Σύριζα στις πρόσφατες ελληνικές εκλογές προκάλεσε σοκ σε όλο τον κόσμο και έχει προκαλέσει φρενίτιδα ορισμένα διεθνή ΜΜΕ.
Ώρες μετά την ορκωμοσία, η νέα κυβέρνηση Σύριζα πάγωσε τις ιδιωτικοποιήσεις, επανέφερε τον μηνιαίο κατώτατο μισθό 751 ευρώ, υποσχέθηκε ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών, ακύρωσε τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα και πολλά άλλα.
Οι New York Times αμφισβήτησαν την ικανότητα της κυβέρνησης Σύριζα να πετύχει. Ο Independent υποστήριξε ότι η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Και το BBC και το Reuters ανησύχησαν για τις αναταραχές της αγοράς.
Σε αυτά τα ισχυρά μέσα ενημέρωσης, οι ενέργειες του Σύριζα — με στόχο τη διασφάλιση της βασικής ανθρώπινης ευημερίας, ώστε οι άνθρωποι να έχουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα για να εγγυηθούν την πρόσβαση σε στέγη και φαγητό, για παράδειγμα — είναι οπισθοδρομικές. Για αυτούς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επέβαλαν οικονομική λιτότητα - η οποία έχει προκαλέσει 3 εκατομμύρια Έλληνες να μείνουν χωρίς ασφάλιση υγείας, ραγδαία αύξηση της βρεφικής θνησιμότητας και αύξηση των αυτοκτονιών - είναι απαραίτητη για να γίνει η χώρα ανταγωνιστική στην παγκόσμια αγορά.
Είναι δύσκολο να δούμε πώς αυτή η άποψη θα μπορούσε να είναι πιο παράλογη.
Το περιοδικό Economist προτείνει ότι οι μεταρρυθμίσεις του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, σύμφωνα με αυτούς, «μάλλον είναι ένας τρελός αριστερός», θα οδηγούσαν σε μεγαλύτερη απώλεια εισοδήματος των εργαζομένων και θα ενίσχυαν τα ποσοστά ανεργίας ακόμη υψηλότερα από το σημερινό 25%.
Όμως μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2011, στα πολύ πρώτα στάδια της επιβολής της οικονομικής λιτότητας, περισσότερες από 68,000 μικρές επιχειρήσεις είχαν κλείσει. Τον επόμενο Σεπτέμβριο, το ένα τρίτο των καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας είχε κλείσει. Η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου ανέφερε τον Απρίλιο του 2013 ότι έκλεισαν «άνευ προηγουμένου» 150,000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Θα μπορούσαν οι σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις του Σύριζα να προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημιά στην ευημερία του πληθυσμού, σε σύγκριση με τους τρόπους με τους οποίους η σαρωτική ιδιωτικοποίηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού — συμπεριλαμβανομένων 14 αεροδρομίων, μεγάλων ραδιοσυχνοτήτων, νησιών, παραλιών, ιστορικών κτιρίων, φυσικού αερίου, νερού, λιμανιών και σιδηροδρόμων συστήματα — και η λιτότητα έχει αγριέψει τη χώρα;
Στο βασικό του κείμενο από το 1960, «Σύγχρονος Καπιταλισμός και Επανάσταση», ο Έλληνας/Γάλλος φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης έγραψε ότι Η ιδιωτικοποίηση είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού γιατί καταστρέφει τις συλλογικές κοινωνικές σχέσεις που αποτελούν τη βάση για να συγκεντρωθούν οι άνθρωποι για να λύσουν τα σημαντικά προβλήματα της ημέρας. Αποπολιτικοποιεί. Οδηγεί την κοινωνία να παρέχει ιδιωτικές και όχι δημόσιες λύσεις και πιέζει τους ανθρώπους να ενεργούν μόνοι τους σε μια σπείρα μακριά από τους άλλους.
Δεν είναι περίεργο ότι μία από τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης Σύριζα ήταν το πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων. Τα κυρίαρχα διεθνή μέσα ενημέρωσης, όπως ήταν αναμενόμενο, αντέδρασαν υστερικά.
Όταν η ελληνική οικονομία χτύπησε ένα παγόβουνο πριν από σχεδόν έξι χρόνια, η ΕΕ και το ΔΝΤ άρχισαν γρήγορα να προωθούν μια εκτεταμένη ατζέντα για την ελεύθερη αγορά, με αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να μένουν άποροι. Σε αντίσταση, οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους σε πολύχρωμες διαμαρτυρίες και εξουθενωτικές απεργίες.
Τα λέιζερ που έλαμψαν οι Έλληνες στους φακούς των καμερών και των προσώπων της αστυνομίας στις πολλές εκδηλώσεις στους δρόμους κατά της λιτότητας και της καταστολής προσπάθησαν να τυφλώσουν τη μονοδιάστατη άποψη των μέσων ενημέρωσης για την κατάστασή τους. Γυαλίζοντας τα λέιζερ, ήλπιζαν να διακόψουν τους παπαράτσι που ήταν υπέρ της λιτότητας που καταλάμβαναν τα μπαλκόνια του Athens Plaza Hotel με ασφάλεια πάνω από τα δακρυγόνα και τα ρόπαλα που κατέβαιναν στην πλατεία Συντάγματος παρακάτω.
Οι παπαράτσι που ήταν υπέρ της λιτότητας απεικόνισαν την ελληνική κρίση με όρους διαφθοράς, ευθύνης και χρέους, εξουδετερώνοντας το ανθρώπινο κόστος και τις συνέπειες της λιτότητας ενάντια στις οποίες επαναστατούσαν οι Έλληνες. Η λιτότητα που λειτουργεί ως μια μορφή κοινωνικού ελέγχου, απομακρύνοντας τα άτομα μεταξύ τους, προκαλώντας αυτό που ο Καστοριάδης περιέγραψε ως μια μοναχική σπείρα μακριά το ένα από το άλλο.
Αυτό εξηγεί γιατί ορισμένοι Έλληνες επιτέθηκαν, ή τουλάχιστον αντιμετώπισαν σωματικά σε δημοσιογράφους, προειδοποιώντας τους να σταματήσουν να γυρίζουν ή κινδυνεύουν να σπάσουν την κάμερά τους. Προσωπικά έχω βρεθεί αντιμέτωπος με αυτόν τον τρόπο, από διαδηλωτές. Όταν η ιστορία σου δεν λέγεται, αλλά οι εικόνες της αντίστασής σου χρησιμοποιούνται για να πουλήσουν μια ιστορία ανευθυνότητας απέναντι σε εντελώς «λογικά» και απαραίτητα οικονομικά μέτρα — δεν θέλεις καθόλου να γίνουν οι εικόνες.
Οι θεσμοί των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης έχουν διαφθαρεί μέχρι τον πυρήνα τους, με αποτέλεσμα ολόκληρο το σύγχρονο εγχείρημα της δημοσιογραφίας να έχει χάσει το νόημά του.
Η λέξη για τον «δημοσιογράφο» στα ελληνικά είναι δημοσιογραφία — προφέρεται dee-mos-eeo-gra-fos — και στα ελληνικά μοιάζει με αυτό: δημοσιογράφος. Σε ετυμολογικούς όρους, η ρίζα «δημοσ» σημαίνει «ο λαός» ενώ «γράφος» (γράφος) σημαίνει «συγγραφέας».
Υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες για το τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις όταν συνδυάζονται. Η προτίμησή μου είναι ότι όταν συνδυάζονται αυτές οι λέξεις ορίζουν έναν δημοσιογράφο ως «συγγραφέα για το λαό». Εάν η ελληνική λέξη για τη δημοσιογραφία μπορεί να ειπωθεί ότι έχει αυτή την χροιά, η πρόσφατη ιστορική κάλυψη των κρίσεων και η νίκη του Σύριζα αποκαλύπτουν τον αριθμό των τρόπων με τους οποίους το επάγγελμα έχει χάσει το αρχικό του νόημα. Οι δημοσιογράφοι στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης δεν γράφουν στην υπηρεσία του λαού. Γράφουν στην υπηρεσία της εξουσίας.
Από τότε που ο Σύριζα μπήκε στο ρινγκ ως σοβαρός εκλογικός διεκδικητής, οι ευρωπαϊκές και οι ελληνικές ελίτ έχουν εντείνει τους φόβους για πανικόβλητους επενδυτές και την αποβολή Ελλήνων από την ευρωζώνη, προκειμένου να κρούουν τον φόβο στις καρδιές του πληθυσμού ώστε να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα που μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε τα όρια της αποδεκτής σκέψης της λιτότητας, ο φόβος της χορωδίας έχει ενταθεί.
Έτσι, ενώ διαβάζετε ενοχλητικούς και υποστηρικτικούς τίτλους που υποδηλώνουν «Γιατί η Ευρωζώνη μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσει την Ελλάδα για να σώσει την Ισπανία» (Wall Street Journal), ή αόριστες και λανθασμένες αναφορές μέσων ότι «η Ελλάδα ήταν η υστέρηση της Ευρώπης, μερικές φορές σχεδόν δεν μπήκε στον κόπο να φιλοδοξήσει να τα πρότυπα των άλλων εθνών της ΕΕ» (BBC), θυμηθείτε ότι αυτοί και άλλοι κυρίαρχοι θεσμοί μέσων ενημέρωσης προσπαθούν να επιβάλουν μια παράλογη κοσμοθεωρία σε πληθυσμούς που εξυψώνουν μια άδικη κοινωνική τάξη που κρατά τους ισχυρούς ασφαλείς για την ανθρώπινη ευημερία και την ελεύθερη ανάπτυξη του όλα.
Ο Chris Spannos είναι οικοδεσπότης του προγράμματος ανάλυσης μέσων του teleSUR "Φανταστικές Γραμμές. "
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά