Ήρθε η ώρα να πλύνουμε τα χέρια μας από τον Ντόναλντ Τραμπ. Η πανδημία του κορωνοϊού γίνεται γρήγορα ο τυφώνας Κατρίνα του Τραμπ, επειδή η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διέλυσε τόσο άσχημα τα πρώτα στάδια της καταστροφής. Το CDC αρχικά έστειλε ελαττωματικά κιτ δοκιμών, περιορισμένες δοκιμές σε ταξιδιώτες στο εξωτερικό και εμπόδισε άλλα εργαστήρια από τις δοκιμές. Όλη αυτή η πρακτική ανικανότητα μπορεί και πρέπει να επιβληθεί εναντίον του Τραμπ.
Αλλά ιδεολογικά, ο κορωνοϊός είναι επίσης μια βολή για την ακροδεξιά, ξενοφοβική κοσμοθεωρία του Τραμπ. Θα εκμεταλλευτεί την πανδημία μέχρι το τέλος, και ο Μπάιντεν μπορεί επίσης να τη χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα κατά της πραγματοποίησης βαθιών μεταρρυθμίσεων.
Στο The Evergreen State College στην Ολυμπία της Ουάσιγκτον, ολοκληρώνουμε τώρα το μάθημά μας για το χειμερινό τρίμηνο "Καταστροφή: Κοινοτική Ανθεκτικότητα μπροστά στην Καταστροφή», το οποίο δίδαξα με την Suree Towfighnia. Δυστυχώς, ήταν μια εξαιρετικά κατάλληλη τάξη να διδάσκω κοντά στο επίκεντρο της πανδημίας στη Βόρεια Αμερική.
Έχουμε μάθει από προηγούμενες καταστροφές ότι ο φόβος κάνει τους πολίτες πιο υπάκουους στην εξουσία. Ο φόβος ενισχύει το υπερκράτος ως προστάτη μας και δικαιολογεί καταπιεστικές ή άνισες αντιδράσεις (για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες δεν έχουν την επιλογή να μετακινηθούν από απόσταση). Ο «πανικός της ελίτ» προκαλεί κατασταλτικά μέτρα που αρχίζουν να βγάζουν έξω την αστυνομία, τους επαγρύπνησης και τον στρατό, ειρωνικά στο όνομα της αποτροπής του πανικού στο κοινό.
Ο Τραμπ και οι Ευρωπαίοι κλώνοι του χρησιμοποιούν τον λεγόμενο «ξένο ιό» ως ξενοφοβικό εξορθολογισμό για «ισχυρότερα σύνορα» κατά των μεταναστών, παρόλο που αυτή τη στιγμή οι Σύροι και οι Ονδούρες έχουν πολύ περισσότερα να φοβηθούν ιατρικά από την επαφή με Ευρωπαίους και Αμερικανούς πολίτες από τους άλλους. πολύ γύρω. Τα σατανικά δακτυλικά αποτυπώματα του Στίβεν Μίλερ ήταν παντού στην άθλια ομιλία του Τραμπ στο έθνος το βράδυ της Τετάρτης. Δεν είναι «ξένος ιός» — είναι ανθρώπινος ιός.
Η ίδια η ιδέα της «κοινωνικής αποστασιοποίησης» σκίζει τις αξίες της κοινότητας μας. Ενώ ένας σεισμός ή ένας τυφώνας μπορεί να φέρει κοντά αγνώστους σε έναν κοινό σκοπό (όπως αναφέρει η Rebecca Solnit στο Ένας παράδεισος χτισμένος στην κόλαση), μια πανδημία ενισχύει τη νεοφιλελεύθερη ατομικιστική απομόνωση και δίνει προτεραιότητα στη δική μας πυρηνική οικογένεια έναντι των δυνητικά «ζόμπι» γειτόνων μας.
Η αμερικανική νοοτροπία της «μετάδοσης» ήταν ιστορικά γεμάτη με φυλετικούς, πολιτιστικούς και πολιτικούς αποκλεισμούς, με τις ρίζες τους στους «Κόκκινους Τρόμους» και τους «Κίτρινους Κινδύνους». Το Angel Island, στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, χρησιμοποιήθηκε ως κέντρο για την ανάκριση και την καραντίνα μεταναστών από την Ασία, όχι ως μέρος υποδοχής όπως το Ellis Island ήταν συνήθως για τους Ευρωπαίους μετανάστες. Τα αντικινεζικά πογκρόμ εδώ στη Δυτική Ακτή συχνά δικαιολογούνταν με ισχυρισμούς για εξορισμό της λέπρας και άλλων ασθενειών.
Αυτοί οι παράλογοι φόβοι τρέχουν βαθιά στη δυτική ψυχή και όταν ο φόβος κυριαρχεί πάνω από την αγάπη και τη φροντίδα, κυριαρχεί ο συντηρητισμός. Κυριαρχεί ιδιαίτερα όταν αξιοποιεί την έννοια μιας (λευκής) αμυντικής κοινότητας που εξοστρακίζει τις «ξένες ορδές» και όταν η μόνη εναλλακτική που τίθεται είναι ένας νεοφιλελευθερισμός που μας χωρίζει σε απομονωμένα, ανίσχυρα άτομα. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο ένας άλλος νεοφιλελεύθερος υποψήφιος όπως ο Μπάιντεν είναι ευάλωτος σε έναν φασίστα συμπαθή όπως ο Τραμπ, επειδή δεν έρχεται σε αντίθεση με ένα εναλλακτικό, πιο ισότιμο όραμα της κοινότητας.
Το συντηρητικό New York Times Ο αρθρογράφος Ross Douthat το πρωί της Τετάρτης υπέθεσε μάλιστα ότι η πανδημία βοήθησε τον Μπάιντεν στις προκριματικές εκλογές εναντίον του «αουτσάιντερ» Σάντερς. Οι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι αναζήτησαν μια φιγούρα «εσωτερικής» αρχής ως «μια φυγή προς την ασφάλεια, την παράδοση μεγάλων σχεδίων και μεγάλων φιλοδοξιών υπέρ της επιθυμίας απλώς να επιβιώσουν» τόσο εναντίον του Τραμπ όσο και του ιού. Κι αυτό παρόλο που τα σχέδια του Μπέρνι για καθολική υγειονομική περίθαλψη και αναρρωτική άδεια θα μας βοηθούσαν πάρα πολύ αυτή τη στιγμή.
Το τελευταίο τρίμηνο, οι μαθητές μας μελετούν τρόπους οικοδόμησης κοινότητας σε περιόδους έκτακτης ανάγκης. Οι μόνες κοινότητες που μπορούμε να δημιουργήσουμε αποτελεσματικά τις επόμενες εβδομάδες είναι πιθανώς online. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν βρεθεί σε καραντίνα στην Κίνα μοιράζονται τις σκέψεις, τους φόβους, τις ελπίδες τους, ακόμη και τις συνταγές για το σπίτι τους σε διαδικτυακά φόρουμ. Οι νέοι έχουν την ικανότητα να κάνουν καταπληκτική δουλειά με βίντεο blog και chat rooms.
Οι ομάδες κοινότητας μπορούν να αρχίσουν να πραγματοποιούν τηλεδιασκέψεις, συζητήσεις και μαζικά διαδικτυακά σεμινάρια. Μπορούν επίσης να παρέχουν υπηρεσίες όπως παραδόσεις τροφίμων και απολυμαντικών και ηθική υποστήριξη σε άτομα που βρίσκονται σε καραντίνα. Το Facebook δεν υποκαθιστά τη δικτύωση πρόσωπο με πρόσωπο και δεν νομίζω ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι κατά το ήμισυ τόσο εκπαιδευτική από τη διδασκαλία στην τάξη. Αλλά η σύνδεση στο διαδίκτυο είναι ένας τρόπος έκφρασης αγάπης και φροντίδας για εκείνους που πρέπει να ξεπεράσουν τον φόβο και την απομόνωση.
Ένας από τους μαθητές μας από την Ιαπωνία, ο Koki Hiraguchi, παρουσίασε το ερευνητικό του έργο αυτή την εβδομάδα, στην ένατη επέτειο του σεισμού και του τσουνάμι στο Τοχόκου. Αντιπαραβάλλει δύο ιαπωνικά σχολεία που αντέδρασαν διαφορετικά στα κρίσιμα 50 λεπτά μεταξύ του σεισμού και του τσουνάμι. Στο «Θαύμα του Καμαΐσι», οι μαθητές πρωτοστάτησαν στην αναζήτηση υψηλότερου εδάφους, έτσι όλοι εκτός από λίγους «επέζησαν με βάση τη δική τους κρίση, σώζοντας όχι μόνο τις ζωές τους αλλά και τις ζωές των ενηλίκων γύρω τους». Είχαν τρυπήσει για καταστροφές, δεν πίστευαν τους χάρτες κινδύνου για τσουνάμι και «μάθαιναν να παίρνουν αποφάσεις μόνοι τους».
Στην «Τραγωδία της Οκάουα», οι δάσκαλοι δεν προετοιμάστηκαν επαρκώς, πίστεψαν τους χάρτες κινδύνου και διέταξαν τους μαθητές τους να εκκενώσουν σε μια περιοχή που δεν ήταν αρκετά υψηλή, έτσι σχεδόν όλοι τους χάθηκαν. Αυτή η αντίθεση επαναλαμβάνει μερικά βαθιά μαθήματα που έχουμε μάθει από άλλες καταστροφές, από την 9η Σεπτεμβρίου έως την Κατρίνα και τη Μαρία. Η υπακοή στην εξουσία (και στις υπάρχουσες διαδικασίες της) μπορεί να αποβεί μοιραία. Η ευέλικτη σκέψη για τον εαυτό μας και η δημιουργία κοινότητας μπορεί να βελτιώσει τις πιθανότητές μας για επιβίωση και ανθεκτικότητα.
Η κοινοτική ανθεκτικότητα που αναδύεται ως απάντηση στην κρίση του κορωνοϊού μπορεί να γίνει μοντέλα για να ξεπεραστεί η έμφυτη κρίση της κοινωνικής απομόνωσης στον καπιταλισμό. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο θα επιβιώναμε, αλλά θα αρχίζαμε να σκεφτόμαστε μόνοι μας, να θέσουμε πραγματικές εναλλακτικές στην ιδεολογία που στηρίζει αυτή την Τραμπδημία.
Ζολτάν Γκρόσμαν διδάσκει Γεωγραφία και Ιθαγενείς Σπουδές στο The Evergreen State College στην Ολυμπία της Ουάσιγκτον.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά