ਜੋਕੋਪੇਕਿਕ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਮਹਾਨ ਚਿੱਤਰਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਸੁਹਾਰਤੋ ਵਿਰੋਧੀ ਅਤੇ ਫੌਜ-ਵਿਰੋਧੀ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਰਚਨਾਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦਾ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਨਾਲ ਲੜਦੇ ਹੋਏ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤਾ। ਉਸਦਾ ਮੁੱਖ ਵਿਸ਼ਾ ਜੋ ਉਸਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਚਿੱਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਜੰਗਲੀ ਸੂਰ ਹੈ ਜੋ ਇਸਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਖਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ; ਲੋਕ, ਕੁਦਰਤ, ਪੂਰੇ ਸ਼ਹਿਰ, ਸਾਰਾ ਦੇਸ਼। ਜੋਕੋਪੇਕਿਕ ਯੋਗਕਾਰਤਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਜਾਵਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਜੋਕੋਪੇਕਿਕ ਨਾਲ ਇੰਟਰਵਿਊ 28 ਨਵੰਬਰ, 2003 ਨੂੰ ਯੋਗਯਾਕਾਰਤਾ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੋਈ।
Vltchek: ਤਾਂ ਦਹਾਕਿਆਂ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੀ ਸੁਨੇਹਾ ਹੈ, ਜੋਕੋਪੇਕਿਕ?
ਜੋਕੋਪੇਕਿਕ: ਸੁਨੇਹਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਬਦਲਦਾ: ਕਲਾਕਾਰ ਨੂੰ ਲੜਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਸਰਕਾਰ 'ਤੇ ਦਬਾਅ ਪਾਉਣ ਲਈ! ਜੇਕਰ ਸਰਕਾਰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ 'ਤੇ ਦਬਾਅ ਪਾ ਰਹੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਲਾ ਨੂੰ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ.
ਸਵਾਲ: ਪਰ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤੀ ਕੀ ਹੈ?
ਜ: ਜਿਹੜੇ ਕਲਾਕਾਰ 1965 ਤੋਂ ਬਚ ਗਏ, ਉਹ ਖੜੋਤ ਹੋ ਗਏ। ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਕੁ ਹੀ ਸਰਗਰਮ, ਰਚਨਾਤਮਕ ਰਹਿਣ ਵਿਚ ਕਾਮਯਾਬ ਰਹੇ। ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਕੁ ਹੀ ਬਚੇ ਹਨ। ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ, ਸਾਰੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੇ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਬਹੁਤ ਦਬਾਅ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਬਣਾਉਣ ਅਤੇ ਸਫਲ ਹੋਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਧਿਕਾਰਤ ਪ੍ਰਚਾਰ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਕੁ ਨੇ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਦੀ ਚੋਣ ਕੀਤੀ; ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ: ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਅਨੰਤ ਟੋਅਰ - ਮਹਾਨ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਲੇਖਕ - ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਉਸ ਛੋਟੇ ਸਮੂਹ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ।
1965 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਖੱਬੇ-ਪੱਖੀ ਕਲਾਕਾਰ ਸਨ, ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਕਲਾ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਦੋਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ "ਸੱਜੇ-ਪੱਖੀ" ਕਲਾਕਾਰ ਸਨ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ ਸ਼ੁੱਧ ਕਲਾ, ਕਲਾ ਲਈ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਦੇ ਸਨ; ਪਦਾਰਥ ਉੱਤੇ ਰੂਪ. ਖੱਬੇ ਪੱਖੀ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ 1965 ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੱਜੇ ਪੱਖੀ ਕਲਾਕਾਰ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਮੌਜੂਦ ਸਨ, ਪਰ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਵਰਗੇ ਮੁੱਦਿਆਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਸਵਾਲ: ਹੁਣ ਕੀ?
ਜਵਾਬ: ਹੁਣ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਕੋਲ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਕੁਝ ਆਜ਼ਾਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਣ ਦੇ ਆਦੀ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸੁਤੰਤਰ ਕਿਵੇਂ ਹੋਣਾ ਹੈ।
ਸਵਾਲ: ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਕਲਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸੁਤੰਤਰ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਸ਼ਾਸਨ ਦਾ ਹਮਲਾ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸੀ?
A: ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਨਵੇਂ ਆਰਡਰ ਨੇ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਜਾਂ ਰਚਨਾਤਮਕ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀ ਜੁਲਦੀ ਸੀ। ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਥੀਏਟਰਾਂ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ, ਸਟੂਡੀਓ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਕੁਝ ਕਲਾਕਾਰ ਮਾਰੇ ਗਏ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਦਜਾਦੀ (ਬਕੋਕਸੀ ਦਾ ਮੁਖੀ) ਅਤੇ ਟਰੂਪਸ (ਲੇਕਰਾ ਦਾ ਪੇਂਟਰ) ਵਰਗੇ ਮਹਾਨ ਕਲਾਕਾਰ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਫਿਰ ਸੁਕਾਰਨੋ ਜੋ ਕਿ 1965 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੰਚਾਰਜ ਸੀ, ਨੇ ਸਥਾਨਕ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਗੁਪਤ ਸੰਦੇਸ਼ ਭੇਜੇ, ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ, ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਬਣਾਉਣਾ ਕਿੰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਵੇਗਾ। ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਾਰੇ ਗਏ ਸਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਨਾਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕਲਾਕਾਰ ਕਤਲੇਆਮ ਹੋਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ।
ਸਵਾਲ: ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜੇਲ੍ਹ ਗਏ ਸੀ?
A: ਇੱਥੇ ਯੋਗਕਾਰਤਾ ਵਿੱਚ, ਐਵਰਡਰਬਰਗ ਵਿੱਚ। ਮੈਂ ਉੱਥੇ 1965 ਅਤੇ 1972 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸੱਤ ਸਾਲ ਬਿਤਾਏ।
ਸਵਾਲ: ਉੱਥੇ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਪੇਸ਼ ਆਇਆ?
ਜ: ਓ, ਬੇਸ਼ੱਕ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਟਿਆ ਅਤੇ ਤਸੀਹੇ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ, ਲਗਭਗ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ। ਜੇਲ੍ਹ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਯੂਥ ਵਿੰਗ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਬਸ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਏ. ਪਰ ਮੈਂ ਬਚ ਗਿਆ।
ਸਵਾਲ: ਤੁਹਾਡੀ ਰਿਹਾਈ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੀ ਹੋਇਆ?
ਜ: ਆਖਰਕਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੇਂਟ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਬਚਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਦਰਜ਼ੀ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪਿਆ, ਕੈਨਵਸ ਅਤੇ ਪੇਂਟ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਪੈਸੇ ਕਮਾਏ। ਇਸ ਲਈ 1972 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਪੇਂਟ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਪਰ ਵੇਚਣ ਦੀ ਨਹੀਂ। ਸਿਰਫ਼ 1988 ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਯੋਗਕਾਰਤਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ।
ਸਵਾਲ: ਇਸਦਾ ਕੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਿਆ?
ਜਵਾਬ: ਕਾਰਨੇਲ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੰਮ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਲਗਭਗ ਤੁਰੰਤ ਜਨਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਕਾਰਤਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਨਿਊਯਾਰਕ ਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਸੀ। ਅਧਿਕਾਰਤ ਚਿੱਤਰਕਾਰਾਂ ਨੇ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ: "ਤੁਸੀਂ ਸਾਬਕਾ ਕੈਦੀ ਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਕਲਾ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਭੇਜ ਸਕਦੇ ਹੋ?" ਪਰ ਨਿਊਯਾਰਕ ਦੇ ਇੱਕ ਕਿਊਰੇਟਰ ਨੇ ਮੇਰਾ ਬਚਾਅ ਕੀਤਾ, ਇਹ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਮੇਰੀਆਂ ਪੇਂਟਿੰਗਾਂ "ਅਮਰੀਕੀ ਦਿਲ ਦੇ ਨੇੜੇ" ਹੋਣਗੀਆਂ। ਵੈਸੇ ਵੀ, ਮੇਰੀਆਂ 3 ਰਚਨਾਵਾਂ ਨੇ ਨਿਊਯਾਰਕ ਪਹੁੰਚਾਇਆ, ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ "ਨਾਈਟ ਵਾਚਮੈਨ"। ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਿਊਯਾਰਕ ਜਾਣ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ, ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਮੈਂ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗਾ। ਵਾਹਿਦ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੇ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਤੱਕ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸਿੰਗਾਪੁਰ, ਚੀਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਥਾਵਾਂ 'ਤੇ ਗਿਆ।
ਸਵਾਲ: ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਦਾ ਕੀ ਤਰੀਕਾ ਸੀ?
ਜਵਾਬ: ਸਰਕਾਰ ਮੈਨੂੰ ਪਾਸਪੋਰਟ ਜਾਰੀ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗੀ। ਮੈਂ ਕਾਲੀ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ।
ਸਵਾਲ: 1965 ਦੇ ਸੁਹਾਰਤੋ/ਫੌਜੀ ਤਖ਼ਤਾ ਪਲਟ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿੰਨੇ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਮਹਾਨ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਜੇਲ੍ਹ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ?
A: ਮਹਾਨ? ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ 100%। ਉਹ ਸਾਰੇ.
ਸਵਾਲ: 1965 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੋਏ ਕਤਲੇਆਮ, ਤਸ਼ੱਦਦ ਅਤੇ ਲੁੱਟ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਿਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਉਂਦੇ ਹੋ?
A: ਫੌਜ। ਸੁਹਾਰਤੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਢੱਕਣ ਵਾਲਾ, ਫੌਜੀਵਾਦ, ਨਵ-ਬਸਤੀਵਾਦ ਅਤੇ ਕੁਲੀਨ ਵਰਗ ਦਾ ਇੱਛੁਕ ਸੇਵਕ ਸੀ। ਪਰ ਉਦੋਂ, ਅਮਰੀਕਾ ਵੀ ਇੱਕ ਮੁੱਖ ਅਭਿਨੇਤਾ ਸੀ.
ਸਵਾਲ: ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਬੌਧਿਕ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਉੱਤੇ 1965 ਦਾ ਕੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਿਆ?
A: ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ। ਅਖੌਤੀ ਸੁਧਾਰ ਯੁੱਗ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਰੇ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ, ਸੁਤੰਤਰ ਵਿਚਾਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ।
ਸਵਾਲ: ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਪੌਪ ਕਲਚਰ ਹੀ ਬਚਿਆ?
ਜਵਾਬ: ਤੁਸੀਂ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਕਿ: "ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ" , "ਗੰਭੀਰ ਨਹੀਂ"? "ਸੋਚਣਾ" ਕੋਈ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਫੈਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਸਿਸਟਮ ਸਸਤੀ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸਸਤੇ ਮਨੋਰੰਜਨ 'ਤੇ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਲੋਕ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਤੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਘੱਟ ਵਪਾਰਕ ਸਭਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਉਤਪਾਦਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਏ, ਉਹ ਅਮਰੀਕੀ ਸੁਆਦਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ੈਲੀਆਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋ ਗਏ; ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਨਹੀਂ, ਕਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ।
ਸੁਕਾਰਨੋ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਸਥਿਤੀ ਬਿਲਕੁਲ ਵੱਖਰੀ ਸੀ, ਪਰ ਸੁਹਾਰਤੋ ਸ਼ਾਸਨ ਨੇ ਉਸਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸੁਹਾਰਤੋ ਨੇ ਪੌਪ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਵੱਡੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਸ਼ਾਸਨ ਨੇ ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਕਲਾ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ, ਇਸ ਡਰ ਤੋਂ ਕਿ ਇਹ ਸੱਤਾ 'ਤੇ ਇਸਦੀ ਪਕੜ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ। ਕਿਤਾਬਾਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਰੂਸੀ ਤੱਕ ਸਭ ਕੁਝ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਯੂਰਪੀਅਨ ਫਿਲਮਾਂ ਵੀ ਬਲੈਕਲਿਸਟ ਵਿੱਚ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਆਰਥਿਕ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਜਾਂ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਵਿਰੁੱਧ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਬੋਲਣ ਵਾਲੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਮਨਾਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਕਲਾ ਦੇ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸੰਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ - ਉਹ ਕੁਝ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ਦੇ ਜਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਘਟਾ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ, ਇਸ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਸਵਾਲ: ਕੀ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ?
ਜਵਾਬ: ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਬਹੁਤ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਨੇਤਾ ਅਤੇ ਸਿਆਸੀ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਕੁਲੀਨ ਸੂਰਾਂ ਵਾਂਗ ਬਣ ਰਹੇ ਹਨ; ਸੂਰ ਵਰਗਾ. ਉਹ ਦੁਸ਼ਟ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਸਾਰੇ ਲੀਡਰ ਬੁਰੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਸਮਾਂ ਬਹੁਤ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਲੋਕ ਇਸ ਖ਼ਤਰੇ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹਨ।
ਸਵਾਲ: ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਜਾਣੂ ਹੋਣ?
ਜਵਾਬ: ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੀ ਚੋਣ ਸਾਵਧਾਨੀ ਨਾਲ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਦੁਸ਼ਟਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਸਵਾਲ: ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਅੱਧੇ-ਅੱਧੇ ‘ਸੁਧਾਰਵਾਦ’ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਅਸਲ ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਹੇ ਸੀ?
ਜਵਾਬ: ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਅਸਲ ਇਨਕਲਾਬ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਕੋਈ ਆਗੂ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੋ ਅਗਵਾਈ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ ਉਹ ਮਾਰੇ ਗਏ ਜਾਂ ਟੁੱਟ ਗਏ। ਇਸ ਲਈ ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਬੁਰਾਈਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਦੀ ਚੋਣ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।
ਸਵਾਲ: ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਗੰਭੀਰ ਤਬਦੀਲੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ
A: ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਲੋਕ ਉਸ ਸਮੂਹ ਵਿੱਚ ਘਟੇ ਗਏ ਸਨ ਜੋ ਸਾਰੀ ਸ਼ਰਮ ਗੁਆ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਜੋ ਅਸੀਂ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਉਂਦੇ ਹਾਂ - ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ - "ਕੋਈ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ" ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਲੀਡਰਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ। ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਾਡੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ: ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਰਮ ਅਤੇ ਝੂਠ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਲੋਕ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਮੁੜ ਖੋਜ ਕਰਨਗੇ, ਕੁਝ ਬੁਨਿਆਦੀ ਅਤੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਤਬਦੀਲੀ ਹੋਵੇਗੀ।
ਸਵਾਲ: ਤਾਂ ਫਿਰ "ਕੋਈ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ" ਦੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਕੀ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ?
A: ਜੜ੍ਹਾਂ ਸੁਹਾਰਤੋ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਵਿੱਚ ਹਨ: ਸਾਡੀ ਸਿੱਖਿਆ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕਿ indoctrination ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਇੱਕ ਦਿਮਾਗੀ ਧੋਣ ਵਿੱਚ!
ਸਵਾਲ: ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਧੀਨਗੀ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਉਣਾ ਔਖਾ ਹੈ, ਕੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ?
A: ਯਕੀਨਨ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਅਧਾਰ ਚੰਗਾ ਸੀ, ਉਹ ਬਹੁਤ ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਫਿਰ 30 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਜ਼ੁਲਮ ਕੀਤੇ ਗਏ। ਹਰ ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ, ਹਰ ਡੂੰਘੀ ਅਤੇ ਰਚਨਾਤਮਕ ਸੋਚ ਨੂੰ ਬੇਰਹਿਮ ਸ਼ਕਤੀ ਦੁਆਰਾ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇਖਦੇ ਹੋ, ਉਹ ਇਸ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ।
ਸਵਾਲ: ਧਾਰਮਿਕ ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਬਾਰੇ ਕੀ ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ?
ਜਵਾਬ: ਧਾਰਮਿਕ ਸਿੱਖਿਆ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗਲਤ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਸਾਰੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖੋ, 1965 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕਤਲੇਆਮ ਨੂੰ ਦੇਖੋ! ਉਹ ਸਾਰੇ ਚੰਗੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਹਨ। ਪਰ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਕਤਲ ਅਤੇ ਚੋਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਧਰਮਾਂ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਹਾਰ 'ਤੇ ਕੋਈ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ.
ਸਵਾਲ: ਕੀ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜ੍ਹੀ ਸਮਾਜ ਵਿਰੁੱਧ ਬਗ਼ਾਵਤ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ?
A: ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ। ਜਿਸ ਪਰਿਵਾਰਕ ਢਾਂਚੇ ਵਿਚ ਉਹ ਵੱਡੇ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਹ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਸਿਸਟਮ ਦੇ. ਇਹ ਇੱਕ ਸਿੱਧੀ ਕਮਾਂਡ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ - ਜੋ ਮਾਪਿਆਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਅਨੁਕੂਲਤਾ ਦਾ ਢਾਂਚਾ ਹੈ, ਜੋ ਰਾਜ ਦੇ ਵਧੇਰੇ ਆਮ ਢਾਂਚੇ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੈ।
ਸਵਾਲ: ਤਾਂ ਕੀ ਇਹ ਪੇਂਟਿੰਗ ਜਾਂ ਰਾਜਨੀਤੀ, ਜੋਕੋਪੇਕਿਕ ਹੋਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ?
ਜਵਾਬ: ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਪੇਂਟਰ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕਲਾ ਦੇ ਕੰਮ ਨਾਲ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਬੋਲਣਾ ਮੇਰਾ ਵਪਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ; ਇਹ ਕੋਈ ਸਿਆਸੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਵਾਲ: ਤੁਸੀਂ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਲਈ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ?
A: ਚੰਗੀ ਸਰਕਾਰ, ਨਿਰਪੱਖ ਨੇਤਾ, ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਲੋਕ; ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਧਾਰਨ ਹੈ.
ਸਵਾਲ: ਕੀ ਇਹ ਕਦੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ?
A: ਪਰ ਬੇਸ਼ੱਕ ਇਹ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ! ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨਿਯਮ ਵਾਂਗ ਹੈ; ਇਹ ਚੰਗੇ ਅਤੇ ਬੁਰੇ ਦਾ ਇੱਕ ਚੱਕਰ ਹੈ. ਕਈ ਵਾਰ ਚੰਗੇ ਦਾ ਹੱਥ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕਦੇ ਬੁਰਾਈ। ਪਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਬਿਹਤਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਉਮੀਦ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਚੰਗਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਇੱਕ ਦਿਨ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਾਪਸ ਆਵੇਗਾ.
END
ANDRE VLTCHEK ਅਮਰੀਕੀ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਸਿਆਸੀ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਕ ਹੈ, WCN ਦਾ ਮੁੱਖ ਸੰਪਾਦਕ (www.worldconfrontationnow.com). ਉਹ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅਤੇ ਫਿਲਮਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟਾਂ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੋ 1965 ਦੇ ਸੁਹਾਰਤੋ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੇ ਤਖਤਾਪਲਟ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਦੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ZNetwork ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਸਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਦੁਆਰਾ ਫੰਡ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦਾਨ