ਯੁੱਧ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਲਿਖਣਾ ਅਤੇ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚਣਾ ਵਿਰੋਧ ਦੇ ਕੰਮ ਹਨ, ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਕੰਮ ਹਨ। ਉਹ ਇਸ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ - ਇੱਕ ਦਿਨ ਲੇਖਕ, ਪੱਤਰਕਾਰ ਅਤੇ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫਰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ - ਸ਼ਬਦ ਅਤੇ ਚਿੱਤਰ ਹਮਦਰਦੀ, ਸਮਝ, ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਬੁੱਧੀ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨਗੇ। ਉਹ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਤੱਥਾਂ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਤੱਥ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਨ, ਪਰ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਦੀ ਬਣਤਰ, ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਅਤੇ ਗਮ ਨੂੰ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੰਗ ਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਹੜੇ ਫੜੇ ਗਏ ਮੌਤ ਦੀ ਮਾਰ ਵਿੱਚ ਸਹਿਣ ਕਰਨ ਵਾਲੇ, ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ, ਡਰ ਅਤੇ ਭੁੱਖ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੈ, ਮੌਤ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਰੋਣ, ਮਾਵਾਂ ਦੇ ਸੋਗ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ, ਵਹਿਸ਼ੀ ਉਦਯੋਗਿਕ ਹਿੰਸਾ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਸੰਘਰਸ਼, ਗੰਦਗੀ, ਬਿਮਾਰੀ, ਅਪਮਾਨ ਅਤੇ ਡਰ ਦੁਆਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਜਿੱਤ ਨੂੰ ਸੰਚਾਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਲੇਖਕਾਂ, ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫ਼ਰਾਂ ਅਤੇ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਹਮਲਾਵਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ - ਇਜ਼ਰਾਈਲੀਆਂ ਸਮੇਤ - ਖਾਤਮੇ ਲਈ। ਉਹ ਬੁਰਾਈ ਦੇ ਗਵਾਹ ਵਜੋਂ ਖੜ੍ਹੇ ਹਨ, ਇੱਕ ਬੁਰਾਈ ਜਿਸਨੂੰ ਹਮਲਾਵਰ ਦਫ਼ਨਾਉਣਾ ਅਤੇ ਭੁੱਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਝੂਠ ਦਾ ਪਰਦਾਫਾਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਨਿੰਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਕਬਰ ਤੋਂ ਵੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਤਲਾਂ ਦੀ। ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਨੇ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ 13 ਫਲਸਤੀਨੀ ਮਾਰੇ ਹਨ ਕਵੀ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ 67 ਦੇ ਨਾਲ ਪੱਤਰਕਾਰ ਅਤੇ ਮੀਡੀਆ ਕਰਮਚਾਰੀ ਗਾਜ਼ਾ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ 7 ਅਕਤੂਬਰ ਤੋਂ ਲੈਬਨਾਨ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ।
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਯੁੱਧ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵਿਅਰਥਤਾ ਅਤੇ ਗੁੱਸੇ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ. ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਕਾਫ਼ੀ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਜੇ ਇਹ ਜੋਖਮ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸੀ. ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਉਲਝਣਾ ਹੈ. ਤੁਸੀਂ ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਦੇ ਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਕਾਤਲਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਜੁਰਮਾਂ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨਾ ਔਖਾ ਬਣਾ ਦਿਓਗੇ।
ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਫਲਸਤੀਨੀ ਨਾਵਲਕਾਰ ਅਤੇ ਨਾਟਕਕਾਰ ਆਤੇਫ ਅਬੂ ਸੈਫ ਕੋਲ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਅਤੇ ਉਸਦਾ 15 ਸਾਲਾ ਪੁੱਤਰ ਯਾਸਰ, ਜੋ ਕਿ ਕਬਜ਼ੇ ਵਾਲੇ ਪੱਛਮੀ ਕੰਢੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਗਾਜ਼ਾ ਵਿੱਚ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ - ਜਿੱਥੇ ਉਸਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ ਸੀ - ਜਦੋਂ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਨੇ ਆਪਣੀ ਝੁਲਸ ਗਈ ਧਰਤੀ ਦੀ ਮੁਹਿੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਅਤੇਫ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਹਿੰਸਾ ਲਈ ਕੋਈ ਅਜਨਬੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। 1973 ਦੀ ਜੰਗ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਲਿਖਦਾ ਹੈ “ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਜੰਗਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੋ ਮੌਤਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਵਿਰਾਮ ਹੈ, ਫਲਸਤੀਨ, ਇੱਕ ਸਥਾਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਕਈ ਯੁੱਧਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਸਮਾਪਤ ਹੈ।
ਓਪਰੇਸ਼ਨ ਕਾਸਟ ਲੀਡ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਗਾਜ਼ਾ 'ਤੇ 2008/2009 ਦੇ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਹਮਲੇ, ਅਤੇਫ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ, ਹੰਨਾ ਅਤੇ ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ 22 ਰਾਤਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਗਾਜ਼ਾ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਗਲਿਆਰੇ ਵਿੱਚ ਪਨਾਹ ਦਿੱਤੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਨੇ ਬੰਬਾਰੀ ਅਤੇ ਗੋਲਾਬਾਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਸਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇ "ਦ ਡਰੋਨ ਈਟਸ ਵਿਦ ਮੀ: ਡਾਇਰੀਜ਼ ਫਰਾਮ ਏ ਸਿਟੀ ਅੰਡਰ ਫਾਇਰ," ਓਪਰੇਸ਼ਨ ਪ੍ਰੋਟੈਕਟਿਵ ਐਜ, ਗਾਜ਼ਾ 'ਤੇ 2014 ਦੇ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਹਮਲੇ ਦਾ ਬਿਰਤਾਂਤ ਹੈ। ਮਾਰਿਆ 1,523 ਬੱਚਿਆਂ ਸਮੇਤ 519 ਫਲਸਤੀਨੀ ਨਾਗਰਿਕ।
"ਯੁੱਧ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਅਜੀਬ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਬਚ ਗਏ ਹੋਣਗੇ," ਉਹ ਵਿਅੰਗ ਨਾਲ ਨੋਟ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਉਹੀ ਕੀਤਾ ਜੋ ਲੇਖਕ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਅਤੇ ਕਵੀ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ Refaat Alareer, ਕੌਣ ਸੀ ਮਾਰਿਆ, ਰੇਫਾਤ ਦੇ ਭਰਾ, ਭੈਣ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਚਾਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ, 7 ਦਸੰਬਰ ਨੂੰ ਗਾਜ਼ਾ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਦੇ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਬਿਲਡਿੰਗ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਹਵਾਈ ਹਮਲੇ ਵਿੱਚ। ਯੂਰੋ-ਮੈਡੀਟੇਰੀਅਨ ਹਿਊਮਨ ਰਾਈਟਸ ਮਾਨੀਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਲੇਰੀਅਰ ਸੀ. ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ, "ਸਰਜੀਕਲ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੂਰੀ ਇਮਾਰਤ ਦੇ ਬਾਹਰ ਬੰਬ ਸੁੱਟਿਆ ਗਿਆ।" ਉਸਦੀ ਹੱਤਿਆ "ਜਾਨ ਦੀਆਂ ਧਮਕੀਆਂ" ਦੇ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ ਆਈ ਹੈ ਜੋ ਰਿਫਾਟ ਨੂੰ ਔਨਲਾਈਨ ਅਤੇ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਖਾਤਿਆਂ ਤੋਂ ਫੋਨ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਧਮਕੀਆਂ ਕਾਰਨ ਉਹ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਕੋਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਰਿਫਾਤ, ਜਿਸ ਦੀ ਡਾਕਟਰੇਟ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਕਵੀ 'ਤੇ ਸੀ ਜੋਹਨ ਡੋਨਨੇ, ਨੇ ਨਵੰਬਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ, ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਹੈ "ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਮਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ," ਜੋ ਉਸਦੀ ਆਖਰੀ ਵਸੀਅਤ ਅਤੇ ਨੇਮ ਬਣ ਗਈ। ਇਸ ਦਾ ਕਈ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਭਿਨੇਤਾ ਬ੍ਰਾਇਨ ਕਾਕਸ ਦੁਆਰਾ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਪਾਠ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਦੇਖੇ ਗਏ ਲਗਭਗ 30 ਮਿਲੀਅਨ ਵਾਰ.
ਜੇ ਮੈਂ ਮਰਨਾ ਹੈ,
ਤੁਹਾਨੂੰ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਣ ਲਈ
ਮੇਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੇਚਣ ਲਈ
ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਇੱਕ ਟੁਕੜਾ ਖਰੀਦਣ ਲਈ
ਅਤੇ ਕੁਝ ਤਾਰਾਂ,
(ਇਸ ਨੂੰ ਲੰਬੀ ਪੂਛ ਨਾਲ ਚਿੱਟਾ ਕਰੋ)
ਤਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਬੱਚਾ, ਕਿਤੇ ਗਾਜ਼ਾ ਵਿੱਚ
ਅੱਖ ਵਿੱਚ ਸਵਰਗ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ
ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਗਿਆ ਸੀ-
ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ
ਉਸ ਦੇ ਮਾਸ ਤੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਆਪਣੇ ਲਈ ਵੀ ਨਹੀਂ -
ਪਤੰਗ ਦੇਖਦਾ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਪਤੰਗ ਤੂੰ ਬਣਾਈ ਸੀ,
ਉੱਪਰ ਉੱਡਣਾ
ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਦੂਤ ਉੱਥੇ ਹੈ
ਪਿਆਰ ਵਾਪਸ ਲਿਆਉਣਾ
ਜੇ ਮੈਂ ਮਰਨਾ ਹੈ
ਇਸ ਨੂੰ ਉਮੀਦ ਲਿਆਉਣ ਦਿਓ
ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਹੋਣ ਦਿਓ।
ਅਤੇਫ, ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਸ਼ੈੱਲਾਂ ਅਤੇ ਬੰਬਾਂ ਦੇ ਵਿਸਫੋਟਾਂ ਅਤੇ ਕਤਲੇਆਮ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਜੀਉਂਦਾ ਦੇਖਦਾ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਨਿਰੀਖਣਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਾਂ ਨੂੰ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਦੁਆਰਾ ਇੰਟਰਨੈਟ ਅਤੇ ਫੋਨ ਸੇਵਾ ਦੀ ਰੁਕਾਵਟ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਸਦੇ ਖਾਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸੰਚਾਰਿਤ ਕਰਨਾ ਅਕਸਰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਵਿਚ ਪੇਸ਼ ਹੋਏ ਹਨ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਪੋਸਟ, ਨਿਊਯਾਰਕ ਟਾਈਮਜ਼, ਰਾਸ਼ਟਰ ਅਤੇ ਸਲੇਟ.
ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਬੰਬਾਰੀ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ, ਇੱਕ ਦੋਸਤ, ਨੌਜਵਾਨ ਕਵੀ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਉਮਰ ਅਬੂ ਸ਼ਵੀਸ਼, ਜ਼ਾਹਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਜਲ ਸੈਨਾ ਦੀ ਬੰਬਾਰੀ ਵਿੱਚ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਬਾਅਦ ਦੀਆਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਜਾਵੇਗਾ ਕਿ ਉਹ ਸੀ. ਮਾਰਿਆ ਇੱਕ ਹਵਾਈ ਹਮਲੇ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੰਮ 'ਤੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਤੇਫ ਹੈਰਾਨ ਹੈ ਕਿ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਸਿਪਾਹੀ ਉਸਨੂੰ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ "ਆਪਣੇ ਇਨਫਰਾਰੈੱਡ ਲੈਂਸਾਂ ਅਤੇ ਸੈਟੇਲਾਈਟ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫੀ" ਨਾਲ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹਨ। ਕੀ "ਉਹ ਮੇਰੀ ਟੋਕਰੀ ਵਿੱਚ ਰੋਟੀਆਂ ਦੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ, ਜਾਂ ਮੇਰੀ ਪਲੇਟ ਵਿੱਚ ਫਲਾਫੇਲ ਗੇਂਦਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ?" ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਹੈ। ਉਹ ਘਬਰਾਏ ਹੋਏ ਅਤੇ ਉਲਝੇ ਹੋਏ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਭੀੜਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਮਲਬੇ ਵਿਚ, “ਗਦੇ, ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੇ ਬੈਗ, ਖਾਣ-ਪੀਣ” ਲੈ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਉਹ "ਸੁਪਰਮਾਰਕੀਟ, ਬਿਊਰੋ ਡੀ ਚੇਂਜ, ਫਲਾਫੇਲ ਦੀ ਦੁਕਾਨ, ਫਲਾਂ ਦੇ ਸਟਾਲ, ਪਰਫਿਊਮ ਪਾਰਲਰ, ਮਠਿਆਈਆਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ, ਖਿਡੌਣਿਆਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ - ਸਭ ਸੜ ਗਏ" ਦੇ ਅੱਗੇ ਚੁੱਪਚਾਪ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈ।
“ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਖਿਡੌਣਿਆਂ ਦੇ ਟੁਕੜਿਆਂ, ਸੁਪਰਮਾਰਕੀਟ ਦੇ ਡੱਬੇ, ਟੁੱਟੇ ਫਲ, ਟੁੱਟੇ ਸਾਈਕਲਾਂ ਅਤੇ ਅਤਰ ਦੀਆਂ ਟੁੱਟੀਆਂ ਬੋਤਲਾਂ ਸਮੇਤ ਹਰ ਪਾਸੇ ਖੂਨ ਹੀ ਖੂਨ ਸੀ।” ਲਿਖਦਾ ਹੈ. "ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਇੱਕ ਅਜਗਰ ਦੁਆਰਾ ਝੁਲਸ ਗਏ ਕਸਬੇ ਦੀ ਚਾਰਕੋਲ ਡਰਾਇੰਗ ਵਰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ।"
“ਮੈਂ ਪ੍ਰੈਸ ਹਾਊਸ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਬੜੀ ਬੇਚੈਨੀ ਨਾਲ ਤਸਵੀਰਾਂ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਏਜੰਸੀਆਂ ਲਈ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਲਿਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਪ੍ਰੈਸ ਹਾਊਸ ਦੇ ਮੈਨੇਜਰ ਬਿਲਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਧਮਾਕੇ ਨਾਲ ਇਮਾਰਤ ਹਿੱਲ ਗਈ। ਖਿੜਕੀਆਂ ਟੁੱਟ ਗਈਆਂ, ਅਤੇ ਛੱਤ ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਢਹਿ ਗਈ। ਅਸੀਂ ਸੈਂਟਰਲ ਹਾਲ ਵੱਲ ਭੱਜੇ। ਉੱਡਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨਾਲ ਟਕਰਾਉਣ ਕਾਰਨ ਇਕ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦਾ ਖੂਨ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। 20 ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ, ਅਸੀਂ ਨੁਕਸਾਨ ਦਾ ਮੁਆਇਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੇ। ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਰਮਜ਼ਾਨ ਦੇ ਸਜਾਵਟ ਅਜੇ ਵੀ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਲਟਕ ਰਹੇ ਸਨ।"
“ਸ਼ਹਿਰ ਮਲਬੇ ਅਤੇ ਮਲਬੇ ਦਾ ਇੱਕ ਬਰਬਾਦੀ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ,” ਆਟੇਫ, ਜੋ ਕਿ 2019 ਤੋਂ ਫਲਸਤੀਨੀ ਅਥਾਰਟੀ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਮੰਤਰੀ ਰਹੇ ਹਨ, ਗਾਜ਼ਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਗੋਲਾਬਾਰੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦੇ ਹਨ। "ਸੁੰਦਰ ਇਮਾਰਤਾਂ ਧੂੰਏਂ ਦੇ ਥੰਮਾਂ ਵਾਂਗ ਡਿੱਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਗੋਲੀ ਮਾਰੀ ਗਈ ਸੀ, ਪਹਿਲੇ ਇੰਤਫਾਦਾ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ ਮਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ। ”
ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਿਸ਼ੋਰ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰਾਂ ਕੋਲ ਛੱਡ ਗਿਆ।
"ਫਲਸਤੀਨੀ ਤਰਕ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਯੁੱਧ ਦੇ ਸਮੇਂ, ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੀਆਂ ਥਾਵਾਂ 'ਤੇ ਸੌਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੋ ਜੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਕੋਈ ਹਿੱਸਾ ਮਾਰਿਆ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹਿੱਸਾ ਜਿਉਂਦਾ ਹੈ," ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਹੈ। “ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿਸਥਾਪਿਤ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨਾਲ ਵਧੇਰੇ ਭੀੜ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਝੰਡਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਏਗਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਪਿਛਲੀਆਂ ਜੰਗਾਂ ਵਿੱਚ, ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਹੈ। ”
ਮੰਗਲਵਾਰ 17 ਅਕਤੂਬਰ ਨੂੰ ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਹੈ:
ਮੈਂ ਮੌਤ ਨੂੰ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਉਸਦੇ ਕਦਮ ਉੱਚੇ ਹੁੰਦੇ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ। ਬਸ ਇਸ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਦਾ 11ਵਾਂ ਦਿਨ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਇੱਕ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਗਏ ਹਨ: ਉਹੀ ਬੰਬਾਰੀ, ਉਹੀ ਡਰ, ਉਹੀ ਗੰਧ। ਖ਼ਬਰਾਂ 'ਤੇ, ਮੈਂ ਸਕ੍ਰੀਨ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਟਿੱਕਰ 'ਤੇ ਮ੍ਰਿਤਕਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਦੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।
ਸਵੇਰੇ ਮੇਰੇ ਫ਼ੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ। ਇਹ ਰੁੱਲਾ ਸੀ, ਪੱਛਮੀ ਕਿਨਾਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ, ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਕਿ ਗਾਜ਼ਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਦੱਖਣ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ, ਤਲਤ ਹੋਵਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹਵਾਈ ਹਮਲਾ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਮੇਰਾ ਚਚੇਰਾ ਭਰਾ ਹਾਤੇਮ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਾਤੇਮ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਇਕਲੌਤੀ ਭੈਣ ਹੁਦਾ ਨਾਲ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਚਾਰ ਮੰਜ਼ਿਲਾ ਇਮਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਭਰਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਫੋਨ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਫੋਨ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਨਾਮ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਅਲ-ਸ਼ਿਫਾ ਹਸਪਤਾਲ ਗਿਆ: ਮਰੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਸੂਚੀਆਂ ਇੱਕ ਅਸਥਾਈ ਮੁਰਦਾਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਪਿੰਨ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਇਮਾਰਤ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਸਕਿਆ: ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਗਾਜ਼ਾਨਾਂ ਨੇ ਹਸਪਤਾਲ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ; ਇਸ ਦੇ ਬਾਗ, ਇਸ ਦੇ ਹਾਲਵੇਅ, ਹਰ ਖਾਲੀ ਥਾਂ ਜਾਂ ਖਾਲੀ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਹਾਰ ਮੰਨ ਲਈ ਅਤੇ ਹਾਤੇਮ ਵੱਲ ਵਧਿਆ।
ਤੀਹ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਗਲੀ 'ਤੇ ਸੀ। ਰੁੱਲਾ ਸਹੀ ਸੀ। ਹੁਦਾ ਅਤੇ ਹਾਤੇਮ ਦੀ ਇਮਾਰਤ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਧੀ ਅਤੇ ਪੋਤੇ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਈਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ; ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇਕ ਹੋਰ ਧੀ ਵਿਸਮ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਈਸੀਯੂ ਵਿਚ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਸਮ ਦੀ ਸਿੱਧੀ ਸਰਜਰੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਲੱਤਾਂ ਅਤੇ ਸੱਜਾ ਹੱਥ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਆਰਟ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਉਸਦਾ ਗ੍ਰੈਜੂਏਸ਼ਨ ਸਮਾਰੋਹ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਾਕੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਿਨਾਂ ਲੱਤਾਂ ਦੇ, ਇਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਕੱਟਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। “ਦੂਜਿਆਂ ਬਾਰੇ ਕੀ?” ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਭ ਸਕਦੇ,” ਜਵਾਬ ਆਇਆ।
ਮਲਬੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਅਸੀਂ ਚੀਕਿਆ: “ਹੈਲੋ? ਕੀ ਕੋਈ ਸਾਨੂੰ ਸੁਣ ਸਕਦਾ ਹੈ?" ਅਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਲਾਪਤਾ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਪੁਕਾਰੇ, ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਅਜੇ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੋਣਗੇ। ਦਿਨ ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ, ਅਸੀਂ ਪੰਜ ਲਾਸ਼ਾਂ ਲੱਭਣ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਏ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ 3-ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਬੱਚੀ ਵੀ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਫ਼ਨਾਉਣ ਲਈ ਕਬਰਸਤਾਨ ਗਏ।
ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੈਂ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਸਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਿਆ; ਉਹ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਜਾਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ: "ਖਾਲੋ [ਅੰਕਲ], ਮੈਂ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਠੀਕ?"
ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਹਾਂ।"
"ਮੇਰਾ ਸੁਪਨਾ ਡਰਾਉਣਾ ਹੈ! ਕਿਉਂ?”
"ਸਾਡੇ ਸਾਰੇ ਸੁਪਨੇ ਡਰਾਉਣੇ ਹਨ."
10 ਮਿੰਟ ਦੀ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਝੂਠ ਨਾ ਬੋਲੋ, ਖਾਲੋ। ਮੇਰੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ, ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ, ਹੈ ਨਾ? ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹਨ?"
"ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਸੁਪਨਾ ਹੈ।"
"ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ, ਖਾਲੋ।"
ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆ। ਲੰਬੇ 10 ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ, ਮੈਂ ਰੋਇਆ ਅਤੇ ਰੋਇਆ. ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਭਿਆਨਕਤਾ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹੋ ਕੇ, ਮੈਂ ਹਸਪਤਾਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੜਕਾਂ 'ਤੇ ਭਟਕਦਾ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਯੁੱਧ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਸੈੱਟ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਅੰਤ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ। ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਵਧੀਆ ਹਾਲੀਵੁੱਡ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕਾਂ ਲਈ ਰੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਮੰਗ 'ਤੇ ਕਿਆਮਤ ਦਾ ਦਿਨ. ਕੌਣ ਹੈਨਾ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਰਾਮੱਲਾ ਵਿਚ ਇੰਨੀ ਦੂਰ, ਉਸ ਦੀ ਇਕਲੌਤੀ ਭੈਣ ਮਾਰੀ ਗਈ ਸੀ? ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ? ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਮਨਾਰ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਖ਼ਬਰ ਉਸ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿੱਚ ਦੇਰੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। “ਉਸ ਨਾਲ ਝੂਠ ਬੋਲੋ,” ਮੈਂ ਮਨਾਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। “ਕਹੋ ਕਿ ਇਮਾਰਤ 'ਤੇ ਐਫ-16 ਨੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਪਰ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਹੁਦਾ ਅਤੇ ਹਾਤੇਮ ਬਾਹਰ ਸਨ। ਕੋਈ ਵੀ ਝੂਠ ਜੋ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ”
ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਹੈਲੀਕਾਪਟਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੁੱਟੇ ਗਏ ਅਰਬੀ ਵਿੱਚ ਪਰਚੇ ਅਸਮਾਨ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਤੈਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਵਾਡੀ ਜਲ ਮਾਰਗ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਅੱਤਵਾਦ ਦਾ ਭਾਈਵਾਲ ਮੰਨਿਆ ਜਾਵੇਗਾ, "ਮਤਲਬ," ਅਤੇਫ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, "ਇਸਰਾਈਲੀ ਨਜ਼ਰ 'ਤੇ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।" ਬਿਜਲੀ ਕੱਟ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਭੋਜਨ, ਬਾਲਣ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਖਤਮ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜ਼ਖਮੀਆਂ ਦਾ ਬਿਨਾਂ ਐਨਸਥੀਸੀਆ ਦੇ ਆਪਰੇਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਦਰਦ ਨਿਵਾਰਕ ਜਾਂ ਸੈਡੇਟਿਵ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਹ ਅਲ-ਸ਼ਿਫਾ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਨਾਲ ਘਿਰੀ ਆਪਣੀ ਭਤੀਜੀ ਵਿਸਾਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਘਾਤਕ ਟੀਕਾ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਅੱਲ੍ਹਾ ਉਸਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ।
“ਪਰ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ, ਵਿਸਮ।”
"ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਤਰਫ਼ੋਂ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ," ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਹਵਾਈ ਹਮਲੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਬਚਾਅ ਟੀਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ "ਡਰੋਨਾਂ ਦੇ ਕ੍ਰਿਕੇਟ-ਵਰਗੇ ਹਮ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਸੀ।" ਟੀਐਸ ਐਲੀਅਟ ਦੀ ਇੱਕ ਲਾਈਨ, "ਟੁੱਟੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਢੇਰ," ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦੀ ਹੈ। ਜ਼ਖਮੀਆਂ ਅਤੇ ਮਰੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ “ਤਿੰਨ ਪਹੀਆ ਸਾਈਕਲਾਂ ਉੱਤੇ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਗੱਡੀਆਂ ਵਿੱਚ ਘਸੀਟਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।”
“ਅਸੀਂ ਕੱਟੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਇੱਕ ਕੰਬਲ ਉੱਤੇ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ; ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਲੱਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਇੱਕ ਹੱਥ ਉੱਥੇ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਬਾਕੀ ਬਾਰੀਕ ਕੀਤੇ ਮੀਟ ਵਰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ," ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਹੈ। “ਪਿਛਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਵਿੱਚ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਗਜ਼ਾਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਅਤੇ ਲੱਤਾਂ ਉੱਤੇ, ਪੈੱਨ ਜਾਂ ਸਥਾਈ ਮਾਰਕਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਲਿਖਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਜੋ ਮੌਤ ਆਉਣ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕੇ। ਇਹ ਭਿਆਨਕ ਲੱਗ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਸਹੀ ਅਰਥ ਰੱਖਦਾ ਹੈ: ਅਸੀਂ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ; ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਈਆਂ ਜਾਣ; ਅਸੀਂ ਇੱਜ਼ਤ ਭਾਲਦੇ ਹਾਂ। ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ, ਸਾਡੀਆਂ ਕਬਰਾਂ 'ਤੇ ਸਾਡੇ ਨਾਮ ਹੋਣਗੇ. ਪਿਛਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਮਾਰੇ ਗਏ ਇੱਕ ਮਕਾਨ ਦੇ ਖੰਡਰ ਹੇਠੋਂ ਲਾਵਾਰਸ ਲਾਸ਼ਾਂ ਦੀ ਬਦਬੂ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਹੈ, ਓਨੀ ਹੀ ਤੇਜ਼ ਗੰਧ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।"
ਉਸ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਅਤਿਅੰਤ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। 19 ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ, ਹਮਲੇ ਦੇ 44ਵੇਂ ਦਿਨ, ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਹੈ:
ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਇੱਕ ਘੋੜੇ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਰੇ ਹੋਏ ਨੌਜਵਾਨ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਸਾਹਮਣੇ ਕਾਠੀ ਉੱਤੇ ਝੁਕੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਉਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ, ਸ਼ਾਇਦ। ਇਹ ਕਿਸੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਫਿਲਮ ਦੇ ਇੱਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਵਾਂਗ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਸਿਰਫ ਘੋੜਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਚੱਲਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੈ. ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਲੜਾਈ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਹ ਕੋਈ ਨਾਈਟ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਛੋਟੀ ਸਵਾਰੀ ਦੀ ਫਸਲ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਗਾਮ ਫੜੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੀ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚਣ ਦਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਹੈ ਪਰ ਫਿਰ ਇਸ ਵਿਚਾਰ 'ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਬਿਮਾਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਉਹ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੀ ਨੁਕਸਾਨ ਨਾਲ ਭਸਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਕੈਂਪ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਕਬਰਸਤਾਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ; ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹੈ ਅਤੇ ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਤਕਨੀਕੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਘੱਟ ਕਬਰਾਂ ਨੂੰ ਖੋਦਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਮੁਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁਰਾਣੇ ਦੇ ਉੱਪਰ ਦਫ਼ਨਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ - ਬੇਸ਼ਕ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਰੱਖਣਾ।
21 ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਟੈਂਕ ਦੀ ਗੋਲਾਬਾਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਅਤੇ ਸੱਸ ਨਾਲ ਦੱਖਣ ਲਈ ਗਾਜ਼ਾ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਜਬਲੀਆ ਇਲਾਕੇ ਤੋਂ ਭੱਜਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਇੱਕ ਵ੍ਹੀਲਚੇਅਰ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਚੌਕੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਸਿਪਾਹੀ ਨਜ਼ਰਬੰਦੀ ਲਈ ਲਾਈਨ ਤੋਂ ਬੇਤਰਤੀਬੇ ਆਦਮੀਆਂ ਅਤੇ ਲੜਕਿਆਂ ਦੀ ਚੋਣ ਕਰਦੇ ਹਨ।
“ਸੜਕ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਸੈਂਕੜੇ ਲਾਸ਼ਾਂ ਖਿੱਲਰੀਆਂ ਪਈਆਂ ਹਨ,” ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਹੈ। “ਸੜਨਾ, ਅਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਜ਼ਮੀਨ ਵਿੱਚ। ਗੰਧ ਭਿਆਨਕ ਹੈ. ਇੱਕ ਹੱਥ ਸੜੀ ਹੋਈ ਕਾਰ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਵਿੱਚੋਂ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਮੰਗ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਦੋ ਸਿਰ ਰਹਿਤ ਲਾਸ਼ਾਂ ਕੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ - ਅੰਗ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਕੀਮਤੀ ਅੰਗ ਹੁਣੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਝੁਲਸਣ ਲਈ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਯਾਸਰ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਦੇਖੋ ਨਾ। ਬੱਸ ਚੱਲਦੇ ਰਹੋ ਪੁੱਤਰ।”
ਦਸੰਬਰ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰਕ ਘਰ ਹੈ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਇੱਕ ਹਵਾਈ ਹਮਲੇ ਵਿੱਚ.
“ਇੱਕ ਲੇਖਕ ਜਿਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਵੱਡਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਇੱਕ ਖੂਹ ਹੈ ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਮੱਗਰੀ ਖਿੱਚਣੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਹਰ ਨਾਵਲ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੈਂ ਡੇਰੇ ਦੇ ਇੱਕ ਆਮ ਘਰ ਨੂੰ ਚਿਤਰਣ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਫਰਨੀਚਰ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਘੁੰਮਾਵਾਂਗਾ, ਗਲੀ ਦਾ ਨਾਮ ਬਦਲਾਂਗਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਕਿਸ ਨਾਲ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ? ਇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਡਾ ਘਰ ਸੀ।”
“ਜਬਲਿਆ ਦੇ ਸਾਰੇ ਘਰ ਛੋਟੇ ਹਨ। ਉਹ ਬੇਤਰਤੀਬੇ, ਬੇਤਰਤੀਬੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਬਣਾਏ ਗਏ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਟਿਕਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਣਾਏ ਗਏ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਘਰਾਂ ਨੇ 1948 ਦੇ ਵਿਸਥਾਪਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਈਸ਼ਾ ਵਰਗੇ ਫਲਸਤੀਨੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਤੰਬੂਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਲੈ ਲਈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਇਤਿਹਾਸਕ ਫਲਸਤੀਨ ਦੇ ਕਸਬਿਆਂ ਅਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਡੇ ਗਏ ਸੁੰਦਰ, ਵਿਸ਼ਾਲ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਣਗੇ। . ਇਹ ਵਾਪਸੀ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਸਾਡੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਰਸਮਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਪੁਰਾਣੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਘਰ ਦੀ ਕੁੰਜੀ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕਰਨਾ। ਭਵਿੱਖ ਸਾਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਅਤੀਤ ਸਾਡਾ ਹੈ।"
"ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੈਂ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਰੱਸਾਕੱਲ ਨਿਵਾਸ ਉਹੀ ਥਾਂ ਸੀ ਜੋ ਮੈਂ ਕਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ"" ਉਹ ਅੱਗੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। "ਦੋਸਤਾਂ ਅਤੇ ਸਹਿਕਰਮੀਆਂ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪੁੱਛਿਆ: ਤੁਸੀਂ ਯੂਰਪ ਜਾਂ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੇ? ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਮੌਕਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੇ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ: ਤੁਸੀਂ ਗਾਜ਼ਾ ਕਿਉਂ ਵਾਪਸ ਆਏ? ਮੇਰਾ ਜਵਾਬ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ: 'ਕਿਉਂਕਿ ਗਾਜ਼ਾ ਵਿੱਚ, ਜਬਲੀਆ ਦੇ ਸਫ਼ਤਾਵੀ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗਲੀ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਘਰ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈ ਜੋ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਭਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ।' ਜੇ ਕਿਆਮਤ ਦੇ ਦਿਨ ਰੱਬ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿੱਥੇ ਚਾਹਾਂਗਾ? ਭੇਜਣ ਲਈ, ਮੈਂ ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਝਿਜਕਦਾ ਨਹੀਂ, 'ਘਰ' ਹੁਣ ਕੋਈ ਘਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਅਤੇਫ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਨਾਲ ਦੱਖਣੀ ਗਾਜ਼ਾ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਭਤੀਜੀ ਨੂੰ ਮਿਸਰ ਦੇ ਇੱਕ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਗਾਜ਼ਾ 'ਤੇ 20,000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੌਤਾਂ ਅਤੇ 50,000 ਜ਼ਖਮੀਆਂ ਨਾਲ ਲਗਾਤਾਰ ਗੋਲਾਬਾਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਤੀਫ ਲਿਖਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਕ੍ਰਿਸਮਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਔਰਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ, ਜੋ ਨੌਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਗਰਭਵਤੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਉੱਤਰੀ ਗਲੀਲ ਦੇ ਨਾਜ਼ਰਥ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਘਰ ਛੱਡਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਾਬਜ਼ ਰੋਮਨ ਸ਼ਕਤੀ ਨੇ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਬੈਥਲਹਮ ਵਿੱਚ 90 ਮੀਲ ਦੂਰ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਲਈ ਰਜਿਸਟਰ ਕਰਾਉਣ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕਮਰੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਉਹ ਤਬੇਲੇ ਵਿੱਚ ਜਨਮ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਰਾਜਾ ਹੇਰੋਦੇਸ - ਜਿਸ ਨੇ ਮਸੀਹਾ ਦੇ ਜਨਮ ਬਾਰੇ ਮੈਗੀ ਤੋਂ ਸਿੱਖਿਆ ਸੀ - ਆਪਣੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਬੈਥਲਹਮ ਅਤੇ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਹਰ ਦੋ ਸਾਲ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਘੱਟ ਉਮਰ ਦੇ ਬੱਚੇ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਦੂਤ ਨੇ ਯੂਸੁਫ਼ ਨੂੰ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਭੱਜਣ ਦੀ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ। ਜੋੜਾ ਅਤੇ ਬੱਚਾ ਹਨੇਰੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਬਚ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਿਸਰ ਲਈ 40 ਮੀਲ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਤੈਅ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ 1980 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਟੇਮਾਲਾ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਸੀ ਜੋ ਹੋਂਡੂਰਸ ਵਿੱਚ ਜੰਗ ਤੋਂ ਭੱਜ ਗਏ ਸਨ। ਗੰਦਗੀ ਅਤੇ ਚਿੱਕੜ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਹੇ ਕਿਸਾਨ ਕਿਸਾਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਅਤੇ ਘਰ ਸੜ ਗਏ ਜਾਂ ਛੱਡੇ ਗਏ, ਆਪਣੇ ਤੰਬੂ ਰੰਗਦਾਰ ਕਾਗਜ਼ ਦੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਨਾਲ ਸਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਮਾਸੂਮਾਂ ਦਾ ਕਤਲੇਆਮ.
"ਇਹ ਇੰਨਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਦਿਨ ਕਿਉਂ ਹੈ?" ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ.
“ਇਹ ਇਸ ਦਿਨ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮਸੀਹ ਇੱਕ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ,” ਇੱਕ ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
The ਕ੍ਰਿਸਮਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਮਜ਼ਲੂਮਾਂ ਲਈ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਾਨੂੰ ਨਿਰਦੋਸ਼ਾਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਕਾਬਜ਼ ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਤੇਫ, ਰਿਫਾਤ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਰਗੇ ਲੋਕ, ਜੋ ਮੌਤ ਦੇ ਖਤਰੇ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਬਾਈਬਲ ਦੇ ਇਸ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ਗੂੰਜਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਬੋਲਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹਾਂਗੇ। ਉਹ ਬੋਲਦੇ ਹਨ ਇਸਲਈ ਅਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਅਤੇ ਚਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆ ਦੀਆਂ ਰਿਆਸਤਾਂ - ਮੀਡੀਆ, ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ, ਡਿਪਲੋਮੈਟਾਂ, ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ, ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਵਾਲੇ, ਹਥਿਆਰ ਨਿਰਮਾਤਾ, ਪੈਂਟਾਗਨ ਅਤੇ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਲਾਬੀ ਸਮੂਹ - ਜੋ ਆਰਕੇਸਟ੍ਰੇਟ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾਵਾਂਗੇ। ਗਾਜ਼ਾ ਵਿੱਚ ਨਸਲਕੁਸ਼ੀ. ਬਾਲਕ ਮਸੀਹ ਅੱਜ ਤੂੜੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਕੰਕਰੀਟ ਦੇ ਢੇਰ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਹੈ।
ਬੁਰਾਈ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਬਦਲੀ ਹੈ। ਨਾ ਹੀ ਚੰਗਿਆਈ ਹੈ।
ZNetwork ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਸਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਦੁਆਰਾ ਫੰਡ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦਾਨ