Het zou niemand moeten verbazen dat de strijd om de internationale rechtsstaat op scherp is komen te staan Israël en Zuid-Afrika tegen elkaar bij het Internationale Gerechtshof in Den Haag.
De wereld is verdeeld tussen degenen die een zelfzuchtige mondiale en regionale orde hebben geschapen die hen straffeloosheid garandeert, ongeacht hun misdaden, en degenen die de prijs voor die regeling betalen.
Nu vechten de langdurige slachtoffers terug bij het zogenaamde Wereldgerechtshof.
Vorige week presenteerden beide partijen hun argumenten vóór en tegen de vraag of Israël een genocidaal beleid heeft gevoerd Gaza de afgelopen drie maanden.
De zaak van Zuid-Afrika moet open en gesloten zijn. Tot nu toe heeft Israël bijna 100,000 mensen gedood of ernstig gewond palestijnen in Gaza bijna één op de twintig inwoners. Het is beschadigd of vernietigd meer dan 60 procent van de woningen van de bevolking. Het heeft de kleine ‘veilige zones’ gebombardeerd waarheen het zo’n twee miljoen Palestijnen heeft opgedragen te vluchten. Het heeft hen blootgesteld aan hongersnood en dodelijke ziekten door de hulp- en watervoorziening af te sluiten.
Ondertussen hebben hoge Israëlische politieke en militaire functionarissen openlijk en herhaaldelijk hun genocidale bedoelingen geuit, zoals de inzending van Zuid-Afrika zo zorgvuldig documenteert.
In september, vóór de ontsnapping van Hamas uit de gevangenis in Gaza op 7 oktober, had de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de Verenigde Naties een kaart laten zien van zijn ambities voor wat hij “het Nieuwe Midden-Oosten”. De Palestijnse gebieden Gaza en de Westelijke Jordaanoever waren verdwenen en vervangen door Israël.
Ondanks de massa aan bewijsmateriaal tegen Israël kan het jaren duren voordat het Internationale Gerechtshof (ICJ) tot een definitief oordeel komt. Tegen die tijd, als de zaken zo doorgaan, is er misschien geen betekenisvolle Palestijnse bevolking meer om te beschermen.
Zuid-Afrika heeft daarom ook dringend verzocht om een interim-bevel dat Israël feitelijk verplicht zijn aanval te stoppen.
Tegengestelde hoeken
De volkeren van Israël en Zuid-Afrika dragen nog steeds de wonden van de misdaden van systematisch Europees racisme: in het geval van Israël de Holocaust, waarbij de nazi’s en hun collaborateurs zes miljoen joden uitroeiden; en in Zuid-Afrika het blanke apartheidsregime dat decennia lang aan de zwarte bevolking werd opgelegd door een koloniserende blanke minderheid.
Ze bevinden zich in tegenovergestelde hoeken omdat ze elk een andere les trokken uit hun respectievelijke traumatische historische erfenissen.
Israël heeft zijn burgers laten geloven dat Joden zich moeten aansluiten bij de racistische, onderdrukkende naties, en daarbij een “macht maakt recht”-benadering moeten aannemen ten opzichte van de buurstaten. Een zelfverklaarde Joodse staat beschouwt de regio als een nulsomslagveld waarin overheersing en wreedheid de boventoon voeren.
Het was onvermijdelijk dat Israël uiteindelijk in Hamas en groepen als Hezbollah in Libanon gewapende tegenstanders zou voortbrengen die hun conflict met Israël in een soortgelijk licht bekijken.
Zuid-Afrika daarentegen heeft ernaar gestreefd de mantel van een ‘morele bakennatie’ te dragen, die de westerse staten zo gemakkelijk toeschrijven aan hun nucleair bewapende cliëntstaat uit het Midden-Oosten, Israël.
De eerste president van Zuid-Afrika na de apartheid, Nelson Mandela, beroemd waargenomen in 1997: “We weten maar al te goed dat onze vrijheid onvolledig is zonder de vrijheid van de Palestijnen.”
Israël en Zuid-Afrika waren nauwe diplomatieke en militaire bondgenoten tot de val van de apartheid, dertig jaar geleden. Mandela begreep dat de ideologische fundamenten van het zionisme en de apartheid op een vergelijkbare raciale supremacistische logica waren gebouwd.
Hij werd ooit afgeschilderd als een terroristische schurk omdat hij zich verzette tegen de apartheidsheersers van Zuid-Afrika, net zoals de Palestijnse leiders dat vandaag de dag door Israël worden gedaan.
Jackboot van het kolonialisme
Het hoeft ons ook niet te verbazen dat in de hoek van Israël het grootste deel van het Westen – geleid door – in de hoek van Israël staat Washington en Duitsland, het land dat de Holocaust heeft veroorzaakt. Berlin vroeg afgelopen vrijdag om dat te zijn beschouwd als een derde partij in de Israëlische verdediging in Den Haag.
Ondertussen wordt de zaak van Zuid-Afrika gesteund door een groot deel van wat de ‘ontwikkelingswereld’ wordt genoemd, die lange tijd de laars van het westerse kolonialisme – en racisme – op zijn gezicht heeft gevoeld.
Opmerkelijk Namibië was woedend door de Duitse steun aan Israël aan het hof, gezien het feit dat het koloniale Duitse regime in Zuidwest-Afrika aan het begin van de twintigste eeuw vele tienduizenden Namibiërs naar vernietigingskampen, waarbij de blauwdruk werd ontwikkeld voor de genocide op Joden en Roma die later tijdens de Holocaust zou worden verfijnd.
De Namibische president, Hage Geingob, bepaald“Duitsland kan op morele wijze zijn toewijding aan het VN-verdrag tegen genocide niet uiten, inclusief verzoening voor de genocide in Namibië, en tegelijkertijd het equivalent van een holocaust en genocide in Gaza steunen.”
Het panel van rechters – zeventien in totaal – bestaat niet in een of andere zeldzame bubbel van juridische abstractie. De intense politieke druk in deze gepolariseerde strijd zal op hen drukken.
Zoals de voormalige Britse ambassadeur Craig Murray, die de twee dagen van hoorzittingen bijwoonde, opgemerkt: de meeste rechters keken alsof ze “echt niet in de rechtbank wilden zijn”.
‘Niemand zal ons tegenhouden’
De realiteit is dat, welke kant de meerderheid in de rechtbank ook opgaat in haar beslissing, de verpletterende macht van het Westen om zijn zin te krijgen bepalend zal zijn voor wat er daarna gebeurt.
Als de meeste rechters het aannemelijk vinden dat er een risico bestaat dat Israël genocide pleegt en aandringen op een soort tussentijds staakt-het-vuren totdat het een definitieve uitspraak kan doen, zal Washington de handhaving blokkeren door zijn veto in de VN-Veiligheidsraad.
Verwacht dat de VS, evenals Europa, harder dan ooit zullen werken om het internationaal recht en de ondersteunende instellingen te ondermijnen. Beschuldigingen van antisemitisme van de kant van de rechters die de zaak van Zuid-Afrika steunen – en van de staten waartoe zij behoren – zullen ruimschoots worden verspreid.
Israël heeft Zuid-Afrika al beschuldigd van “bloedsprookjes”, wat suggereert dat zijn motieven bij het Internationaal Gerechtshof gedreven worden door antisemitisme. In zijn toespraak tot de rechtbank betoogde Tal Becker van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken dat Zuid-Afrika optrad als een juridisch surrogaat voor Hamas.
De VS hebben vrijwel hetzelfde gesuggereerd door de nauwgezette verzameling van bewijsmateriaal in Zuid-Afrika ‘waardeloos'.
Zaterdag beloofde Netanyahu dit in een toespraak vol bedrog negeer de uitspraak van de rechtbank als het niet naar de zin van Israël was. ‘Niemand zal ons tegenhouden – Den Haag niet, niet de as van het kwaad, en niemand anders’, zei hij.
Aan de andere kant, als het ICJ in dit stadium iets minder oordeelt dan dat er plausibele argumenten zijn voor genocide, zullen Israël en de regering-Biden het vonnis aangrijpen om de aanval van Israël op Gaza verkeerd te karakteriseren als een goede gezondheidsverklaring van de wereld. Rechtbank.
Dat zal een leugen zijn. Van de rechters wordt alleen gevraagd om uitspraak te doen over de kwestie van genocide, de ernstigste misdaden tegen de menselijkheid, waarbij de bewijslat zeer hoog wordt gelegd.
In een internationaal rechtssysteem waarin natiestaten veel meer rechten krijgen dan gewone mensen, is het prioriteit geven aan staten de vrijheid om oorlogen te voeren waarin burgers waarschijnlijk de hoogste prijs zullen moeten betalen. De gigantische winsten van het militair-industriële complex van het Westen zijn afhankelijk van deze opzettelijke lacune in de zogenaamde ‘oorlogsregels’.
Als de rechtbank – om politieke of juridische redenen – oordeelt dat Zuid-Afrika er niet in is geslaagd een plausibele zaak naar voren te brengen, zal het Israël niet vrijspreken van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Het staat buiten kijf dat het beide uitvoert.
Voet slepen
Niettemin zal elke terughoudendheid van het Internationaal Gerechtshof terdege opgemerkt worden door het Internationaal Strafhof (ICC), zijn zwaar gecompromitteerde zusterrechtbank. Het is niet zijn taak om tussen staten zoals het Wereldgerechtshof te oordelen, maar om bewijsmateriaal te verzamelen voor de vervolging van individuen die oorlogsmisdaden bevelen of uitvoeren.
Het is momenteel bewijs verzamelen om te beslissen of Israëlische en Hamas-functionarissen onderzoek moeten doen naar de gebeurtenissen van de afgelopen drie maanden.
Maar al jaren is het dezelfde rechtbank zijn voeten slepen over het vervolgen van Israëlische functionarissen wegens oorlogsmisdaden die lang voorafgingen aan de huidige aanval op Gaza, zoals Israëls tientallen jaren van het bouwen van illegale Joodse nederzettingen op Palestijns grondgebied, en Israëls 17 jaar durende belegering van Gaza – de zelden genoemde context voor de uitbraak van Hamas op 7 september Oktober.
Het ICC aarzelde eveneens om Amerikaanse en Britse functionarissen te vervolgen vanwege de oorlogsmisdaden die hun staten hadden begaan door de invasie en Afghanistan bezetten en Irak.
Dat volgde op een intimidatiecampagne vanuit Washington, die sancties oplegde aan de rechtbank twee hoogste ambtenaren, inclusief het bevriezen van hun Amerikaanse tegoeden, het blokkeren van hun internationale financiële transacties en het ontzeggen van de toegang tot de VS aan hen en hun families.
Terreurcampagne
Het centrale argument van Israël tegen genocide vorige week was dat het zichzelf verdedigt nadat het op 7 oktober werd aangevallen, en dat de echte genocide door Hamas tegen Israël wordt uitgevoerd.
Een dergelijke claim zou door het Wereldgerechtshof ronduit moeten worden afgewezen. Israël heeft niet het recht zijn decennialange bezetting en belegering van Gaza, de achtergrond van de gebeurtenissen van 7 oktober, te verdedigen. En het kan niet beweren dat het zich richt op een paar duizend Hamas-strijders wanneer het de gehele burgerbevolking van Gaza bombardeert, verdrijft en uithongert.
Zelfs als de militaire campagne van Israël niet bedoeld is om de Palestijnen in Gaza uit te roeien, zoals alle verklaringen van het Israëlische kabinet en militaire functionarissen aangeven, is deze toch in de eerste plaats gericht tegen burgers.
Volgens de meest liefdadige lezing worden Palestijnse burgers, gegeven de feiten, massaal gebombardeerd en gedood om terreur te zaaien. Ze worden etnisch gezuiverd om Gaza te ontvolken. En ze worden onderworpen aan een gruwelijke vorm van collectieve bestraffing tijdens de ‘volledige belegering’ van Israël, die hen voedsel, water en macht ontzegt – wat leidt tot verhongering en blootstelling aan dodelijke ziekten – om hun wil te verzwakken om zich tegen hun bezetting te verzetten en bevrijding te zoeken van het absolute Israëlische leger. controle.
Als dit alles de enige manier is waarop Israël Hamas kan ‘uitroeien’ – het verklaarde doel – dan onthult het iets dat Israël en zijn westerse beschermheren liever allemaal negeren: dat Hamas zo diep verankerd is in Gaza, juist omdat zijn onverbiddelijke verzet lijkt op het het enige redelijke antwoord op een Palestijnse bevolking die steeds meer verstikt wordt door de steeds scherpere onderdrukking die Israël al tientallen jaren aan Gaza heeft opgelegd.
De weken van Israëlische tapijtbombardementen zijn voorbij Gaza onbewoonbaar voor de overgrote meerderheid van de bevolking, die geen huis heeft om naar terug te keren en weinig functionerende infrastructuur heeft. Zonder massale en voortdurende hulp, die Israël blokkeert, zullen ze geleidelijk sterven aan uitdroging, hongersnood, kou en ziekte.
Onder deze omstandigheden is de feitelijke verdediging van Israël tegen genocide geheel voorwaardelijk: het pleegt geen genocide alleen als het juist heeft ingeschat dat er voldoende druk op Egypte zal toenemen, zodat het zich gedwongen – of gepest – voelt om zijn grens met Gaza te openen en de grens met Gaza toe te staan. bevolking te ontsnappen.
Als Caïro weigert en Israël niet van koers verandert, is het volk van Gaza gedoemd. In een terecht geordende wereld zou een claim van roekeloze onverschilligheid over de vraag of de Palestijnen van Gaza sterven onder de omstandigheden die Israël heeft geschapen geen verdediging tegen genocide mogen zijn.
Oorlogszaken zoals gewoonlijk
De moeilijkheid voor het Wereldgerechtshof is dat het net zo goed terechtstaat als Israël – en zal verliezen, ongeacht de manier waarop het regeert. Juridische feiten en de geloofwaardigheid van de rechtbank zijn in direct conflict met de westerse politieke prioriteiten en de winsten van de oorlogsindustrie.
Het risico is dat de juryleden het gevoel hebben dat de veiligste weg is om “het verschil te verdelen”.
Ze kunnen Israël vrijwaren van genocide op basis van een technisch feit, terwijl ze erop aandringen dat het land meer doet van wat het helemaal niet doet: het beschermen van de “humanitaire behoeften” van het volk van Gaza.
Juridische feiten en de geloofwaardigheid van de rechtbank zijn in direct conflict met de westerse politieke prioriteiten en de winsten van de oorlogsindustrie
Israël liet vorige week zo'n technisch detail aan de jury bungelen als een sappige wortel. De advocaten voerden aan dat er geen geschil bestond tussen de twee staten, omdat Israël niet had gereageerd op de genocidezaak die Zuid-Afrika had ingediend op het moment dat het de zaak indiende. Het Wereldgerechtshof, zo suggereerde Israël, ontbeerde daarom jurisdictie omdat het zijn rol is om dergelijke geschillen te beslechten.
Als het wordt geaccepteerd, zou het hetzelfde betekenen als vroeger merkte ambassadeur Murray opDat staten absurd genoeg van genocide kunnen worden vrijgesproken door eenvoudigweg te weigeren met hun beschuldigers in zee te gaan.
Aeyal Gross, hoogleraar internationaal recht aan de Universiteit van Tel Aviv, vertelde de krant Haaretz hij verwachtte dat de rechtbank alle beperkingen op de militaire operaties van Israël zou verwerpen. Het zou zich in plaats daarvan concentreren op humanitaire maatregelen om het lot van de bevolking van Gaza te verlichten.
Hij merkte ook op dat Israël zou volhouden dat het zich al aan de regels hield – en door zou gaan zoals voorheen.
Het enige knelpunt, zo suggereerde Gross, zou een eis van het Wereldgerechtshof zijn dat Israël internationale onderzoekers toegang zou verlenen tot de enclave om te beoordelen of er oorlogsmisdaden zijn gepleegd.
Het is precies dit soort ‘war business as usual’ dat het hof – en het internationaal humanitair recht dat het geacht wordt te handhaven – in diskrediet zal brengen.
Vacuüm van leiderschap
Zoals altijd kan de wereld niet naar het Westen uitkijken voor betekenisvol leiderschap bij de ernstigste crises waarmee het wordt geconfronteerd, of voor pogingen om conflicten te de-escaleren.
De enige actoren die enige neiging vertonen om de morele verplichting in praktijk te brengen die op staten zou moeten rusten om in te grijpen om genocide te stoppen, zijn de ‘terroristen’.
Hezbollah in Libanon oefent druk uit op Israël door stapsgewijs een tweede front in het noorden op te bouwen, terwijl de Houthi's in Jemen hun eigen vorm van economische sancties improviseren tegen de internationale scheepvaart die door de Rode Zee vaart.
De VS en Groot-Brittannië reageerden dit weekend met luchtaanvallen op Jemen, waardoor de hitte nog hoger werd en de regio in een bredere oorlog dreigde te belanden.
Nu zijn eigen investeringen in het Suezkanaal worden bedreigd, lijkt China, in tegenstelling tot het Westen, wanhopig de zaken te willen afkoelen. Peking voorgesteld deze week een Israëlisch-Palestijnse vredesconferentie waarbij een veel bredere kring van staten betrokken was.
Het doel is om de kwaadaardige wurggreep van Washington op het zogenaamde ‘vredeswerk’ los te maken en alle partijen te binden aan een verbintenis om een Palestijnse staat te creëren.
Het verhaal van het Westen is dat iedereen buiten zijn club – van Zuid-Afrika en China tot Hezbollah en de Houthi’s – de vijand is en de ‘op regels gebaseerde orde’ van Washington bedreigt.
Maar juist die orde lijkt steeds egoïstischer en in diskrediet gebracht – en vormt de basis voor een genocide die op klaarlichte dag tegen de Palestijnen van Gaza wordt toegebracht.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren