Het was gemakkelijk te missen het welkomstnieuws van het Internationale Gerechtshof (ICJ) vrijdag te midden van de enorme golf van teleurstelling dat veegde palestijnen en een groot deel van de toekijkende wereld toen de rechters er niet in slaagden een onmiddellijke stopzetting ervan te gelasten Israël's slachting in Gaza.
De rechters van het Wereldgerechtshof beslistmet een overweldigende meerderheid, dat Zuid-Afrika had aannemelijk gemaakt dat Israël genocide pleegt tegen de Palestijnen in Gaza.
Door dit te doen trotseerden veel leden van het zeventienkoppige panel openlijk de regeringen van hun eigen land, en brachten ze deze in verlegenheid – niet in de laatste plaats de president van het hof, Joan Donoghue van de Verenigde Staten.
De regering van de Amerikaanse president Joe Biden had dat wel Dit betekent dat we onszelf en onze geliefden praktisch vergiftigen. De zaak van Zuid-Afrika is “verdienloos, contraproductief en totaal zonder enige feitelijke basis”.
Als teken van hoe geïsoleerd Israël – en de VS. – is gebaseerd op de juridische feiten en haar argumenten vonden alleen gunst bij de eigen aangestelde, Aharon Barak, en de Oegandese rechter. Zelfs Barak was het ermee eens dat sommige van de voorlopige maatregelen tegen Israël nodig waren om burgers te beschermen.
Het ICJ oordeelde dat Israël moet gehoorzamen het Genocideverdrag, waarbij dringende stappen worden ondernomen om het doden en beschadigen van burgers te voorkomen. Ook moet worden vermeden dat er in Gaza omstandigheden worden gecreëerd die het leven van de Palestijnen in het gebied onmogelijk zouden kunnen maken.
De rechtbank aangehaald opmerkingen van de Israëlische president, Isaac Herzog, en zijn minister van Defensie, Yoav Gallant, dat Israël de afgelopen drie en een halve maand precies het tegenovergestelde heeft gedaan. Uit hun verklaringen bleek dat het de bedoeling was om burgers te straffen en Gaza onbewoonbaar te maken.
De rechters suggereerden krachtig dat Israël tot nu toe zijn wettelijke verplichtingen uit hoofde van het verdrag niet was nagekomen en binnen een maand aan de rechtbank zou moeten bewijzen dat het van koers was veranderd.
Het is vrijwel zeker dat Israël de rechtbank zal trotseren en door zal gaan zoals voorheen. In de nasleep van de interim-uitspraak zei de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zwoer doorgaan tot “absolute overwinning”.
Moreel raadsel
Het Internationaal Gerechtshof heeft Israël in feite berecht voor de meest gruwelijke misdaden, en één die Israël al lang aanhaalt – in de vorm van de nazi-Holocaust – als de reden voor zijn eigen oprichting als een noodzakelijk toevluchtsoord voor Joden tegen het Europese antisemitisme. .
Op voorspelbare wijze, Netanyahu Dit betekent dat we onszelf en onze geliefden praktisch vergiftigen. de genocide-aanklacht is “schandalig” en “een teken van schande” voor de rechtbank. Hij probeerde het feit dat het de volgende dag was te bewapenen Holocaustherdenkingsdag, wat impliceert dat alleen een antisemitische agenda tot de conclusie zou kunnen leiden dat het Israël was, en niet Hamas, die een genocide pleegde.
In feite heeft het Wereldgerechtshof een moreel raadsel voor het voetlicht gebracht dat de westerse machten lange tijd hebben geprobeerd te verdoezelen.
Is een zelfverklaarde Joodse staat, door het doden, verminken en etnisch zuiveren van Palestijnen gedurende de zeventig jaar sinds de vestiging van Israël op de ruïnes van het Palestijnse thuisland, niet het voertuig geworden waarmee de slachtoffers van de ene genocide de andere plegen?
Wat er vandaag de dag met Gaza gebeurt, is immers niet uit het niets ontstaan.
Israël is al meer dan driekwart eeuw actief bezig met het verdwijnen van Palestina en het Palestijnse volk. Er zijn periodes geweest van intense oorlogsmisdaden, zoals de etnische zuiveringsoperaties van 1948 en 1967, en de invasie en bezetting van Libanon begin jaren tachtig.
Deze gebeurtenissen werden afgewisseld met lange perioden van langdurige misdaad in slow motion – die van apartheid – ontworpen om de Palestijnen als volk te verdelen, in getto’s te plaatsen en uit te wissen.
In een poging om de gevoeligheden van Israëliërs, maar ook van overzeese joden en het westerse publiek te omzeilen, in 2006, uitgelokt door een directe beschuldiging van genocide, heeft de bekende Israëlische geleerde Baruch Kimmerling gekenmerkt De misdaden van Israël als “politiekide”. Hij deed dit het jaar voordat Israël zijn gruwelijke situatie begon 17 jaar durende belegering van Gaza, waardoor het in feite een concentratiekamp werd.
Volgens Kimmerling kwamen de acties van Israël zelfs vóór de belegering en de huidige massaslachting in Gaza echter neer op iets dat dicht bij genocide lag.
Rechtbank op proef
Gedurende de komende jaren van de beraadslagingen van het Hof zal de vraag of Israël de “misdaad der misdaden” begaat centraal staan in een juridisch debat.
Dat zal weinig troost bieden voor de Palestijnen, die een realtime genocide zullen moeten blijven doorstaan, terwijl het Wereldgerechtshof het bewijsmateriaal doorzoekt over de vraag of Israël daadwerkelijk uitvoert wat de rechters al impliciet toegeven dat het veel op een genocide lijkt.
Maar de rechters zullen onder grote druk staan om sneller te handelen dan hun gebruikelijke slakkengang. Het hof zelf, en het rechtssysteem dat het zogenaamd in stand houdt, staat ook terecht. Het moet doen wat het moet doen: een genocide tegengaan die zich ontvouwt, en er geen label aan geven nadat het al heeft plaatsgevonden.
Nog meer berecht worden alle staten die de Israëlische slachting in Gaza hebben gefaciliteerd, gesponsord en geprobeerd te beschermen tegen behoorlijk toezicht. Ze zijn er nu juridisch van op de hoogte dat ze kunnen worden onderzocht wegens medeplichtigheid aan genocide, samenzwering tot genocide en het aanzetten tot genocide.
Ja, het proces duurt veel te lang. Maar het is nu een wolk die boven elke Israëlische actie hangt. Elke aanval op een ziekenhuis, de voortdurende ontkenning van voedsel, water en stroom aan de bevolking van Gaza, het bombarderen van “veilige zones” waar Israël de Palestijnen naartoe heeft bevolen te vluchten, zullen worden vermeld en onderzocht als bewijs van een genocide.
En parallel daaraan zal de druk aanzienlijk toenemen op het veel zwakkere zustergerechtshof van het ICJ in Den Haag, het Internationaal Strafhof (ICC), om de personen achter deze oorlogsmisdaden te identificeren.
Het Wereldgerechtshof was het ermee eens dat Zuid-Afrika een plausibele zaak naar voren bracht. Als Israël 15 van de 17 rechters van het Wereldgerechtshof ervan heeft overtuigd dat er een risico bestaat dat er een genocide plaatsvindt, zou het ICC actief op zoek moeten gaan naar degenen die schuldig zijn aan de vele oorlogsmisdaden waarop die beoordeling berust.
Medeplichtige staten
Israël zal proberen veel voordeel te halen uit het feit dat er geen bevel is gegeven om zijn militaire aanval stop te zetten.
De onwil van de rechtbank om deze eis van Zuid-Afrika te steunen werd ongetwijfeld ingegeven door politieke overwegingen. Als zij dat wel had gedaan, zou zij het risico hebben gelopen in een directe confrontatie te zijn gekomen met de echte boosdoener: Washington.
Israël zou hebben geweigerd zijn aanvallen te beëindigen, en de zaak zou vervolgens voor handhaving zijn doorverwezen naar de Veiligheidsraad. Op haar beurt zou de regering-Biden gedwongen zijn geweest haar veto uit te oefenen om haar cliëntstaat te beschermen.
Hoe dan ook, er zou geen einde zijn gekomen aan de slachting van de Palestijnen. Maar als de rechtbank een stopzetting had bevolen, zou het zelfs nog duidelijker zijn geweest dan nu dat het de VS zijn, meer nog dan Israël, die ervoor zorgen dat de genocide ononderbroken voortduurt. Zonder Amerikaans geld en wapens zou Israël niet in de positie zijn om Gaza te blijven bombarderen.
Het lijkt erop dat het identificeren van Washington als sponsor van genocide de grens markeerde van de moed van het Wereldgerechtshof.
Niettemin bevinden de VS en hun bondgenoten zich nu in een lastige positie. De dag vóór de uitspraak van het ICJ, de krant Haaretz gerapporteerd dat Israël en het Pentagon bezig waren een groot wapenverdrag af te ronden.
Israël zal een deel van de enorme sommen ‘hulp’ die het elk jaar van Washington ontvangt, gebruiken om 50 straaljagers en 12 aanvalshelikopters te kopen, gemaakt door Lockheed Martin en Boeing. Het land koopt ook meer “luchtmunitie” omdat zijn voorraden bijna op zijn als gevolg van de meedogenloze bombardementen op Gaza.
Volgens Haaretz is met name de behoefte aan meer aanvalshelikopters “een directe les uit de huidige oorlog in Gaza”, waar bestaande vliegtuigen zijn gebruikt om “vijandelijke doelen te raken en de grondtroepen van de IDF te assisteren”.
De krant meldde dat hoge Israëlische functionarissen zeiden dat de regering-Biden “een toezegging had gedaan om de snelle levering van wapens en munitie aan Israël te garanderen om de IDF in de huidige oorlog te helpen”.
Het Wereldgerechtshof zal nu onderzoeken of deze toezegging in feite medeplichtigheid – of zelfs een samenzwering – is om genocide te plegen.
Juridisch gevaar
De uitspraak van het Internationaal Gerechtshof bestaat niet in een juridisch vacuüm. Op dezelfde dag vond een federale districtsrechtbank in Californië plaats een zaak gehoord aangespannen tegen de regering-Biden wegens medeplichtigheid en het onvermogen om een “zich ontvouwende genocide” in Gaza te voorkomen.
Andere staten verkeren in een soortgelijk gevaar. Vóór de uitspraak konden de bondgenoten van Israël aannemelijk maken dat hun wapenoverdracht aan Israël in goed vertrouwen plaatsvond, zelfs als later zou blijken dat sommige van die wapens uiteindelijk, al dan niet onbedoeld, werden gebruikt bij het plegen van oorlogsmisdaden.
Maar een vermoeden van genocide door het Wereldgerechtshof betekent dat andere staten veel zorgvuldiger moeten handelen om het risico te vermijden van medeplichtigheid te worden beschuldigd. De rechters hebben een rode vlag gehesen over het gedrag van Israël. Andere staten moeten er rekening mee houden.
De meeste Europese landen zijn dat geweest het leveren van Israël beschikt al jaren over wapens die tegen Palestijnen worden gebruikt. Maar sommigen, niet alleen de VS, helpen Israël actief bij het bestormen van Gaza, en dragen bij aan het dodental van minstens 26,000 Palestijnen tot nu toe, waarvan de meesten vrouwen en kinderen.
De UK heeft een luchtmachtbasis op Cyprus gebruikt om tientallen verkenningsmissies boven Gaza uit te voeren bevindingen van inlichtingendiensten worden gedeeld met Israël. Duitslandondertussen is gerapporteerd tankgranaten naar Israël te verschepen om zijn uitgeputte voorraden aan te vullen.
Westerse leiders zijn gelijkwaardig blootgestelde voor hun rol in het retorisch en diplomatisch aanmoedigen van de aanval van Israël op Gaza. Velen negeren het enorme aantal Palestijnse slachtoffers, evenals de juridische status van Israël als bezetter en zijn strijdlustige belegering van de enclave. Israëlisch ‘recht op zelfverdediging’.
De mate waarin zij mogelijk te kwader trouw handelden, werd vorige week onderstreept toen bleek dat een groep Nederlandse functionarissen en diplomaten klokkenluiders waren geworden.
Ze dienden bewijsmateriaal in bij Den Haag waarin ze betoogden dat hun premier, Mark Rutte, een officiële bevinding dat Israël oorlogsmisdaden pleegde voor het publiek probeerde te verbergen.
Volgens het bewijsmateriaal, Rutte gevraagd zijn ministerie van juridische zaken: “Wat kunnen we zeggen om de indruk te wekken dat Israël geen oorlogsmisdaden begaat?”
Media beschaamd
De uitspraak zou ook westerse mediaorganisaties te schande moeten maken.
Het is misschien te veel om te verwachten dat de BBC en anderen nu, wanneer ze naar Israël verwijzen, een beschrijving zullen toevoegen dat het ‘wordt onderzocht wegens genocide’ – net zoals ze Hamas momenteel reflexmatig omschrijven als ‘door Groot-Brittannië bestempeld als een terroristische organisatie’. en andere regeringen”.
Maar het ICJ heeft gezet een harde schijnwerper op nieuwszenders als de BBC, die nauwelijks berichtten over wat er de afgelopen weken in Gaza gebeurde.
Het Wereldgerechtshof vreest dat er mogelijk een genocide plaatsvindt, en toch zijn de gevestigde media het snel beu geworden om hierover te berichten – geheel in tegenstelling tot hun eindeloze herhaling van de gebeurtenissen van bijna vier maanden geleden, toen Hamas-strijders Israël aanvielen, en hun rapporten over de het lot van de Israëlische gevangenen in Gaza; en, laten we ook opmerken, heel anders dan het jaar of meer van voorpaginanieuws over de Russische invasie van Oekraïne.
Grote mediabedrijven hebben personeel uit de lucht gehaald dat wordt gezien als te kritisch over de Israëlische slachting – waarmee ze insinueren dat hun onderzoek eerder wordt ingegeven door vooroordelen dan door waardering voor het internationaal recht.
ABC, de Australian Broadcasting Corporation, heeft een bekroonde Australisch-Libanese presentator ontslagen. Antionette Lattouf, nadat Israëlische lobbyisten op hoog niveau met juridische stappen hadden gedreigd als ze niet werd verwijderd.
Met name Mehdi Hasan, die tweeted over het ontslag van Lattouf, was een van de drie moslimankers op MSNBC verwijderd uit de ether van de afgelopen weken. Hasan had de krantenkoppen gehaald met confronterende gesprekken met Israëlische woordvoerders zoals Mark Regev.
Socialmediabedrijven zijn niet beter geweest. Een recente Human Rights Watch verslag ontdekte dat Meta, eigenaar van Facebook en Instagram, systematisch inhoud over Palestijnen en Gaza onderdrukt, waardoor het voor Israël gemakkelijker wordt om de publieke controle op zijn misdaden te ontwijken.
Opruiende strijd
Het is misschien niet verrassend dat Netanyahu, nadat de genocidale opmerkingen van Gallant en Herzog zo prominent door de rechtbank waren geciteerd, waarschuwde zijn ministers om commentaar op de beslissing van het Internationaal Gerechtshof te vermijden.
Of de rechtbank nu wel of niet tot de conclusie komt dat het bewijsmateriaal tegen Israël de hoge lat voor genocide overschrijdt, het aanzetten tot genocide zou veel gemakkelijker te bewijzen moeten zijn. De Zuid-Afrikaanse petitie aan de rechtbank bevatte pagina na pagina genocidale verklaringen van hoge Israëlische functionarissen, waaronder Netanyahu zelf.
Israël zou die specifieke strijd veel sneller kunnen verliezen.
Maar uiteraard zullen Israëlische functionarissen het moeilijk vinden om hun opruiing te beteugelen, ook tegen de rechtbank.
Gallant reageerde allebei door bellen Het geval van Zuid-Afrika was “antisemitisme” en door te suggereren dat het Internationaal Gerechtshof maar al te graag aan dat antisemitisme wilde toegeven.
Wat het Internationaal Gerechtshof heeft verzekerd, is dat de smet op Israël niet zal verdwijnen. De vraag is nu: hoe ver zal de schande en oneer zich verspreiden?
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren