Vele jaren geleden schreef de joodse Amerikaanse geleerde Norman Finkelstein een bestseller die opschudding veroorzaakte onder een groep die hij aan de kaak stelde als de ‘Holocaustindustrie’: mensen die steevast geen directe slachtoffers van de Holocaust waren geweest, maar er niettemin voor kozen om Joodse joden uit te buiten en ervan te profiteren. lijden.
Hoewel ze werden behandeld als leiders van de Joodse gemeenschap, waren ze niet in de eerste plaats geïnteresseerd in het helpen van overlevenden van de Holocaust, of in het stoppen van een nieuwe Holocaust – de twee dingen waarvan je zou kunnen aannemen dat ze de hoogste prioriteiten zouden zijn voor iedereen die de Holocaust centraal stelt in zijn leven. In feite heeft bijna geen enkel van de vele miljoenen die de Holocaust-industrie van landen als Duitsland als herstelbetalingen eiste ooit de overlevenden van de Holocaust bereikt, zoals Finkelstein in zijn boek documenteerde.
In plaats daarvan instrumentaliseerde deze kleine groep de Holocaust voor hun eigen voordeel: om geld en invloed te verwerven door zichzelf in te bedden in een industrie die zij hadden gecreëerd. Ze werden onaanraakbaren, onkritisch omdat ze geassocieerd werden met een industrie die ze net zo heilig hadden gemaakt als de Holocaust zelf.
Een vervolgboek genaamd The Antisemitism Industry, een onderzoek naar vrijwel dezelfde groep mensen, zou nu te laat zijn. Deze geesten geven niets om antisemitisme – sterker nog, ze staan samen met de meest prominente antisemieten van het Westen, van Donald Trump tot Viktor Orban.
In plaats daarvan geven ze om Israël – en om de bewapening van antisemitisme om hun emotionele en financiële investeringen te beschermen. Zij profiteren van de centrale plaats van Israël in het politieke, diplomatieke en militaire leven van de VS:
- als een gigantische witwaspraktijk van onroerend goed, gebaseerd op de diefstal van inheems Palestijns land;
- als laboratorium voor de productie van nieuwe wapens en bewakingssystemen die op Palestijnen worden getest;
- als een zwaar gemilitariseerde koloniale staat, een speerpunt voor het Westen, nuttig bij het destabiliseren en ontwrichten van elke dreiging van een verenigend Arabisch nationalisme in het olierijke Midden-Oosten;
- en als grensstaat voor het uithollen van juridische en ethische principes die zich na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde om een herhaling van deze wreedheden te voorkomen.
Iedereen die de wurggreep van de antisemitisme-industrie – en dus die van Israël – op de joodse vertegenwoordiging in het openbare leven betwist, wordt opgejaagd als een antisemiet of een zelfhatende jood, zoals momenteel het meest opvallend gebeurt met de joodse filmmaker Jonathan Glazer. Hij is de Oscar-winnende regisseur van The Zone of Interest, over de familie van een nazi-commandant van Auschwitz die blind leefde voor de verschrikkingen die zich net buiten hun ommuurde tuin ontvouwden.
Ik schreef eerder een stuk over de gefabriceerde furore die werd veroorzaakt door Glazers opmerkingen bij de Oscars. In zijn dankwoord hekelde hij de kaping van het Joods-zijn en de Holocaust die de Israëlische bezetting decennia lang in stand heeft gehouden en voortdurend nieuwe slachtoffers heeft voortgebracht, waaronder de laatste: degenen die hebben geleden onder de handen van Hamas toen het land op 7 oktober aanviel, en de vele In de afgelopen vijf maanden zijn vele tienduizenden Palestijnen gedood, verminkt en wees geworden door Israël.
Mijn laatste artikel over wat het besmeuren van Jonathan Glazer vanwege zijn gepassioneerde Oscars-toespraak vertelt ons over de charlatans die door het westerse establishment een megafoon hebben gekregen om namens de Joodse gemeenschap te spreken: https://t.co/j0Y38hAR61 pic.twitter.com/Wj043CuZcN
- Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) 12 maart 2024
Israëls ommuurde tuin
Hoewel het onduidelijk is of de filmmakers een analogie bedoelden toen ze The Zone of Interest maakten, heeft de film op dit moment ongetwijfeld een bijzondere betekenis en ironische weerklank, nu Israël pleegt wat het Wereldgerechtshof een plausibele genocide in Gaza heeft genoemd.
De afgelopen zeventien jaar hebben Israëli's in hun eigen ommuurde tuin gewoond, vlak naast een openluchtconcentratiekamp voor Palestijnen dat vanuit alle richtingen door het Israëlische leger is geblokkeerd: over land, over zee en door de lucht.
De Palestijnse gevangenen mochten hun kooi niet verlaten. Hun vissersboten bevonden zich slechts een mijl of twee uit de kust. En de lucht van Gaza was gevuld met het constante gezoem van drones die over de bevolking waakte, terwijl diezelfde drones niet letterlijk uit het niets dodelijke raketaanvallen loslieten.
Het concentratiekamp werd langzamerhand een vernietigingskamp. De Palestijnen werden achtergelaten om heel langzaam in hun kooi te sterven, te langzaam voor de wereld om het op te merken.
Tien jaar lang waarschuwden de Verenigde Naties ervoor dat Gaza onbewoonbaar aan het worden was, met ruim twee miljoen Palestijnen die zich in de kleine enclave opdrongen.
De meesten hadden geen werk en geen vooruitzicht om ooit werk te vinden. Er was geen betekenisvolle handel omdat Israël weigerde deze toe te staan, wat betekende dat er geen sprake was van economie. Gaza was bijna volledig afhankelijk van subsidies. En de bevolking van Gaza raakte snel zonder schoon water en vergiftigde zichzelf langzaam met water dat voornamelijk uit overbelaste en vervuilde grondwaterlagen werd gehaald.
De Israëli's hadden geen enkele reden om zich zorgen te maken over wat er aan de andere kant van hun ommuurde tuin gebeurde – een groot deel van het land was in 1948 gestolen van Palestijnse families zoals die in Gaza.
Als Palestijnse groeperingen lawaai probeerden te maken door zelfgemaakte raketten vanuit hun gevangenis af te vuren, beschikte Israël over een Iron Dome-systeem dat de projectielen onderschepte. Rust – of ‘kalmte’ zoals de westerse media het noemen – heerste grotendeels onder de Israëli’s. Of dat gebeurde tot 7 oktober.
Als Glazer ooit een moderne hervertelling zou maken van The Zone of Interest, zou het Nova-muziekfestival, gevuld met jonge mensen die de nacht door dansen op de drempel van het concentratiekamp Gaza, goed materiaal kunnen opleveren. Alleen zou dit bijgewerkte verhaal een onverwachte wending hebben: de jongeren die de droom leefden naast 2 miljoen mensen die in een nachtmerrie leefden, kwamen plotseling ook in de nachtmerrie terecht toen Hamas op 7 oktober uit de gevangenis in Gaza ontsnapte.
'Verkeerd soort joden'
De misdaad van Glazer bij de Oscars was het bedreigen van de wurggreep van de antisemitistische industrie op het Westerse verhaal over Israël.
In Groot-Brittannië noemt de antisemitisme-industrie hen het “verkeerde soort joden” – joden die zich bekommeren om al het menselijk lijden, en niet alleen om het joodse lijden. Joden die weigeren Israël in hun naam misdaden tegen het Palestijnse volk te laten begaan. Joden die het besmeuren van voormalig Labour-leider Jeremy Corbyn en zijn aanhangers, inclusief zijn Joodse aanhangers, terecht als een heksenjacht als antisemieten bestempelden.
Glazer greep de zeldzame kans aan die de prijsuitreiking deze week bood om de microfoon van de antisemitisme-industrie te grijpen en een Joodse stem te vertegenwoordigen die westerlingen niet mogen horen. Hij gebruikte de Oscars als platform om het Palestijnse lijden onder de aandacht te brengen – en om te suggereren dat het normaal is om net zoveel om het Palestijnse lijden te geven als om het Israëlische en Joodse lijden.
Daarmee dreigde hij, net als Finkelstein vóór hem, het feit aan de kaak te stellen dat deze antisemitistische heksenjager-generaals gevaarlijke charlatans zijn, oplichters in de ware zin van het woord.
In tegenstelling tot de antisemitisme-industrie heeft Glazer diepgaande, universele dingen te zeggen over de Holocaust en de menselijke conditie. Hij verdient zijn geld door diep gebruik te maken van zijn menselijkheid, inzicht en creativiteit, en door zijn macht niet als een knuppel te hanteren om alle anderen te terroriseren tot onderwerping.
Dat is de context voor het begrijpen van de commentaren, die veelvuldig in de media worden geciteerd, van David Schaecter, het boegbeeld van de Holocaust Survivors' Foundation USA.
Schaecter, die ontkent dat Israël het Palestijnse volk bezet – en daarom de basis zelf van het internationaal humanitair recht verwerpt die is ingesteld om een herhaling van de Holocaust te voorkomen – zegt het is “schandelijk voor jou [Glazer] om te veronderstellen te spreken namens de zes miljoen Joden, waaronder anderhalf miljoen kinderen, die uitsluitend vanwege hun Joodse identiteit zijn vermoord”.
Schaecter projecteert uiteraard. Hij is het, en niet Glazer, die zich aanmatigt namens die miljoenen Joden te spreken.
Er zijn tal van overlevenden van de Holocaust die zich hebben uitgesproken tegen Israël en de manier waarop het Palestijnse volk wordt behandeld, waaronder Finkelsteins eigen moeder en wijlen Hajo Meyer, de vooraanstaande natuurkundige die een van Israëls felste critici werd. Meyer maakte regelmatig vergelijkingen tussen wat Israël met de Palestijnen deed en wat de nazi's met joden zoals hij deden.
Maar in tegenstelling tot Schaecter kreeg Meyer geen hulp of financiering om een stichting op te richten in naam van overlevenden van de Holocaust. Hij werd niet geprezen door de westerse media. Hij werd niet als woordvoerder van de Joodse gemeenschap behandeld en kreeg een megafoon.
In feite precies het tegenovergestelde. Meyer merkte dat hij het zwijgen werd opgelegd en werd belasterd als antisemiet. Hij werd in 2018, vier jaar na zijn dood, zelfs het voorwendsel voor een nieuwe ronde van beschuldigingen tegen Corbyn wegens het zogenaamd bevorderen van antisemitisme binnen de Labour-partij. De Labour-leider had een platform met Meyer gedeeld tijdens een Holocaust Memorial Day-evenement in 2010, vijf jaar voordat hij Labour-leider werd.
De aanval was zo groot dat Corbyn Meyer hekelde vanwege zijn opvattingen Verontschuldigde voor de “zorgen en angst veroorzaakt” door zijn verschijning met de overlevende van de Holocaust.
Tegenwoordig zou Meyer verbaasd kunnen zijn als hij zou ontdekken dat hem een verbod zou worden opgelegd om lid te zijn van de Britse Labour-partij, en dat de gronden waarop hij zou worden gediskwalificeerd antisemitisme zijn. Net als de meeste andere grote westerse politieke partijen en organisaties heeft Labour een nieuw beleid aangenomen definitie van antisemitisme Dat stelt jodenhaat gelijk aan scherpe kritiek op Israël.
Meyer, de overlevende van de Holocaust en voorstander van een universele ethiek, zou in elke grote Britse politieke partij onwelkom zijn. Glazer, de humanitaire joodse filmmaker die net zoveel om de Palestijnen geeft als om andere joden, wordt momenteel op precies dezelfde manier uit de respectabele samenleving verdreven.
Dit kan alleen gebeuren omdat we de westerse gevestigde orde deze charlatans en oplichters uit de antisemitistische industrie aan ons laten opdringen. Het is tijd om te luisteren naar de mensen die om de mensheid geven, niet naar de mensen die om hun status en hun portemonnee geven.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren