Bron: FAIR
De afwijzing door het IMF van de noodlening van 5 miljard dollar voor Venezuela is op zichzelf al een rechtvaardiging voor Maduro's aanklacht tegen het fonds als 'moordenaar' en 'instrument van het Amerikaanse imperialisme'.
Foto door StringerAL
An Associated Press artikel (New York Times, 3/17/20) met de kop “IMF verwerpt het bod van Maduro op een noodlening om het virus te bestrijden” verklaarde:
Het verzoek is een ommekeer voor Maduro, die jarenlang weigerde economische gegevens te delen met de in Washington gevestigde geldverstrekker en deze vorige maand nog veroordeelde als een instrument van het Amerikaanse imperialisme. In het verleden heeft hij het IMF een bloedzuigende ‘huurmoordenaar’ genoemd die verantwoordelijk is voor het in armoede storten van miljoenen mensen in heel Latijns-Amerika.
Het verzoek was niet echt een ommekeer voor de Venezolaanse president Nicolás Maduro, omdat het om hetzelfde soort lening voor noodhulp het Internationaal Monetair Fonds (IMF) gaf in 2016 aan Ecuador onder voormalig president Rafael Correa, een andere botte criticus van het IMF, na een enorme aardbeving. De lening was niet van het IMF berucht “structurele aanpassingsleningen” die een menu van rechtse economische beleidsmaatregelen opleggen, zoals belastingverlagingen voor de rijken, privatisering van staatseigendommen en ontslagen in de publieke sector.
De afwijzing door het IMF van de noodlening van 5 miljard dollar voor Venezuela is op zichzelf al een rechtvaardiging voor Maduro's aanklacht tegen het fonds als 'moordenaar' en 'instrument van het Amerikaanse imperialisme'.
Het IMF zei dat het de lening weigerde omdat “er geen duidelijkheid bestaat” over de vraag of de “internationale gemeenschap” de regering van Maduro erkent. Dit legalistische excuus is verwerpelijk, omdat de regering van Maduro aan de macht is en daarom de enige entiteit is die in staat is om daadwerkelijk met levensreddende maatregelen op de pandemie te reageren. Maar er zijn nog twee andere grote problemen met het excuus, die geen van beide door de BBC zijn genoemd AP.
In de eerste plaats bestaat er, in tegenstelling tot wat het IMF beweert, enorme duidelijkheid dat de “internationale gemeenschap” de regering van Maduro erkent. Vijf maanden geleden heeft de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de regering van Maduro met 105 stemmen in de Mensenrechtenraad gestemd. Dat is ongeveer het dubbele van het aantal landen dat samen met de VS weigert Maduro te erkennen (“meer dan 50”, aldus het rapport). AP artikel). Als Reuters (10/17/20) zoals gerapporteerd ten tijde van de stemming in de Algemene Vergadering, won Venezuela de zetel ondanks “felle lobbyactiviteiten” daartegen door Washington. De AP en andere westerse media rapporteren routinematig het aantal landen dat de regering van Maduro niet erkent (dat wil zeggen, die instemt met Trump), maar nooit dat de meerderheid van de VN-lidstaten Maduro duidelijk erkent – en het zelfs de status van een zetel in de regering toekent. een invloedrijk internationaal orgaan.
Een ander groot probleem met het excuus van het IMF om de lening af te wijzen was dat in 2002, toen de Venezolaanse president Hugo Chávez kortstondig werd afgezet tijdens een door de VS gesteunde militaire staatsgreep, het IMF zich haastte om leningen aan te bieden aan de door de staatsgreep geïnstalleerde dictatuur. De dictatuur onder leiding van zakenleider Pedro Carmona werd door vrijwel geen enkel ander land ter wereld erkend, behalve door de VS. Carmona was slechts twee dagen aan de macht, maar het IMF slaagde erin eruit te komen verklaring zeggende dat het “klaar was om de nieuwe regering te helpen op welke manier zij dan ook geschikt achten.” De IMF-woordvoerder zei dat: Thomas Dawson, is ook een voormalig ambtenaar van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en het Amerikaanse ministerie van Financiën. Sterker nog, zelfs de AP In een artikel over de afwijzing door het IMF van het verzoek van Maduro staat dat de VS de “grootste aandeelhouder is en een veto heeft over belangrijke beslissingen.”
Washington's 'omgekeerde gezicht' op het gebied van hulp
Hoewel het verzoek om hulp geen grote ommekeer was voor de regering van Maduro, was de weigering een dramatische verandering ten opzichte van het maffioso-achtige ‘neem onze hulp of anders’-standpunt dat de Amerikaanse regering nog maar een jaar geleden tegenover Venezuela innam (FAIR.org, 2/9/19). Op 23 februari 2019 probeerde Washington via de grens met Colombia ‘humanitaire hulp’ aan Venezuela te geven. Destijds, Reuters, zoals veel westerse media, produceerden krantenkoppen als “VS zoekt naar manieren om hulp te krijgen in Venezuela: gezant” (2/14/19), “Maduro uit Venezuela begint de grenzen te sluiten om humanitaire hulp te blokkeren” (2/21/19) en “Nadat Venezolaanse troepen de hulp blokkeren, wordt Maduro geconfronteerd met een ‘diplomatieke belegering’” (2/24/19). De CBC kop (2/16/19) naar een Reuters Het rapport luidde: “Hulp voor Venezuela arriveert aan de grens terwijl Maduro belooft de toegang te blokkeren.”
Het doel van Washington was om deze hulpstunt te gebruiken om Maduro omver te werpen. De hoop was dat het Venezolaanse leger het bevel van Maduro om de “hulpverlening” stop te zetten zou negeren, of dat een of andere gewelddaad aan de grens zou aanzetten tot rebellie. Amerikaanse topambtenaren maakten destijds absoluut geen geheim van hun doelstellingen. Een van de topadviseurs van Trump, de inmiddels ontslagen John Bolton, tweeted:
Alle acties van het Venezolaanse leger om geweld tegen vreedzame burgers aan de Colombiaanse en Braziliaanse grenzen te vergoelijken of aan te wakkeren, zullen niet worden vergeten. Leiders hebben nog tijd om de juiste keuze te maken.
De Amerikaanse senator Marco Rubio heeft ervoor gekozen om ook de families van de hoogste militaire officieren van Venezuela indirect te bedreigen.Twitter, 2/20/19):
.@Ivanr_HD, je moet heel goed nadenken over de acties die je de komende dagen in #Venezuela onderneemt. Omdat jouw acties bepalen hoe je de rest van je leven doorbrengt.
Wil je echt loyaler zijn aan #Maduro dan aan je eigen familie?
Er werden vier grote leugens gebruikt om deze poging tot staatsgreep af te schilderen als een humanitaire hulpmissie, en dat geldt ook voor westerse media Reuters en Miami Herald heb ze allemaal verkocht (FAIR 2/12/19):
- Maduro blokkeerde niet, zoals beweerd, de internationale hulp. Hij had er al in 2017 om gevraagd en werd afgewezen, maar maanden vóór de hulpstunt ontving Venezuela hulp van de VN en het Rode Kruis.
- De destructieve impact van de Amerikaanse sancties op Venezuela heeft het vermogen van de Maduro-regering om voedsel- en gezondheidszorggerelateerde artikelen te importeren met miljarden dollars verminderd. Dat deed de waarde van de ‘hulp’ (an geschat 20 miljoen dollar) die de VS Venezuela wilden binnenrollen.
- De herverkiezing van Maduro in 2018 was niet frauduleus (FAIR.org, 5/23/18). Daarom was de erkenning door Washington van Juan Guaidó als de “interim-president” van Venezuela belachelijk. Guaidó, een wetgever van de oppositie, is zelfs nooit kandidaat geweest bij een presidentsverkiezing.
- Het was verre van onredelijk voor de regering van Maduro om te vermoeden dat door de VS gesteunde “hulp”-leveringen zouden kunnen worden gebruikt om wapens Venezuela binnen te smokkelen. Trumps speciale gezant voor Venezuela, Elliott Abrams, was hierbij betrokken precies dat om terroristen in Nicaragua in de jaren tachtig te bewapenen.
Uit een onderzoek van de Amerikaanse economen Mark Weisbrot en Jeffrey Sachs blijkt dat het opleggen van brede financiële sancties door Trump in 2017 alleen al eind 40,000 mogelijk 2018 doden heeft veroorzaakt (FAIR.org, 6/14/19). Trump heeft de toch al dodelijke sancties herhaaldelijk opgevoerd sinds hij Guaidó in januari 2019 als interim-president erkende (Reuters, 1/28/19, 6/6/19, 2/18/20).
Dit alles maakte duidelijk dat de bezorgdheid van de Amerikaanse regering het tegenovergestelde was van wat zij beweerde: zij wilde altijd dat de humanitaire situatie van Venezuela erger zou worden, en niet beter. De afwijzing van de lening door het IMF naarmate het dodelijke coronavirus zich verspreidt, zet een paar uitroeptekens bij dat feit. Maar zoek niet naar een vlaag van Reuters De krantenkoppen schreeuwen dat “Trump blokkeert dat een noodlening van het IMF van 5 miljard dollar Venezuela bereikt tijdens een pandemie.” Reuters lijkt de afwijzing van de lening op 24 maart niet eens in het Engels te hebben gerapporteerd. Eén Reuters artikel (3/19/20) noemde het verzoek van Venezuela, maar niet dat het IMF het al had afgewezen.
De Washington Post redactieraad (3/20/20) schold Maduro uit omdat hij het IMF om een lening had gevraagd waarvan ‘hij moet hebben geweten dat deze zou worden afgewezen’. Ja, wat verschrikkelijk van Maduro om de grenzeloze hypocrisie en wreedheid bloot te leggen van een buitenlandse regering die hem probeert omver te werpen. De Post deed vervolgens alsof Maduro op de een of andere manier Trump dwingt om “sancties die de vitale olie-industrie van Venezuela wurgen” te handhaven door een “compromis” met Guaidó af te wijzen.
De Iraanse regering heeft ook een noodlening van het IMF aangevraagd om het virus te bestrijden (Reuters, 3/12/20). Nog geen reactie van het fonds terwijl ik dit schrijf, maar de New York Times gemeld (3/21/20) dat Trump-functionarissen hadden gedebatteerd over de vraag of ze Iran zouden bombarderen omdat het worstelt met het virus en de verlammende Amerikaanse sancties. Dat is reden genoeg om het verzoek van de regering-Maduro toe te juichen om het Internationaal Strafhof (ICC) in het leven te roepen. onderzoeken de Amerikaanse regering wegens misdaden tegen de menselijkheid en het gebruik van sancties.
Voorlopig zijn de kansen op succes bij het voor de rechter brengen van Amerikaanse functionarissen zeer klein. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Pompeo heeft dat gedaan openlijk bedreigd om visa te weigeren aan de families van ICC-rechters als ze Amerikaanse soldaten berechten wegens oorlogsmisdaden in Afghanistan. Voor de verdedigers van de VS in de westerse media is er werk aan de winkel, maar de geschiedenis laat zien dat zij deze taak op zich zullen nemen. Bewijs dat de hel moet bestaan, schreef Eli Lake a Bloomberg opiniestuk (3/22/20) kopte “Het coronavirus is geen reden om de sancties tegen Iran op te heffen.”
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren