Op 9 september 2023, tijdens de G20-bijeenkomst in New Delhi, hebben de regeringen van zeven landen en de Europese Unie Gesigneerd een memorandum van overeenstemming om een economische corridor India-Midden-Oosten-Europa tot stand te brengen. Slechts drie van deze landen (India, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten of de VAE) zouden rechtstreeks deel uitmaken van deze corridor, die zou beginnen in India, door de Golf zou gaan en zou eindigen in Griekenland. De Europese landen (Frankrijk, Duitsland en Italië) en de Europese Unie sloten zich bij dit streven aan omdat ze verwachtten dat IMEC een handelsroute zou zijn voor hun goederen om naar India te gaan en voor hen om toegang te krijgen tot Indiase goederen op wat ze hoopten. zijn, lagere kosten.
De Verenigde Staten, een van de initiatiefnemers van IMEC, hebben het voorgesteld als een middel om zowel China en Iran te isoleren als om de normalisering van de betrekkingen tussen Israël en Saoedi-Arabië te bespoedigen. Het leek een perfect instrument voor Washington: China en Iran in sekwestreren, Israël en Saoedi-Arabië samenbrengen, en de banden met India verdiepen, die verzwakt leken te zijn door de onwil van India om zich bij de Verenigde Staten aan te sluiten in hun beleid ten aanzien van Rusland.
De Israëlische oorlog tegen de Palestijnen in Gaza heeft de hele vergelijking veranderd en de IMEC tot stilstand gebracht. Het is nu ondenkbaar dat Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten samen met de Israëli’s een dergelijk project aangaan. De publieke opinie in de Arabische wereld is gloeiend heet, met ontstoken woede over het willekeurige bombardement door Israël en het catastrofale verlies aan burgerlevens. Regionale landen met nauwe betrekkingen met Israël – zoals Jordanië en Turkije – hebben hun retoriek tegen Israël moeten verharden. Op de korte termijn is het in ieder geval onmogelijk om de implementatie van IMEC voor te stellen.
Pivot naar Azië
Twee jaar voordat China zijn ‘One Belt, One Road’ of Belt and Road Initiative (BRI) inluidde, hadden de Verenigde Staten al een door de particuliere sector gefinancierde handelsroute gepland om India met Europa te verbinden en de banden tussen Washington en New York te versterken. Delhi. In 2011 gaf de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton een toespraak toespraak in Chennai, India, waar ze sprak over de aanleg van een Nieuwe Zijderoute die van India via Pakistan naar Centraal-Azië zou lopen. Dit nieuwe ‘internationale web en netwerk van economische en transitverbindingen’ zou voor de Verenigde Staten een instrument zijn om een nieuw intergouvernementeel forum en een ‘vrijhandelszone’ te creëren waarvan de Verenigde Staten lid zouden zijn (op vrijwel dezelfde manier als de Verenigde Staten maken deel uit van de Azië-Pacific economische samenwerking of APEC).
De Nieuwe Zijderoute maakte deel uit van een bredere ‘draai naar Azië’, zoals de Amerikaanse president Barack Obama het uitdrukte. Deze ‘spil’ was bedoeld om de opkomst van China tegen te gaan en zijn invloed in Azië te voorkomen. Clintons dit artikel in Foreign Policy (“America's Pacific Century”, 11 oktober 2011) suggereerde dat deze Nieuwe Zijderoute niet vijandig tegenover China stond. Deze retoriek van de “spil” kwam echter samen met de nieuwe AirSea Battle van het Amerikaanse leger concept dat was ontworpen rond directe conflicten tussen de Verenigde Staten en China (het concept bouwde voort op een Pentagon uit 1999). studies genaamd “Azië 2025”, waarin werd opgemerkt dat “de bedreigingen zich in Azië bevinden”).
Twee jaar later zei de Chinese regering dat ze een gigantisch infrastructuur- en handelsproject zou bouwen met de naam ‘One Belt, One Road’, dat later de naam ‘One Belt, One Road’ zou krijgen. Belt en Road Initiative (BRI). De komende tien jaar, van 2013 tot 2023, zullen de BRI-investeringen plaatsvinden totaal 1.04 biljoen dollar verspreid over 148 landen (driekwart van de landen in de wereld). In deze korte periode heeft het BRI-project een aanzienlijke stempel gedrukt op de wereld, vooral op de armere landen van Afrika, Azië en Latijns-Amerika, waar het BRI investeringen heeft gedaan om infrastructuur en industrie op te bouwen.
Gestraft door de groei van de BRI probeerden de Verenigde Staten deze te blokkeren via verschillende instrumenten: de Amerika Crece voor Latijns-Amerika en de Millennium Challenge Corporation voor Zuid-Azië. De zwakte van deze pogingen was dat beide afhankelijk waren van financiering door een niet-enthousiaste particuliere sector.
Complicaties van de IMEC
Zelfs vóór het Israëlische bombardement op Gaza werd IMEC geconfronteerd met verschillende ernstige uitdagingen.
Ten eerste leek de poging om China te isoleren een illusie, aangezien de belangrijkste Griekse haven in de corridor – Piraeus – beheerd door de China Ocean Shipping Corporation, en dat de havens van Dubai aanzienlijke hoeveelheden water hebben investering vanuit de Chinese haven Ningbo-Zhoushan en de zeehaven van Zhejiang. Saoedi-Arabië en de VAE zijn nu lid van de BRICS+, en beide landen zijn deelnemers aan de Shanghai Cooperation Organization.
Ten tweede is het hele IMEC-proces afhankelijk van financiering door de particuliere sector. De Adani Groep, die nauwe banden onderhoudt met de Indiase premier Narendra Modi en onder de groep valt schijnwerper voor frauduleuze praktijken – is al eigenaar van de Mundra-poort (Gujarat, India) en de haven van Haifa (Israël), en probeert een deel in de haven van Piraeus. Met andere woorden: de IMEC-corridor biedt geopolitieke dekking voor Adani's investeringen van Griekenland tot Gujarat.
Ten derde zou de vaarroute tussen Haifa en Piraeus door wateren lopen die tussen Turkije en Griekenland betwist worden. Dit “Egeïsche geschil” heeft de Turkse regering ertoe aangezet dreigen oorlog als Griekenland doorgaat met zijn plannen.
Ten vierde was het hele project afhankelijk van de ‘normalisatie’ tussen Saoedi-Arabië en Israël, een uitbreiding van de Abraham-akkoorden die Bahrein, Marokko en de Verenigde Arabische Emiraten ertoe aanzetten herkennen Israël in augustus 2020. In juli 2022 vormden India, Israël, de Verenigde Arabische Emiraten en de Verenigde Staten de I2U2 Groep, met de bedoelingonder andere om “de infrastructuur te moderniseren” en “koolstofarme ontwikkelingstrajecten te bevorderen” door “particuliere ondernemingspartnerschappen.” Dit was de voorloper van IMEC. Noch ‘normalisatie’ met Saoedi-Arabië, noch vooruitgang van het I2U2-proces tussen de VAE en Israël lijken in dit klimaat mogelijk. Het Israëlische bombardement op de Palestijnen in Gaza heeft dit proces bevroren.
Eerdere Indiase handelsrouteprojecten, zoals de Internationale Noord-Zuid-handelscorridor (met India, Iran en Rusland) en de Azië-Afrika groeicorridor (onder leiding van India en Japan) zijn om tal van redenen niet van papier naar de haven gegaan. Deze hadden tenminste de verdienste dat ze levensvatbaar waren. IMEC zal hetzelfde lot ondergaan als deze corridors, tot op zekere hoogte als gevolg van de Israëlische bombardementen op Gaza, maar ook vanwege de fantasie van Washington dat het China kan “verslaan” in een economische oorlog.
Dit artikel is geproduceerd door Globetrotter.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren