Bron: TomDispatch.com
De uitdrukking ‘nadenken over het ondenkbare’ is altijd in verband gebracht met het ‘denken aan het ondenkbare’ ondenkbare ramp van een kernoorlog, en terecht. De laatste tijd heb ik echter nagedacht over een ander soort ondenkbaar scenario, bijna net zo nachtmerrieachtig (althans voor een democratie) als een thermonucleair Armageddon, maar een scenario dat zich in veel langzamere beweging afspeelt: dat de Amerikaanse oorlog tegen het terrorisme nooit eindigt omdat het Het is veel handiger voor de Amerikaanse leiders om het draaiende te houden – totdat het alles wat we ons ooit als democratie hadden voorgesteld, verscheurt.
Ik vrees dat er geen einde aan kan of zal komen, omdat, zoals Martin Luther King Jr. wees erop in 1967, tijdens de Vietnamoorlog, blijven de Verenigde Staten de wereldmacht grootste leverancier van geweld – en niets in deze eeuw, die hij niet heeft meegemaakt, heeft vaag bewezen dat hij ongelijk had. Op een andere manier bekeken zou Washington geclassificeerd moeten worden als de meest toegewijde brandstichter ter wereld, die regelmatig wereldwijd branden aansteekt of aanwakkert, van Libië tot Irak, Somalië tot Afghanistan, Syrië tot – durf ik het te zeggen – in een heel voorstelbaar toekomstig Iran, zelfs als onze leiders scheppen er steevast op over de beste brandweerlieden ter wereld te hebben (ook bekend als het Amerikaanse leger).
Scenario's van voortdurende oorlog achtervolgen mijn gedachten. Voor een gezonde democratie zouden er weinig dingen ondenkbaarder moeten zijn dan een nooit eindigend conflict, dat gestage druppeltje dood en verderf dat de militarisme, versterkt het autoritarisme en faciliteert ramp het kapitalisme. In 1795, James Madison waarschuwde Amerikanen zouden weten dat een dergelijke oorlog de langzame dood van de vrijheid en de representatieve regering zou voorspellen. Zijn voorspelling lijkt maar al te relevant in een wereld waarin dit land jaar na jaar onnodige oorlogen blijft voeren die niets met nationale defensie te maken hebben.
Als je lang oorlog voert, voer je het verkeerd
Om één voorbeeld van onnodige oorlog uit de vorige eeuw te noemen, denk eens aan dat van Amerika vreselijk jaren van gevechten in Vietnam en een kritische les uit de eerste hand getrokken uit dat conflict door verslaggever Jonathan Schell. "In Vietnam," merkte hij op, “Ik leerde over het vermogen van de menselijke geest om een ervaringsmodel te bouwen dat zelfs zeer dramatische en voor de hand liggende realiteiten uitsluit.” Als jonge journalist die verslag deed van de oorlog, zag Schell dat de VS aan het verliezen waren, zelfs toen hun leger verrassend grote delen van Zuid-Vietnam verwoestte in naam van de redding van het communisme. Toch hebben de Amerikaanse leiders, de “beste en slimste' van die tijd, bijna voor een man die weigerde in te zien dat alles wat in hun wereld voor realisme doorging, als het op die oorlog aankwam, niets minder was dan een eersteklas leugen.
Waarom? Omdat geloven zien is en ze wanhopig wilden geloven dat zij de goeden waren, maar ook de machtigste jongens op aarde. Amerika was aan het winnen, dat was vrijwel vanzelfsprekend, omdat het zo moest zijn. Ze waren besmet door hun eigen versie van een volledig Amerikaan overwinningscultuur, verblind door een besef van de voor de hand liggende bestemming van dit land: om de meest uitzonderlijke en uitzonderlijk triomfantelijke natie op deze planeet te zijn.
Toen het gebeurde, was het veel moeilijker voor de grunts op de grond om de realiteit te ontkennen van wat er gebeurde – dat ze vochten en stierven in een zinloze oorlog. Als gevolg hiervan, vooral na de schok van het Tet-offensief van de vijand begin 1968, hielpen escalerende protesten binnen het leger (en onder veteranen thuis), samen met massale anti-oorlogsdemonstraties, uiteindelijk de rem op die oorlog te zetten. Echter niet eerder meer dan 58,000 Amerikaanse troepen stierven, samen met miljoenen van Vietnamezen, Cambodjanen en Laotianen.
Uiteindelijk was de oorlog in Indochina aantoonbaar te duur, rommelig en nutteloos om voort te zetten. Maar onderschat nooit de militair-industrieel complex, vooral als het gaat om het bewerken of ontkennen van de realiteit, terwijl je voor diezelfde realiteit eeuwig overgefinancierd wordt. Het is een eigenschap die het complex deelt met politici van beide partijen. Vergeet bijvoorbeeld niet de manier waarop president Ronald Reagan dat rampzalige conflict omzette in een ‘nobele zaak" in 1980. En geef hem krediet! Dat was geen kleinigheid om te verkopen aan een Amerikaans publiek dat al zo’n oorlog had meegemaakt. Vertel me trouwens iets over dat Reaganesque-moment, bijna veertig jaar later, toen onze eigen ‘oorlogstijd president" lang geleden verklaarde overwinning in de ‘oorlog’ tegen Covid-19, zelfs nu het dodental als gevolg van dat virus in het thuisland de 150,000 nadert.
Intussen heeft het militair-industriële complex de macht onder de knie lange con van de een eeuwige oorlog zonder winstoogmerk op werkelijk indrukwekkende wijze. Denk aan de oorlog in Afghanistan. In 2021 gaat het zijn derde decennium in zonder dat er een einde in zicht is. Zelfs als president Trump dat doet geluiden over het terugtrekken van troepen uit dat land keurt het Congres een amendement goed op een andere enorme, recordbrekende militaire begroting met brede steun tweeledige ondersteuning Dat blokkeert effectief alle pogingen daartoe (terwijl het Pentagon dat blijft doen). onderhandel Trump over het onderwerp).
De oorlog in Vietnam, die het Amerikaanse leger verwoestte, eindigde uiteindelijk in een smadelijke terugtrekking. Bijna twintig jaar later, na de invasie van 2001, kan de oorlog in Afghanistan nu – de droom van het Vietnam-tijdperk – op ‘beperkte’ wijze worden uitgevochten, althans vanuit het standpunt van het Congres, het Pentagon en de meeste Amerikanen. die het negeren), ook al zijn het de Afghanen niet. Het aantal gesneuvelde Amerikaanse troepen is op dit moment acceptabel laag, bijna onmerkbaar in feite (zelfs al is het niet voor Amerikanen die daar dierbaren hebben verloren).
Het Amerikaanse leger vertrouwt er steeds meer op lucht kracht, onbemande drones, huurlingen, lokale milities, paramilitairen en particuliere aannemers. Het minimaliseren van het aantal Amerikaanse slachtoffers is een effectieve manier om de negatieve berichtgeving in de media hier te minimaliseren; Dat geldt ook voor de pogingen van de regering-Trump om bijna alles wat met die oorlog te maken heeft, te classificeren ontkennen of bagatelliseren "bijkomende schade' – dat wil zeggen dode burgers – ervan.
Hun inspanningen komen neer op een harde waarheid: Amerika is gewoon duidelijk leugens over zijn eeuwige oorlogen, zodat het kan blijven moorden in landen ver van huis.
Wanneer wij als Amerikanen weigeren de vernietiging die we veroorzaken op ons te nemen, gaan we passief het geloofssysteem van de heersende klasse accepteren dat wat nog steeds bizar ‘defensie’ wordt genoemd een ‘must have’ is en dat we collectief moeten uitgeven aanzienlijk meer dan een biljoen dollar per jaar aan het Pentagon, het Department of Homeland Security en een uitgestrekt netwerk van inlichtingendiensten, allemaal gerechtvaardigd als noodzakelijke verdedigers van de Amerikaanse vrijheid. Zelden besteedt het publiek veel aandacht aan de gevaren die inherent zijn aan een uitgestrekt ‘verdedigingsnetwerk’ dat in toenemende mate onze levens binnendringt en domineert.
Ondertussen is het duidelijk goedkope oorlogen, tenminste in termen van de Amerikaanse troepen die tijdens een actie worden gedood en gewond, kunnen in wezen voor onbepaalde tijd worden verlengd, zelfs als ze nooit resulteren in iets dat ook maar enigszins op een overwinning lijkt, of een vaag nuttig Amerikaans doel vervullen. De oorlog in Afghanistan blijft het voorbeeld. ‘Vooruitgang’ is een concept dat alleen maar past de vijand – de Taliban blijft terrein winnen – maar toch zijn figuren als de gepensioneerde generaal en voormalig CIA-directeur David Petraeus in deze jaren blijven oproepen tot een ‘generatiesDe inzet van troepen en middelen daar, vergelijkbaar met Amerikaanse steun aan Zuid-Korea.
Wie zegt dat de leiding van het Pentagon niets van Vietnam heeft geleerd? Ze leerden oorlogen met een open einde in principe voor altijd te voeren, wat inderdaad nuttig is gebleken als het gaat om het rechtvaardigen en in stand houden van oorlogen. epische militaire begrotingen en de politieke autoriteit die daarmee gepaard gaat. Maar het punt is: als je in een democratie lang oorlog voert, voer je het verkeerd. Athene en de historicus Thucydides leerden dit meer dan twee millennia geleden op de harde manier in de strijd tegen Sparta. Waarom staan we erop zo’n voor de hand liggende les te vergeten?
‘Wij hebben de vijand ontmoet en hij is ons’
De Tweede Wereldoorlog was misschien wel de laatste oorlog die Amerikanen echt moesten voeren. Mijn oom Freddie zat in het leger en was gestationeerd in Pearl Harbor toen het op 7 december 1941 werd aangevallen. Het land kwam toen samen en won een mondiaal conflict (met veel hulp) in 44 maanden, en ontpopte zich als de planetaire supermacht. Nu is die supermacht sterk aan het afnemen, zoals Donald Trump inzag toen hij met succes optrad als een afwijzende kandidaat voor president in 2016. (Make America Great Weer!) En toch, ook al heeft hij zich verzet tegen de eeuwige oorlogen van dit land en is hij nu president, naderen we het derde decennium van een oorlog tegen het terrorisme die weinig heeft opgeleverd, radicaal-islamitische terreurgroepen over een groot deel van de planeet heeft verspreid en nog steeds schijnbaar kent geen einde.
“Grote naties voeren geen eindeloze oorlogen”, zei Trump zelf beweerde pas vorig jaar. Toch is dat precies wat dit land heeft gedaan, ongeacht welke partij in Washington de boventoon voerde. En hier had Trump, om hem de eer te geven, feitelijk een bepaald inzicht. Amerika is niet langer groot, juist vanwege de eindeloze oorlogen die we voeren en alle grotendeels verborgen maar daarmee gepaard gaande kosten, inclusief de onlangs veel gepubliceerde militarisatie van de politie hier thuis. Maar door te beloven Amerika weer groot te maken, heeft president Trump heeft gefaald om die oorlogen te beëindigen, ook al heeft hij het militair-industriële complex met nog grotere stapels geld gevoed.
Er zit een verwrongen logica in dit alles. Als de leidende leverancier van geweld en terreur, met leiders die zich inzetten voor de strijd tegen het islamitisch terrorisme over de hele planeet totdat het fenomeen is overwonnen, worden de VS onvermijdelijk hun eigen tegenstander en voeren ze een voortdurende oorlog tegen zichzelf. Uiteraard betalen Afghanen, Irakezen, Libiërs, Syriërs, Somaliërs en Jemenieten, naast andere volkeren op deze omstreden planeet van ons, veel, maar de Amerikanen betalen ook. (Heb je zelfs gemerkt dat die hogesnelheidslijn dat is? onbebouwd, die dam in toenemende verval, die bruggen die gerepareerd moeten worden, terwijl het geld dat blijft doen voor in de nationale veiligheidsstaat?) Zoals de cartoon-buidelrat Pogo ooit zo klassiek was zei, “We hebben de vijand ontmoet en hij is ons.”
In het begin van de oorlog in Irak, generaal Petraeus gevraagd een vraag die inderdaad relevant was: “Vertel me hoe deze [oorlog] eindigt.” Het antwoord lag voor de hand voor velen die dat wel hadden gedaan protesteerde in de mondiale straten over de invasie die in 2003 zou plaatsvinden, was ‘niet goed’. Tegenwoordig zou een ander antwoord duidelijk moeten zijn: nooit, als het Pentagon en de Amerikaanse politieke en nationale veiligheidselite er iets mee te maken hebben. In de thermodynamicales leerde ik dat het onmogelijk is een machine met eeuwigdurende beweging te creëren vanwege entropie. Het Pentagon heeft dat nooit in overweging genomen en is in plaats daarvan hard aan het werk geweest om te bewijzen dat een eeuwigdurende militaire machine mogelijk is... totdat, dat wil zeggen, het rijk waar het zich mee voedt instort en ons meeneemt.
Het Amerikaanse militaire complex als een Cytokine Storm
In het tijdperk van Covid-19, terwijl het aantal gevallen en sterfgevallen als gevolg van de pandemie blijft bestaan opstijgen in Amerika is het verbazingwekkend dat ook de militaire uitgaven stijgen record niveaus ondanks een medisch noodgeval en een grote recessie.
De realiteit is dat Amerika in de zomer van 2020 te maken krijgt met twee dodelijke virussen. De eerste is Covid-19. Met hard werken en wat geluk kunnen wetenschappers er misschien al in een vroeg stadium een effectief vaccin voor produceren volgende lente. Intussen hebben wetenschappers wel een idee van hoe ze het moeten controleren, in bedwang houden en zelfs neutraliseren, zoals landen van Zuid-Korea en Nieuw-Zeeland tot Denemarken hebben laten zien, ook al staan sommige Amerikanen, aangemoedigd door onze president, erop alle voorzichtigheid te laten varen. naar de wind in de naam van een vrij leven. Het tweede virus zou echter nog moeilijker te controleren, te beheersen en te neutraliseren kunnen blijken: een eeuwige oorlog, een pandemie die de Amerikaanse strijdkrachten, met hun mondiale aanvalsmissies, over de hele wereld blijven verspreiden.
Helaas is het een redelijke gok dat Amerika op de lange termijn, zelfs met Donald Trump als president, een betere kans heeft om Covid-19 te verslaan dan het virus van de eeuwige oorlog. Tenminste, de eerste wordt over het algemeen gezien als een ernstige bedreiging (zelfs als niet door een president die blind is voor alles behalve zijn kansen op herverkiezing); de tweede wordt echter nog steeds grotendeels gezien als bewijs van onze kracht en uitzonderlijkheid. Amerikanen hebben de neiging om ‘ons’ leger niet voor te stellen als een gevaarlijk virus, maar als een stel welwillende antilichamen die ons beschermen tegen mondiale boosdoeners.
Als het gaat om de vele oorlogen in Amerika, valt er misschien iets te leren van de manier waarop het immuunsysteem van bepaalde mensen reageert op Covid-19. In sommige gevallen veroorzaakt het virus een overdreven immuunreactie die het lichaam in een ernstige ontstekingstoestand drijft, bekend als een cytokine-storm. Die ‘storm’ kan leiden tot meervoudig orgaanfalen, gevolgd door de dood, maar komt toch voor bij de verdediging van het lichaam tegen een virusaanval.
Op vergelijkbare wijze heeft de overdreven reactie van Amerika op negentien kapers op 19 september en vervolgens op waargenomen dreigingen over de hele wereld, vooral de vage dreiging van terreur, geleid tot een analoge (zij het weinig opgemerkte) cytokinestorm in het Amerikaanse systeem. Militair (en gemilitariseerde politie) Antilichamen hebben onze hulpbronnen ondermijnd, ons politieke lichaam in vuur en vlam gezet en langzaam de vitale organen van de democratie gewurgd. Als er niets aan gedaan wordt, zal deze “storm” van ontstekingen ontstaan militarisme zal de dood van de democratie in Amerika zijn.
Om dit land recht te zetten, is er niet alleen een effectief vaccin tegen Covid-19 nodig, maar ook een manier om de “antilichamen” te controleren die zijn geproduceerd door Amerika’s eeuwige oorlogen in het buitenland en, naarmate de jaren verstrijken, thuis – en de manieren waarop ze dit doen. Ik heb het collectieve Amerikaanse politieke, sociale en economische lichaam aangevallen en in vuur en vlam gezet. Alleen als we manieren vinden om onszelf te vaccineren tegen het destructieve geweld van die oorlogen, zowel in het buitenland als in het onze, kunnen we beginnen te genezen als een democratische samenleving.
Om te overleven heeft het menselijk lichaam een gezond immuunsysteem nodig, dus als het in de war raakt, enorm ontstoken raakt en uiteindelijk onze vitale organen aanvalt en verslechtert, zitten we diep in de problemen. Het is een redelijke aanname dat, in analoge termen, de Amerikaanse democratie al aan de beademing ligt en de gevolgen begint te voelen van meervoudig orgaanfalen.
In tegenstelling tot menselijke patiënten kunnen artsen onze democratie niet in een medisch geïnduceerde coma brengen. Maar gezamenlijk moeten we eraan werken om ons overactieve immuunsysteem te onderdrukken voordat het ons doodt. Met andere woorden: het is echt tijd om dat te doen defund die militaire machine van ons, evenals de gemilitariseerde versie van de politie, en heroverwegen hoe feitelijke dreigingen kunnen worden geneutraliseerd zonder elke reactie in een eindeloze oorlog te veranderen.
Zoveel jaren later is het tijd om het ondenkbare te denken. Voor de Amerikaanse regering betekent dit: snik! - vrede. Een dergelijke vrede zou beginnen met een bezuiniging op het imperialisme (breng onze troepen naar huis!), sterk verminderde militaire (en politie)begrotingen, en volledige intrekking uit Afghanistan en elke andere plaats die verband houdt met die ‘generatieve’ oorlog tegen het terrorisme. Het alternatief is een cytokinestorm die ons uiteindelijk van binnenuit zal verscheuren.
William Astore, een gepensioneerde luitenant-kolonel van de luchtmacht, gaf vijftien jaar lang geschiedenisles. A TomDispatch regelmatig, hij heeft ook een persoonlijke blog, Verkwikkende uitzichten.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren