Ik heb George Galloway mijn hele volwassen leven gekend, hoewel we het contact halverwege grotendeels verloren toen ik aan het diplomateren was. Ik ken George te goed om hem voor Jezus Christus te verwarren, maar hij heeft aan de goede kant gestaan in de afschuwelijke oorlogen die de hele politieke klasse heeft toegejuicht. Zijn natuurlijke gaven van melodie en welbespraaktheid zijn onovertroffen, met een extra talent voor het maken van pittige frasen.
Hij kan fel strijdlustig zijn in debatten en weigert altijd de media het discussiekader te laten bepalen, wat een honger naar confrontatie vereist die moeilijker is dan je zou denken; het is geen vaardigheid die ik deel. Maar buiten de publieke blik is George humoristisch, vriendelijk en zelfbewust. Hij is zijn hele leven nauw betrokken geweest bij de politiek en gelooft sterk in het democratische proces als de ultieme manier waarop de arbeidersklasse uiteindelijk de controle over de productiemiddelen zal overnemen. Hij is een zeer ouderwetse en hoffelijke vorm van socialist.
Ik moet bekennen dat ik de romantische visie van de arbeidersklasse nooit heb gedeeld, en dat ik in werkelijkheid altijd heb gemerkt dat zij eerder geneigd zijn de doctrines van Nigel Farage te volgen dan die van John MacLean. Maar George Galloway is doordrenkt van een inheemse democratische socialistische traditie. Hij is een afstammeling van de Chartisten. Een Britser en vuriger democraat kun je niet krijgen dan George Galloway.
Daarom vond ik de paniek bij zijn verkiezing in Rochdale en de bewering, niet minder van de premier, surrealistisch dat dit een aanval was op de ‘Britse waarden’ en zelfs op de democratie zelf.
Het idee dat democratie – dat wil zeggen op iemand stemmen – een aanval is op, eh, democratie was zo krankzinnig dat, als we enige vorm van onafhankelijke media hadden gehad, deze dood belachelijk zou zijn gemaakt.
Dat is uiteraard niet gebeurd. Ons wordt luidkeels verteld dat we een natie in crisis zijn. Gewone vormen van democratische activiteit – vrije vergadering, vrijheid van meningsuiting en vrij stemmen – vormen allemaal een bedreiging voor onze samenleving.
De oorzaak van al deze politieke paniek is uiteraard de genocide in Gaza. Het is essentieel om hier de puntjes op de i te zetten. We leven in een situatie waarin de welvaartskloof in de samenleving tussen rijk en arm zich in het snelste tempo ooit uitbreidt. Waar jongvolwassenen voor het eerst sinds eeuwen lagere levensverwachtingen kunnen verwachten op het gebied van werkgelegenheid, onderwijs, gezondheidszorg en huisvesting dan hun ouders. Waar het verband van controle door de ultrarijken van zowel de politieke als de mediaklasse nauwer is dan ooit.
Waar het Overton Window is gekrompen tot een brievenbus.
Kortom, de kans op het soort democratische triomf van de werkende bevolking waar George Galloway van droomt, werd reëel met de volksopstand die ertoe leidde dat Jeremy Corbyn als Labour-leider werd aangesteld. De kansen van Corbyn werden vernietigd door een volledig vals verhaal van antisemitisme. Sinds de Holocaust is antisemitisme begrijpelijkerwijs de krachtigste beschuldiging geweest die tegen wie dan ook in de politiek kan worden geuit. Een doelbewuste en berekende campagne om de term toe te passen op elke kritiek op Israël was er uiteindelijk in geslaagd Corbyn en zijn aanhangers te vernietigen als een kortetermijndreiging.
De demonisering van de kritiek op Israël was dus geen incidentele truc van de heersende klasse. Het was het belangrijkste instrument waarmee ze erin slaagden de krachtigste dreiging voor hun politieke hegemonie, die decennia lang in een groot westers land was ontstaan, de kop in te drukken.
Ze slaagden erin omdat de meeste mensen botweg niet opletten. Veel gewone mensen zagen Israël zoals hen was geleerd Israël te zien, als een slachtoffernatie en daarom werd de kritiek erop als algemeen verwerpelijk en plausibel antisemitisch beschouwd. Bovendien sluit de verdediging van het idee van Israël aan bij de islamofobie, die nauw gecorreleerd is met het racisme en het anti-immigrantensentiment dat nog steeds een sterke onderstroom is in de westerse politiek, en vooral in Engeland.
De Israëlische genocide in Gaza heeft dit verhaal doen ineenstorten. Te veel mensen hebben de waarheid op sociale media gezien. Ondanks elke poging van de reguliere media om te verbergen, te verdoezelen of te verdraaien, is de waarheid nu openbaar. De reflex die het establishment werpt op een ‘antisemitische’ smaad naar iedereen die zich tegen de genocide verzet – van de Verenigde Naties, het Internationale Gerechtshof en de paus – heeft uiteindelijk de kracht van deze smaad gedood.
Een kritische massa gewone mensen heeft zelfs kennisgenomen van de geschiedenis van de langzame genocide op de Palestijnen de afgelopen 75 jaar.
Het politieke establishment, dat de steun voor Israël heeft ingesteld als de fundamentele maatstaf voor politieke respectabiliteit, die prima gebruikt zou kunnen worden om radicalen uit te sluiten van het politieke discours, is niet in staat geweest om van terrein te veranderen en dit te laten vallen.
Ze klampen zich vast aan Israël, niet omdat ze oprecht geloven dat Israël een kracht ten goede is, niet omdat ze in religieus zionisme geloven, zelfs niet omdat ze geloven dat het een noodzakelijk kolonialistisch project in het Midden-Oosten is, maar omdat het voor het Midden-Oosten een noodzakelijk kolonialistisch project is geweest. decennia hun totem, het teken van politieke respectabiliteit, de lidmaatschapskaart van de politieke countryclub.
Israël is nu giftig voor het publiek en de hele geschiedenis van etnische zuiveringen, bloedbaden en langdurige genocide waarop het bestaan van Israël is gebaseerd, wordt nu blootgelegd. De politieke klasse is nu in paniek en haalt overal uit. De bevoegdheden van de politie om de vrije vergadering te beperken zijn vorig jaar al enorm uitgebreid door de Wet op de Openbare Orde van 2023, waarin elke demonstratie die luidruchtig is of overlast veroorzaakt, kan worden verboden. Nu hebben we oproepen van de verantwoordelijke ministers om pro-Palestijnse demonstraties te verbieden, omdat ze hun gevoeligheden beledigen op een manier die ze moeilijk te definiëren vinden.
Er wordt nu overwogen dat het verboden organisatiemodel de vrijheid van meningsuiting en vergadering beperkt. Ze overwegen een verbod op de actie van de Moslimraad van Groot-Brittannië en Palestina. Maar je kunt een idee niet verbieden, en het is onwaarschijnlijk dat iemand die het niet met je eens is als ‘extremist’ in de rechtbank zal opkomen. Iedereen die momenteel niet als extremist wordt gebrandmerkt, zou zich diep moeten schamen.
Voor zover ik kan zien zijn alleen actieve voorstanders van genocide in de officiële opvatting geen ‘extremisten’. Aangezien alle grote Britse politieke partijen genocide steunen, is dat natuurlijk logisch.
Het is vermeldenswaard dat alle grote aanvallen op de vrijheid van de afgelopen paar jaar – inclusief de Public Order Act, de National Security Act en (in uitvoering) de Rwanda Safety Bill – de steun hebben van Keir Starmer. Ik verwacht ten volle dat welke vorm de regering ook zal aannemen om het verzet tegen genocide illegaal te maken, Keir Starmer dat ook zal goedkeuren. Denk aan Starmer beweerde dat het is legaal voor Israël om Gaza uit te hongeren.
Onze harten en gedachten blijven bij de bevolking van Gaza. Hun lijden en hun heldenmoed schitteren niet alleen op zichzelf, maar hebben ook een broodnodig licht geworpen op het volledige falen van het model van de westerse democratie.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren