Israëlische troepen ruim honderd Palestijnen gedood en verwondde op 700 februari 29 meer dan 2024 mensen tijdens een distributie van voedselhulp in Gaza-stad, waardoor het Palestijnse dodental opliep tot 30,000 sinds 7 oktober 2023. Het bloedbad op het gebied van de voedselhulp was eenvoudig in zijn fatale afloop, aangezien gewapende Israëlische strijdkrachten wapens richtten op wanhopige, hongerige Palestijnse burgers en velen van hen doodden. Het was ook plausibel in de context van wie vuurkracht heeft en wie niet, en geheel in overeenstemming met de Israëlische wreedheden, vooral die gepleegd sinds 7 oktober 2023.
En toch deden de krantenkoppen in de westerse media hun uiterste best om de daders van deze vreselijke misdaad te verdoezelen en te beschermen. CNN meldde dat er een “Bloedbad op de voedselhulplocatie in Gaza onder Israëlisch geweervuur”, alsof de slachtoffers weinig met het geweervuur te maken hadden. De krant nam niet eens de moeite om Palestijnen te noemen.
De Washington Post was nog erger en verklaarde: “Chaotische hulpverlening wordt dodelijk als Israëlische en Gazaanse functionarissen elkaar de schuld geven.” Het gebruik van het woord 'chaotisch' suggereert dat de zaken buiten ieders controle lagen. En zowel de Israëlische als de Gazaanse autoriteiten kunnen de schuldige zijn.
De New York Times hanteerde een poëtische benadering en somde een reeks gebeurtenissen op die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hadden, met als kop: ‘Terwijl hongerige inwoners van Gaza een konvooi verdringen, een verplettering van lichamen, Israëlische geweerschoten en een dodelijke tol.” Als straffen schouders hadden, haalde deze praktisch in hulpeloze onwetendheid zijn schouders op over het merkwaardige mysterie achter het bloedbad.
Sommige nieuwsuitzendingen lieten Israëli's en Palestijnen helemaal buiten de krantenkoppen om schijnbaar te voorkomen dat zij de schuld kregen. Reuters meldde: “Meer dan 100 doden tijdens het zoeken naar hulp in Gaza, het totale dodental overschrijdt de 30,000”, en het zogenaamd liberale NBC News beweerde: “Tientallen doden bij aanval op menigte die op hulp wacht, zeggen gezondheidsfunctionarissen in Gaza.” Zelfs PBS kon zichzelf er niet toe brengen de daders of slachtoffers te identificeren met de kop: “Meer dan 100 doden in Gaza terwijl ze voedsel probeerden te bemachtigen uit een hulpkonvooi. '
Het gebruik van de passieve stem, van taal die bedoeld is om de dader te verhullen en het voordeel van de twijfel te geven, is een populaire truc die door grote nieuwsmedia wordt gebruikt bij het berichten over Israëlische wreedheden. In contrast met de manier waarop de media de aanval van Hamas op Israëli’s begin oktober 2023 rapporteerden door de actieve stem te gebruiken en dader en slachtoffer duidelijk te noemen, wordt het nog beschamender duidelijk dat de westerse bedrijfsmedia een krachtige politieke loyaliteit aan Israël hebben, ondanks beweringen van objectiviteit.
Neem als voorbeeld de New York Times. In drie rapporten op drie verschillende dagen over hetzelfde incident van 7 oktober 2023 lieten de redacteuren van de krant zien dat ze inderdaad weten hoe ze eenvoudige en duidelijke krantenkoppen moeten schrijven. “'We zijn in oorlog', zegt Netanyahu nadat Hamas Israël heeft aangevallen,”(7 oktober), “Hoe de Hamas-aanval op Israël zich ontvouwde”, (8 oktober) en “Hamas laat een spoor van terreur achter in Israël”, (10 oktober). Er is gebruik van de actieve stem en duidelijke identificatie van dader en slachtoffer.
Er is een sterke parallel tussen de berichtgeving over Palestijnse slachtoffers van Israël en zwarte en bruine slachtoffers van racisme, blanke eigenzinnigheid en politiewerk in de VS. In mijn boek uit 2023, Rising Up: de kracht van het verhaal bij het nastreven van raciale gerechtigheid, analyseerde ik de dominante verhalen die de media in stand houden als ze verslag doen van ras en racisme. Het onvermogen om de menselijkheid van gekleurde mensen centraal te stellen is een standaard zwakte in de berichtgeving in de Amerikaanse media. De Pulitzerprijswinnende journalist Wesley Lowery, in een vernietigende opiniestuk in de New York Times van juli 2020 werd erop gewezen dat “de mainstream heeft toegestaan dat wat zij als objectieve waarheid beschouwt vrijwel uitsluitend door blanke verslaggevers en hun veelal blanke bazen werd beslist.”
Het is niet verrassend dat de blanke suprematie, die redactiekamers blijft besmetten, een gemeenschappelijke oorzaak vindt in pro-Israëlische vooroordelen. De staat Israël is erop gebouwd etnische en religieuze hiërarchie. Het extra gewicht van de politieke langetermijnpolitiek van de Amerikaanse regering vriendjespolitiek jegens Israël betekent dat we in een proxy-oorlog tegen de Palestijnen zijn verwikkeld. En dus hebben Amerikaanse redacties er een hekel aan om Israël te identificeren als een openlijke dader van dood, vernietiging en genocide.
De mediawaakhondgroep, Eerlijkheid en nauwkeurigheid in rapportage (FAIR), wijst al jaren op de dubbele standaarden van de media tegenover Israëli's en Palestijnen. Begin februari schreef Julia Hollar analyseerde de berichtgeving van de New York Times en de Washington Post over de Israëlische oorlog tegen Gaza, waaruit precies blijkt hoe pro-Israël beide kranten zijn en hoe beide “sterk neigden naar een gesprek dat werd gedomineerd door Israëlische belangen en zorgen.”
Hoewel de recente Israëlische massamoord op Palestijnen bij de voedselhulpdistributie slechts één voorbeeld is van hoe nieuwskanalen hun berichtgeving scheeftrekken, toont onderzoek aan dat dit indicatief is voor een brede trend. ONDERZOEK De vooroordelen in de nieuwsmedia, waaronder grootschalige enquêtes die met behulp van kunstmatige intelligentie zijn uitgevoerd, wijzen op een aanhoudende anti-Palestijnse spanning binnen de grote media. In die zin zijn de VS niet alleen verwikkeld in een proxy-oorlog tegen de Palestijnen, maar nemen ze ook actief deel aan het bestendigen van genocidale propaganda.
Gelukkig heeft het Amerikaanse publiek er geen last van. Hollar schreef FAIR“Duidelijke oproepen tot een onvoorwaardelijk staakt-het-vuren waren, hoewel wijdverbreid in de echte wereld, in de kranten steeds zeldzamer geworden.” Het is opvallend dat ondanks deze duidelijke poging om het debat te vertekenen, de Amerikanen grotendeels voorstander zijn van een staakt-het-vuren. Gegevens voor Progress laatste peiling “Ongeveer tweederde van de kiezers (67 procent) – inclusief de meerderheid van de Democraten (77 procent), de Onafhankelijken (69 procent) en de Republikeinen (56 procent) – steunt de Amerikaanse oproep tot een permanent staakt-het-vuren en een de-escalatie van het geweld in Gaza.” De nieuwsmedia worden gevormd door en vormen de publieke opinie. In het geval van de Israëlische oorlog tegen Gaza lijken de media totaal uit de pas te lopen met het Amerikaanse publiek.
Lowery schreef in zijn 2020 geopend dat redactiekamers, om boven ontmenselijkende vooroordelen uit te stijgen, “morele duidelijkheid nodig zullen hebben, wat zowel redacteuren als verslaggevers zal vereisen om te stoppen met dingen als het zich reflexmatig verschuilen achter eufemismen die de waarheid verdoezelen, simpelweg omdat we het altijd zo hebben gedaan. ”
Net zoals de veranderende demografie in het land en zijn redactiekamers een afrekening hebben geïnitieerd over de manier waarop de media verslag doen van raciale rechtvaardigheid, vindt er een langzame verandering plaats in de berichtgeving in de media over Palestijnen. In december 2023 tekenden meer dan duizend Amerikaanse journalisten bij een open brief ze riepen op tot ‘morele duidelijkheid’, en spoorden hun collega’s aan ‘de volledige waarheid te vertellen zonder angst of gunst’, en ‘precieze termen te gebruiken die goed zijn gedefinieerd door internationale mensenrechtenorganisaties, waaronder ‘apartheid’, ‘etnische zuivering’, en 'genocide.'”
Het verdoezelen van de criminaliteit van de elites en het geven van dekking aan genocide vergt inspanningen en toewijding aan de macht van de elites. Hoeveel gemakkelijker zou het zijn om alles bij naam te noemen en gewoon de waarheid te vertellen?
Dit artikel is geproduceerd door Economie voor iedereen, een project van het Independent Media Institute.
Sonali Kolhatkar is een bekroonde multimediajournalist. Zij is de oprichter, gastheer en uitvoerend producent van “Opstaan met Sonali”, een wekelijkse televisie- en radioshow die wordt uitgezonden op de stations Free Speech TV en Pacifica. Haar meest recente boek is Rising Up: de kracht van het verhaal bij het nastreven van raciale gerechtigheid (City Lights-boeken, 2023). Ze is schrijfster voor de Economie voor iedereen project bij het Independent Media Institute en de redacteur raciale gerechtigheid en burgerlijke vrijheden bij Ja! Tijdschrift. Ze is mededirecteur van de non-profit solidariteitsorganisatie The Afghaanse vrouwenmissie en is mede-auteur van Bloedend Afghanistan. Ze zit ook in de raad van bestuur van Justitie Actie Centrum, een organisatie voor immigrantenrechten.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren