Toen Shawn Fain, president van United Auto Workers (UAW), riep op tot een staakt-het-vuren bij de Israëlische aanval op Gaza medio december behoorde zijn vakbond tot de grootste van het land die dit deed. Het was een gedurfde zet, vers van UAW zegevierende spraakmakende contractonderhandelingen met de Grote Drie autofabrikanten een paar weken eerder. “Vakbonden zijn de beste brug naar de bestrijding van alle vormen van haat en fobieën”, zei Fain in zijn staakt-het-vuren-toespraak samen met wetgevers in het Congres. Hij voegde eraan toe: “Als vakbondsleden weten we dat we moeten vechten voor alle werknemers en mensen die lijden over de hele wereld.”
De stap van UAW maakt deel uit van een grote kentering in het tij voor de Amerikaanse vakbonden als geheel, die dat ook hebben gedaan historisch gezien de staat Israël steunde en dat onvoorwaardelijk gedaan – zozeer zelfs dat arbeidshistoricus Jeff Schuhrke tegen de New York Times zei: “Je kunt in veel opzichten beweren dat Amerikaanse vakbonden hebben geholpen bij de opbouw van de staat Israël.”
Maar het idee van vakbonden is gebaseerd op collectieve macht om rechtvaardige resultaten voor werknemers te garanderen, ondanks de financiële macht van bazen: de machtelozen versus de machtigen, die samenwerken om de weegschaal van de gerechtigheid in hun voordeel te doen kantelen. Hoewel Israël het verhaal misschien met succes heeft gekaapt om zichzelf decennialang als slachtoffer op te werpen, is dat verhaal zich aan het ontrafelen jongere Amerikanen– inclusief vakbondsleden en leiders – beschouwen de Palestijnen als onteigende slachtoffers van een goed bewapende apartheidsstaat.
Deze trend heeft al lang moeten plaatsvinden. Amerikaanse vakbonden, waaronder UAW, waren dat wel instrumentaal in zijn verzet tegen het apartheidsregime van Zuid-Afrika. De AFL-CIO leidde een golf van protesten tegen de apartheid in Zuid-Afrika in 1984, toen de secretaris-penningmeester van de vakbondsfederatie Thomas R. Donahue werd gearresteerd, samen met de hoofden van de Newspaper Guild en de United Steelworkers of America.
Een conflict tussen het bedrijf Starbucks en Starbucks Workers United (SBWU) – de vakbond bestaande uit jonge barista's vechten voor vakbonden en contracten in cafés – staat symbool voor deze trend. In oktober plaatste SBWU een krachtige steunbetuiging voor Palestijnen op zijn sociale media-account. Als reactie daarop Starbucks aangeklaagd SBWU en haar moedervakbond wegens handelsmerkinbreuk omdat de naam en het logo van het baristanetwerk vergelijkbaar zijn met die van het bedrijf. SBWU doet een tegenvordering wegens smaad.
Christian Smalls, de bekende charismatische jonge organisator die bekendheid verwierf vanwege zijn inspanningen om Amazon-arbeiders te verenigen, en die wordt geprezen als ‘de toekomst van arbeid," heeft ook met een rug de Palestijnse strijd tegen de Israëlische onderdrukking. Zijn organisatie, de Amazon Labour Union (ALU), samen met de subgroep die dat wil hervorming ALU, heeft een gezamenlijke verklaring uitgebracht waarin wordt opgeroepen tot een staakt-het-vuren, en de Israëlische genocide op de Palestijnen en de Amerikaanse financiering van Israëlische wapens worden veroordeeld.
Palestijnse vakbonden die een breed spectrum vertegenwoordigen, van oliearbeiders tot leraren, hebben een dergelijke grensoverschrijdende arbeiderssolidariteit geïnitieerd. De Palestijnse Algemene Federatie van Vakbonden in Gaza een oproep voor mondiale steun gelanceerd een week na de laatste aanval van Israël. “Wij vragen u zich uit te spreken en actie te ondernemen in het licht van onrecht, zoals vakbonden historisch gezien hebben gedaan”, zeiden de arbeiders. Zij zien de Palestijnse strijd voor gerechtigheid als “een hefboom voor de bevrijding van alle onteigende en uitgebuite mensen in de wereld.”
Maar Palestijnse arbeiders willen niet alleen maar lippendienst. Ze willen – en hebben – concrete actie nodig om de epidemie een halt toe te roepen bloedbad. Daartoe hebben ze specifiek Dit betekent dat we onszelf en onze geliefden praktisch vergiftigen. voor “vakbonden in relevante industrieën … [om te weigeren wapens te bouwen die bestemd zijn voor Israël.” Hoewel UAW gehoor heeft gegeven aan de roep om solidariteit, heeft zij niet al haar machtsinstrumenten gebruikt. Een nieuwe formatie belde UAW Arbeid voor Palestina waarvoor de eer is opgeëist het onder druk zetten van het vakbondsleiderschap om afgelopen oktober een oproep tot een staakt-het-vuren aan te nemen, wil dat UAW-werknemers in wapenfabrieken dat ook doen daadwerkelijk de productie stopzetten.
“UAW heeft geen concrete stappen ondernomen om de productie te stoppen van wapens die worden gebruikt om Palestijnen af te slachten”, aldus UAW Labour for Palestine. De groep voegde eraan toe dat er “geen excuus is in het licht van een genocide” en prees de georganiseerde arbeiders in Europa omdat ze veel verder gingen door te weigeren om te gaan met wapens die naar Israël werden gestuurd.
Onder de vakbondswerkers die het meest militant hun geld op de juiste plaats zetten, bevinden zich de longshore-arbeiders. De International Longshore & Warehouse Union (ILWU) heeft een lange geschiedenis van grensoverschrijdende solidariteitsorganisatie die minstens zo ver teruggaat als 1962 tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika. De ILWU zette haar acties voort in de 1980s en, niet verrassend, de oproep tot een staakt-het-vuren in de Israëlische oorlog tegen Gaza heeft gesteund. Ook ILWU-leden weigerde te werken over wat vermoedelijk een lading wapens was die afgelopen november naar Israël werd gestuurd.
Werknemers in een onderdrukkend kapitalistisch systeem ervaren een vergelijkbare machtsdynamiek als inwoners van het kolonistenkolonialisme – van zwarte slachtoffers van de Zuid-Afrikaanse apartheid tot Palestijnse inwoners van Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Palestijnse arbeiders hebben met unieke omstandigheden te maken gehad, omdat ze worstelden in een economisch systeem dat door Israël werd gecontroleerd. Sinds de oorlog die afgelopen oktober begon, was de toch al kwetsbare economie van Gaza, in de woorden van één Washington Post-verhaal, “tot stof verpulverd.”
Zo ver terug als 2005Ondertekenden Palestijnse vakbonden een oproep tot boycot, desinvestering en sancties (BDS) tegen Israël, en vormden in 2011 de Palestijnse Vakbondscoalitie voor BDS. De coalitie riep de georganiseerde arbeid over de hele wereld op om “actief solidariteit te tonen met het Palestijnse volk door creatieve en contextgevoelige BDS-campagnes te implementeren als de meest effectieve manier om een einde te maken aan de Israëlische straffeloosheid.”
Meer dan tien jaar later zijn de grote Amerikaanse vakbonden nog maar net begonnen een krachtig standpunt in te nemen ter ondersteuning van de Palestijnse arbeiders en vakbonden. De verhaal over het Israëlische slachtofferschap– ondanks zoveel bewijzen integendeel – is een sterk bolwerk geweest tegen de mondiale arbeiderssolidariteit voor de Palestijnen. Neem de Portland Association for Teachers, die gepromote evenementen onderzoek naar de oorlog van Israël tegen de Palestijnen. De vakbond werd beschuldigd van het promoten van “verontrustende” “anti-Israëlische” inhoud tot stilstand gekomen zijn activiteiten op sociale media. Verschillende andere lerarenvakbonden uit Minneapolis naar Chicago, hebben te maken gekregen met ernstige reacties vanwege hun steun aan de Palestijnen en hun kritiek op Israël.
Het veranderen van het verhaal over wie de onderdrukker en wie het slachtoffer is, is een cruciale stap in de arbeidssolidariteit voor Palestijnse arbeiders. Het is passend dat Zuid-Afrika de internationale oproep heeft geleid Israël beschuldigen van genocide bij het Internationale Gerechtshof (ICJ). De post-apartheidsregering heeft in het licht van de Zuid-Afrikaanse geschiedenis zo'n moreel gewicht dat de Israëlische regering de zeldzame stap heeft gezet om formeel op de beschuldigingen te reageren.
Voor de vakbonden die de boycot van de apartheid in Zuid-Afrika steunden, hangt het teken aan de muur: Israël is geen slachtoffer, maar een dader van de apartheid. Er kan geen uitzondering bestaan op de mondiale arbeidssolidariteit.
Dit artikel is geproduceerd door Economie voor iedereen, een project van het Independent Media Institute.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren