Gisteren heeft de Amerikaanse Senaat de ‘Authorization for the Use of Military Force’ (AUMF) uit Irak uit 2002 ingetrokken, waarin de VS, op aandringen van de regering-Bush, zichzelf toestemming gaven om het volk van Irak aan te vallen, en met een golf van druk -verpakte, door hysterie gedreven leugens, meegesleurd in een bedrieglijke internationale ‘coalitie van bereidwilligen’.
De AUMF van 2002, nu ook wel bekend als een officiële, categorische, moorddadige leugen, werd twintig jaar geleden aangenomen met een stemming in de Senaat van 77 tegen 23.
De intrekking van gisteren betekende feitelijk: 'Wij trekken de AUMF in.' Dat is het. In het wetsvoorstel wordt niet uitgelegd waarom. Geen preambule waarin de litanie van leugens werd gereciteerd die het Congres voor slot, voorraad en twee rokende vaten had gekocht. De dood van een miljoen onschuldige Irakezen was niet zozeer een vermelding in de intrekking.
Er werden geen excuses aangeboden aan de bevolking van Irak. Geen excuses aan de families van dode en gewonde Amerikaanse soldaten. Geen melding gemaakt van de aanhoudende kosten van de oorlog voor de Amerikaanse belastingbetalers; het bedrag nadert nu de vijf biljoen dollar.
Het verzet tegen de intrekking concentreerde zich zelfs op de mogelijkheid om dezelfde AUMF opnieuw te moeten gebruiken, dit keer tegen Iran ter verdediging van Irak. Dat lees je goed. De Senaat trok ook een resolutie uit 1991 in die militaire actie tegen Irak toestond. Het wetsvoorstel gaat nu naar de Tweede Kamer.
Het blijkt dat de intrekking uiteindelijk ging over het “terugwinnen van zijn oorlogsmacht door het Congres” (waarvan federale rechtbanken hebben geoordeeld dat dit uiteindelijk berust bij de macht van het Congres om de financiering van de oorlog tegen te houden, maar de Amerikaanse Senaat heeft de Irakoorlog ingetrokken). oorlogstoestemming – twintig jaar te laat, en zonder het historische record te corrigeren.
Overigens bevatte het Roll Call internetnieuwsverhaal over de intrekking van de AUMF’s prominent een advertentie voor militaire vliegtuigen van Boeing voor de KC46A-tanktanker met een artistieke weergave van een aansluiting in de lucht van twee vliegtuigen met deze grafische letter-overlay: “ Winnen kan niet wachten.” Inderdaad. ‘Winnen’ betekent ook dat je nooit ‘sorry’ moet zeggen.
In 1964 misbruikte president Johnson een incident in de Golf van Tonkin om toestemming te krijgen om oorlog te voeren in Vietnam. Die oorlog resulteerde in de dood van 58,281 Amerikaanse militairen en vrouwen die tijdens de actie omkwamen of niet-gevechtsdoden, terwijl 153,372 gewond raakten tijdens de actie.
Volgens de Vietnam Life History Study uit 1991 bedroeg het Vietnamese dodental onder burgers tussen 1965 en 1975 meer dan een miljoen. Andere sterftecijfers over de omvang van de oorlog in Zuidoost-Azië liggen aanzienlijk hoger.
Toen ik op 3 januari 1997 voor het eerst de vloer van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden betrad, werd ik vervuld met een diep gevoel van ontzag. Uiteindelijk bereikte ik het Congres, bij mijn vijfde poging, over een periode van vijfentwintig jaar.
Ik werd doordrenkt van een gevoel van nederigheid toen ik als beginnend federaal wetgever in het Huis van Afgevaardigden stond. Ik keek op en bestudeerde de drieëntwintig marmeren reliëfportretten van enkele van de grootste wetgevers aller tijden, onder wie Mozes, Solon, Suleiman, Napoleon, Jefferson, Blackstone en Hammurabi, koning van het oude Babylonische rijk, ca.1792 – ca.1750, v.Chr.
Mozes ontving, zoals de Thora vertelt in het boek Exodus, de Tien Geboden op de berg Sinaï, op twee stenen tafelen die rechtstreeks, zo wordt ons verteld, door de vinger van God zijn geschreven. Exodus 21:23-27 drukt een gebod uit met bekende, gespiegelde en vergeldende consequenties: ‘Oog om oog.’
De Codex van Hammurabi ging volgens historici vooraf aan de Tien Geboden en had de overhand in een gebied dat de vlakte van Mesopotamië omvatte (nu onderdeel van het moderne Irak). Daarmee werd letterlijk het principe van een ‘Oog om Oog’-straf in steen gebeiteld. 281 andere regels, zoals: “Als iemand een beschuldiging van een misdaad voor de oudsten brengt, en niet bewijst wat hij heeft aangeklaagd, zal hij, als het een halsmisdaad betreft, ter dood worden gebracht.”
Bestaat er een krachtigere verklaring uit de antieke wereld over de ernst en de gevolgen van een halsmisdaad?
De zielen van een miljoen Irakezen die zijn omgekomen in een beraamde oorlog schreeuwen om gerechtigheid, en de intrekking van de AUMF zonder in te gaan op de omstandigheden van hoe en waarom deze werd aangenomen, verheft het cynisme van de Senaat tot een kunstvorm.
President Bush heeft zijn eed geschonden om de grondwet van de Verenigde Staten te ‘behouden, te beschermen en te verdedigen’, met name door tegen het Congres te liegen in zijn mededelingen over Irak als een bedreiging voor de nationale veiligheid, en heeft het Congres er vervolgens op frauduleuze wijze toe gebracht zijn grondwettelijke verantwoordelijkheden uit te oefenen ‘in overeenstemming met sectie 8 (a) (1) van de War Powers Resolution,” voor de autorisatie van het gebruik van militair geweld (AUMF) tegen Irak.
Er zijn immers wetten tegen meineed.
Vice-president Cheney heeft op soortgelijke wijze zijn ambtseed geschonden, evenals de clausule waarin het ‘doel van ontduiking’ wordt afgewezen.
De Amerikaanse regering heeft nog onafgemaakte zaken met betrekking tot het feit dat de AUMF van 2002 de ultieme false flag-gebeurtenis was, een onvergeeflijke leugen die Irak de schuld gaf van de aanval op 9 september en bleef liegen toen zij valselijk verklaarde dat Irak bereid was de VS aan te vallen. met massavernietigingswapens.
De Codex van Hammurabi voorzag in een juridische structuur voor de oude wereld, met zware gevolgen, maat voor maat. Als er zevenendertig eeuwen later nog steeds zoiets bestaat, hoe ongemakkelijk het ook mag lijken, zoals de rechtsstaat in de Verenigde Staten vandaag de dag, als er nog een vleugje moraliteit over is in de aanspraak van de Amerikaanse regering op een morele status, dan het Amerikaanse ministerie van Justitie moet de kwestie van de leugens ter hand nemen die zijn geconstrueerd om de Amerikaanse oorlog in Irak te legitimeren.
Sectie 2441 van Hoofdstuk 118 van de US Code heeft betrekking op oorlogsmisdaden. Het is van toepassing op Amerikaanse staatsburgers voor daden gepleegd binnen of buiten de Verenigde Staten. Een oorlogsmisdaad wordt gedefinieerd als: “een ernstige schending van een van de internationale verdragen ondertekend in Genève op 12 augustus 1949, of enig protocol bij een dergelijke conventie waarbij de Verenigde Staten partij zijn….” De VS hebben de Conventie van Genève ondertekend. en het Haags Verdrag van 1949, dat op soortgelijke wijze oorlogsmisdaden verbiedt, zoals moedwillige aanvallen op een burgerbevolking.
De Supremacy Clause (artikel VI, clausule 2) schrijft voor dat wetten die zijn aangenomen onder auspiciën van de Amerikaanse grondwet, evenals verdragen die zijn ondertekend door de Amerikaanse regering, de hoogste wet van het land vormen.
De vraag blijft: bestaat er zoiets als de wet in het land als het betrekking heeft op een president en vice-president die liegen terwijl ze de natie ten oorlog voeren? Kan het Congres werkelijk de geschiedenis uitwissen van hoe de oorlog in Irak begon, en de verwoestende gevolgen ervan? Het Congres kan de AUMF misschien vrolijk intrekken, maar het kan de dood van meer dan een miljoen Irakezen en 5000 Amerikaanse soldaten niet intrekken.
Er moet sprake zijn van een volledige wetgevende, historische, juridische en morele afrekening. Het Congres probeert zichzelf los te laten en de geschiedenis uit te wissen – maar de echte gevolgen blijven bestaan. Miljoenen doden, ons land wordt internationaal steeds meer gezien als een paria, onze troepen worden vermoord en zijn suïcidaal, onze gemeenschappen zijn economisch geruïneerd, onze morele status in de wereld is aangetast, ons leiderschap is afgenomen. We bevinden ons in een tijd van grote afrekening en hier staan onze gekozen functionarissen, die niet opkomen voor hun verantwoordelijkheid, maar het begin van de oorlog en de gevolgen ervan negeren.
Zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden keurden de Irak-oorlogsresolutie goed, ondanks dat ze in het bezit waren van informatie dat er geen basis was voor de oorlog. Uit gemakzucht en uit een ‘mee-mee-mee-mee-mee-mentaliteit’. Ze kozen ervoor om voorgelogen te worden!
Met zijn schandalig nette intrekking van de AUMF probeert het Congres zijn eigen verantwoordelijkheid en geschiedenis uit te wissen, inclusief zijn eigen rol bij het goedkeuren van de oorlog. Tenzij en totdat het Congres een volledig verslag heeft gemaakt van het proces dat heeft geleid tot de goedkeuring van de nu ingetrokken resolutie, heeft het bloed aan zijn handen.
We leren kinderen dat als ze iets verkeerd doen, we er de verantwoordelijkheid voor nemen, het erkennen en de gevolgen accepteren. De intrekking van de AUMF uit 2002 is strikt Orwelliaans:
"Elk record is vernietigd of vervalst, elk boek is herschreven, elke foto is opnieuw geschilderd, elk standbeeld en straatgebouw is hernoemd, elke datum is gewijzigd. En het proces gaat door van dag tot dag en van minuut tot minuut. De geschiedenis is gestopt. Niets bestaat behalve een eindeloos heden waarin de partij altijd gelijk heeft."
— George Orwell, '1984'
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren