[Inleidende opmerking: Dit bericht is een enigszins bijgewerkte en uitgebreide versie van de antwoorden op vragen van de Iraanse journalist Javad Arabshirazi op 12 oktober 2022.]
HERWAARDERING VAN DE AMERIKAANSE BETREKKINGEN MET SAOEDI-ARABIË NA DE OPEC+-OLIEPRODUCTIE
#1: Het Witte Huis zegt dat president Joe Biden de Amerikaanse relatie met Saoedi-Arabië opnieuw evalueert nadat de Organisatie van Petroleum Exporterende Landen en bondgenoten (OPEC+), waarin Riyad een topproducent is, vorige week aankondigde de olieproductie te zullen terugschroeven. Wat is uw mening hierover?
Biden en de VS hebben veel harde kritiek geslikt omdat ze zo’n vriendschappelijke relatie met Saoedi-Arabië hebben onderhouden in de nasleep van de brutale moord in 2018 in het Saoedische consulaat in Istanbul op de gerespecteerde journalist Jamal Khashoggi, die lange tijd in Washington woonde. Bovendien werd een dergelijke positieve relatie lange tijd bekritiseerd omdat het de veronderstelde primaire verplichtingen van Biden op het gebied van democratische waarden en mensenrechten negeerde, aangezien Saoedi-Arabië een slechtste staat van dienst heeft op het gebied van genderkwesties dan Iran en toch een voldoende krijgt. Bovendien is er al geruime tijd kritiek geuit op de Amerikaanse militaire en diplomatieke steun voor de onwettige en inhumane Saoedische militaire interventie in Jemen, voornamelijk in de vorm van luchtaanvallen waarbij vaak burgerdoelen zijn getroffen.
In die zin waren Saoedi-Arabië en Mohammed bin Salmon, net als Israël, beschermd tegen officiële afkeuring door de VS of de VN, omdat ze werden beschouwd als een strategische partner en een belangrijke speler als het gaat om de mondiale energiemarkten en de regionale veiligheid in de wereld. Midden-Oosten. Dat gezegd hebbende, is het ook waar dat Saoedi-Arabië er nooit van heeft gedroomd de buitengewone invloed op het beleid in de VS te hebben waarvan Israël geniet, omdat het zijn lobbykracht en bereidheid ontbeert om zijn invloed aan te wenden wanneer dat nodig is om Amerikaanse kiezers te beïnvloeden. Bovendien zouden de geruchten dat het bezoek van Biden in juli van dit jaar, ondanks de toenemende liberale kritiek, gecompenseerd zou worden door toezeggingen van particuliere Saoedi’s om de olieproductie op peil te houden en lagere prinsen per vat te accepteren, tenminste tot december, dat wil zeggen na de aanstaande Amerikaanse olieproductie. Verkiezingen in november waarbij hogere pompprijzen de vooruitzichten van de Democratische Partij zouden schaden. Bovendien werd aangenomen dat elke productieverlaging door de OPEC de Russische energie-exportmarketing zou bevorderen.
In die zin werden de productieverlagingen van de door Saoedi-Arabië geleide OPEC+ (13 OPEC-leden + 23 samenwerkende regeringen van olie-exporterende landen; veelzeggend: Saoedi-Arabië en Rusland zijn medevoorzitter van de OPEC+!) gezien als ondermijnend voor zowel de binnenlandse anti-inflatiemaatregelen van de VS als de buitenlandse anti-inflatiemaatregelen. Het Rissiaanse beleid, dat vastbesloten was de afhankelijkheid van Europa van geïmporteerd Russisch gas te verminderen. Hoewel er niet publiekelijk op wordt gereageerd, moet deze wending naar Rusland in de strategische context van de energie de insiders uit Washington, die op pragmatische wijze een blinddoek voor de mensenrechten en een stevige omhelzing hebben aangemoedigd, woedend hebben gemaakt, of op zijn minst gedesillusioneerd.
Door deze productie-/prijsbeweging vanuit een Saoedisch perspectief te beschouwen, lijkt het erop dat deze voornamelijk ingegeven is door het nationale belang van het land bij het beschermen van de waarde van hun belangrijkste handelsactiva, en ook omdat ze niet willen dat hun naleving van de wensen van Washington als vanzelfsprekend wordt beschouwd of dat andere relaties worden opgezegd. met Rusland in de OPEC+. Nu algemeen wordt verwacht dat er de komende maanden een mondiale recessie zal plaatsvinden, voornamelijk als gevolg van de aanhoudende crisis in Oekraïne, zal de vraag naar olie naar verwachting scherp, zo mogelijk kortstondig, dalen, wat een neerwaartse druk zal uitoefenen op de wereldprijzen van olie en gas. Vanuit economisch perspectief leek een OPEC-aanpassing door middel van een tijdelijk verminderde productie dus verstandig. De Saoedi’s waren ongetwijfeld van mening dat hun invloed, om een betrouwbare leider van de OPEC en vooral OPEC+ te kunnen blijven, niet mocht worden afgeleid door Amerikaanse politieke druk, en dat dit afhing van het vaststellen van productiequota die uitsluitend op de factoren van de energiemarkt zouden reageren. Saoedi-Arabië bevestigde deze interpretatielijn formeel in hun openbare schriftelijke reactie op klachten van Biden, en dreigementen om de bilaterale relatie opnieuw te evalueren op een manier die niet als bestraffend tegenover Riyadh zou dienen.
Ook stond het idee op het spel dat een land als Saoedi-Arabië zijn politieke onafhankelijkheid zou moeten demonstreren, vooral als het beweert een zo belangrijke vorm van multilateralisme te besturen als betrokken is bij OPEC+-operaties. Om een dergelijke onafhankelijkheid tot uitdrukking te brengen op zo'n cruciaal punt als de productieniveaus, betekende het vermijden van elke indruk van onderdanigheid aan de regionale hegemonie die door niet-OPEC of OPEC+ externe actoren werd opgeëist. In die zin is wat de Saoedi's doen in de geest enigszins vergelijkbaar met wat Turkije de afgelopen jaren heeft gedaan, wat enige wrijving heeft veroorzaakt binnen het NAVO-alliantiekader, maar breed internationaal respect heeft gekregen voor Turkije als onafhankelijke politieke actor. Dit is ook wat Israël op zijn eigen meer provocerende manier heeft gedaan door zijn scherpe meningsverschillen met de VS over belangrijke kwesties helemaal niet te verbergen, misschien wel het meest opvallend door verschillende ontwrichtende uitingen van zijn intense verzet tegen het 5+1 Nucleaire Akkoord van 2015 (ook bekend als JCPOA) met Iran en momenteel door middel van zijn verzet tegen de heropleving van de overeenkomst door middel van een terugkeer van de VS als partij, wat Biden beloofde toen hij in 2016 campagne voerde om president te worden. Israël heeft deze grote diplomatieke en veiligheidsinspanningen zonder enige vorm van tegenwerking in de vorm van negatieve ‘gevolgen’ waarvoor de Saoedi’s nu worden gewaarschuwd. Ik durf de mening te wagen dat zonder de oppositie van Israël het JCPOA inmiddels allang hersteld zou zijn, waardoor het Midden-Oosten meer stabiliteit zou hebben gekregen en tegelijkertijd geleidelijk de harde en niet te rechtvaardigen sancties van Trump zouden worden opgeheven die het Iraanse volk veel lijden hebben gebracht.
#2: De president heeft gewaarschuwd voor de gevolgen. Welke gevolgen zou dit kunnen hebben?
Biden is opzettelijk vaag gebleven over de aard van dergelijke gevolgen, hoewel hij publiekelijk sprak over het opnieuw evalueren van de hele relatie tussen de VS en Saoedi-Arabië. Het zou erop kunnen wijzen dat een dergelijke publieke blijk van ongenoegen, die ook enige druk van het Congres en de publieke opinie weerspiegelt om te heroverwegen of de nauwe band met Saoedi-Arabië de Amerikaanse belangen voldoende dient om de botsing met de VS te compenseren. verkondigde waarden met betrekking tot mensenrechten en democratie. Ik denk dat het in dit stadium nuttig is om deze opflakkering te beschouwen als een tijdelijke ruzie tussen bondgenoten voor de lange termijn die elkaar op de heupen hebben. Als dit waar is, zal dit incident uitmonden in niets meer gevolg dan een waarschuwing en een signaal van teleurstelling, en hoogstens een impliciete dreiging overbrengen dat als een dergelijk diplomatiek verzet in de toekomst door Riyadh wordt getoond, dit inderdaad ‘gevolgen’ zou kunnen hebben, maar zelfs dat zou een hele opgave kunnen zijn, tenzij Israël zich ook afwendt van het streven naar normalisering van de betrekkingen met Saoedi-Arabië. Als de Republikeinen in 2024 het Witte Huis terugkrijgen, zal er zelfs nog minder bereidheid zijn om de betrekkingen tussen de VS en Saoedi-Arabië op een serieuze manier te heroverwegen.
Meer concrete opties zijn momenteel uiteraard mogelijk en zijn voorgesteld in de Amerikaanse media en het Congres, waaronder een embargo op wapens en juridische stappen tegen het oliekartel van de OPEC. Ik vind het in dit stadium enigszins twijfelachtig dat zulke drastische stappen zouden worden genomen, en als dat zo zou zijn, zou ik een boemerangeffect voorspellen. Ik vermoed dat het establishment van het buitenlands beleid in Washington wordt geremd door de angst dat Saudi-Arabië in het geval van een tastbare terugslag verleid zou kunnen worden door de mogelijkheid om zijn koers te verleggen in een richting die meer in lijn ligt met die van China en Rusland, een resultaat dat rechtstreeks in de richting van China en Rusland loopt. in strijd met het regionale beleid van zowel Israël als Egypte en behoorlijk verontrustend voor Europa, en uiteraard de Verenigde Staten.
#3: Een belangrijke vraag hierbij is op welke basis en waarom Riyadh heeft besloten dit te doen. Gaat Riyad samenwerken met een ander land?
Het is waarschijnlijk dat de leiders van Saoedi-Arabië ook hopen dat de storm voorbij zal gaan en dat het land de nauwe veiligheidsbanden met de VS kan herstellen. nadat het ooit zijn punt had gemaakt over de autonomie van zijn benadering van olie en OPEC+. Er is weinig reden om te denken dat de Saoedi’s bereid zijn het verlies van Amerikaanse steun voor de veiligheid van het Koninkrijk te riskeren tegen interne en externe tegenstanders. Dit is al lang voordat MBS het gezicht van Saoedi-Arabië werd het overheersende doel van Saoedi-Arabië, en deze steun heeft zich op kritische wijze uitgebreid tot het beheersen van de regionale rivaliteit met Iran.
Er kunnen enkele accommoderende stappen van Riyadh nodig zijn om snel de normaliteit van vóór de crisis te herstellen, zoals het stemmen met de VS in de VN om de Russische annexatie van vier gebieden van Oekraïne te veroordelen na de schijnreferenda waarvan Moskou volhield dat deze een populaire voorkeur vertoonde voor re-integratie met Rusland. Het gerucht gaat dat de Saoedi's in het geheim de verzekering hebben gegeven dat de huidige OPEC-olieproductiequota zullen worden heroverwogen tijdens de volgende kartelbijeenkomst in het licht van eventuele veranderingen in de mondiale economische situatie die zouden kunnen leiden tot een verhoogde olieproductie door de OPEC-leden.
Ik denk dat zowel de VS als Saoedi-Arabië de schijnbare spanningen van dit moment zullen bagatelliseren, en dat er niets concreets zal gebeuren dat het strategische niveau van wederzijdse samenwerking tussen deze twee landen zal verminderen. Ik ga er verder van uit dat Israël achter de schermen sterke druk uitoefent om een dergelijke aanpak aan te moedigen, ter wille van zijn regionale ambities en ter ondersteuning van zijn voortdurende inspanningen om Iran te confronteren en te destabiliseren. Niettemin is het een turbulente tijd in de internationale betrekkingen, en alles is mogelijk. Dus wat op dit moment het meest plausibel lijkt, kan er over een maand of twee heel anders uitzien.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren