Bron: TomDispatch.com
Amerikanen liegen zichzelf misschien al uit het weinige dat overblijft van hun democratie.
De grote leugen die de Republikeinen van vandaag verenigt en motiveert, is natuurlijk dat Donald Trump, en niet Joe Biden, de presidentsverkiezingen van 2020 heeft gewonnen. Andere grote leugens uit ons recente verleden zijn het idee dat klimaatverandering niets anders is dan een Chinese hoax, dat Rusland verantwoordelijk was voor de electorale nederlaag van Hillary Clinton in 2016, en dat de invasie van Irak in 2003 nodig was omdat de leider van dat land, Saddam Hussein, iets te maken had met de aanslagen van 9/11 (hij deed het niet!) en massavernietigingswapens bezat die tegen de Verenigde Staten konden worden gebruikt, een “sla ineen” waarheid, volgens de toenmalige CIA-directeur George Tenet (dat was het niet!).
Die en andere leugens, groot en klein, samen met de systematische corruptie in Washington zijn precies de redenen waarom zoveel Amerikanen tot wanhoop zijn gedreven. Geen wonder dat die 'deplorables' in 2016 wanhopig contact zochten met een figuur die geen product was van de leugenachtige Beltway-cultuur in Washington. Wanhopige tijden leiden tot wanhopige daden, waaronder zalving mislukte casino-eigenaar en volmaakte oplichter als Amerika's MAGA-pet-dragende redder. Als 45e president zette Donald Trump een record voor leugens die waarschijnlijk niet te evenaren zullen blijven in hun "grootheid" - of dat moeten we in ieder geval hopen.
Helaas zijn Amerikanen opmerkelijk tolerant geworden ten opzichte van comfortabele leugens, en geven ze er over het algemeen de voorkeur aan boven ongemakkelijke waarheden. Nergens is dit duidelijker te zien dan in het militaire rijk waar ik het grootste deel van mijn leven heb gewoond. Het eerste slachtoffer van een oorlog, zo wordt gezegd, is de waarheid, en aangezien dit land eeuwig in oorlog is, blijven we ook eeuwig de waarheid martelen.
Als het om oorlog gaat, zijn hier slechts enkele van onze volledig Amerikaanse onwaarheden: dat dit land niet snel boos wordt omdat we de voorkeur geven aan vrede, ook al zijn oorlogen vaak nodig, wat ook de reden is waarom vredelievend Amerika de werelds beste" en verreweg de duurste militair op de planeet; dat zo'n leger ook een unieke kracht voor vrijheid op planeet Aarde is; dat het onbaatzuchtig vecht “om de onderdrukten te bevrijden” (een motto van de Special Forces) maar nooit om keizerlijke of anderszins egoïstische ambities te bevorderen.
Voor een supermacht die graag zijn militaire spieren spant, zijn dergelijke leugens in wezen de gewoonste zaak van de wereld. Zie ze in feite als overheidsprobleem (GI) leugens. Als historicus die naar de toekomst kijkt, maak ik me meer zorgen over twee echt verraderlijke leugens die begin jaren dertig leidden tot de ineenstorting van een prille democratie in Weimar Duitsland, leugens die op hun eigen manier hielpen om de Holocaust te vergemakkelijken en dat, onder de juiste (dat wil zeggen, verkeerde) omstandigheden ook de onze kunnen worden. Wat waren die twee leugens?
De tragische leugens van Duitsland na de Eerste Wereldoorlog
Tijdens de Eerste Wereldoorlog probeerde het Duitse leger de gecombineerde strijdkrachten van onder meer Groot-Brittannië, Frankrijk, Rusland en later de Verenigde Staten te verslaan, terwijl het tegelijkertijd 'geketend aan een lijk' was, zoals een Duitse generaal de belangrijkste bondgenoot van zijn land beschreef. , het Oostenrijks-Hongaarse Rijk. Halverwege 1916 was het Duitse Tweede Rijk onder leiding van keizer Wilhelm II in wezen een militaire dictatuur geworden die koste wat kost een totale overwinning nastreefde.
Twee jaar later was datzelfde leger tot uitputting gedreven door zijn commandanten. Toen het op instorten stond, wasten de generaals hun handen van hun verantwoordelijkheid en lieten de politici om vrede vragen. Maar zelfs voordat de kanonnen op 11 november 1918 stil vielen, waren bepaalde reactionaire elementen in het land al twee grote en verwante leugens aan het repeteren die de opkomst van een demagoog en het uitbreken van een nog rampzaliger wereldoorlog zouden vergemakkelijken.
De eerste grote leugen was dat het Duitse leger, toen beschouwd als 's werelds beste (klinkt bekend?), ongeslagen uit de Eerste Wereldoorlog kwam, zijn troepen een groep helden bedekt met glorie. Die leugen was houdbaar omdat Duitsland zelf niet was binnengevallen in de Eerste Wereldoorlog; de ergste gevechten vonden plaats in Frankrijk, België en Rusland. Het was ook houdbaar omdat de militaire leiders tegen de mensen hadden gelogen over de vooruitgang die was geboekt in de richting van de 'overwinning'. (Dit zou de hedendaagse Amerikaanse oren weer bekend in de oren moeten klinken.) Dus toen die senior leiders eind 1918 eindelijk de handdoek in de ring gooiden, kwam het als een schok voor de meeste Duitsers, die een vast dieet van 'vooruitgang' hadden gekregen, terwijl nieuws over ernstige tegenslagen aan het westelijk front werd onderdrukt.
De tweede grote leugen volgde op de eerste. Want als men de mythe van 'ongeslagen in het veld' aanvaardde, zoals zoveel Duitsers deden, wie was er dan verantwoordelijk voor de nederlaag van 's werelds beste leger? Natuurlijk niet de Duitse generaals. Inderdaad, in 1919, onder leiding van veldmaarschalk Paul von Hindenburg, zouden diezelfde generaals boosaardig beweren dat ontrouwe elementen aan het thuisfront - een interne vijand - hadden samengespannen om de heldhaftige troepen van het land te verraden. Zo ontstond de “stab-in-the-back'mythe die de schuld van binnenuit bij verraders legde, terwijl hij deze zo gemakkelijk van de keizer en zijn generaals verdreef.
Wie waren dan de backstabbers van Duitsland? De gebruikelijke verdachten werden opgepakt: voornamelijk socialisten, marxisten, antimilitaristen, pacifisten en een bepaald soort oorlogsprofiteurs (maar geen wapenmakers zoals de familie Krupp). Spoedig zouden ook de Duitse joden worden gevingerd door gootbewoners als Adolf Hitler, omdat ze zich naar verluidt hadden onttrokken aan hun plicht om in de gelederen te dienen. Dit was de zoveelste gemakkelijk te weerleggen leugen, maar al te veel Duitsers, wanhopig op zoek naar zondebokken en ongetwijfeld ook onverdraagzaam, bleken gretig om dergelijke leugens te geloven.
Die twee grote en verraderlijke onwaarheden leidden tot een bijna totaal gebrek aan verantwoordelijkheid in Weimar Duitsland voor militaristen zoals Hindenburg en generaal Erich Ludendorff die aanzienlijk verantwoordelijk waren voor de nederlaag van het land. Dergelijke leugens voedden de woede en voedden de grieven van het Duitse volk, waardoor een vruchtbare voedingsbodem ontstond voor nog meer pijnlijke leugens. In een klimaat van angst, gedreven door de enorme economische ontwrichting veroorzaakt door de Grote Depressie van 1929, vond een voorheen marginale figuur zijn stem en zijn publiek. Die twee grote leugens dienden om Hitler sterker te maken en, niet verrassend, begon hij zowel een militaire heropleving te promoten als oproepen tot wraak tegen de achterbakse "novembercriminelen" die naar verluidt Duitsland hadden verraden. Hitlers leugens werden deels gemakkelijk omarmd omdat ze in goed voorbereide oren vielen.
Natuurlijk zou een volwassen democratie als Amerika nooit een leider kunnen voortbrengen zoals een Hitler of een militaristisch imperium dat uit is op wereldheerschappij. Rechts?
Amerika zal inderdaad nooit zijn eigen Hitler produceren, een demagoog die inderdaad kan worden omschreven als een zeer onstabiel genie, en met 'genie' bedoel ik zijn griezelige vermogen om de duistere passies van zijn volk en zijn tijd aan te boren en uit te buiten. Toch hebben de Verenigde Staten in 2021 zeker hun eigen machtsbeluste, minder dan stabiele ‘genieën’ – zoals alle landen altijd doen. Mannen zonder principes of grenzen, bereid om grote leugen na grote leugen te herhalen tot ze absolute macht verwerven. Iemand als voormalig staatssecretaris Mike Pompeo of senator Tom Cotton misschien? Of misschien een bijgewerkte versie van de gepensioneerde luitenant-generaal Michael Flynn, de vluchtige nationale veiligheidsadviseur van Donald Trump, die pas onlangs uitgedrukt ondersteuning voor een militaire staatsgreep om de regering omver te werpen. Of misschien, in 2024, Trump zelf.
Amerika's eigen grote leugens
Natuurlijk is Duitsland in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog nauwelijks een perfect analoog voor de Verenigde Staten in de nasleep van twee decennia van hun rampzalige maar verre oorlog tegen het terrorisme. En geschiedenis is op zijn best suggestief in plaats van duplicatief. Toch bestuderen we het deels omdat het verleden inzicht geeft in mogelijke toekomsten. Persoonlijkheden en gebeurtenissen veranderen, maar de menselijke natuur blijft grotendeels hetzelfde, en daarom lezen militaire officieren nog steeds met winst het werk van de Atheense generaal en historicus Thucydides, ondanks het feit dat zijn oorlogen meer dan twee millennia geleden eindigden.
Laten we dus teruggaan naar de twee grote leugens die achteraf fataal waren voor de democratie in Weimar Duitsland. Hoe kunnen ze vandaag van toepassing zijn op de VS? Sinds 9/11 heeft ons leger twee grote oorlogen gevoerd in Afghanistan en Irak, evenals tal van kleinere conflicten in plaatsen als Libië, Syrië en Somalië. Datzelfde leger heeft beide grote oorlogen verloren, terwijl ze lopende oorlogen creëerden of verergerden humanitaire crises en rampen in de "kleinere" in het Grotere Midden-Oosten en Afrika.
Maar in het Amerikaanse 'thuisland' (zoals het na de aanslagen van 9/11 werd genoemd) is het opmerkelijk hoe zelden iemand opmerkt hoe slecht datzelfde leger al die oorlogen heeft verknoeid. Inderdaad, het wordt over het algemeen gevierd in het grootste deel van het land en zeker in Washington als de beste militaire macht ter wereld, misschien zelfs in de wereldgeschiedenis. Zijn begroting blijft stijgen alsof ze overal overwinningen behaalden en daarom het leeuwendeel van het belastinggeld verdienen. De gepensioneerde generaals en admiraals worden gevierd en beloond met gezonde pensioenen en zelfs gezondere beloningen en secundaire arbeidsvoorwaarden als ze ervoor kiezen (en velen doen dat) om er snel doorheen te gaan de draaideur die hen verbindt met zeer winstgevende oorlogsbedrijven zoals Boeing, Lockheed Martin en Raytheon.
In wezen zijn Amerikanen verkocht op het idee dat "hun" leger ongeslagen is in het veld, of, als "verslagen" in de zin van tegenslagen, niet verantwoordelijk voor hen is. Maar als de Amerikaanse troepen de beste van ons zijn en hun verliezende bevelhebbers over het algemeen goed genoeg om eeuwig beloond te worden, wie is schuld voor het verlies van Amerika in Irak? Afganistan? Zij natuurlijk niet, als je de resultaten van opiniepeilingen mag geloven die aantonen dat Amerikanen meer "vertrouwen" hebben in het leger dan de meeste andere Amerikaanse instellingen (hoewel die cijfers, nog steeds hoog, zijn onlangs gedaald).
Als de verantwoordelijkheid voor de nederlaag niet bij de troepen of hun militaire bevelhebbers moet worden gelegd, en als wij Amerikanen ons zeker niet kunnen voorstellen dat een vijand als de Taliban in staat is onze machtige strijdkrachten te verslaan, wie is dan de schuldige? Een vijand van binnen! Iemand in het thuisland die Amerika neersteekt nobele helden achterin. Maar zo ja, wie precies?
Hogere leiders in het Amerikaanse leger zijn dat wel al aan het klagen dat de terugtrekking van Joe Biden uit Afghanistan nog de kiem van een nederlaag in dat land zou kunnen zaaien (alsof bijna 20 jaar van het voeren van een rampzalige oorlog daar op de een of andere manier de weg naar succes had geëffend). Republikeinen hebben, zoals hun gewoonte is, ook hun messen tevoorschijn gehaald. Ze lijken te zijn voorbereiding om Democraten neer te steken omdat ze zwak zijn in de verdediging en appeasers van "dictators" zoals de leiders van Iran en China.
En als je nadenkt over een toekomstig 'vijand binnen'-verhaal, vergeet dan de recente brief niet ondertekend door 124 van onze gepensioneerde generaals en admiraals die de achteruitgang van de democratie in dit land niet aan Trump en zijn lakeien willen wijten, maar aan de verspreiding van progressivisme, socialisme en zelfs marxisme. Dat ze ook maar de geringste verantwoordelijkheid zouden dragen voor de situatie waarin Amerika zich vandaag bevindt, zou nooit opkomen bij die bende verliezers ter grootte van een bedrijf die zich voordoen als zelfbenoemde profeten.
Maar de waarheid is veel harder dan die vlaggenschipopportunisten bereid zijn toe te geven. Onophoudelijke oorlog, verraderlijk militarisme en ons onvermogen om het allemaal onder ogen te zien, moeten als de echte vijanden van binnen worden beschouwd. En die "vijanden" helpen de democratie in Amerika te doden, zoals James Madison, Dwight D. Eisenhower en Martin Luther King jr., onder andere waarschuwden ons al tientallen jaren, zelfs eeuwen geleden.
Hier is de simpele waarheid: Amerika's oorlogen sinds 9/11 waren nooit van dit land om te winnen. Het waren zinloze kansenconflicten, die het Pentagon (en zijn steeds stijgende budget) ten goede kwamen. Ze waren bezoedeld door een behoefte aan wraak en slecht bestuurd door enkele van dezelfde officieren met de rang van vlaggen die die brief ondertekenden. Eerlijke zelfreflectie zou een serieuze koerscorrectie binnen dat leger vereisen en zeer zeker een algehele afwijzing van militarisme en militair avonturisme. En dit is ongetwijfeld de reden waarom er zoveel in de militair-industrieel-congres complexen geven de voorkeur aan het comfort van grote leugens.
We hebben hier eerder versies van gezien. Ronald Reagan herinterpreteerde een criminele oorlog in Zuidoost-Azië als “een nobele zaak.” George HW Bush verwees naar een rationele en beredeneerde terughoudendheid om onnodige overzeese oorlogen te voeren als "het Vietnam-syndroom", en beweerde dat de VS eindelijk "schopte het” met zijn kortstondige overwinning op Saddam Hoessein in de Desert Storm-campagne van 1991. Rambo-mythe in de populaire cultuur het idee versterkte dat Amerikaanse krijgers de oorlog in Vietnam hadden gewonnen, om vervolgens in de rug te worden gestoken door onbetrouwbare politici en anti-oorlogsdemonstranten die ook spugen op de terugkerende troepen. (Dat deden ze niet.) Samen werkten dergelijke mythen om het Amerikaanse leger te beschermen tegen radicale hervormingen, waardoor een voortdurende business-as-usual-houding bij het Pentagon werd gegarandeerd totdat, na 9/11, het waar is "missie (on)volbracht'jaren zijn aangebroken.
Moeilijke waarheden zijn het tegengif voor grote leugens
Amerikanen hebben een dag van afrekening nodig die niet lijkt te komen. We hebben het tenslotte over een congres dat kan niet eens komen overeen een gezamenlijke commissie te vormen om de bestorming van het Capitool op 6 januari te onderzoeken. Toch kan een man dromen, nietwaar? Mijn eigen droom zou de vorming van een waarheidscommissie inhouden om senior leiders, militair en civiel, niet alleen verantwoordelijk te houden voor hun leugens over Amerika's vele oorlogen, maar ook voor de beslissingen om ze te lanceren en de zielige prestaties die daarop volgden, terwijl ze hun gewetenloze best deden zichzelf van verantwoordelijkheid te ontdoen.
Sta me toe om ook te dromen over wat zo'n oefening in het vertellen van de waarheid en echte verantwoording zou inhouden:
- Tweeledige congresonderzoeken naar de oorlogen in Irak en Afghanistan, inclusief beëdigde getuigenissen van presidenten Bush, Obama en Trump, evenals vice-presidenten Cheney, Biden en Pence, en die mislukte voormalige bevelvoerende generaals van ons.
- Tweeledig congresonderzoek naar de eindeloze leugens van het leger over de voortgang van zijn oorlogen, indien nodig gekoppeld aan onderzoeken naar oorlogsmisdaden.
- Grote verlagingen van de militaire uitgaven door het Congres om het huidige en toekomstige militaire avonturisme te beteugelen.
- Een einde aan militaire aanbidding, een verwerping van militarisme en een hernieuwde inzet voor democratie en het vertellen van de waarheid.
- Geen toekomstige oorlogen in het buitenland zonder een verklaring van het Congres van hetzelfde, gevolgd door verplichte dienstplicht die zou beginnen met de zonen en dochters van leden van het Congres.
Door middel van grote leugens en hun loyaliteit aan hen, volgen de Verenigde Staten vandaag misschien een pad dat al gewelddadig werd betreden door Weimar Duitsland in de jaren 1920 en vroege jaren 1930. Het vieren van het leger ondanks zijn nederlagen is een recept voor eeuwige oorlog en eeuwige oneerlijkheid. Democratische krachten in Amerika gelijkstellen aan verdeeldheid en opruiing is niet alleen een recept voor onrust, maar ook voor een potentieel hardere, veel gewelddadigere toekomst.
Hier leert de geschiedenis een verontrustende les. Wat uiteindelijk de meeste Duitsers dwong harde waarheden onder ogen te zien, militarisme en megalomane dromen van een wereldrijk te verwerpen, was een catastrofale nederlaag in de Tweede Wereldoorlog. Wat, als er iets is, zal Amerikanen dwingen om soortgelijke harde waarheden onder ogen te zien? De mensheid kan zich niet nog een wereldoorlog veroorloven, niet een waarin een president de macht heeft om duizend holocausts te ontketenen via een eeuwigdurende oorlog.gemoderniseerd"nucleair arsenaal.
Onthoud gewoon: grote leugens hebben gevolgen.
Copyright 2021 William J. Astore
Willem Astor, een gepensioneerde luitenant-kolonel (USAF) en hoogleraar geschiedenis, is een TomDispatch regulier en een senior fellow bij het Eisenhower Media Network (EMN), een organisatie van kritische ervaren militaire en nationale veiligheidsprofessionals. Zijn persoonlijke blog is Verkwikkende uitzichten.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren