როდის აღდგება ინდოეთის საზოგადოება მილიონობით მისი კორუმპირებული მმართველების წინააღმდეგ ეგვიპტესა თუ ტუნისის წინააღმდეგ? როდის გახდება ინდოეთის ქვეკონტინენტი მასობრივი აღმავლობის მოწმე უმრავლესობის ექსპლუატაციის წინააღმდეგ დეკადენტური უმცირესობის ელიტის მიერ? რამდენ ხანს გააგრძელებს ინდოელი ხალხი გაზრდილ ფასებს, სიღარიბეს, გავრცელებულ დაავადებას და ქვეყნის ძარცვას მისი ლიდერების მიერ?
ეს არის რამდენიმე კითხვა, რომელსაც არაერთხელ სვამს ათასობით ინდოელი, რომლებიც მიჩნეულია საერთაშორისო ამბებში, უნივერსიტეტებში, კოლეჯებში ინტერნეტ ჩეთის სესიებზე მას შემდეგ, რაც ცვლილებების შთამაგონებელი ქარი დაიწყო არაბულ სამყაროში ამ წლის დასაწყისში.
კითხვები საკმაოდ ბუნებრივია, თუ გავითვალისწინებთ იმ დიდ უკმაყოფილებას, რომელიც უკვე მრავალი წელია ძლიერდება ინდოელ ხალხში. პრობლემა ის არის, რომ ისინი შეიძლება ძალიან შორს იყვნენ იმ იმედით, თუ რა ხდება არაბულ სამყაროში, ისევე როგორც მათი გაგება იმისა, თუ რა არის სინამდვილეში ინდოეთი.
დასაწყისისთვის, თუმცა ეჭვგარეშეა, რომ ეგვიპტიდან და ტუნისიდან დიქტატორების ჩამოგდება ისტორიული მოვლენაა; ნაადრევია იმის თქმა, არის თუ არა ისინი მართლაც რევოლუციები, რომლებიც გარდაქმნის მათი ჩვეულებრივი ხალხის ცხოვრებას. ეშმაკი, როგორც ამბობენ, დეტალებში დევს და ეჭვები რჩება იმაზე, თუ რას ნიშნავს დღევანდელი აჯანყება კონკრეტული სოციალური კეთილდღეობის თუ დემოკრატიული და პოლიტიკური უფლებების თვალსაზრისით.
ორივე ქვეყანაში, მაგალითად, ახალ რეჟიმებზე გადასვლა საკმაოდ ფრთხილად იყო ორგანიზებული სამხედროების მიერ, იგივე ინსტიტუტი, რომელიც ძალაუფლებას ფლობს წინა რეჟიმზე. გონიერი გენერლების მიერ რევოლუციების ღალატის ისტორია, რომლებიც პოპულისტურ რიტორიკას აჟღერებენ და ახალ დიქტატურას აყალიბებენ, ძალიან გრძელია რეგიონში, რომ ვინმემ დაივიწყოს.
მეორეც, შეერთებული შტატები მიესალმა ცვლილებებს ორივე ქვეყანაში, რაც კიდევ ერთი ცუდი ნიშანია, თუ გავითვალისწინებთ იმ ბოროტ როლს, რომელიც მან შეასრულა რეგიონში ერთმანეთის მიყოლებით დიქტატორის მხარდაჭერაში. ამერიკელი პოლიტიკოსები, რომლებიც მხარს უჭერენ "თავისუფლებას და თავისუფლებას", აქვთ ისეთივე სანდოობა, როგორც ამბობენ მაკდონალდსის ჯანსაღი და დაბალანსებული დიეტის პოპულარიზაცია. სიმართლე ის არის, რომ ბიძია სემს არ ადარდებს - როგორც ჰენრი კისინჯერმა ფერადად თქვა ერთხელ - ხელისუფლებაში მყოფი ნებისმიერი ნაბიჭვარი, სანამ დარწმუნებულია, რომ ის არის "ჩვენი ნაძირალა".
მესამე, მაშინაც კი, თუ ეგვიპტე და ტუნისი გადაიქცევიან ლიბერალურ დემოკრატიებად რეგულარული არჩევნებით, საკანონმდებლო, აღმასრულებელ და სასამართლო ხელისუფლებას შორის უფლებამოსილების დანაწილებით, საუკეთესო შემთხვევაში, ისინი დაემსგავსებიან განვითარებად სამყაროში არსებულ მრავალ დემოკრატიას. სანამ სიმდიდრის დაგროვებისა და მემკვიდრეობის მარეგულირებელი წესები რადიკალურად არ შეიცვლება რესურსების უფრო სამართლიანი განაწილების უზრუნველსაყოფად, ძალაუფლებაც ყოველთვის დარჩება კონცენტრირებული რამდენიმე ხელში.
თუ არაბულ სამყაროში მომიტინგეები საკმარისად ფრთხილად და დაჟინებულნი არ იქნებიან, საშიშროება ის არის, რომ ისინი შეიძლება რეალურად დაემსგავსონ ინდოეთს, მსოფლიოს "ყველაზე დიდ დემოკრატიას"! რას ნიშნავს ეს სინამდვილეში, ჩვენ ცოტა მოგვიანებით მივალთ, მაგრამ ჯერ ინდოეთის თანამედროვე ისტორიის გადმოცემას.
ინდოეთის საკუთარი დიდი, ერთიანი ეროვნული მოძრაობა კონცენტრირებული დესპოტიზმის წინააღმდეგ მოხდა მათი ბრიტანეთის კოლონიალური მმართველობის წინააღმდეგ ბრძოლის დროს. ერთიანი, იდენტიფიცირებადი მტრის არსებობამ ხელი შეუწყო ძალების მრავალფეროვნების მობილიზებას ქვეკონტინენტის ირგვლივ, მიუხედავად იმისა, რომ ინდოეთისა და პაკისტანის ტრაგიკულმა დაყოფამ ხაზი გაუსვა მის დიდ სისუსტეებსაც.
ამ გრანდიოზული ბრძოლის იმპულსმა წარმოშვა ინდური დემოკრატიის ხაფანგები ლიბერალური და პროგრესული კონსტიტუციით, რასაც ახლა ეგვიპტელები და ტუნისელები ითხოვენ. ინდოეთის ანტიკოლონიალური მოძრაობის მნიშვნელობასა და მიღწევებზე ეჭვი არ შეგეპარებათ, მაგრამ ყველაფერი ახლა უკვე დასრულებულია.
დამოუკიდებლობის მოპოვებიდან გასული ექვსი ათწლეულის განმავლობაში, ნელა, მაგრამ სტაბილურად, ქვეყნის ყველა თანამედროვე დემოკრატიული ინსტიტუტი ახლა უკვე დაცლილი იყო თავისი თავდაპირველი განზრახვით ან ღირებულებებით, დეგრადირებული და განადგურებული იყო არაპრინციპული პოლიტიკასა და უკანონოდ მიღებულ სიმდიდრეს შორის სასიკვდილო ქორწინებით. ქორწინება, რომელსაც შუამავლობს ინდოეთის ბიუროკრატიისა და პოლიციის უზარმაზარი სახელმწიფო მანქანა და გარანტირებულია მსოფლიოში სიდიდით მესამე მუდმივი არმიის მიერ.
განათლებული ინდოელი საშუალო ფენა, რომელიც შეიძლება იყოს ლიბერალური დემოკრატიის მცველები, ზედმეტად დაკავებულები არიან ამ დიდი მსუქანი საქორწილო წვეულებით, ბიზნესისა და ძალაუფლების მიღმა. ეს არის არაკეთილსინდისიერი სიხარბე, რომელიც გადაიხადა ჩვეულებრივი ინდოელი ხალხის ძარცვით, რომლებიც ამ ორგიის ნარჩენებსაც კი არ იღებენ და უსასრულოდ იტანჯებიან, ხშირად ცხოვრობენ არაადამიანური ცხოვრებით ან უბრალოდ იხვევენ და კვდებიან.
ბევრიც აპროტესტებს და რაც პარადოქსულია ის არის, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ინდოელი მასები შეიძლება არ იყოს ერთად ერთ დიდ ეროვნულ მოძრაობაში, ყველგან ხედავთ, რომ ადამიანებიც მუდმივად აპროტესტებენ ასეთ დესპოტიზმს. იქნება ეს კორპორაციების მიერ მიწის მიტაცების წინააღმდეგ მიმართული მოძრაობები, დისფუნქციური მთავრობები, რეგიონალური დისკრიმინაცია თუ ეთნიკური, რელიგიური და ენობრივი უმცირესობების ჩაგვრა, ინდოეთის საზოგადოება მუდმივ, მაგრამ გაფანტულ აჯანყებაშია.
მათ არ აქვთ ერთი სამიზნე, რომ გამოავლინონ თავიანთი გაბრაზება, რადგან სამიზნეები ძალიან ბევრია ისეთ უზარმაზარ და მრავალფეროვან ქვეყანაში, როგორიცაა ინდოეთი, რომელიც ტოლია მრავალი ეგვიპტისა და ტუნისის ერთად. არსებობს არა ერთი, არამედ ასობით ფარაონი, როგორიცაა ჰოსნი მუბარაქსი და ბენ ალისი, რომლებიც მოფენილია მთელ ერში, თითოეული მართავს თავის დესპოტურ ფეოდურ ბიზნესს, პოლიტიკას ან ფეოდალურ კონტროლს.
ამ სხვადასხვა ფარაონებს შორის ზედაპირული კონკურენცია, როცა ისინი ნაძარცვის გამო იბრძვიან, უბრალო მოქალაქეებს აძლევს გარკვეულ სივრცეს დინოზავრების ფეხებს შორის და ილუზიას, რომ ქვეყანაში ჯერ კიდევ არის დარჩენილი დემოკრატია. მაგრამ ყურადღებით მიმოიხედე ირგვლივ და იპოვი პოლიტიკოსების, ბიზნესმენების, ფეოდალებისა და სახელმწიფო მოხელეების მრავალრიცხოვან კარტელს, რომლებიც ერთმანეთს ზურგს უჭრიან და ტრაკიც გადაარჩენენ ერთმანეთს.
ეს არის ის, რაც გახდა ინდური დემოკრატია, ადგილობრივი კოლონიალისტების კოალიცია, რომლებიც იბრძვიან მემკვიდრეობით მიღებული იმპერიისთვის, მაგრამ ყურადღებით უზრუნველყოფენ ერთმანეთის სრულ დაუსჯელობას. არც ერთი მნიშვნელოვანი პოლიტიკოსი, ბიზნესმენი ან ბიუროკრატი თანამედროვე ინდოეთში არ წასულა ციხეში კორუფციის ან საზოგადოების მოტყუების გამო, ან ამ საკითხში არაერთხელ მკვლელობის არეულობის ორგანიზებისთვის.
ამავდროულად, ინდოეთის 1356 ციხე იფეთქება, გადატვირთულია 384,753 პატიმარით, დანაშაულის ეროვნული ბიუროს 2008 წლის მონაცემებით. აქედან ორი მესამედი არის სასამართლო პროცესი, ასეთი პატიმრების ყველაზე მაღალი წილი მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილში, რაც მიუთითებს ჩვენი სისხლის სამართლის სისტემის სრულ კოლაფსზე.
მათი უმეტესობა დალიტის, ადივასის და მუსლიმური თემებიდანაა, რაც ხაზს უსვამს ამჟამინდელი ინდოეთის იმპერიის რასისტულ და დისკრიმინაციულ ხასიათს. როგორც დოქტორმა ბინაიაკ სენმა, ცნობილმა ჯანდაცვისა და ადამიანის უფლებათა აქტივისტმა, აღნიშნა, დალიტები და ადივაზისები ასევე არიან ყველაზე დიდი მსხვერპლი მილიონობით სიკვდილის გამო, რომელიც ქვეყანაში ყოველწლიურად ხდება არასწორი კვების გამო.
ასე რომ, ყველაფერზე მეტი ინდოელი მმართველებიც არიან დამნაშავენი ჩუმად, მიმდინარე გენოციდში, რაზეც მსოფლიომ თვალი დახუჭა. ის, რომ დოქტორი სენი ახლა ციხეშია, რაიპურის სესიების სასამართლომ გაასამართლა „აჯანყებისთვის“ და უარყო გირაო ჩატისგარის უზენაესი სასამართლოს მიერ, მოწმობს იმ საფრთხეებზე, რომლებსაც დღეს ინდოეთში დისიდენტები აწყდებიან ძალაუფლებისთვის სიმართლის სათქმელად.
თავად დოქტორ სენის პოლიტიკური სასამართლო პროცესი და ნასამართლობა, რომელიც დაგმობილია გლობალურად, ასევე ხაზს უსვამს ინდოეთის სასამართლო სისტემის ლპობას, რომელიც ქმნის ჩვენი დემოკრატიის ძირითად ბირთვს. რამდენიმე საპატიო გამონაკლისის გარდა, ქვეყნის სასამართლო სისტემა დაყვანილ იქნა ადამიანთა თაიგულზე, რომლებსაც არც თავი აქვთ, არც გული და არც სინდისი, რადგან ისინი მონურად ატრიალებენ კოლონიური იურიდიული აპარატის ხრაშუნას თავიანთი ბიზნესისა და პოლიტიკური პატრონების სასარგებლოდ.
როგორ და როდის შეიცვლება ინდოეთი და რას ნიშნავს დესპოტიზმის წინააღმდეგ ეგვიპტეში, ტუნისში თუ სხვაგან მასობრივი აჯანყებებით შთაგონება? პასუხები ადვილი არ არის, რადგან ინდოეთის ქვეკონტინენტის უზარმაზარი ზომა და მრავალფეროვნება ნიშნავს, რომ საჩივრებისა და მოთხოვნების სია ასევე გრძელი და მრავალფეროვანია.
მაგრამ შესაძლებელია და მართლაც აუცილებელია საერთო საფუძვლების პოვნა ნაციონალურ მოძრაობაში გაერთიანებისთვის. ამ ერთიანი ფრონტის თემები უნდა იყოს ეკონომიკური და სოციალური სამართლიანობა, ინდოეთის სხვადასხვა ეროვნების მოთხოვნების პატივისცემა, ბიზნესისა და პოლიტიკური ძალაუფლების არაწმინდა ალიანსის შეწყვეტა და დაჟინებული მოთხოვნა, რომ ინდოეთის სახელმწიფო გადაიქცეს ხალხის მსახურებად, ნაცვლად ხალხის მსახურებად. ოსტატები გახდნენ ახლა.
დასაწყისისთვის, კარგი მოთხოვნა იქნება ინდოეთის კონსტიტუციის დაუყონებლივ განხორციელება, როგორც ასოებით, ასევე სულით. როგორც ინდოეთის თავისუფლების მოძრაობიდან გამოსული წესების ერთადერთი ფართოდ შეთანხმებული ნაკრები, კონსტიტუციის დაცვა არის ინდოეთის დემოკრატიის მიღწევისა და გაღრმავების გასაღები.
ინდოეთის თანმიმდევრული მთავრობა და შტატის სააგენტოები იყვნენ კონსტიტუციის ყველაზე დიდი დამრღვევები და ვერ იცავდნენ მის პრინციპებს, რასაც მოწმობს ქვეყანაში გავრცელებული სიღარიბე, კორუფცია და ფუნდამენტური უფლებების დარღვევა. ინდოეთი შეიძლება მართლაც იყოს შთაგონებული ეგვიპტით ან ტუნისით და ასევე გახდეს მათი მომავლის მოდელი მხოლოდ მაშინ, როდესაც ჩვენ დავასრულებთ ჩვენივე ფარაონების დაუსჯელობას და ახლავე დავამყარებთ ჭეშმარიტად დემოკრატიულ რესპუბლიკას!
სატია საგარი არის მწერალი, ჟურნალისტი და საზოგადოებრივი ჯანდაცვის აქტივისტი ნიუ დელიში. მასთან დაკავშირება შესაძლებელია [ელ.ფოსტით დაცულია]
ZNetwork ფინანსდება მხოლოდ მისი მკითხველების გულუხვობით.
შემოწირულობა