Varðandi umræðuna um hvort og hvernig eigi að taka þátt í forsetakosningunum í Bandaríkjunum, þá held ég að Michael, Vincent og Bill útlisti mismunandi aðferðir mjög vel. Hins vegar er eitt atriði sem mér sýnist eiga á hættu að gleymast. Það er að segja að öll umræðan – nema kannski fráhaldsrökin – virðist ganga út frá því að Bandaríkin séu í raun lýðræðisríki, að minnsta kosti að einhverju leyti. Með öðrum orðum virðast hin ólíku rök ganga út frá því að þátttaka okkar í kosningakerfinu gæti í raun skipt sköpum. Það sem ég myndi halda er að þó að það gæti verið stefnumótandi skynsamlegt að taka þátt í kosningaferli hér eða þar á einn eða annan hátt, ættum við í raun að leggja miklu meira á okkur í að lýðræðisvæðingu bandaríska stjórnmálakerfið sjálft. Við þurfum algjörlega að vinna gegn tvenns konar skynsemi sem virðist vera ríkjandi, að annaðhvort: Bandaríkin eru fullkomlega virkt lýðræðisríki eða það er ekki fullkomlega lýðræðislegt en að maður getur ekki gert neitt í því nema að spila kerfið hér eða þar (með því að atkvæðagreiðslu með stefnumarkandi hætti).
Aftur, þetta er ekki meint sem rök gegn stefnumótandi atkvæðagreiðslu eða á móti því að leggja áherslu á þetta eða hitt mál eða staðbundna pólitíska baráttu - allar þessar aðferðir eru gildar. Frekar, það sem ég vil leggja áherslu á er að það að taka á bókstaflega öllum pólitískum álitamálum krefst þess líka að hugað sé að lýðræðisferlinu sjálfu. Við ættum ekki að einbeita okkur eingöngu að sérstökum málefnatengdum markmiðum, heldur viðurkenna að ferlið – leiðin (atkvæðagreiðslan) – til að ná þeim er algjörlega klúður og ólýðræðisleg. Þetta þýðir að sjá að öll mál eiga það sameiginlegt, á einn eða annan hátt, baráttuna fyrir því að gera Bandaríkin að lýðræðislegra landi. Nánar tiltekið þurfum við að taka á málum eins og: áhrifum peninga á pólitískar herferðir, skortur á einhverju meðalhófi í kosningum (fyrst framhjá póstkerfinu), gerrymanding, ójöfnuð í fulltrúadeild (að smáríki hafa um það bil 40 sinnum vægi í Öldungadeild sem stórt ríki, og þrisvar sinnum í forsetakosningum), skortur á aðgangi að fjölmiðlum í herferðum o.s.frv.
Mér sýnist stundum að á fjögurra ára fresti eyði framsóknarmenn óhóflega miklum tíma, orku og peningum í forsetakapphlaupið, sem leiðir yfirleitt hvergi, í stað þess að einbeita sér meira að því að tryggja að stjórnmálakerfið verði eitthvað sem gæti einhvern tíma verðskuldað það. heitið „lýðræði“.
-Gregory Wilpert
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja