Það var fátt um uppreisnina í Baltimore, eftir útför hins myrta Freddie Gray, sem kom mér á óvart. Spenna hafði verið að aukast síðan fréttir bárust af því að hann hefði látist eftir að hrygg hans var skorinn af þegar hann var í haldi lögreglu. Það var ekki bara það að þetta voðaverk hefði átt sér stað við grunsamlegustu aðstæður, heldur virtist borgarstjórnin ekkert minna en blóðleysi í viðbrögðum sínum.
Það kom mér ekki á óvart að svart ungmenni fóru út á götur í reiði eða að það væru tækifærissinnar innan múgsins sem nýttu sér átökin til að framkvæma þjófnað. Þetta var uppþot eða uppreisn. Þetta var ekki uppreisn og hafði hvorki hugmyndafræði né samfellda forystu.
Það sem mér fannst athyglisverðast í nýlegum atburðum er eitthvað sem fékk takmarkaða umfjöllun: sú staðreynd að það voru skipulagðir hópar karla og kvenna sem voru virkir að vinna að því að beina reiði ungs fólks frá eyðileggingu hverfa þeirra. Þjóð íslams, til dæmis, sendi meðlimi sína til að ganga um göturnar, tala við ungt fólk og reyna að koma í veg fyrir ofbeldi. NOI var ekki einn. Það voru aðrir hópar, þar á meðal klíkur sem og ad hoc samfélagshópar sem ætluðu bæði að mótmæla morðinu á Freddie Gray en einnig að reyna að sannfæra unga uppreisnarmenn um að það þyrfti að fara aðra leið.
Mikið af pólitískum vinstrimönnum hefur lítið sinnt þessari vinnu. Að einhverju leyti töfrum við uppreisnina í hástert, að hluta til vegna þess að við viðurkennum réttmæti reiðisins, eins og raunin er í kringumstæðum eins og Ferguson, Missouri eða, nú, Baltimore, Maryland. Samt er sú hætta fólgin í svörum okkar að við hunsum of oft misvísandi eðli óeirða/uppreisna. Við, til vinstri, bregðumst réttilega við þeim sem afskrifa uppreisnarmenn sem meinta „þrjóta“ og „glæpamenn“. Hins vegar, þegar við stoppum þar, vantar okkur nokkur mikilvæg atriði.
Að bregðast af reiði er allt öðruvísi en annað hvort sjálfsvörn eða fyrirhugaða uppreisn (ekki það að ég sé að kalla eftir því síðarnefnda). Á sjöunda áratugnum brutust út í gríðarlegum uppreisn í samfélögum blökkumanna um Bandaríkin sem urðu til vegna áralangrar kynþáttamismununar, lögregluofbeldis og tilfinningu fyrir sviptingu reisnarinnar af hálfu stærra samfélags. Þessar uppreisnir voru þó eðlisfræðilega frábrugðnar „kynþáttaóeirðunum“ sem áttu sér stað á fyrri hluta 1960. aldar (sérstaklega 20-1917), þegar samfélög í Afríku-Ameríku voru fórnarlömb pogroms sem framin voru af kynþáttafordómum sem voru í eyði. Afríku-Ameríkumenn stóðust oft slíkar árásir, oft með vopnum. Þessar „kynþáttaóeirðir“ snerust um árás eins hóps á heilt samfélag sem þar af leiðandi beitti öllum nauðsynlegum ráðum til að verja sig.
Uppreisn miðar annað hvort að því að steypa einstaklingi eða stjórn af stóli og, í besta falli, koma á nýju kerfi. Það byrjar kannski sem uppþot, en það blandast í eitthvað allt annað og það gerist þegar skipulag, forysta og framtíðarsýn er fyrir hendi.
Óeirðir eða ómarkvissar uppreisnir lýsa reiði, reiði og stundum örvæntingu. Eins og Martin Luther King sagði svo vel, þá tákna þeir rödd þeirra sem ekki heyrast. Þetta er svo skýrt þegar maður horfir á Baltimore.
Baltimore er klassískt dæmi um borg sem hefur verið af-iðnvædd á síðustu fjörutíu árum. Þetta var borg með blómlegri og vel skipulagðri verkamannastétt sem hefur orðið vitni að engu minni en stórfelldri eyðileggingu þar sem iðnaður fluttist til eða lagðist alfarið niður. Þegar hvítir fluttu í burtu inn í úthverfin, varð aðskilnaður fulltrúi á stórborgarstigi, þ.e. að mestu leyti svört borg umkringd hvítum úthverfum.
Samt endar ástandið ekki með kynþáttum. Afiðnvæðing Baltimore hefur leitt til aukinnar fátæktar. Núllpunktur nýlegrar uppreisnar er svæði með að minnsta kosti 30% atvinnuleysi og meðaltekjur upp á $17,000 á ári. Samt er þessi fátækt eitthvað sem maður mun ekki endilega sjá í heimsókn til Baltimore vegna þess að endurnýjun borgarinnar hefur skapað ljómasvæði, sérstaklega í kringum höfnina og íþróttaleikvangana. Þú getur farið þangað sem ferðamaður og hefur ekki vit á því að innan skamms verðir þú vitni að banvænum afleiðingum endurskipulagðs, seint á 20. aldar kapítalisma.
Þeir sem hafa tekið þátt í þessum uppreisnum lifa lífi verulega öðruvísi en þeir sem hafa flúið út í úthverfi. Fundir lögreglunnar — svarta og hvíta lögreglunnar — gera þeim ekki dálæti á kerfinu, kerfi sem gerir ráð fyrir sekt sinni jafnvel áður en glæpur hefur verið framinn. Það hefði því ekki átt að koma neinum á óvart að ofbeldi skyldi eiga sér stað. Ef eitthvað hefði átt að koma á óvart að það gerðist ekki fyrr.
Áskorunin fyrir okkur sem erum á pólitískum vinstri vængnum er að komast lengra en að segja frá reiðiverkunum eða, það sem verra er, að töfra ofbeldið. Ég held að það sé þess virði að gefa gaum að þeim, eins og þjóð íslams, sem eyddu tíma á götum úti og talaði við ungt fólk. Það er þess virði að gefa gaum að leiðtogum samfélagsins – leiðtogum með litlu „l“ myndi ég taka eftir – sem hafa fylgjendur en eru oft óviðurkenndir. Þegar litið er til þessara og annarra hópa ætti að koma fram fyrir okkur umræða um stefnumótun og skipulag.
Fólk mun hrista af reiði þegar því finnst ástandið vonlaust. Þar sem ekki er skýr sýn eða stefnu til að beina reiði manns í, verður hvaða stefna sem er stefnan. Samt er þetta ekki það sem gerir stjórnmálahreyfingu. Orka og stefna #BlackLivesMatter hreyfing getur hins vegar verið kjarninn í nýrri kynþáttaréttlætishreyfingu, hreyfingu sem í raun og veru getur – og ég myndi halda því fram að það verði – sameinað kynþátt, stétt og kyn sem hluta af sókn í félagslega umbreytingu.
Nauðsynlegt fyrir okkur á pólitískum vinstriflokkum, sérstaklega en ekki einskorðað við svarta vinstriflokkinn, er að taka þátt í þeirri umræðu um stefnumörkun. Stefna er ekki að skipuleggja þessa eða hina sýninguna heldur felur hún í sér að hugsa í gegnum „hvernig“ þess að byggja upp hreyfingu og stefnu eða markmið slíkrar hreyfingar. Og stefnumörkun skiptir ekki máli ef hún tengist ekki ferlinu við uppbyggingu eða, í sumum tilfellum, endurreisn stofnana sem eru verkfæri frelsunar.
Það er ekki nóg fyrir okkur, til vinstri, að tjá okkur með jákvæðum hætti um rétt kúgaðs og kúgaðs fólks til uppreisnar. Það er ekki nóg fyrir okkur að staðfesta reiðina sem tók mjög eyðileggjandi mynd. Frekar verðum við að styðja þá, eins og íslamsþjóðina, klíkurnar sem tóku þátt í vopnahléi til að beina reiðinni á ný og sérstök samtök sem vildu varðveita samfélög sín, sem öll eru hluti af stærri hreyfingu fyrir réttlæti. fyrir Freddie Gray. Þetta átak þarf að sameinast sem hluta af því að byggja upp breið sameinað vígstöð réttlætis og valds, hreyfingar sem auk þess að mótmæla grimmdarverkum hefur von og sýn á nýjan dag að leiðarljósi.
Bill Fletcher, Jr. er gestgjafi The Global African á Telesur-English. Hann er rithöfundur og aðgerðarsinni um kynþáttaréttlæti, vinnu og alþjóðlegt réttlæti. Fylgstu með honum á Twitter, Facebook og kl www.billfletcherjr.com.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja
3 Comments
Já, það er algerlega raunsær brýnt fyrir okkur sem sitjum á pólitískum vinstri vængnum að fara fram úr fréttaflutningi um reiði eða, það sem verra er, að töfra, jafnvel upphefja ofbeldið, að því marki að lögmæti það sem siðferðilega réttlátan lífsstíl. Já, við verðum að styðja þá af heilum hug, eins og þjóð íslams, klíkurnar sem tóku þátt í vopnahléi til að beina reiðinni á ný, og sérstök samtök sem vildu ekki aðeins varðveita samfélög sín heldur einnig að styrkja samfélög sín, allir sem eru hluti af stærri hreyfingu fyrir réttlæti fyrir Freddie Gray sem er sannarlega sjálfbær með grasrótarsamtökum. forystu. markmið, markmið og áætlanir sem munu endurreisa þessi samfélög.
„Áskorunin fyrir okkur sem erum á pólitískum vinstri vængnum er að komast lengra en að segja frá reiðiverkunum eða, það sem verra er, að töfra ofbeldið. Ég held að það sé þess virði að gefa gaum að þeim, eins og þjóð íslams, sem eyddu tíma á götum úti og talaði við ungt fólk. Það er þess virði að gefa gaum að leiðtogum samfélagsins – leiðtogum með litlu „l“ myndi ég taka eftir – sem hafa fylgjendur en eru oft óviðurkenndir. Þegar litið er til þessara og annarra hópa ætti að koma upp umræða um stefnumótun og skipulag.“
Þessi speki er eitthvað sem allir vinstrimenn í Bandaríkjunum ættu að taka mark á.
Þökk sé Bill Fletcher, Jr. fyrir að ramma það inn svo skýrt.
Samstaða
Það væri mjög gagnlegt ef Bill og aðrir gætu gefið okkur betri tilfinningu fyrir því hvernig Farrakhan og NOI greina vandamálið og lausn þess.