Nalgún lugar desta noite de Iraq, unha nena pequena xace durmindo que en poucas semanas pode ser un terrón de carne queimada enterrada baixo o formigón.
Nunha cancha de baloncesto nalgún lugar dos Estados Unidos un mozo aterra un tiro de salto, que en poucas semanas pode non ter pernas, nin ollos, ou ter tumores que xa se asoman no seu cerebro pola exposición ao uranio empobrecido das nosas propias armas.
Un neno que hoxe está san e vibrante sufrirá un cancro. Unha nai escoitará aos seus fillos chorar por comida e non terá máis que darlles auga contaminada para saciar a súa sede. A terra que hoxe é rica e fértil estará, dentro de pouco tempo, contaminada cunha radioactividade que dura máis que todos os anos entre a antiga Sumeria e Babilonia ata agora.
E mozos e mozas que na inocencia dos seus corazóns se ofreceron voluntarios para servir ao seu país serán levados a cometer crimes indecibles que perseguirán as súas noites e arruinarán o resto das súas vidas. Cando se queixan de enfermidades estrañas, a Administración de Veteranos non admitirá ningunha conexión. E durante anos despois, como aconteceu dende a primeira Guerra do Golfo, quitaranse a vida nun fluxo constante de suicidios. Non serán os fillos e fillas dos homes e mulleres que sentan no Congreso ou na Casa Branca. Un número dispar deles procederá de comunidades da nosa propia terra que sofren pobreza, desposesión, discriminación.
E todo isto farase ás ordes de homes que nunca se enfrontaron a un combate nin loitaron nunha guerra, que rouban as nosas escolas e hospitais para pagar as súas propias armas de destrución masiva, que promoven unha axenda de construción de imperios propia que non proporcionarán a garantía que reclaman. Porque a pura inxustiza do noso ataque a un país que non nos atacou provocará tal medo e odio contra nós que todas as nosas bombas e mísiles, policías e espías non poderán protexernos.
Os medios de comunicación e os políticos dinnos que esta guerra é inevitable, que non podemos parala, que as nosas protestas, peticións e súplicas non importan. Murmuran un constante encantamento da nosa impotencia, arrulándonos nun sono de pesadelo.
Pero aínda podemos espertar. Podemos optar por saír do pesadelo e soñar un soño diferente.
Todo o que fai falta é que cada un de nós que valoramos a vida dos nenos nos neguemos a calar, a dicir non á guerra, a dicir si á paz.
E preguntarnos, como deixamos o noso país, o noso destino, en mans de homes insensibles que non teñen reparo en perder vidas? Que feitizo se fixo que nos empañea os ollos e nos ate as mans? Que mentiras cremos? Que poder deixamos escapar?
Substitúe o pesadelo con este soño: que no momento en que unha potencia mundial acumulou o poderío militar indiscutible para facer a súa aposta polo imperio global, o seu propio pobo érguese e di: "Non. Iso non é o que queremos ser. Non queremos gobernar o mundo sobre os corpos rotos dos nenos. Non queremos sangue nas nosas mans. Queremos que os nenos enfermos teñan a mellor atención posible, en Iraq e no noso propio país. Queremos escolas e emprego e parques e hospitais e alimentos para os que teñen fame. Queremos unirnos á xente do mundo e fortalecer as institucións que están aprendendo lenta e dolorosamente a resolver conflitos sen derramamento de sangue, e ensinándonos a respectar as nosas diferenzas. Sabemos que a paz debe construírse sobre a xustiza, e queremos a paz".
Soñamos que espertamos, levantamos, falamos, non por milleiros, senón por millóns, uníndonos a millóns en todo o mundo. Soña que os soldados rexeitan as súas ordes, os peiraos néganse a cargar barcos, as secretarias apagan os seus ordenadores, os traballadores pechan as súas fábricas e mesmo os políticos atopan a coraxe de defender o que é correcto.
E facer realidade o soño. Se xa falaches antes, agora é o momento de falar de novo, facer outra chamada telefónica, escribir outra carta, estar nunha vixilia. Se xa marchaches antes, marcha de novo e esta vez trae máis amigos e veciños. Se non marchaches, se estiveches inmerso nas esixencias da túa propia vida, se sentes que a túa pequena voz non fai diferenza, agora é o momento de falar de todos os xeitos, de interromper as túas tarefas comúns, de converterte no único pequeno. gota que pode cambiar a marea.
Se podedes chegar a Nova York ou San Francisco a fin de semana do 15 ao 16 de febreiro para as grandes marchas e concentracións, ven... porque os números son de vital importancia.
Se non podes, haberá marchas e concentracións e vixilias para unirte por todo o país. Busca un ou chama a un dos teus.
Sexa público. Sexa visible. Sexa a conciencia ruidosa e incómoda que desapareceu dos salóns do poder.
E cre que a verdade é máis forte que a mentira, o amor triunfa sobre o medo e ningunha cabala de poder pode conter ás multitudes cando espertamos e escollemos a vida.
Starhawk é o autor de Webs of Power: Notes from the Global Uprising e outros oito libros sobre activismo e espiritualidade feminista e terrestre. O seu sitio web é www.starhawk.org.
ZNetwork está financiado unicamente pola xenerosidade dos seus lectores.
doar