Klase borrokak betikoak dira, baina nola borrokatzen diren kokatzen diren mundu-sistemaren etengabeko egoeraren araberakoa da.
Mundu-sistemek hiru denborazkotasun dituzte. Sortzen dira eta hori azaldu behar da. Bigarrenik, egonkortutako egiturak dira eta oinarri diren arauen arabera funtzionatzen dute. Eta hirugarrenik, egonkortasun erlatiboa mantentzen duten arauek eraginkortasunez funtzionatzeari uzten diote eta krisi estruktural batean sartzen dira.
Mundu-sistema modernoan bizi izan gara, hau da, mundu-sistema kapitalista batean. Gaur egun bere existentziaren hirugarren fasean gaude, hau da, krisi estrukturalarena.
Aurreko fasean, egitura egonkortuena edo normaltasunarena, eztabaida handia izan zen ezkerrean kapitalismoa sistema gisa suntsitzeko helburua nola lor zitekeen. Eztabaida hori bai langile klaseak edo proletalgoak sortutako mugimenduen baitan (sindikatuak edo alderdi sozialdemokratak, esaterako), bai alderdi abertzaleen edo nazio askapen mugimenduen baitan gertatu zen.
Eztabaida handi honen alde bakoitzak uste zuen bere estrategiak eta berak bakarrik arrakasta zezakeela. Izan ere, alde bakoitzak arrakasta zirudien eremuak sortzen zituen bitartean, ezta ere. Normaltasunera itzultzeko tiraka saihestu ezin izan zuten ustezko arrakasta istorioen adibiderik dramatikoenak Sobietar Batasunaren erorketa izan ziren, batetik, eta, bestetik, kultur iraultza maoistaren erorketa.
Inflexio-puntua 1968ko mundu-iraultza izan zen, hiru ezaugarrik markatu zuena: Mundu-iraultza izan zen, antzeko gertakariak mundu-sistema osoan gertatu zirelako. Guztiek baztertu zituzten bai estatuari zuzendutako estrategiari bai kultur estrategia eraldatzaileari. Kontua zen ez zela biak/edo biak/eta baizik.
Azkenik, 1968ko mundu-iraultzak ere porrot egin zuen. Dena den, amaiera eman zuen liberalismo zentristaren hegemonia eta ezkerra zein eskuina menperatzeko zuen boterea, eragile independente gisa borrokara itzultzeko askatu zirenak.
Hasieran, berpiztutako eskubidea gailentzen zela zirudien. Washingtongo Adostasuna ezarri eta TINAren leloa jarri zuen martxan (edo ez dago alternatibarik). Baina diru-sarrerak eta gizarte-desberdintasuna hain muturreko bihurtu ziren, non ezkerrak suspertu egin zuen eta Estatu Batuek bere nagusitasuna mantentzeko edo berreskuratzeko gaitasuna mugatu zuen.
Ezkerraren itzulera lehen mailako paperera ere azkar amaitu zen. Eta horrela hasi zen kulunka basatien prozesu bat, egiturazko krisi baten ezaugarri definitzailea. Egiturazko krisi batean, ezkerrak oso epe laburrean estatu boterea bilatzeko politika egin behar du, biztanleriaren ehuneko 99 txikiagoaren mina gutxitzeko, ETA epe ertainean guztion eraldaketa kulturala lortzeko.
Itxuraz kontraesankorrak diren bilakaera hauek oso kezkagarriak dira. Hala ere, krisi estrukturalaren gainerako urteetan klase borrokari ekiteko bide bakarra dira. Egiten badugu, irabaz dezakegu. Hala ez bada, galdu egingo dugu.
ZNetwork irakurleen eskuzabaltasunaren bidez soilik finantzatzen da.
Dohaintzan
1 Iruzkina
IW-ren munduko sistema historikoen lanaren argitan gauden non gauden laburpen bikaina eta laburra. Ikusi ere lehengo "The End of the World as We Know It"