Bashar al-Assad benetan zen atzo bere soldaduekin hizketan – eta haien 12,000 hildakoen mamuak. Gobernuko "martiri" hauen ehunka aurpegiak, Siriako bandera gorri-zuri-beltzean margotuta eta zurituta, Damaskoko Assad Opera Antzokiko horman desfilatu zuten presidentearen atzean. Agian, makala izan zen. Antzerkia, noski. Egunak behar izan ditu lote hau lotzeko. Baina siriarrentzat mezua aski argia zen: armada boterearen benetako oinarria da. Agurtu zituen, goraipatu zituen, “ofizialak, aginduak, soldadu ausartak”. Ez zuen inoiz Baath alderdia aipatu, gobernuko milizia gorrotatuei erliebe laburra eman zien. Baina Siriako armadak -Siriako Arabiar Armada- ere Assadekin egon zitekeen 34 metroko etapan. Haien hildakoen izenak, esan zuen, "letraz eta su-argiz idatzita egongo ziren". Eta haien hildako aurpegiak ikusleei begira jarri zieten errieta izan zitekeenarekin.
Assad gorroto dutenek gogoraraziko dute Hitlerren hitzaldirik garrantzitsuena Berlingo Kroll Opera Housen izan zela. Bashar al-Assaden hitzaldirik garrantzitsuena atzo izan zen duela bederatzi urte eskas zabaldu zuen operan. Kroll-en interpretatu zuten azken lana –eta “Assaden” lehenengoen artean– Figaroren Ezkontzak izan zen. Hitzaldi guztiak antzerkiak dira. Hor amaitzen dira konparaketak.
Hitler gerra deklaratzen ari zen AEBei. Assad bere gerra jarraitzen ari zen "terrorista" armatuekin. Baina, erruki mendebaldea, Assad Hitlerren megalomaniatik urrun dago, eta, aurkariei aspergarria iruditu arren, bere helbideak Baathist botere-aretoetan gertatzen ari denari buruzko arrasto interesgarri batzuk zituen. Garrantzitsua izan zen Ras el-Ein-eko guduari egin zion erreferentzia bitxia. Hassakehen gatazka txiki hau Kurduen Batasun Demokratikoaren –erregimenarekin aliatu ohi dena– eta Siriako Armada Askearen eta kurduak urrundu eta batzuetan iraindu dituzten bere aliatuen artean borrokatu zen. Assad bere lagun arabiarrak ez ziren siriarrak goraipatzen ari zen, siriar armatuek aurkarien ondoan egon behar ez zutela iradokiz.
Galdera: Siriako buruzagia bere lurraldearen zatiak berreskuratzen saiatzen al da herri-errekurtsoaren bidez su indar militarraren ordez? Gauza asko, “elkarrizketa nazionala”, mugetako segurtasuna eta “itun nazionala”, lehenago entzun genituen. Ezaguna zen Assad-en baieztapena Errusia eta Txina lagunaren ogitik onena zirela. Eta apur bat harritu ninduen bere aldarrikapenak jihadisten ideologiak, Siria suntsitzeko nahiak eta haien babesle atzerritarrak, haien artean inor hitz egin ez zuela esan nahi zuela. Ez al da Netanyahuk Hamasi buruz esaten duena?
Baina armada izan zen protagonismoa hartu zuena. Ez festa. Familia ez. Baina militarrak, Mendebaldeak gerrako kriminalak baino gutxitzat hartzen dituena. Konturatu al ziren horretaz gizon zibil gazteak -burua mafia egiteko borrokan eta borrokan ari zirenean segurtasun gehiegizko errealitatearekin atera zenean? Asadek egin zuela apustu egin nuen. Mendebaldeak agerikoa den izenburua izango du: "Egunen batean joango naiz, baina herrialdea geratzen da". Egia? Intrigazkoa. Gizona ez dago ringetik kanpo. Baina bere armada ere ez. Gerrak, ai, aurrera doa.
ZNetwork irakurleen eskuzabaltasunaren bidez soilik finantzatzen da.
Dohaintzan