Presidenti Mahmud Abbas dhe lëvizja Fatah, të cilën ai e komandon, kanë nisur një fushatë mediatike kundër Hamasit dhe rezistencës. Nëse presioni nga publiku palestinez dështon për të ndalur fushatën, Abbas mund të arrijë politikisht atë që Izraeli nuk arriti ta arrijë ushtarakisht: të detyrojë presidencën palestineze të zgjedhë "paqen me Izraelin" në vend të pajtimit kombëtar.
Duket se presidenti Abbas, në të vërtetë, i ka dhënë përparësi "paqes me Izraelin". Ai ka hartuar plane për rifillimin e negociatave dhe ende po mbështet mbështetjen amerikane për bisedime të tilla. Ky është shpjegimi i vetëm për fushatën aktuale mediatike kundër Hamasit.
Abbas dërgoi negociatorët e tij - Saeb Erekat, Majed Faraj dhe Maen Erekat - në Uashington, ku u takuan me Sekretarin e Shtetit të SHBA John Kerry një javë më parë të mërkurën e kaluar. Zëdhënësja e Departamentit Amerikan të Shtetit, Jen Psaki e përshkroi takimin më shumë se dy orësh si "konstruktiv". Abbas më pas u përgatit për të marrë një mandat arab, i cili duket i garantuar paraprakisht, për planet e tij nga sesioni i 142-të i konferencës së ministrave të jashtëm arabë, mbajtur në Kajro këtë javë.
Megjithatë, ambasadorja e SHBA në OKB Samantha Power derdhi ujë të ftohtë mbi ofertën e presidentit të Autoritetit Palestinez (PA) për të marrë mbështetjen e SHBA për planin e tij, të cilin ai synon ta paraqesë përpara Këshillit të Sigurimit të OKB-së dhe Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së. Propozimi do t'i jepte fund pushtimit izraelit të Bregut Perëndimor dhe Gazës brenda tre viteve, periudhë gjatë së cilës negociatat do të rifillonin brenda tre muajve me fuqinë okupuese mbi kufijtë e saj me shtetin palestinez.
"Ne nuk mendojmë se ka rrugë të shkurtra ose masa të njëanshme që mund të ndërmerren në Kombet e Bashkuara ose kudo tjetër që do të sjellin rezultatin që populli palestinez më shumë kërkon," tha Power në një konferencë shtypi javën e kaluar. "Të mendosh se mund të vish në Nju Jork dhe të sigurosh atë që duhet të përpunohet në terren nuk është realiste."
Kjo përkthehet qartë në një "Jo" të qartë të SHBA-së. Plani i ri i presidentit palestinez është përballur me të njëjtin mur amerikan me të cilin janë përballur negociatorët palestinezë që kur negociatat u miratuan si një qasje strategjike. Rruga sioniste mbetet e vetmja mënyrë që këta negociatorë mund të hyjnë në Shtëpinë e Bardhë dhe Këshillin e Sigurimit të OKB-së.
Mund të ketë vetëm një shpjegim për këtë plan. Është në përmbushje të një premtimi palestinez për të mos i rezistuar pushtimit dhe për t'i ofruar fuqisë okupuese mundësinë për të rënë dakord për një raund tjetër të kotë negociatash. Negociatat e tilla do t'i japin Izraelit kohën që i duhet për ta kthyer koloninë Givaot në një qytet të madh kolonësh në 4,000 dunamë të tokës palestineze që sapo ka kapur duke e shpallur atë "tokë shtetërore".
Qëllimi i kësaj përvetësimi është të ndajë qeveritë e Hebronit dhe Betlehemit Jugor në Bregun Perëndimor. Është gjithashtu një mjet për të shmangur presionin ndërkombëtar humanitar në reagim ndaj krimeve të luftës izraelite në Gaza, për t'iu shmangur detyrimeve të Izraelit ndaj marrëveshjes së armëpushimit me rezistencën në Gaza dhe për të nxitur tensionet e brendshme palestineze derisa ato të rindizen edhe një herë.
Nuk ishte Hamasi apo rezistenca që e përshkruan planin e ri të Abasit si një "proces të rremë". Ishin figura të pavarura palestineze që shprehën pikëpamjet e tyre në një deklaratë të lexuar nga Mamdouh Al-Akr, komisioneri i përgjithshëm i Organizatës së Pavarur të të Drejtave të Njeriut, më 2 shtator në Ramallah. Ata bënë thirrje për një takim urgjent të udhëheqjes së unifikuar të Organizatës për Çlirimin e Palestinës (PLO), në përputhje me marrëveshjen e Kajros të vitit 2011, në mënyrë që ajo të shërbejë si një kornizë referimi për vullnetin palestinez dhe të marrë vendime kritike kombëtare.
Aktivizimi i kornizës së unifikuar të udhëheqjes së PLO do ta vendosë thirrjen e Presidentit Abbas për një "autoritet të vetëm qendror palestinez", i autorizuar në mënyrë unike për të "përcaktuar çështjet e luftës dhe paqes", në kontekstin e tij konkret kombëtar. Vetëm ky kontekst mund t'i japë legjitimitet një lidershipi palestinez që nuk e merr autoritetin e tij nga rezistenca ndaj pushtimit në të gjitha format.
Për më tepër, "legjitimiteti zgjedhor" i munguar aktualisht nuk është më i mjaftueshëm në vetvete për të lejuar që vendimet palestineze për luftën dhe paqen të mbeten në duart e një lidershipi që është produkt i zgjedhjeve që u mbajtën me miratimin e pushtetit pushtues dhe në kuadër të marrëveshjeve të nënshkruara me të.
Presidenca palestineze e ka hequr opsionin e disponueshëm të rezistencës nga leksiku i strategjisë së saj negociuese, e lëre më opsionin e luftës, i cili nuk është i disponueshëm. AP, në koordinim me aparatin e sigurisë së okupimit, është bërë "përfaqësues sigurie për fuqinë okupuese, në vend se një instrument për t'i dhënë fund okupimit dhe për të krijuar shtetin", siç shkroi analisti palestinez Hani Al-Masri më 26 gusht.
Si rezultat, pushteti pushtues, i vetëm, mban çelësat e vendimit të luftës, të cilin vazhdon ta përsërisë, dhe të vendimit të paqes, të cilin ende refuzon ta marrë.
Duket se presidenti Abbas po punon kundër valës së opinionit publik palestinez, siç u shpreh në një sondazh të fundit të kryer nga Qendra Palestineze për Kërkimin e Politikave dhe Anketave (PCPSR) në Ramallah. Sipas këtij sondazhi, vetëm 22 për qind e të anketuarve mbështesin rifillimin e negociatave, ndërsa 53 për qind thanë se e konsideronin rezistencën si "mënyrën më efektive" për të realizuar krijimin e një shteti palestinez.
Rezultatet e sondazhit të PCPSR bien ndesh me të gjitha akuzat e ngritura nga presidenti dhe Fatah kundër rezistencës dhe Hamasit. Nga të anketuarit, 79 për qind besojnë se rezistenca doli fituese nga lufta e fundit, ndërsa 86 për qind mbështesin përdorimin mbrojtës të raketave.
Të anketuarit i dhanë vlerësime shumë të ulëta performancës së presidentit palestinez, AP, qeverisë së unitetit kombëtar dhe PLO, ndërsa vlerësimi i miratimit për Hamasin ishte 88 për qind.
Cila është thelbi i kësaj fushate mediatike kundër Hamasit? Ai varion nga fajësimi i Hamasit për zgjatjen e luftës dhe për humbjen pasuese të jetëve dhe dëmeve materiale, deri te miratimi i narrativës izraelite në lidhje me një "përpjekje grushti shteti" të krijuar nga Hamasi kundër presidentit në Bregun Perëndimor dhe ekzistencën e një "qeverie hije". në Gaza që pengon funksionimin e qeverisë së unitetit kombëtar.
Më pas janë akuzat për mbajtjen e anëtarëve të Fatahut nën “arrest shtëpie”, për “hapjen e zjarrit ndaj civilëve” dhe për “shitjen e ndihmës emergjente në tregun e zi”. Në krye të tyre vjen edhe akuza se Hamasi ka shkelur “ligjin që përcakton ngjyrat dhe dimensionet e flamurit”.
Udhëzimet e Presidentit Abbas për të krijuar një "komitet për të zhvilluar një dialog" me Hamasin për të diskutuar "fatin e qeverisë së unitetit kombëtar", siç njoftoi Amin Maqboul, sekretar i Këshillit Revolucionar të Fatahut, nuk inkurajon optimizmin. Qeveria e unitetit kombëtar, pajtimi kombëtar, marrëveshja e Kajros e 2011-ës, korniza e unifikuar e udhëheqjes që ajo përcaktoi dhe riaktivizimi i PLO, të gjitha qëndrojnë në një udhëkryq.
Kjo për shkak të konfrontimit të nxitur nga fushata sistematike e shpifjeve që presidenti Abbas dhe lëvizja Fatah po zhvillojnë kundër Hamasit dhe rezistencës. Fushata ka krijuar një perde mediatike pas së cilës autoriteti pushtues mund të fshehë zvarritjen e tij në përmbushjen e detyrimeve të tij sipas marrëveshjes së armëpushimit, gjë që ndoshta do të ketë jehonë në zvarritjen e Izraelit për të vazhduar me bisedimet e armëpushimit që do të mbahen në Kajro.
Duhet theksuar gjithashtu se të akuzosh rezistencën dhe Hamasin për zgjatjen e luftës do të thotë të shfajësosh pushtetin pushtues nga përgjegjësia. Media izraelite shpejtoi ta shfrytëzonte këtë, një provë e mëtejshme e mbulimit të gjerë që ka marrë fushata.
Në të vërtetë, zëdhënësi i qeverisë izraelite Mark Regev praktikisht e përsëriti fjalë për fjalë kur tha se nisma egjiptiane ishte në tryezë nga 15 korriku dhe se ndërsa Liga Arabe dhe Izraeli e kishin miratuar nismën, Hamasi e refuzoi atë, vetëm për t'u kthyer dhe pajtuar me të. një muaj më vonë. “Nëse [Hamasi] do të kishte rënë dakord atëherë me atë që është dakord tani”, do të ishte e mundur “të shmangej gjithë ajo gjakderdhje”, tha ai.
Komisioni hetimor i emëruar nga Këshilli i OKB-së për të Drejtat e Njeriut ka shumë të ngjarë të citojë akuzat e presidentit për të forcuar pretendimet e pushtetit pushtues, pasi këto akuza do të konsideroheshin si "dëshmi e një dëshmitari nga pala tjetër".
Abbas thotë se ndërkohë që “numri përfundimtar” nga lufta më e fundit në Gaza ishte 2,140 të vdekur, “nëse i shtohet numri i të vdekurve në luftërat e mëparshme dhe atyre që vdiqën gjatë periudhës së problemit të Shalit, numri do të ishte 10,000 të vdekur. dhe të plagosur, përveç 35,000 shtëpive që u shkatërruan plotësisht ose pjesërisht.”
Kur Abbas thotë se "do të kishte qenë e mundur" për të shmangur humbjet njerëzore dhe materiale të konfliktit të fundit, ai në fakt fajëson rezistencën, jo pushtimin, për luftën e fundit në Gaza dhe dy luftërat që nga viti 2008 që i paraprinë.
Spektri i mosmarrëveshjes sërish rri pezull mbi unitetin palestinez, me opinionin palestinez të ndarë mbi një program negociatash kundrejt një programi rezistence. Kjo është thyerja përmes së cilës "sëpatat" arabe dhe joarabe depërtojnë në brendësinë palestineze, duke thelluar në vend që të ndreqin çarjet palestineze.
Nicola Nasser është një gazetar veteran arab me qendër në Birzeit, Bregu Perëndimor i territoreve palestineze të pushtuara nga Izraeli.[email mbrojtur]). Ky artikull u botua dhe u përkthye për herë të parë nga arabishtja nga Al-Ahram Weekly më 11 shtator 2014.
ZNetwork financohet vetëm nga bujaria e lexuesve të tij.
dhuroj