Në maj 15th, mijëra njerëz iu përgjigjën thirrjes për të "dalur në rrugë" kundër masave ekonomike neoliberale që po zbatoheshin në Spanjë si pasojë e krizës financiare. Për habinë e të gjithëve, përfshirë organizatorët dhe pjesëmarrësit[I], 125,000 njerëz "dolën në rrugë" duke mbushur sheshet e njohura të qyteteve në të gjithë Spanjën. Brenda pak ditësh, "të indinjuarit" - siç u njohën - kaluan nga të menduarit në krijimin e një kampi dhe nga drejtimi i kampit në punën drejt një revolucioni.
Katër javë më vonë, më 19 qershorth, një marshim i dytë mblodhi mbi 250,000 njerëz, duke tejkaluar edhe një herë çdo pritshmëri dhe, më e rëndësishmja, duke dyfishuar frekuentimin e aksionit të parë. Një figurë mbresëlënëse, me të vërtetë. Megjithatë, në atë kohë, 15-M nuk ishte më vetëm data e një proteste, por edhe emri i një lëvizjeje shumë të organizuar me kërkesa imediate dhe ambicie politike afatgjata. Lëvizja tani ka institucionet e veta, propozimet dhe historinë e saj. Madje ka gazetën e vet, veprat e veta artistike dhe madje edhe një gjuhë me 4 shenja. Kjo është një lëvizje që frikëson disa të zgjedhur, sepse krijon shpresë për shumë njerëz.
Retrospektiva: Janë gjithmonë të qetët…
Në prag të krizës financiare të vitit 2008, ekonomia e Spanjës dukej ende e fortë: PBB-ja ishte rritur me 4%, konsumi ishte i lartë dhe çmimet e pasurive të paluajtshme dukej se arrinin qiellin. Por kjo do të rezultonte të ishte thjesht një iluzion. Kishte një pabarazi në rritje midis të pasurve dhe të varfërve, papunësia ishte tashmë jashtëzakonisht e lartë dhe konsumi lehtësohej vetëm nga nivelet e papërgjegjshme të borxhit. Megjithatë, si rritja ashtu edhe shëndeti financiar i Thesarit garantuan një nivel të mirë të mbrojtjes sociale nga qeveria në mënyrën më evropiane.
Gjatë tremujorit të katërt të vitit 2008, si në tregimin e tre derrave të vegjël, ujku i madh i keq i krizës së kredive subprime në SHBA "u fryrë dhe fryu" …dhe shpërtheu flluskën spanjolle të banesave. Ironikisht, institucionet financiare spanjolle nuk mbanin sasi të konsiderueshme të aseteve toksike amerikane, por çatitë e tyre ishin me të vërtetë prej kashte dhe ekonomia spanjolle u shemb në fund të 2008. Papunësia u rrit në 20% në shkallë kombëtare, me qytetarët më të rinj goditja më e rëndë në fund 45% papunësi. mbi nje e pesta of Spaniardët ishin befas jetuar nën kufirin e varfërisë (rreth 11,250 dollarë për një person të vetëm).
Që nga ai moment, dispozitat sociale të krijuara nën shtetin e mirëqenies nuk ishin më të shenjta. Të pranishëm politikanë nga të dyja palëted shpenzimet sociale si një barrë që rëndonte e dobët ekonomike situatë. Tai publik humbi besimin tek majori sindikatat e punës, mbrojtësit tradicionalë të mbrojtjeve themelore sociale, dhe i panë ato si i dobët, kënaqës bashkëpunëtorët e qeverisë. Korporatat u dhuruan tani privilegjin për të pushuar punëtorët me mijëra me paketa të reduktuara kompensimi, pjesërisht të paguara me paratë e taksapaguesve. Në mes të shkatërrimin social dhe ekonomik të një brezi të tërë, një mund pres atje për ta pasur atë qenë një e fortë, ndoshta i dhunshëm, reagimi. Por një gjë e tillë nuk ndodhi.
Në fakt, më 1 majst – një ditë që ende festohet këtu si Labo Daj, ndryshe nga
ZNetwork financohet vetëm nga bujaria e lexuesve të tij.
dhuroj