Nuk janë vetëm qeveritë e vendeve të ndryshme arabe që janë në krizë siç do të donin të besojmë mediat. Politika e Lindjes së Mesme të SHBA dhe Evropës po vuan gjithashtu nga ngjarjet. Për Uashingtonin, Londrën, Parisin dhe Berlinin, rritja aktuale e protestave mbarë-rajonale në Lindjen e Mesme është diçka midis një pengese dhe një debakli, shtrirja e të cilit mbetet për t'u parë.
Dhe pikërisht tani, administrata e Obamës po përpiqet të hartojë së bashku një politikë për të vazhduar me ngjarjet, që ndryshojnë çdo ditë.
Protestat që filluan në Tunizi me djegien e Mohammed Bouazizi, një i diplomuar në universitet i kufizuar në shitjen e frutave dhe perimeve në qytetin e brendshëm të Tunizisë, Sidi Bouzid, tani janë përhapur si zjarr në të gjithë Lindjen e Mesme.
Ndërsa shkruaj:
• Demonstratat po zhvillohen për të tretën herë radhazi në Jordani duke kërkuar dorëheqjen e kryeministrit Samir Rafai; një slogan që del nga rruga është `Rafai ik; çmimet janë në zjarr dhe po ashtu edhe jordanezët
• në kryeqytetin e Jemenit, Sana'a, për herë të dytë brenda një jave mijëra po protestojnë kundër presidentit Ali Abdullah Saleh, duke kërkuar t'i jepet fund sundimit të tij prej tre dekadash.
• dhe në Egjipt, qeveria e Hosni Mubarek i ka bërë thirrje ushtrisë për të shuar demonstratat e zemëruara që NY Times i përshkruan në një titull si "një zemërim që ka djegur nën sipërfaqe për dekada. Duke u mbështetur në lëvizjen e paprecedentë të protestës tuniziane, egjiptianët po bëjnë thirrje për largimin e Mubarek nga pushteti; ata janë gjithashtu kundër që djali i tij të marrë presidencën në vend të tij. Disa lajme sugjerojnë se tashmë mijëra njerëz janë arrestuar
• Në Algjeri dhe Libi shpërthyen protestat që synonin kushtet socio-ekonomike – premtimet për strehim publik të bëra shumë kohë më parë
• Madje pati protesta në Arabinë Saudite kundër pranisë së presidentit të rrëzuar tunizian Zine Ben Ali dhe gruas së tij Leila Trabelsi.
Obama udhëton…dhe përpiqet të formësojë valën demokratike
Në ditët e fundit, presidenti amerikan Barack Obama ka bërë disa deklarata duke vlerësuar ngritjen demokratike të Tunizisë, duke përfshirë disa fjali në gjendjen e tij të mesazhit të sindikatave, duke dhënë përshtypjen se protestat janë në përputhje me thirrjet për demokratizim më të madh në të gjithë rajonin. gjatë dhjetë viteve të fundit nga administrata të ndryshme amerikane.
Sonte (e premte, 28 janar), ai vazhdoi në këtë drejtim duke bërë komente duke sugjeruar se SHBA mbështet valën demokratike dhe duke bërë kritika të buta ndaj presidentit të Egjiptit Hosni Mubarek.
Por njeriu ndjen një sëmundje amerikane dhe gjendja shpirtërore në Uashington nuk është aspak e gëzueshme pasi kjo 'valë demokratike' shtrihet në të gjithë rajonin. Sido që të jenë deklaratat publike të Obamës, nën sipërfaqe, nuk janë vetëm udhëheqësit autoritarë rajonalë geriatrikë të Lindjes së Mesme ata që janë nervozë, – jo, përveç vetes së tyre për momentin – por edhe politikëbërësit në Uashington DC.
Tunizia, Egjipti, një pengesë për politikën e jashtme amerikane
Ndërsa shumë këtu në Shtetet e Bashkuara përshëndetën bekimin e Obamës për ngjarjet tuniziane si dëshmi të mbështetjes së administratës për ndryshime demokratike, në fakt, protestat tuniziane nuk përfaqësojnë asgjë tjetër veçse një pengesë për sigurinë e jashtme dhe politikën ekonomike të SHBA. Edhe një herë, si në Iran në vitin 1979, politikëbërësit amerikanë janë kapur në befasi, plotësisht të pavetëdijshëm se si u zhvillua kjo krizë, apo si ta trajtojnë atë. Është edhe një inteligjencë dhe dështimi i politikave të përmasave më të mëdha.
Vërejtjet e tij në Tunizi mund të interpretohen si pak më shumë se fjalimi Mayaguez i Obamës, një formë e 'kontrollit të dëmit', përpjekja e tij për të kthyer refuzimin ekonomik dhe politik të politikave të SHBA-së në një lloj fitoreje. Duke u përballur me humbjen, shpallni fitoren dhe vazhdoni sa më shpejt që të jetë e mundur. Fajësojini aleatët tanë geriatrikë në Lindjen e Mesme dhe jo politikat që burojnë nga Uashingtoni. Dikush vëren, deri më sot, shumë pak ndjenjë të vetëkritikës për përgjegjësinë e pjesshme të Uashingtonit për rrëmujën aktuale.
Çfarë është ajo në politikën e jashtme të SHBA-së që po refuzohet nga Tunizia në San'aa, që deri më sot mediat amerikane kanë tendencë ta anashkalojnë.
Ekonomikisht, i gjithë rajoni po hedh poshtë rezultatet e gati 30 viteve të programeve të rregullimit strukturor të mbështetur nga SHBA-ja nga Banka Botërore/FMN, të cilat nuk kanë prodhuar rritje, por polarizim social, varfërim në rritje, falimentim të ndërmarrjeve ekonomike vendase dhe tani çmime më të larta për mallrat bazë. Ishte mjaft zbavitëse dhe patetike të shihje Ben Ali në Tunizi dhe tani Mubarek në Egjipt duke u ofruar popullit të tyre "politika të kundërta të rregullimit strukturor" (rifillimi i subvencioneve për ushqimet bazë, programet e vendeve të punës në qeveri) në një përpjekje për të mbajtur pushtetin.
Ndërsa këndonte këngën e demokracisë, politika e SHBA-së në Lindjen e Mesme në fakt mbështeti regjimet autoritare, autokracinë dhe e ka bërë këtë vazhdimisht që nga Lufta e Dytë Botërore. Ajo vetëm po ndryshon marshin tani, gjithnjë në mënyrë kaq të lezetshme, për shkak të presionit të pashembullt masiv nga poshtë, sa që gjithmonë në thelb e ka injoruar ose minimizuar.
Shtetet e Bashkuara kanë kundërshtuar prej kohësh të gjithë manifestime të nacionalizmit arab, të cilin fillimisht e interpretoi gabimisht si “prokomunist” dhe tani e ngatërron me fundamentalizmin radikal islamik.
Për shkak se analiza e saj e krizës në rajon është e pabazë – duke ekzagjeruar frymën e fondamentalizmit islamik, Shtetet e Bashkuara nuk e panë ose nuk e vlerësuan as shtrirjen dhe as natyrën e krizës derisa Uashingtoni u përplas me të.
Shtetet e Bashkuara parashikuan një kryengritje të udhëhequr nga fundamentalistët islamikë që do të kërkonte institucionin e sheriatit. Ky Uashington po përgatitej ta shtypte me ndihmën e të njëjtëve aleatë vendas që tani po kritikon dhe po braktis majtas dhe djathtas. Në vend të kësaj, ajo po përballet me lëvizje në thelb laike kundër papunësisë së lartë, inflacionit, korrupsionit dhe represionit.
Shtetet e Bashkuara kanë injoruar, pothuajse plotësisht, ose i fshinë si të parëndësishëm ata pak zëra kritikë këtu në Shtetet e Bashkuara dhe gjetkë që "panë atë që po vinte" dhe tani Uashingtoni po e paguan çmimin.
Ndryshim i vërtetë apo grim në një kufomë?
Mbështetja e Obamës për ngritjen demokratike nuk mund të fshihet me një fjalim tjetër të shkëlqyer që nuk ka dhëmbë 65 vjet të një politike që shkoi në drejtim të kundërt dhe që kontribuoi shumë në krizën që i ka shpërthyer në fytyrë.
Rruga e ndjekur tani duket si ajo e kontrollit të dëmtimit. Obama ka vendosur thjesht të përballet me realitetin – të kalojë valën demokratike që përfshin rajonin, por në të njëjtën kohë të përpiqet të ruajë interesat strategjike dhe ekonomike të SHBA-së në rajon. Ndryshimi mund të jetë në afërsi, por ndoshta ndryshimet mund të përshtaten për t'iu përshtatur politikës së SHBA. Kjo duket të jetë qasja e marrë në Tunizi, dhe duket edhe tani në Egjipt.
Por a po mbështet ai llojin e ndryshimeve të nevojshme thellë që mund të çojnë në zhvillim më të madh dhe më shumë demokraci…ose më mirë është thjesht një ushtrim i bërjes së kufomës që ka qenë 65 vjet i politikës së jashtme të pas Luftës së Dytë Botërore?
http://robertjprince.wordpress.com
ZNetwork financohet vetëm nga bujaria e lexuesve të tij.
dhuroj