Bron: Arbeidsnotities
Wanneer Frank Carrico vertelt waarom hij en zijn collega's bij de Heaven Hill-distilleerderij werken ging in staking, hij praat over familie. “Ik heb de activiteiten van mijn kinderen gemist” vanwege gedwongen weekenddiensten, zegt hij. “Ik heb veel gemist, en ik wil niet dat de jonge mensen die achter mij staan, dat overkomen.”
Toen we spraken, waren de werknemers van de distilleerderij net uit een staking van zes weken gekomen, waarin werd geëist dat de werkweek van maandag tot en met vrijdag veertig uur zou duren, met daarbovenop een overwerkvergoeding.
Werknemers bij Frito-Lay deze zomer getroffen om een einde te maken aan “zelfmoorddiensten”: opeenvolgende diensten van twaalf uur met slechts acht uur pauze ertussen. Meer tijd tussen extra lange diensten behoorde ook tot de eisen waar film- en tv-ploegleden toe werden aangezet een staking toestaan. Textielarbeiders in Italië Er werd een einde gemaakt aan de 84-urige werkweek (en won ruim).
Een populaire meme op sociale media herinnert ons eraan: “Heb je een weekend? Bedank de vakbonden!” Maar veel arbeiders, vakbond of niet, hebben geen weekend – en zeker niet wat de stakers van Haymarket in 1886 eisten: “Acht uur voor werk, acht uur voor rust, acht uur voor wat we willen.”
Stakingen en de pandemie laten zien hoe velen van ons, van Nabisco-fabrieken tot filmsets, twaalf uur per dag werken, soms dagen achter elkaar.
HET IS HET NIET WAARD
Die extra uren eisen hun tol. Onderzoek na onderzoek heeft aangetoond dat langere werkuren leiden tot kortere levens en een hoger risico op hartziekten.
Langere uren leiden ook tot een smaller leven – met minder tijd voor familie, spelen en wat je maar wilt.
Na tientallen jaren van strijd hebben de vakbonden de achturendag gewonnen. En gedurende decennia van onderhandelen hebben ze het vaak teruggegeven door in te stemmen met overwerkregelingen waarbij hogere lonen aan meer werk werden gekoppeld.
Dat (gecombineerd met stagnerende of dalende reële lonen) zorgt ervoor dat werknemers zich altijd inspannen om hun achterstand in te halen. Overuren kunnen ‘vrijwillig’ zijn, maar het wordt noodzakelijk om rond te komen – of te verleidelijk om te laten liggen.
Een voormalige voorzitter van de lerarenvakbond vertelde me dat hij moest eisen dat het vakbondspersoneel geen tijd voor geld bood tijdens de onderhandelingen. “Vakbondsvertegenwoordigers wilden alleen maar de procentuele verhoging krijgen”, zei hij. “Maar we wilden controle over onze werkdag.”
Boetes schrikken niet af
Als het een afweging is tussen tijd en geld, weet de baas dat meer tijd – zelfs als het dubbel wordt betaald – meer winst betekent. Overwerk is nog steeds goedkoper dan het betalen van voordelen voor nieuwe medewerkers.
Film- en tv-ploegen hebben een overeenkomst gesloten waarbij het management nu extra boetes moet betalen voor lange uren of korte doorlooptijden. Maar hoewel een boete bedoeld kan zijn als afschrikmiddel, luidt de berekening van het management: “Ik verdien genoeg geld met uw tijd om die boete te betalen.” Brievenbezorgers en UPS-chauffeurs weten hoe deze routine verloopt: stewards rouwen, het management betaalt, en volgende week wordt het herhaald.
Het Nabisco-management was die weekendpremies en overuren na acht uur willen terugvorderen. Ze wilden een alternatief werkschema, waarbij iedereen twaalf uur per dag werkt, inclusief de weekenden, tegen het normale loon.
De uiteindelijke overeenkomst creëert een schema met twee niveaus. Huidige werknemers behouden hun maandag-vrijdagweek, maar het vreselijke werkschema is van toepassing op nieuwe medewerkers.
EEN VALSE KEUZE
Veel werknemers willen misschien het loon voor overuren en wat ze daarvoor kunnen kopen. Maar we hebben een valse keuze geaccepteerd: je krijgt tijd of geld, maar niet allebei.
Onze levens worden uiteindelijk bepaald door de eisen die het werk stelt. Onze fantasie over ‘wat je wilt’ slinkt in slaap en een snelle hap om te eten.
In plaats van te vechten binnen het kader dat de bazen ons geven, moeten we vechten voor het leven dat we buiten dat kader kunnen creëren. Een leven dat ons in staat stelt onszelf te leren kennen als meer dan alleen maar werknemers – als familieleden, vrienden, politieke bondgenoten, atleten, artiesten, muzikanten of zelfs luieraars.
De baas weet het: jouw tijd is het kostbaarste goed dat er is.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren