De Sovjet-dissident Jevgeni Jevtoesjenko zei beroemd:
'Als de waarheid wordt vervangen door stilte, is de stilte een leugen.'
In dit land worden, net als in andere westerse 'democratieën', belangrijke waarheden feitelijk tot zwijgen gebracht. Zoals wij hebben geschreven bij veel gelegenheden was antisemitisme dat wel als wapen gebruikt om de kansen te vernietigen dat Jeremy Corbyn de Britse premier wordt. Stafleden van het Labour-hoofdkwartier en zelfs Labour-parlementsleden actief samengespannen tegen hem. De krachtige serie van Al Jazeera, 'De Arbeidsdossiers', wat opzichtig was gewist door de gevestigde media, heeft dit alles tot in detail gedocumenteerd.
En nu is het Glastonbury Film Festival bezweken onder soortgelijke druk en heeft het de vertoning van een nieuwe film, 'Oh Jeremy Corbyn: The Big Lie', geannuleerd.
De Board of Deputies of British Joden (BDBJ), een organisatie van het rechtse establishment die beweert de Brits-Joodse ‘gemeenschap’ te vertegenwoordigen, had aan de organisatoren van Glastonbury, Michael en Emily Eavis, geschreven dat het ‘diep sinister’ zou zijn als het festival een platform zou bieden. de film. Marie van der Zyl, voorzitter van BDBJ, zei in een brief aan de festivalorganisatoren:
'Het lijkt uiterst sinister dat het een platform biedt aan een film die duidelijk tot doel heeft mensen te indoctrineren zodat ze een complottheorie geloven die effectief gericht is op Joodse organisaties.
‘Wij verzoeken u niet toe te staan dat uw festival wordt gekaapt door mensen die haat willen bevorderen zonder enige feitelijke basis, net zoals wij hopen dat uw festival geen films vertoont die andere complottheorieën proberen te promoten, zoals anti-terrorisme-theorieën. -vaccinatie, 9/11-waarheden of chemtrails.'
De makers van de film, die in februari voor het eerst in Londen werd vertoond, beschrijven de film aldus:
'Geproduceerd door de bekroonde radicale filmmaker Platform Films, met bijdragen van Jackie Walker, Ken Loach, Andrew Murray, Graham Bash en Moshe Machover, en verteld door Alexei Sayle, onderzoekt deze lange documentaire een duister en duister verhaal over politiek bedrog en schandelijke antisemitische laster. Het legt ook de cruciale rol bloot die de huidige Labour-leider Keir Starmer speelt en vraagt zich af of de beweging die Corbyn steunde weer in opkomst zou kunnen komen.'
Recensent Diane Datson schreef:
'De echte boodschap die in deze film wordt overgebracht is dat de Labour Party geen alternatief is voor de Conservatieven – zij dient de heersende klasse en wordt geleid door iemand die net zo sluw is als Boris Johnson, zo niet nog meer.'
Zij voegde hieraan toe:
'Ik voelde me echter opgetogen, aangezien de film optimistisch eindigde. Veel van de geïnterviewden denken dat nog niet alles verloren is – de miljoenen mensen die door het Corbyn-project werden geïnspireerd en hoop kregen, zijn nog niet verdwenen – zij steunen de piketlinies, protesteren en vechten voor vele zaken, zoals publieke Het eigendom van de NHS en het stakingsrecht en het establishment zijn NOG STEEDS versteend.'
Maar Paul Mason, voorheen van BBC Newsnight en Channel 4 News, en nu een kandidaat-Labour-parlementslid onder Starmer, viel de film aan als presenteren:
'een regelrechte samenzweringstheorie over Corbyns tegenstanders, waarbij zionisten, joden en Israël op één hoop worden gegooid als onderdeel van een kracht die zijn omverwerping 'georkestreerd' heeft.'
Mason gaf een specifiek voorbeeld:
'Zeventien minuten later, na het presenteren van bewijs van een “georkestreerde campagne” tegen Corbyn, vraagt de verteller, Alexei Sayle: “Maar als het een georkestreerde campagne was, wie zat er dan in het orkest?” Er volgt een stille montage van de Joodse Raad van Afgevaardigden, de Joodse Arbeidersbeweging, Labour Friends of Israel en de Israel Advocacy Movement.
'Als professioneel filmmaker herken ik deze woordeloze presentatie van een controversieel idee niet als een ongeluk, maar als een techniek: het gebruik van bijschriften en afbeeldingen om aan te geven wat, als het hardop wordt uitgesproken, van antisemitisme zou kunnen worden beschuldigd.'
Masons beschrijving is een grove verdraaiing. Dit deel van de film gaat inderdaad in op de rol van de pro-Israëllobby in Groot-Brittannië, waarbij de montage de belangrijkste spelers aangeeft. Maar voorafgaand aan dit gedeelte benadrukt 'The Big Lie' al het cruciale punt dat het was het establishment als geheel dat onvermoeibaar werkte om Corbyn ten val te brengen, zelfs in die mate dat een niet bij naam genoemde Britse legergeneraal dreigde dat het leger zou ‘muiten’ en dat ‘mensen alle mogelijke middelen zouden gebruiken, eerlijk of gemeen’ om van Corbyn af te komen (Sunday Times, 20 september 2015).
Sayle verklaarde als verteller ondubbelzinnig dat:
'Voor het establishment was de plotselinge opkomst van Corbyn angstaanjagend.'
Hij vervolgde:
'Corbyn was anti-kapitalistisch, anti-oorlog, anti-kernwapens. Een socialist zelfs.'
Mike Cowley, lid van de Labour Party, zei:
'Ik denk dat dit het establishment tot op zekere hoogte zo bang maakte, omdat ze de aantallen zagen die hij mobiliseerde. En zoals we begonnen te zien, is het niet echt Corbyn waar ze bang voor zijn. Wij zijn het – hij is maar één man. Wij zijn het, waar ze bang voor zijn.'
Sayle wees er vervolgens op dat:
'Vanaf het begin kwam de grootste dreiging van Jeremy Corbyn van zijn eigen Labour-parlementsleden.'
Na de verkiezingen van 2017 ging de campagne tegen Corbyn ‘in overdrive’:
'De Tory-pers gooide alles op Jeremy Corbyn. Ze probeerden uitstrijkje na uitstrijkje [persmontage op de voorpagina]. Maar uiteindelijk bleef er maar één hangen [vermeend antisemitisme].'
Met andere woorden: de film maakt op overweldigende wijze duidelijk dat de pro-Israëlische lobby slechts één speler was in een veel groter orkest dat fundamenteel gevestigd was. niet Joods, van nature. Mason koos ervoor om dit in zijn recensie te negeren. En toch had hij zichzelf aanvaard de bredere samenzwering in 2020:
‘Een hoge groep Labour-stafmedewerkers heeft actief samengespannen om de partij de verkiezingen van 2017 te laten verliezen… dit is een Watergate-moment, niet alleen voor Labour maar ook voor de Britse politiek’
Op Twitter de linkse zanger Billy Bragg toegetreden de aanval op de film:
'Het probleem met de film is dat deze impliceert dat er een Joodse samenzwering achter de nederlaag van Corbyn schuilt. Het feit dat de aanhangers van de film de Israëlische lobby de schuld geven van het verbod en niet zozeer de inhoud van de film, onderstreept een beetje hun gebrek aan begrip van dat probleem.'
Als bewijsmateriaal, Bragg dan aangehaald Masons misleidende citaat (vermoedelijk en onverstandig, omdat Bragg de film zelf niet had gezien) als een poging tot 'Gotcha!'
Jackie Walker, een joodse activiste die wordt geïnterviewd in 'The Big Lie', maakte nog een relevant punt toen ze dat deed gereageerd aan Bragg:
'Labour Friends of Israel zijn voor het overgrote deel niet Joods, de Raad van Afgevaardigden steekt hun toewijding aan Israël niet onder stoelen of banken, en de IAM [Israel Advocacy Movement] is precies wat ze zeggen: zij pleiten voor Israël'
'De Grote Leugen' heeft uiteraard gelijk als het gaat om de belangrijke rol die de pro-Israëllobby speelt. Het bevat fragmenten uit de Al Jazeera-film, 'De lobby', waarin de vastberaden pogingen van Israël om zich in de Britse politiek te mengen aan het licht kwamen. In het bijzonder werd de Israëlische ambassadefunctionaris Shai Masot op film betrapt terwijl hij opschepte dat hij kon helpen pro-Palestijnse parlementsleden 'omver te werpen'. Er wordt ook een fragment getoond van Peter Oborne, voormalig politiek redacteur van de Telegraph, uit dezelfde Al Jazeera-film, waarin hij zegt:
'Het [de acties van de Israëllobby] is een schandalige inmenging in de Britse politiek. Het zou niet toegestaan moeten worden.'
Op Twitter, Ben Verkopers opgemerkt dat:
'Ik heb mijn hele volwassen leven in het parlement gewerkt en ben een antiracistische activist geweest. Ik ben niet naïef wat deze dingen betreft. Ik heb de film heel aandachtig bekeken op alles wat als antisemitisch zou kunnen worden beschouwd. Het idee dat dit een “Joodse samenzwering” impliceert die Corbyn heeft verslagen, is een verdraaiing.'
He voortgezet:
‘Wat het doet is verklaren dat organisaties (met hun eigen centristische en rechtse politiek) binnen en buiten de partij, hebben gewerkt om een crisis te creëren voor Corbyns leiderschap en om links in de partij te verslaan. Dit is goed gedocumenteerd en bewezen (bijvoorbeeld in de documenten van Al Jazeera).'
Verkopers gesloten:
'Het is geen complottheorie, het is een argument. En wat mensen [zoals Mason en Bragg] niet leuk vinden, is dat argument. Ze willen het niet horen. Ze zijn er dus in geslaagd de stem van de linkse Joden het zwijgen op te leggen (op basis van het feit dat de Joodse gemeenschap een soort monoliet is). Dat is gevaarlijk en ondemocratisch.'
'Antiracisten beschuldigd van racisme door racisten'
‘De Grote Leugen’ belicht ook de onophoudelijke aanvallen van de gevestigde media op Corbyn, vooral na de algemene verkiezingen van 2017, die hij zo dicht bij de overwinning had bereikt. Het ‘uitstrijkje dat bleef hangen’ was de mythe dat antisemitisme onder Corbyn wijdverbreid zou zijn in Labour. Een 'kanker', zoals een verachtelijke krantenkop het verwoordde.
In zijn vertekende recensie van de documentaire riep Mason het schrikbeeld van juridische stappen op omdat de film zogenaamd in strijd zou zijn met de politiek bevooroordeelde en veelbetwiste definitie van antisemitisme van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA). Simpel gezegd durft de film kritiek te leveren op de apartheid staat Israël, haar lobbyisten en de media-acolieten die campagne voerden om Corbyn en zijn aanhangers te belasteren, waaronder oude Labour-activisten.
Zoals journalist Jonathan Cook opgemerkt in 2021 kon een vijf jaar durende campagne van zeer partijdige, pro-Israëlische lobbygroepen de internationale gemeenschap misleiden over de aard van wat ten onrechte is omschreven als de ‘gouden standaard’-definitie van antisemitisme. De definitie is nu 'een knuppel' geworden waarmee je critici van Israël kunt verslaan en de rechten van de Palestijnen kunt onderdrukken.
Avi Shlaim, emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Oxford, opgemerkt in het voorwoord van een 2021 verslag over hoe de definitie van antisemitisme verkeerd is voorgesteld:
'[Een] definitie bedoeld om Joden te beschermen tegen antisemitisme werd verdraaid om de staat Israël te beschermen tegen geldige kritiek die niets te maken heeft met anti-Joods racisme.'
In september 2018 had Alexei Sayle dat wel vertelde een bomvolle randbijeenkomst op de Labour-partijconferentie die:
'Er kan geen groter onrecht bestaan dan dat antiracisten door racisten van racisme worden beschuldigd.'
Dat is een nauwkeurige en bondige samenvatting van wat er de afgelopen jaren is gebeurd.
Na het bekijken van de volledige documentaire 'Oh Jeremy Corbyn: The Big Lie' is het duidelijk dat deze grondig is onderzocht, berust op geloofwaardige en welbespraakte geïnterviewden, en dat de argumenten vakkundig zijn verzameld en gepresenteerd. Het idee dat het op de een of andere manier 'antisemitisch' is, is slechts een teken van hoe ver we zijn totalitaire censuur we hebben door dit land gereisd.
Glastonbury capituleert
In plaats van de film te verdedigen, zegt Michael Walker van Novara Media bekritiseerd de titel van de film:
'Normaal gesproken ben ik tegen het aan banden leggen van elke open discussie over wat er tussen 2015 en 2019 in en met de bevalling is gebeurd. Maar je film 'de grote leugen' noemen is op zijn best echt heel dom.'
Waarom? Omdat Hitler dat had gedaan gebruikt dezelfde zinsnede, 'de grote leugen'. Maar zoals verschillende mensen opmerkten in reactie op Walker's 'echt heel dom' commentaar, dus dat is ook zo vele anderen. In feite komt ‘de grote leugen’ van een van de Joodse medewerkers aan de film, Moshé Machover, die de laster tegen Corbyn beschrijft. Bovendien, Walker toegegeven hij had de film niet eens gezien.
Dit vervolgde de schandelijk record van Novara – onthoud, zogenaamd een 'alternatief' voor de bedrijfsmedia – door er niet in te slagen de bewapening van antisemitisme kritisch te beoordelen; inderdaad, te accepteren de mythe dat antisemitisme was endemisch onder de door Corbyn geleide Labour-partij.
Toen ze eenmaal waren bezweken voor de pro-Israëlische druk om de film te annuleren, brachten de festivalorganisatoren van Glastonbury een verklaring uit waarin ze zei:
'Hoewel we geloven dat de Pilton Palais [bioscoop] deze film te goeder trouw heeft geboekt, in de hoop een politiek debat uit te lokken, is het duidelijk geworden dat het voor ons niet gepast is om de film op het festival te vertonen.
'Glastonbury gaat over eenheid en niet over verdeeldheid, en wij zijn tegen alle vormen van discriminatie.'
Wat een contrast met 2017, toen Corbyn dat deed aangesproken een enorme, dankbare menigte op Glastonbury, die een boodschap verkondigde van 'eenheid, en niet van verdeeldheid' en 'opkomen tegen alle vormen van discriminatie'.
De BDBJ kraaide dat de film nu was geannuleerd:
'We zijn blij dat @glastonbury, naar aanleiding van een brief die we eerder vandaag hebben verzonden, de annulering van de vertoning van deze film heeft aangekondigd. Haatdragende complottheorieën horen geen plaats te hebben in onze samenleving.'
Naomi Wimborne-Idrissi, een van de oprichters van Jewish Voice for Labour, die uit Starmer's Labour Party werd gezet omdat ze de 'verkeerd type Jood', zei op Twitter:
'Ongelooflijk dat @glastonbury heeft toegegeven aan de eisen van fans van Starmer's @uklabour, die een film verbieden die de demonisering van @jeremycorbyn blootlegt. De censuur zegt dat de film zionisten, joden en Israël door elkaar haalt. Nee, eigenlijk is dat wat ze doen. Zie het en oordeel zelf.'
De Amerikaanse journalist Glenn Greenwald bekend:
"The @glastonbury Filmfestival capituleerde voor de druk en annuleerde de Corbyn-documentaire.
'Dit illustreert de grote crisis in de democratische wereld: een intense fixatie op het onderdrukken en tot zwijgen brengen, in plaats van het aanspreken van afwijkende meningen.
'Elke oplossing is nu censuur.'
Het is inderdaad de ‘oplossing’ die de gevestigde macht ziet, en die is volkomen verkeerd.
Er was minimale berichtgeving door de Britse staatsbedrijfsmedia en, cruciaal, geen ophef over censuur en er werd weer een stap gezet in de richting van de onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting. Er was een handvol korte nieuwsberichten, onder meer in de Onafhankelijk Evening Standard Voogd (overgegaan in slechts drie regels), de tijden, Daily Mail en Telegraaf.
Deze leidden vooral met de beschuldigingen van ‘antisemitisme’ en ‘complottheorie’. De Avondstandaard droeg ook een uitstrijkje stuk, 'Oh Jeremy Corbyn: Glasto-mythe en een giftige complottheorie', door Tanya Gold.
Het enige belangrijke stuk dat de misleidende, cynische beschuldigingen weerlegde, was een dit artikel in de Independent waarin de reactie van Norman Thomas, de producent van de film, wordt gerapporteerd. Hij zei dat de annulering van de film was veroorzaakt door 'wrede druk van buitenaf'. Hij voegde toe:
'Een externe pressiegroep [BDBJ] heeft onze film de oorlog verklaard. Ze schreven naar de sponsors van het festival… en veroorzaakten een enorme storm van klachten over de film, waarbij ze, zonder enige onderbouwing, beweerden dat de film antisemitisch zou zijn.'
He voortgezet:
'De bewering dat de film antisemitisch is, is een totale laster.
'De festivalorganisatoren lieten zelfs een advocaat de film onderzoeken, die verklaarde dat deze totaal verstoken was van antisemitisme. [Onze nadruk]'
Zoals we ook hebben gezien bij de wrede vervolging van Julian Assange en de behandeling of Roger Waters, mede-oprichter van Pink Floyd, wordt het establishment steeds feller in zijn aanvallen op degenen die de macht uitdagen.
Het is inderdaad ironisch dat Glenn Greenwald, een Amerikaanse journalist, veel luidruchtiger is in het verdedigen van de Britse vrijheid van meningsuiting dan Britse journalisten. Er is een grote stilte gevallen over de media in dit land.
DC & DE
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren