Met Russische granaten die neerregenen op Oekraïense steden, een ongemakkelijk staakt-het-vuren in Jemen, de aanval op Palestijnen in gebed in Jeruzalem en vele andere conflicten over de hele wereld, kan het voor sommigen ongepast lijken om over vrede te praten.
Wanneer er echter oorlog gaande is, is het absoluut de tijd om over vrede te praten. Hoe kunnen we anders een nog groter verlies aan mensenlevens voorkomen, of nog meer miljoenen mensen die ergens anders in de wereld hun toevlucht moeten zoeken? Het is welkom dat de Verenigde Naties eindelijk een initiatief hebben genomen met het welkomstverzoek van secretaris-generaal António Guterres voor persoonlijke ontmoetingen met de Russische president Vladimir Poetin en de Oekraïense president Volodymyr Zelenskyy.
Er moet een onmiddellijk staakt-het-vuren komen in Oekraïne, gevolgd door een terugtrekking van de Russische troepen en overeenstemming tussen Rusland en Oekraïne over toekomstige veiligheidsregelingen.
Alle oorlogen eindigen in een of andere vorm van onderhandelen – dus waarom nu niet?
Iedereen weet dat dit op een gegeven moment zal gebeuren. Er is geen reden om het uit te stellen, gezien de bombardementen en moordpartijen, meer vluchtelingen, meer doden en meer rouwende families in Oekraïne en Rusland. Maar in plaats van aan te dringen op vrede hebben de meeste Europese landen van de gelegenheid gebruik gemaakt om de wapenleveringen op te voeren, de oorlogsmachine te voeden en de aandelenkoersen van wapenfabrikanten te verhogen.
Het is ook het moment om over onze menselijkheid, of het gebrek daaraan, te praten met mensen die in diepe nood verkeren als gevolg van gewapende conflicten, het misbruik van hun rechten of de schrijnende armoede waarmee velen worden geconfronteerd als gevolg van het mondiale economische systeem.
Bijna 10 procent van de bevolking van Oekraïne verkeert nu in ballingschap en lijdt onder trauma, verlies en angst. De meeste landen in Europa hebben Oekraïense vluchtelingen gesteund. De Britse regering doet alsof dat ook het geval is, maar verstrikt de Oekraïners vervolgens in de opzettelijk labyrintische en nachtmerrieachtige bureaucratie van het ministerie van Binnenlandse Zaken om hen af te schrikken. In plaats daarvan moeten Oekraïense vluchtelingen worden gesteund en welkom geheten. Dat is wat het Britse volk in grote lijnen wil; de enorme vrijgevigheid van gewone mensen laat het beste van onze menselijkheid zien.
Bij de behandeling van wanhopige vluchtelingen uit oorlogen waarvoor Groot-Brittannië een directe verantwoordelijkheid heeft, zoals Afghanistan, Irak, Libië en Jemen, is het verhaal echter pijnlijk anders.
Als iemand zo wanhopig is dat hij alles riskeert om te proberen het Engelse Kanaal over te steken in een gevaarlijke, dunne sloep, verdient hij sympathie en steun. In plaats daarvan is het plan van het ministerie van Binnenlandse Zaken om ze naar Rwanda te verhuizen. Als we geloven in de menselijkheid en de rechten van vluchtelingen, dan moeten ze allemaal gelijk en fatsoenlijk worden behandeld en hun bijdrage aan onze samenleving mogen leveren, en niet worden gecriminaliseerd en opgesloten. Als de Conservatieve Partij wegkomt met deze uitbesteding, zullen andere Europese landen hetzelfde doen. De Deense regering heeft al hartelijk gesproken over het wrede en onwerkbare voorstel.
De effecten van deze oorlog op de politiek en de hoop van onze samenleving zullen enorm zijn, niet in de laatste plaats voor de instellingen van de wereld. De Verenigde Naties werden na de Tweede Wereldoorlog opgericht om ‘opvolgende generaties te redden van de gesel van de oorlog’. Sindsdien kunnen we de lange en steeds langer wordende lijst van conflicten en proxy-oorlogen die de wereld heeft doorstaan en die miljoenen mensen het leven hebben gekost, achter zich laten. Korea, Vietnam, Iran-Irak, Joegoslavië, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, India-Pakistan, de Democratische Republiek Congo en vele andere conflicten zijn nauwelijks gerapporteerd door de reguliere media, misschien omdat het conflicten waren tegen de koloniale bezetting zoals als Kenia.
Er moet een grote vraag worden gesteld aan de VN in het conflict in Oekraïne. Toen Rusland op brutale en illegale wijze Oekraïne binnenviel, was dat niet het moment voor de VN om hun secretaris-generaal naar Moskou te sturen om een staakt-het-vuren te eisen? De VN zijn te traag geweest met handelen, en een te groot deel van het interstatelijke systeem heeft aangedrongen op escalatie, en niet op onderhandelingen.
De oproep voor effectievere en proactievere internationale instellingen om de vrede te ondersteunen werd krachtig gedaan in april 2022 in Madrid tijdens een conferentie georganiseerd door de Spaanse linkse Podemos-partij, na een dialoog op initiatief van de linkse activistische organisatie Progressive International. Alle zeventien sprekers veroordeelden de oorlog en de bezetting en riepen op tot een staakt-het-vuren en een toekomst van vrede voor de bevolking van Oekraïne en Rusland. De deelnemers waren op de hoogte van de gevaren van een escalatie van dit conflict en van de verdere hete oorlogen en het geweld dat een nieuwe koude oorlog met zich mee zou brengen. Er zijn wereldwijd 17 kernkoppen gereed voor gebruik. Eén ‘tactisch’ wapen zou honderdduizenden doden; een atoombom zou miljoenen doden. Het kan niet worden ingeperkt, noch kunnen de gevolgen ervan worden beperkt.
In juni zal Wenen gastheer zijn van een grote reeks vredesevenementen rond het Verdrag inzake het verbod op kernwapens. Dit verdrag, gesteund door de Algemene Vergadering van de VN en tegengewerkt door de verklaarde kernwapenstaten, biedt de beste hoop en kansen voor een toekomst zonder kernwapens. Deze kans moet met beide handen worden aangegrepen.
Sommigen zeggen dat het bespreken van vrede in tijden van oorlog een teken is van een of andere vorm van zwakte; het tegenovergestelde is waar. Het is de moed van vredesdemonstranten over de hele wereld die sommige regeringen ervan weerhield betrokken te raken bij Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Jemen of een van de tientallen andere conflicten die gaande zijn.
Vrede is niet alleen de afwezigheid van oorlog; het is echte veiligheid. De zekerheid dat u weet dat u kunt eten, dat uw kinderen onderwijs zullen krijgen en verzorgd zullen worden, en dat er een gezondheidszorgdienst zal zijn wanneer u die nodig heeft. Voor miljoenen is dat nu geen realiteit; de naweeën van de oorlog in Oekraïne zullen dat voor miljoenen anderen wegnemen.
Ondertussen verhogen veel landen de wapenuitgaven en investeren ze in steeds gevaarlijkere wapens. De Verenigde Staten hebben zojuist hun grootste defensiebegroting ooit goedgekeurd. Deze hulpbronnen die voor wapens worden gebruikt, zijn allemaal hulpbronnen die niet worden gebruikt voor gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting of milieubescherming.
Dit is een gevaarlijke en gevaarlijke tijd. Het zien van de horror die zich afspeelt en het voorbereiden op nog meer conflicten in de toekomst zal er niet voor zorgen dat de klimaatcrisis, de armoedecrisis of de voedselvoorziening worden aangepakt. Het is aan ons allemaal om bewegingen op te bouwen en te ondersteunen die een nieuwe koers kunnen uitzetten voor vrede, veiligheid en gerechtigheid voor iedereen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren