Bron: The Intercept
Vlak vóór Covid-19 onze levens verstoorde, verzamelde ik een groep activisten en academici om de crisis van het hoger onderwijs te bespreken en wat de toekomst zou zijn voor de groeiende beweging om de studieschulden kwijt te schelden en het collegegeld en het collegegeld gratis te maken. De 45 minuten durende film ‘You Are Not a Loan’ is een verslag van deze ontmoeting, die plaatsvond op 7 februari 2020.
Na bijna een decennium van grassroots-organisatie is het Debt Collective, een vakbond voor debiteuren die ik heb helpen oprichten, erin geslaagd de studieschulden tot een centraal thema te maken in de Democratische presidentiële voorverkiezingen. Sens. Bernie Sanders en Elizabeth Warren voerden agressief campagne voor het kwijtschelden van verschillende bedragen aan studentenschulden, terwijl ze verschillende verplichtingen ten aanzien van hoger onderwijs als een recht uitdrukten.
Onze beweging was een cruciaal moment binnengegaan dat de moeite waard leek om te documenteren. We moesten uitzoeken hoe we onze agenda vooruit konden helpen en uitbreiden. Natuurlijk hadden we geen idee wat er om de hoek lag. In veel opzichten klinkt ‘You Are Not a Loan’ nu meer resonerend dan toen we het opnamen. De pandemie heeft het kwetsbare hogeronderwijssysteem van dit land een potentieel existentiële klap toegebracht, waardoor de problemen en oplossingen die in de film aan de orde komen urgenter en mainstreamer zijn geworden. Ondertussen is de roep om schulden kwijt te schelden – studieleningen en ook medische schulden, achterstallige hypotheken en achterstallige huur – nu te horen vanuit worstelende gemeenschappen en herhaald door progressieve vertegenwoordigers in het Congres. Zelfs president Joe Biden heeft de noodzaak van kwijtschelding van studentenschulden omarmd. Hoewel zijn voorstel ontoereikend is – hij heeft 10,000 dollar aan ‘onmiddellijke’ hulp beloofd, samen met een substantiëlere annulering voor studenten die bepaalde scholen hebben bezocht en aan bepaalde inkomensgrenzen voldoen – is het een opmerkelijke ontwikkeling voor een voormalige senator van Delaware, de creditcardhoofdstad van de Verenigde Staten. wereld, en een man die een sleutelrol speelde bij het bevorderen van wetgeving die de faillissementsbescherming voor studentenleners terugdraaide.
De pandemie heeft het kwetsbare hogeronderwijssysteem van dit land een potentieel existentiële klap toegebracht, waardoor de problemen en oplossingen die in de film aan de orde komen urgenter en mainstreamer zijn geworden.
Het idee voor dit project kwam voort uit gesprekken met Paul Holdengräber en zijn team bij Onassis Los Angeles, een onlangs geopend centrum voor dialoog rond sociale verandering en rechtvaardigheid. Met hun steun kon ik een groep bijeenbrengen met onder meer organisatoren van het Schuldcollectief, studentendebiteuren en gewaardeerde geleerden, waaronder de politieke theoreticus Wendy Brown, historicus Barbara Ransby, econoom Stephanie Kelton en anderen. De dialoog die volgde is persoonlijk en filosofisch, historisch gefundeerd en boeiend hypothetisch. De film biedt een intiem beeld van de voortdurende en groeiende strijd van de basis om ons kapotte, op winst gerichte onderwijssysteem te transformeren en onthult ook enkele van de uitdagingen waarmee deze inspanningen worden geconfronteerd. Er zijn verhelderende en humoristische momenten wanneer deelnemers proberen te spreken en een strategie te bedenken over culturele en klassenverschillen heen.
Als documentairemaker ben ik al heel lang fan van de politieke cinema uit de jaren zestig, vooral van de vliegende verhalen van gepassioneerde ontmoetingen en intieme gesprekken waarin mensen hun grieven delen en volgende stappen plannen. Ik deel deze gevoeligheid met mijn belangrijkste medewerker aan dit project, de veelzijdige Erick Stoll, die het project heeft opgenomen en gemonteerd. We wilden de kijkers het gevoel geven dat ze werden ondergedompeld in een activistisch milieu en tegelijkertijd laten zien hoe deze milieus op natuurlijke wijze ruimte creëren om grote vragen te stellen, waardoor de veronderstelde kloof tussen theorie en praktijk vervaagt. Zoals de briljante historicus Robin DG Kelley ooit schreef: “Sociale bewegingen genereren nieuwe kennis, nieuwe theorieën, nieuwe vragen. De meest radicale ideeën komen vaak voort uit een concrete intellectuele betrokkenheid bij de problemen van benadeelde bevolkingsgroepen die geconfronteerd worden met systemen van onderdrukking.” Dat is zeker mijn ervaring geweest tijdens de samenwerking met het Schuldencollectief.
Nu de kerneisen van het Schuldencollectief, namelijk kwijtschelding van studentenschulden en gratis studeren, op het nationale toneel worden besproken, was het mijn doel om de groep ertoe aan te zetten een stap terug te doen en na te denken over het grote geheel, om ons te helpen uitzoeken hoe we vooruit kunnen blijven gaan. Hoe zijn we op dit punt gekomen? Hoe zou een werkelijk vrije universiteit – dat wil zeggen gratis als het gaat om kosten en vrij als gericht op bevrijding – eruitzien? Hoe hebben racisme en kapitalisme het publieke onderwijs zoals wij dat kennen gesaboteerd? Wat bedoelen we met het woord ‘publiek’? Waar is onze kracht om dingen te veranderen?
We wisten niet hoeveel dingen op het punt stonden ten kwade te veranderen. Binnen een paar weken zouden universiteitscampussen in het hele land worden gesloten en zouden tientallen miljoenen banen verdwijnen, waardoor studenten de waarde van Zoom-leren in twijfel zouden trekken en talloze mensen dieper in de schulden zouden worden geduwd. Een toch al penibele situatie werd plotseling nog veel erger. In de nasleep van de pandemie leiden extra begrotingstekorten al tot personeelsbevriezingen, ontslagen van docenten, verhogingen van het collegegeld en oplopende studieschulden.
‘You Are Not a Loan’ plaatst de actualiteit en de zich verdiepende crisis in het hoger onderwijs in een bredere context. Het onderzoekt beslissingen uit het verleden die ons op ons huidige pad hebben gezet, terwijl het wijst naar een utopische horizon waar we nog steeds naar kunnen reiken – een horizon waarin onderwijs wordt gedecommodificeerd en gedemocratiseerd, beschikbaar voor iedereen die wil leren. Het belangrijkste is dat het ons eraan herinnert dat we alleen van koers zullen veranderen als gewone mensen zich organiseren en terugvechten.
Het Schuldencollectief stelt één aanpak voor waarvan we hopen dat deze een dergelijke onderneming zal ondersteunen. Wij geloven dat het betrekken van debiteuren bij campagnes van strategische economische ongehoorzaamheid (een concept I uitvoerig besproken met Jeremy Scahill op de Intercepted-podcast) kunnen nieuwe tactieken opleveren om de ongelijkheid aan te pakken en andere gevestigde sociale bewegingsstrategieën te versterken. Net zoals werknemers vakbonden nodig hebben om hogere lonen en uitkeringen veilig te stellen, hebben leners vakbonden van debiteuren nodig die collectieve campagnes kunnen voeren om de afschrijving en kwijtschelding van schulden veilig te stellen en de voorziening van sociale diensten, zoals gratis onderwijs en universele gezondheidszorg, te garanderen. dat niemand gedwongen wordt schulden aan te gaan om te overleven. Het dominante idee dat schulden moeten worden terugbetaald is een basisprincipe van het moderne financiële kapitalisme – zolang die schulden in handen zijn van gewone mensen en niet van bankiers, grote bedrijven of Donald Trump natuurlijk. Door anders te beweren, vormen we een diepgaande uitdaging voor de economische status quo.
Door onze principes in praktijk te brengen, lanceerde het Schuldencollectief in 2015 de eerste staking van de studentenschulden in de geschiedenis van dit land, waardoor uiteindelijk tienduizenden leners die waren opgelicht door roofzuchtige hogescholen met winstoogmerk werden geholpen om meer dan $ 1 miljard aan kwijtschelding van studentenschulden veilig te stellen en wijzigingen in de federale wetgeving te bewerkstelligen. . Enkele van de oorspronkelijke schuldenaars verschijnen in ‘You Are Not a Loan’. Hun gelederen zijn sindsdien gegroeid. Op 20 januari, de dag van de inauguratie van Biden, verklaarden honderd studentendebiteuren zich in staking. De Biden Jubilee 100, zoals ze zichzelf noemen, eisen dat alle 100 biljoen dollar aan studentenschulden binnen de eerste 1.7 dagen van de regering-Biden worden kwijtgescholden. Ze komen uit het hele land en vertegenwoordigen alle lagen van de bevolking. Het zijn onderwijzers, artsen, grafisch ontwerpers, gig-werkers en zelfs een predikant. Wat ze gemeen hebben is dat ze hun studieleningen niet kunnen en willen betalen.
Biden heeft de macht om alle federale studentenschulden met een handtekening kwijt te schelden. Het Congres heeft de uitvoerende macht lang geleden de bevoegdheid daartoe verleend. Er ontstaat een beweging om hem tot actie aan te zetten. Deze film laat zien hoe we ter zake zijn gekomen en helpt hopelijk de mogelijkheden te verhelderen die nog in het verschiet liggen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren