Kapitalisme is een sociaal-economisch systeem dat afhankelijk is van uitbuiting en ongelijkheid genereert. In een onlangs verschenen boek met de titel: Het tijdperk van onzekerheid: samenkomen terwijl dingen uit elkaar vallenFilmmaker, schrijver en politiek organisator Astra Taylor beschrijft het kapitalisme ook als een machine die inherent onzekerheid veroorzaakt. Van onderwijs en huizenbezit tot toezicht op de werkplek: het kapitalisme zorgt voor onzekerheid, betoogt Taylor, medeoprichter van de Schulden Collectief. Deze onzekerheid maakt ons steeds kwetsbaarder voor economische onzekerheid, die het systeem op zijn beurt tegen ons bewapent.
Toch pleit Taylor in het exclusieve interview voor TruthoutDe door het systeem gefabriceerde onzekerheid kan mensen ook samenbrengen om radicale hervormingen te eisen, hoewel de onzekerheid in de wereld van vandaag mensen steeds meer richting autoritaire politieke leiders lijkt te trekken.
CJ Polychroniou: Er wordt vaak gezegd dat we in vreemde en gevaarlijke tijden leven. Er zijn inderdaad crises gaande die het voortbestaan van de mens bedreigen; Er is sprake van een voortdurende groei van de economische ongelijkheid sinds de jaren tachtig en het autoritarisme is in beweging naarmate de democratie verzwakt. In deze context, in uw onlangs gepubliceerde boek met de toepasselijke titel: Het tijdperk van onzekerheid: samenkomen terwijl dingen uit elkaar vallenU heeft de onveiligheid beschreven als een “bepalend kenmerk van onze tijd” en een essentieel kenmerk van het kapitalistische systeem. Zeker, het kapitaal regeert en het kapitalisme maakt misbruik van onzekerheden, maar is occasionele onzekerheid niet ook een natuurlijk onderdeel van het leven? Waarom onveiligheid tot een drijvende kracht maken achter de hedendaagse economie en politiek? Waarom geen wrok of protestacties, die over de hele wereld toenemen, hoewel sommige onderzoeken aangeven dat hetzelfde gebeurt met politieke apathie?
Astra Taylor: Onveiligheid heeft te maken met de vele intensiverende en elkaar kruisende crises waarmee we vandaag de dag worden geconfronteerd – onbetaalbare huisvesting, stijgende schulden, giftige media, verslechterende geestelijke gezondheid, aangemoedigd extreemrechts, klimaatcatastrofe, kunstmatige intelligentie en big tech, enzovoort.
Ik zou niet zeggen dat ik onzekerheid tot een drijvende kracht achter de hedendaagse politiek maak. Ik zou zeggen dat het er maar één is. Dat komt omdat, zoals ik in het boek laat zien, onzekerheid een bepalend onderdeel van het kapitalisme is – een onderdeel dat net zo essentieel is als het winstmotief. Om uw vraag te parafraseren: niet alleen het kapitalisme exploits onzekerheden; fundamenteler: het genereert ze.
Met andere woorden: onzekerheid is niet slechts een ongelukkig bijproduct van onze huidige concurrerende economische orde. Het is een kernproduct. Als je niet onzeker bent, blijf je niet kopen, hossen en accumuleren. Onzekerheid is de stok die ervoor zorgt dat we blijven worstelen en streven.
En toch is onzekerheid, zoals je opmerkt, ook een natuurlijk onderdeel van het leven.
In het boek maak ik onderscheid tussen twee soorten onzekerheid. Eerst is er existentiële onzekerheid, of het soort onzekerheid dat inherent is aan het menselijk leven en dat voortkomt uit het feit dat we sterfelijke wezens zijn die niet kunnen overleven zonder de zorg van anderen. Dan is er wat ik noem gefabriceerde onzekerheid, en dit is het soort onzekerheid dat essentieel is voor het functioneren van een marktsamenleving.
Terugkijkend door de eeuwen heen, tot aan het begin van het industriële tijdperk, laat ik zien hoe het kapitalisme begon door mensen onzeker te maken in deze moderne zin – door mensen los te maken van hun gemeenschappen en traditionele bestaansmiddelen, zodat ze niets anders te verkopen hadden dan hun arbeid. We zien deze dynamiek zich vandaag de dag afspelen, nu ambtenaren een monetair beleid voeren dat expliciet is ontworpen om de hand van de arbeiders te verzwakken. Dat is de gefabriceerde onzekerheid op het werk.
Dit klinkt misschien allemaal nogal zwaar, maar ik heb echt geprobeerd het boek met een luchtige toets te schrijven – waarbij ik putte uit geschiedenis en economie, terwijl ik ook mythen, psychologie en zelfs enkele humoristische memoires-elementen erin verwerkte. En er is hoop. Op dit moment is onze samenleving zo ingericht dat deze onze onzekerheden en kwetsbaarheden eerder verergert dan aanpakt. Maar we kunnen het altijd anders regelen.
Het idee van onveiligheid als een kenmerk van de wereld van vandaag zou ertoe kunnen leiden dat mensen aannemen dat dit tot wanhoop en passiviteit leidt. Toch betoogt u dat onzekerheid inderdaad een stap kan zijn in de richting van het creëren van solidariteit met als doel het systeem uit te dagen en uiteindelijk te transformeren. Is dit een theoretische verklaring achter de vermeende symbiotische relatie tussen kapitalisme en onzekerheid, of een verklaring gebaseerd op feitelijk empirisch bewijs? Met andere woorden: kunt u beschrijven hoe onzekerheid zich vertaalt in collectieve actie en welke vorm, naar uw mening, collectieve actie moet aannemen om het systeem te kunnen transformeren?
In het boek betoog ik dat onzekerheid twee kanten op kan werken. Het kan defensieve en destructieve dwanghandelingen aanwakkeren, of het kan een kanaal zijn voor empathie, nederigheid, verbondenheid en solidariteit. Wij zien dit de hele tijd. De rechtervleugel weet dit en is toegewijd aan het aanwakkeren van de onzekerheid van mensen, door hen aan te moedigen hun woede verkeerd te richten op de nog kwetsbaarder mensen – in plaats van op het economische systeem en de elites die profiteren van de status quo.
Een voorbeeld dat ik geef is de manier waarop arbeiders en werklozen zich tijdens de Grote Depressie organiseerden. We vergeten het vandaag de dag, maar ‘onveiligheid’ was eigenlijk een cruciaal concept in de strijd om de New Deal. Franklin Roosevelt noemde onveiligheid “een van de meest angstaanjagende kwaden van ons economisch systeem” en maakte het concept van veiligheid tot een hoeksteen van de verzorgingsstaat. Zeker in mijn werk bij het Schuldencollectief, de vakbond voor debiteuren die ik mede heb opgericht, zie ik onzekerheid – schaamte, angst, zorgen over de toekomst – getransformeerd in solidariteit.
In het huidige economische klimaat is de huurwoningcrisis bijzonder acuut geworden in door en door neoliberale samenlevingen als de Verenigde Staten, maar de huurprijzen zijn ook in heel Europa explosief gestegen en steeds meer mensen worden geconfronteerd met precaire levensomstandigheden. Zijn er innovatieve oplossingen voor de huurwoningcrisis? Kan bijvoorbeeld Het sociale huisvestingsbeleid van Wenen worden gedupliceerd in landen als de Verenigde Staten?
Absoluut. In het tweede hoofdstuk van het boek besteed ik wat tijd aan het voorbeeld van de Oostenrijkse sociale woningbouw. Het is een fantastisch voorbeeld van hoe je een vorm van materiële onzekerheid kunt uitroeien die nu deprimerend endemisch is in heel Noord-Amerika.
In het boek keer ik keer op keer terug naar een kernparadox. Terwijl ik schrijf: “Tegenwoordig hebben veel van de manieren waarop we onszelf en onze samenlevingen veiliger proberen te maken – geld, eigendom, bezittingen, politie, het leger – paradoxale effecten, waardoor de veiligheid wordt ondermijnd die we zoeken en de schade aan de economie wordt versneld. , het klimaat en de levens van mensen, inclusief die van ons.”
Huisvesting is eigenlijk een goed voorbeeld. In de VS wordt een schamele 1 procent van de woningen op niet-marktbasis aangeboden. De commodificatie van woningen zorgt ervoor dat grote aantallen mensen in de prijzen vallen, voortdurend onzeker zijn en ook zonder huis zitten. Juist datgene wat ons wordt verteld zal ons uiteindelijk veiligheid garanderen – een hypotheek op een eengezinswoning – draagt ook bij aan de destabilisatie van onze gemeenschappen. Steeds meer gewaardeerde waarden en huurprijzen verdrijven de arbeiders uit hun steden en buurten. Eengezins-, auto-afhankelijke leengoederen zijn ecologisch verkwistend. Om nog maar te zwijgen van de manier waarop de financiële sector en de opkomst van verhuurders op Wall Street verder worden verrijkt door dit model, wat verder bijdraagt aan de volatiliteit. Sociale huisvesting is de enige uitweg uit dit raadsel en de enige manier om echte huisvestingszekerheid voor iedereen te garanderen.
De regering-Biden heeft vorderingen gemaakt met de studieschulden, maar de kwijtschelding van studentenschulden is nog lang geen realiteit, grotendeels vanwege de ultraconservatieve meerderheid van het Hooggerechtshof. Ten eerste zou ik graag willen dat u aan de lezers uitlegt waarom het Schuldencollectief, waarvan u medeoprichter was in 2014 en dat toevallig de eerste vakbond voor debiteuren is, spreekt over ‘schuldkwijtschelding’ en de term ‘schuldkwijtschelding’ verwerpt, en vervolgens of je optimistisch blijft dat er op een gegeven moment een uiteindelijke overwinning voor leners van studieleningen zal plaatsvinden.
Wij verwerpen het idee van “schuldkwijtschelding” omdat debiteuren niets verkeerds hebben gedaan. Mensen hoeven niet vergeven te worden als ze een opleiding volgen, omdat ze willen leren of hun leven willen verbeteren. Dit is de reden waarom het Schuldencollectief er de voorkeur aan geeft te spreken van ‘kwijtschelding’, ‘verlichting’ of ‘afschaffing’ van schulden.
Onze kleine maar machtige beweging heeft in tien jaar een lange weg afgelegd. Ik geloof dat we zullen winnen – als mensen van de zijlijn afstappen en zich bij ons aansluiten. Een gemakkelijke manier waarop mensen dat kunnen lezen, is door tien minuten de tijd te nemen om een geschil voor te leggen aan het ministerie van Onderwijs met behulp van onze nieuwe Hulpmiddel voor het kwijtschelden van studentenschulden. Iedereen met federale leningen kan dit doen. De tool zal een voormalige brief sturen waarin om verlichting wordt gevraagd naar de top van het ministerie van Onderwijs. Hoe meer aanmeldingen zij ontvangen, hoe meer druk wij kunnen uitoefenen.
We hebben overwinningen gehad, we hebben tegenslagen gehad, en daarna nog meer overwinningen en tegenslagen. Ik zit lang genoeg in de loopgraven om te weten hoe bewegingen verlopen. De boog van gerechtigheid is helaas nogal krom en keert soms terug naar zichzelf. Maar dit is niet het moment om de handen in de lucht te steken; het is er een om de voeten van de president tegen het vuur te blijven houden. De beweging voor de afschaffing van de schulden is nog maar net begonnen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren