Nu een van de langste verkiezingscampagnes in de Canadese geschiedenis aan de gang is, zijn de krantenkoppen gericht op de volgende rijke, blanke mannelijke premier van Canada. De komende twee maanden zullen de nationale gesprekken – die de neiging hebben om degenen die gemarginaliseerd zijn in de ‘natie’ te negeren, vooral inheemse gemeenschappen, mensen zonder papieren en degenen die overleven in straateconomieën – doordrenkt zijn van electorale propaganda. Een groot deel van deze propaganda is gericht op immigrantengemeenschappen die van cruciaal belang zijn geweest voor elke Canadese politieke partij om federale verkiezingen te winnen.
Sinds 2006 trekt de Conservatieve Partij immigrantenkiezers in twee van de grootste steden van Canada, Toronto en Vancouver. Haar ‘etnische strategie’, zoals de partij het noemt, omvat gerichte reclame, nauwlettend toezicht op de media en regelmatige interviews voor gemeenschapsmedia. Microtargeting van immigrantengemeenschappen is niet uniek voor de Conservatieven, maar zij hebben er wel een prioriteit van gemaakt. Gezien het feit dat het twintig jaar geleden ondenkbaar zou zijn dat de Conservatieven doordringen in immigrantengemeenschappen, is dit tamelijk ongekend.
Volgens de CBC hebben de Conservatieven zich tijdens de verkiezingen van 30 actief gericht op meer dan 2011 ‘ridings’ (stemdistricten), expliciet gebaseerd op hun hoge aandeel etnische minderheden, wat zij ‘zeer etnische ‘ridings’ noemden, en wonnen zij tweederde daarvan. Er zijn uiteenlopende meningen over de oorzaak van deze opkomst van de Conservatieve Partij in immigrantengemeenschappen – van het opwerpen van raciale kandidaten en de symbolische aanwezigheid bij culturele evenementen tot beleidsbeloften van belastingverlagingen en het verkorten van de wachttijden voor immigratie.
Uiteindelijk hebben alle grote politieke partijen de immigrantenstem gezocht door zichzelf op de een of andere manier te profileren als een pro-immigratiepartij. Meestal gaat het hierbij om platitudes om “recordaantallen immigranten” toe te laten en een “eerlijker en efficiënter” systeem te creëren. Hier zijn drie dingen die u moet weten over deze vermoeide clichés over immigratie:
1) De meerderheid van de migranten naar Canada is tijdelijk
Federale regeringen scheppen altijd op over ‘recordniveaus van immigratie’, maar een groeiend aantal migranten komt op tijdelijke basis.
Het was onder een liberale regering in 2002 dat het Temporary Foreign Worker Program drastisch werd uitgebreid tot laagbetaalde werknemers. Deze trend heeft zich onder de conservatieve regering voortgezet. Sinds 2008 komen er meer migranten binnen via programma's voor arbeidsmigranten die een tijdelijke status verlenen dan via wegen die permanent verblijf mogelijk maken. Wegen die permanente verblijfsvergunningen verlenen, zoals die welke de toegang van geschoolde werknemers, vluchtelingen of familieleden vergemakkelijken, zijn respectievelijk met 20 procent, 50 procent en 15 procent gedaald.
Het aantal tijdelijke arbeidsmigranten in Canada is de afgelopen tien jaar verdrievoudigd. Tijdelijke arbeidsmigranten zijn contractarbeiders: ze zijn gebonden aan één werkgever zonder gegarandeerde toegang tot sociale diensten of arbeidsbescherming, en ze hebben bij aankomst geen permanente verblijfsvergunning. Hun tijdelijkheid is precies wat deze migranten onzeker maakt: het zorgt voor juridische controle door de bazen, terwijl hun categorisering als ‘buitenlands’ hun positie als permanente buitenstaanders aangeeft – zelfs voor de links van het centrum gelegen Nieuwe Democratische Partij, die heeft opgeroepen tot een moratorium op migranten. werknemers.
Canada moet het VN-verdrag inzake de rechten van alle arbeidsmigranten en hun gezinnen nog ratificeren. De Conventie handhaaft het recht op vrije vereniging en vakbondsvorming voor migrerende werknemers, gelijke rechten op arbeidsverzekeringen en andere arbeidsvoordelen, en het recht om in het land te blijven bij het indienen van een klacht tegen een werkgever. Geen enkele politieke partij heeft de VN-conventie tot een onderdeel van hun platform gemaakt.
2) Nee, politici geven niet echt om onze gezinnen
Alle federale partijen doen graag een beroep op ‘gezinswaarden’, maar het aantal immigranten uit de familieklasse is met 14,000 mensen, oftewel 20 procent, gedaald.
Na een volledig moratorium van twee jaar en vervolgens quota op het sponsoren van ouders en grootouders, startte de regering een (je raadt het al!) Tijdelijk visumprogramma dat de voorafgaande aankoop van een particuliere Canadese ziektekostenverzekering vereist. Veel gesponsorde echtgenoten arriveren nu met een voorwaardelijke status voor twee jaar. Dit maakt immigrantenvrouwen kwetsbaarder omdat hun juridische status afhankelijk is van hun partners. Er gelden strengere inkomenseisen voor het sponsoren van gezinsleden en de wachttijden zijn, ondanks beweringen van het tegendeel, verdubbeld of verdrievoudigd.
In een Manifest over Gezinshereniging roepen ruim zeventig organisaties de federale overheid op om alle barrières voor gezinshereniging weg te nemen, inclusief de categorie ‘uitgesloten gezinsleden’ die voor het eerst door de Liberale Partij werd ingevoerd. Geen enkele politieke partij heeft dit manifest onderschreven.
3) Migranten worden steeds vaker opgesloten en onder toezicht gesteld
Meer migranten dan ooit worden opgesloten en gedeporteerd. In feite zijn migranten de enige bevolkingsgroep in Canada die eenvoudigweg op administratieve gronden in de gevangenis kan worden gezet, zonder dat er een aanklacht wordt ingediend. De afgelopen tien jaar heeft de federale overheid gemiddeld 10 migranten per jaar vastgehouden, waaronder maximaal 11,000 kinderen. In sommige gevallen hebben jonge Canadese kinderen hun hele leven achter de tralies doorgebracht.
Erger nog dan de VS en de EU is Canada een van de weinige westerse landen waar detentie voor onbepaalde tijd geldt, wat kan leiden tot opsluiting zonder aanklacht gedurende meer dan tien jaar. En nu is Canada een van de weinige westerse landen die het internationaal veroordeelde Australische model van verplichte detentie bij aankomst voor sommige vluchtelingen overneemt.
Voor het eerst sinds er gegevens beschikbaar zijn, heeft de Werkgroep voor Willekeurige Detentie van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties in 2014 het Canadese immigratiedetentiesysteem krachtig bestraft. Maar geen enkele politieke partij heeft zich uitgesproken tegen dit middeleeuwse systeem. Geen enkele politieke partij heeft de eisen van het End Immigration Detention Network onderschreven. Geen enkele politieke partij onderneemt stappen om vooruitgang te boeken met de tientallen aanbevelingen die voortkomen uit onderzoeken en onderzoeken naar sterfgevallen onder immigratiehechtenis van de afgelopen vijftien jaar.
Met de agenda's 'hard tegen misdaad' en 'hard tegen terreur' van de regering worden immigranten en vluchtelingen verscheurd van hun dierbaren en worden ze geconfronteerd met deportatie wegens kleine vergrijpen, waaronder verkeersovertredingen, of omdat ze een veiligheidsrisico vormen. De nieuwe ‘Stealing Citizenship Act’ maakt in bepaalde omstandigheden de intrekking van het staatsburgerschap mogelijk, terwijl de antiterreurwetgeving de bevoegdheden van de overheid op het gebied van toezicht, preventieve detentie en geheime processen uitbreidt. De toegenomen islamofobie beschouwt moslim-, Arabische- en sikh-gemeenschappen als alomtegenwoordige bedreigingen, waardoor migrantenfamilies, vooral vrouwen die de hijab of nikab dragen, vatbaar worden voor haatmisdrijven en wettelijk geregeld racisme.
Naast verkiezingen
In een tijdperk van door de staat bemiddelde verzoening – van de Waarheids- en Verzoeningscommissie en excuses voor residentiële scholen tot de excuses van Komagata Maru en Chinese Head Tax – kan het gemakkelijk zijn om racisme en uitsluiting naar het verleden te degraderen. Maar zelfs vandaag de dag worden bepaalde geracialiseerde migranten, vooral degenen die arm zijn, nog steeds behandeld als ‘terroristen’, ‘criminelen’ of hier om ‘banen te stelen’.
Opportunistische politici verkopen ons vreemde paradoxen: bezetting als bevrijding, bezuinigingen als welvaart, vluchtelingen als terroristen, tijdelijke migratie als immigratie. Dus terwijl zij proberen de vlammen aan te wakkeren die sommige immigranten tegen anderen opzetten, of ons valse propaganda voeren over de staat van dienst op het gebied van de immigratie van hun partij, moeten wij onze relaties en solidariteit versterken om structurele onrechtvaardigheden te transformeren.
Harsha Walia (@HarshaWalia) is een Zuid-Aziatische activist en schrijver, gevestigd in Vancouver, de ongerepte Salish Territories aan de inheemse kust in Canada. Ze is al 15 jaar betrokken bij gemeenschapsgerichte migrantenrechtvaardigheid, feministische, antiracistische, inheemse solidariteits-, antikapitalistische en anti-imperialistische bewegingen. Zij is de auteur van Undoing Border Imperialism.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren