Aan: president Joe Biden
Je hebt vaak gezegd hoeveel je om kinderen geeft en hoe verschrikkelijk het is als ze vermoord worden. “Te veel scholen, te veel alledaagse plekken zijn ‘killing field’ geworden”, jij zei afgelopen voorjaar in het Witte Huis, ter gelegenheid van de eenjarige herdenking van de schietpartij op een school in Uvalde. Ten tijde van die tragedie in Texas was je al snel live op televisie, spreken ernstig.
‘Er zijn ouders die hun kind nooit meer zullen zien’, zei je, en voegde eraan toe: ‘Een kind verliezen is alsof er een stukje van je ziel wordt weggerukt. . . . Het is een gevoel dat gedeeld wordt door de broers en zussen, en de grootouders, en hun familieleden, en de gemeenschap die achterblijft.”
En u vroeg klaaglijk: “Waarom zijn wij bereid met dit bloedbad te leven? Waarom laten we dit steeds gebeuren? Waar is in Godsnaam onze ruggengraat om de moed te hebben om ermee om te gaan en op te staan tegen de lobby’s?”
Dit jaar heb je vaak soortgelijke vragen gesteld, zoals in de nasleep van de schietpartij bij een lagere school in Nashville, Michigan State University en Universiteit van Nevada.
Het bloedbad in Uvalde kostte het leven aan 19 kinderen. Bijna drie maanden lang heeft het aanhoudende bloedbad in Gaza elke paar uur het leven gekost aan evenveel kinderen.
Half november, na vijf weken van Israëlische bombardementen op Gaza, zei de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie gerapporteerd dat er gemiddeld zes kinderen per uur werden gedood, en voegde daaraan toe dat “nergens en niemand veilig is.” Palestijnse burgers van alle leeftijden worden nog steeds afgeslacht, met een hoog dodental tot gevolg meer dan 20,000.
U bent uw steun blijven uiten voor de militaire aanval van Israël op Gaza en haar inwoners. Na tien weken bloedbad, toen je eraan toekwam een beetje bezorgdheid uiten over Israëls ‘willekeurige bombardementen’, deed u ondertussen nog steeds alles wat u kon groen licht en snel spoor massale Amerikaanse zendingen van wapens en munitie naar Israël, zodat de willekeurige bombardementen konden doorgaan.
Zelfs uw late en ontoereikende woorden op 12 december over “willekeurige bombardementen” hebben u blijkbaar tot twijfels gebracht. De volgende dag: Voice of America gerapporteerd dat “het Witte Huis lijkt terug te lopen” op uw opmerking over “willekeurige bombardementen.”
Het belangrijkste zijn natuurlijk niet de woorden, maar de daden. Als opperbevelhebber heeft u sinds begin oktober grootschalige verzendingen naar Israël van bommen van 2,000 pond goedgekeurd – door de New York Times beschreven als ‘een van de meest destructieve munitie in de westerse militaire arsenalen’, een wapen dat ‘ een explosiegolf en metaalfragmenten duizenden meters in alle richtingen.”
In een videoverslag van 21 december, gebaseerd op de analyse van “luchtbeelden en kunstmatige intelligentie” – met als kop “Visueel bewijs toont aan dat Israël bommen van 2,000 pond heeft laten vallen waar het de burgers van Gaza beval zich te verplaatsen voor de veiligheid” – de Times gaf aan dat “Israël deze munitie minstens 200 keer heeft gebruikt in het gebied dat het als veilig voor burgers heeft aangemerkt.” Deze bommen van 2,000 pond vormden “een wijdverbreide bedreiging voor burgers die veiligheid zochten in het zuiden van Gaza.”
Sinds de oorlog in Gaza elf weken geleden begon, zo meldde de Times, “hebben de VS meer dan 11 bommen van 5,000 pond naar Israël gestuurd”. En na een lang telefoongesprek met de Israëlische premier Netanyahu op 2,000 december, jij vertelde de pers: “Ik heb niet om een staakt-het-vuren gevraagd.”
Met uw voortdurende hulp gaat Israël door met het vermoorden van kinderen en andere burgers in Gaza, net zo methodisch als de schutter kinderen op de basisschool in Uvalde vermoordde. En u bent doorgegaan met het leveren van wapens voor de moorden, net zo zeker als de wapenwinkel in Uvalde vuurwapens en munitie verkocht aan de man die vervolgens op de basisschool ging moorden.
Maar dat is een oneerlijke vergelijking – oneerlijk tegenover de eigenaar van de wapenwinkel in Uvalde, die niet op de hoogte was van het beoogde gebruik van de wapens en munitie. Maar je weet waarvoor de miljarden dollars aan wapens en bommen, geschonken door de Amerikaanse overheid, worden gebruikt.
Toen drie 9-jarige leerlingen afgelopen maart op een school in Nashville werden doodgeschoten, jij spaak over hen de volgende dag. ‘De ergste nachtmerrie van een gezin heeft plaatsgevonden’, zei je. ‘Die kinderen zouden allemaal nog bij ons moeten zijn,’ zei je. En jij zei: “We kennen de namen van de slachtoffers.”
Maar je weet het niet de namen van de kinderen die u in Gaza hebt helpen vermoorden. En er zijn er zoveel.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Er was een jonge, leuke Braziliaanse uitwisselingsstudent die naar mijn middelbare school in de VS ging. Ze was onschuldig, lief, en als er ooit iemand een perfecte vertegenwoordiger van haar land zou zijn, was zij het. Het was een mooie lentedag in april 1965 en ik bezocht haar in haar adoptiehuis. In de woonkamer stond de televisie aan en toen kwam er een nieuwsbulletin met levendige beelden van Amerikaanse mariniers die Santo Domingo binnenvielen. Ik was toen 18 en raakte pas bekend met Latijns-Amerika. Opeens reageerde ze zoals ik haar nog nooit eerder had gezien: “Dat doe je altijd!” riep ze uit. Ik was totaal overrompeld. Het was een moment dat een enorme en permanente verandering in mijn leven zou markeren. Uiteindelijk zou ik academisch gezien een ‘Latijns-Amerikaanse specialist’ worden, en als volwassene van middelbare leeftijd een ‘Latijns-Amerikaan’ worden die in dat deel van de wereld woonde. Er zijn meer dan een halve eeuw en meer verstreken en ik deelde dit artikel met haar in een elektronische correspondentie. Haar angst was identiek aan die dag in 1965, en ik voelde het opnieuw. Haar hart is al die jaren teder gebleven en ze heeft over de hele wereld gewoond en spreekt zeven talen. Ik slechts twee en een half. Maar de harten breken voor Gaza.