De Oekraïense leider Volodymyr Zelenski gaf tegenover een grote Duitse krant toe dat hij weigerde het vredesakkoord van Minsk met Rusland uit te voeren.
De akkoorden van Minsk waren twee overeenkomsten waarover in Wit-Rusland werd onderhandeld; ondertekend door Oekraïne, Rusland en de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE); en onder toezicht van Duitsland en Frankrijk, in het zogenaamde Normandië-formaat.
De akkoorden hadden tot doel het conflict in Oekraïne, dat uitbrak na een oorlog, te stoppen gewelddadige, door de VS gesteunde staatsgreep in 2014, welke een burgeroorlog ontketenen tussen de pro-westerse regering van Kiev na de staatsgreep en de pro-Russische separatisten in het oosten.
De eerste deal, bekend als Minsk I, werd in 2014 bereikt, maar mislukte. Dit leidde in 2015 tot Minsk II. Deze overeenkomst was ogenschijnlijk stabieler, maar Oekraïne heeft deze nooit echt geïmplementeerd.
In een interview met het Duitse dagblad Der Spiegel, gepubliceerd op 9 februari, maakte Zelenski duidelijk dat hij er opzettelijk voor koos Minsk te saboteren.
De Oekraïense leider klaagde dat de akkoorden van Minsk een onaanvaardbare “concessie” waren.
Zelensky herinnerde zich dat hij tegen de Franse president Emmanuel Macron en de Duitse bondskanselier Angela Merkel had gezegd dat “we het niet kunnen implementeren”.
“Uitstel is prima in de diplomatie”, zei Zelenski, en legde uit dat hij alleen maar “op de trein sprong” en deed alsof hij Minsk steunde om te onderhandelen over een gevangenenruil met Rusland – en zijn land meer tijd te geven om zich voor te bereiden op oorlog.
Merkel bevestigde dit zelf in december 2022 in een interview met de krant Die Zeit.
De voormalige Duitse leider verklaarde dat het “akkoord van Minsk uit 2014 een poging was om tijd te kopen voor Oekraïne. Oekraïne gebruikte deze tijd om sterker te worden'.
Voormalige Franse president François Hollande reageerde vervolgens met de mededeling: “Angela Merkel heeft op dit punt gelijk”.
Minsk II bepaalde dat Oekraïne zijn grondwet moest hervormen, het staatsgezag moest decentraliseren en autonomie moest bieden aan de Russischsprekende oostelijke provincies, met een “speciale status” en “zelfbestuur” voor de regio’s Donetsk en Lugansk.
Kiev weigerde dit te doen, zowel onder de Oekraïense regeringen van president Petro Porosjenko, die de Minsk-akkoorden ondertekende, als onder zijn opvolger Zelenski, die in 2019 aantrad.
Punten 11 en 12 van Minsk II gemandateerd (nadruk toegevoegd):
11. Implementatie van constitutionele hervormingen in Oekraïne, nu de nieuwe grondwet eind 2015 in werking zal treden, heeft de Het belangrijkste element daarvan is decentralisatie (rekening houdend met de eigenaardigheden van bepaalde districten van de oblasten Donetsk en Loehansk, overeengekomen met vertegenwoordigers van deze districten), en ook goedkeuring van permanente wetgeving inzake de speciale status van bepaalde districten van de oblasten Donetsk en Loehansk, in overeenstemming met de maatregelen die in de voetnoten zijn uiteengezet, tegen eind 2015.
12. Gebaseerd op de Oekraïense wet, “op de tijdelijke beschikking van zelfbestuur in de specifieke districten van de oblasten Donetsk en Loegansk”, zullen vragen over lokale verkiezingen worden besproken en overeengekomen door vertegenwoordigers van de gebieden van de oblasten Donetsk en Loegansk binnen het kader van de Trilaterale Contactgroep. De verkiezingen zullen worden gehouden in overeenstemming met de relevante OVSE-normen en zullen worden gecontroleerd door de OVSE/ODIHR.
De Oekraïense regering heeft deze maatregelen niet uitgevoerd. Zelensky heeft elke twijfel over het waarom weggenomen: het was een opzettelijke keuze.
De Duitse bondskanselier Merkel verduidelijkte wat Oekraïne in plaats daarvan verkoos te doen: doen alsof het Minsk II ging implementeren, terwijl het de tijd gebruikte om westerse wapens in te slaan en zijn leger te trainen om zich voor te bereiden op een oorlog met Rusland.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren