[David Edwards en David Cromwell, Nieuwspraak in de 21e eeuw. Pluto-pers 2009.]
Terwijl de laatste 'golf' van de NAVO in Afghanistan voortschrijdt met de onvermijdelijke 'betreurenswaardige' burgerslachtoffers, volgt de BBC de militaire operatie kritiekloos. Niemand die kritiek heeft op de NAVO-bezetting en -golf mag voor de camera's verschijnen. BBC-correspondenten nemen alles op het eerste gezicht. Ze praten ernstig over het “winnen van harten en geesten” en het creëren van “vertrouwen” onder de lokale bevolking. “De NAVO probeert het aantal burgerslachtoffers tot een minimum te beperken”, verklaarde een BBC-verslaggever plechtig. Dit is de manier waarop de Sovjetmedia berichtten over de Russische ramp in Afghanistan.
De BBC houdt ervan om op te scheppen over haar onpartijdige berichtgeving, maar wordt toch sterk beïnvloed door aannames die kritiekloos de meningen van de westerse elite weerspiegelen. David Edwards en David Cromwell citeren in hun nieuwe boek onderzoek waaruit blijkt dat de BBC van alle omroepen over de invasie van Irak de meest pro-oorlogsagenda vertoonde. (p. 28) In de cultuur van de BBC “wordt journalistiek die getrouw de lijn van de regering weergeeft als neutraal beschouwd. De veronderstelling dat de Amerikaanse en Britse regeringen gemotiveerd zijn door humanitaire zorgen in Irak is dus een ‘neutrale’ visie – dit kan herhaald worden. Misselijkheid zonder ook maar de geringste controverse uit te lokken. Aan de andere kant is het idee dat het Amerikaanse beleid wordt gedreven door strategische en economische overwegingen – regionale invloed en controle over olie – een ‘bevooroordeelde’ visie die in evenwicht moet worden gebracht of, waarschijnlijker, genegeerd moet worden.” (pag. 29)
Edwards en Cromwell concentreren zich op kwaliteitsmedia en laten zien dat zij ernstig tekortschieten in het naleven van het ideaal van ‘objectieve’ berichtgeving. De diepte van de tragedie van Irak wordt door reguliere journalisten nauwelijks begrepen. Betrouwbare berichten over het immense aantal burgerdoden doen zij af als ‘controversieel’. Zelfs na het lekken van de beroemde kranten in Downing Street zagen de meeste journalisten niet in dat toen Tony Blair sprak over het geven van een ‘laatste kans’ aan Saddam Hoessein, hij feitelijk betrokken was bij ‘een fraude die bedoeld was om Saddam op het verkeerde been te zetten en het ultimatum te verwerpen. dus oorlog veroorzaken." Edwards en Cromwell concluderen: "In de echte wereld zocht Blair naar manieren om een illegale agressieoorlog uit te lokken, en niet alleen te rechtvaardigen." (pag. 92)
Wat de objectiviteit betreft, hebben de reguliere media de neiging allerlei illusies van journalistieke normen te propageren. Het is niet ongebruikelijk om verslaggevers te ontmoeten die zijn vervallen in een zelfgenoegzame modus die grenst aan arrogantie. Veronderstelde onafhankelijkheid verandert in vooroordelen die serieuze analyse belemmeren. Volgens Edwards en Cromwell is dit hoe het werkt voor de BBC: "De slaafsheid van de BBC aan de macht is grotendeels het product van een professionele mentaliteit die de waarden en aannames van de macht van de elite deelt. Tante Beeb heeft Big Brother niet nodig om haar gedachten bij het juiste eind te houden. ." (pag. 33)
De zelfverloochening deel uit te maken van een vervormde intellectuele cultuur kan de agressie verklaren die vaak gericht is tegen dissidenten als Noam Chomsky. Aldus de toonaangevende Britse links-liberale krant The Guardian daadwerkelijk overging tot sloopwerkzaamheden aan Chomsky. Zijn interview zat vol duidelijke verdraaiingen die door interviewer Emma Brockes waren ingevoegd. De krant moest zich verontschuldigen, hoewel – zoals Edwards en Cromwell benadrukken – zelfs de verontschuldiging verdraaiingen bevatte. (pag. 232)
Het is niet onverwacht dat het mediakritiekproject van Edwards en Cromwell Medialens, is een voorwerp van misbruik geweest. Een andere Britse krant, The Times, zei het volgende – geschreven door hun belangrijkste schrijver Oliver Kamm: “Die organisatie is, zoals mijn vaste lezers zich zullen herinneren, een van de meest betrouwbare kanalen voor antisemitisme en genocide-ontkenning”. (p. 235) Kamm is in feite een betrouwbaar kanaal voor vervormingen wanneer hij tekeergaat tegen zijn intellectuele vijanden (zie De Oliver Kamm School of Falsification: Imperial Truth-Enforcement, Britse afdeling door Edward S. Herman en David Peterson, MR Zine, 22 januari 2010).
In deze omgekeerde wereld crediteren journalisten de westerse leiders met goedaardige bedoelingen. In de woorden van Edwards en Cromwell: als ze ‘hadden gerapporteerd dat de VS probeerden de democratie over de hele wereld te ondermijnen (wat ze inderdaad doen), zou er intense verontwaardiging zijn ontstaan als reactie op hun ‘bevooroordeelde’ en ‘onevenwichtige’ journalistiek. oordeel de andere kant op gaat, niemand merkt het." (pag. 58)
Zie mijn recensie van het vorige boek van Edwards en Cromwell Guardians of Power: de mythe van de liberale media. Voorwoord door John Pilger. Pluto-pers 2006.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren