Een paar maanden geleden beschreef de commandant van het Venezolaanse leger, Raul Baduel, iets dat hem zorgen baarde (1). Colombia had zojuist 46 AMX-30 gevechtstanks van Spanje gekocht. De media beweerden dat de tanks de drugshandel moesten bestrijden, maar dat leek nauwelijks aannemelijk. Baduel vermoedde dat de tanks bij de Venezolaanse grens terecht zouden komen.
Deze inzet werd gisteren op milde toon gerapporteerd in El Tiempo, de nationale krant van Colombia (2). De 46 tanks zullen deel uitmaken van een nieuwe brigade, speciaal opgericht, om 'de grens te patrouilleren'. Vier bataljons en een Special Forces-groep vormen deze nieuwe brigade. De tanks zouden in augustus arriveren (en let goed op de timing, want we zullen er nog eens naar kijken).
Het artikel in El Tiempo verwijst naar de noodzaak van de tanks om ‘Colombia te verdedigen’ tegen een ‘uiteindelijke inval vanuit Venezuela’. De Brigade is ook belast met de verdediging van de inheemse bevolking van Wayuu, die het slachtoffer is geworden van bloedbaden door 'illegale gewapende groepen'. Zo kunnen de inheemsen veilig rusten onder de bescherming van het leger dat hen rechtstreeks doodt of samenwerkt met de paramilitairen ('illegale gewapende groepen' die toevallig met het leger samenwerken) die hen vermoorden.
Wat de tanks zelf betreft, hun locatie is onbekend. De deal werd ondertekend tussen de huidige Colombiaanse regering en de Spaanse regering van Jose Maria Aznar, die ervoor zorgde dat hij de tanks verkocht voordat hij de verkiezingen in maart verloor. Maar, zo speculeert een hoofdartikel van El Tiempo in hetzelfde nummer, de Venezolaanse regering oefent druk uit op de nieuwe Spaanse regering van Zapatero om de deal af te blazen. 'Het definitieve antwoord zullen de tanks geven', schrijft de Madrid-correspondent voor El Tiempo, Victor Manuel Vargas. 'Dat wil zeggen, of ze geleverd worden of niet.'
Dat is een zeer goede beschrijving van het Amerikaanse buitenlandse beleid, zowel in de regio als elders: het uiteindelijke antwoord zal door de tanks worden gegeven.
Het is niet toevallig dat de tanks voor de Venezolaanse grens in augustus arriveren. Het Venezolaanse terugroepreferendum, waarbij de Venezolanen zullen stemmen over het al dan niet terugroepen van president Hugo Chavez, zal plaatsvinden op 15 augustus. Het zal plaatsvinden, tenminste als de Venezolaanse oppositie denkt te kunnen winnen. Aangezien de Venezolaanse oppositie waarschijnlijk geen eerlijke stem zou kunnen winnen, is het waarschijnlijker dat de hele referendumoefening, zoals de poging tot staatsgreep in april 2002 en de ‘Nationale Strike’ (3) later dat jaar en in 2003, slechts een onderdeel is van de destabilisatiecampagne tegen de regering-Chavez. In maart 2003, net nadat de 'Nationale Strike' was mislukt, viel het Colombiaanse leger de Venezolaanse grens binnen (4). Net in mei 2004 werd een ander complot waarbij Colombiaanse paramilitairen betrokken waren, door Venezuela verijdeld, hoewel de details nog niet volledig bekend zijn geworden. Volgens een AFP-rapport vindt de Venezolaanse politie nog steeds voorraden wapens en personen die verband houden met het complot. (5)
Het Colombiaanse leger en paramilitairen zijn altijd een essentieel onderdeel geweest van de destabilisatiecampagne tegen Venezuela. De timing van de plaatsing van de gepantserde brigade aan de Venezolaanse grens, die samenviel met het Venezolaanse referendum en slechts enkele maanden na een poging tot paramilitaire infiltratie plaatsvond, is niet toevallig.
Op het platteland vecht het Colombiaanse leger vaak als volgt: paramilitairen infiltreren een gemeenschap en proberen een reactie van de guerrillastrijders te ontlokken. In de zeldzame gevallen waarin guerrillastrijders reageren, trekken de paramilitairen zich terug en vervangt het leger hen, waarbij de guerrillastrijders met zware wapens worden aangevallen.
Dit is ook de ideale formule om een grensoorlog te creëren: een paramilitaire infiltratie, die het Venezolaanse leger zou proberen af te weren, waarvan de verdediging door de nieuwe zware tanks van het Colombiaanse leger, handig geplaatst op ‘grenspatrouilles’, zou kunnen worden doorbroken zodra de het initiële 'incident' was ingesteld. Dit zou dan worden gepresenteerd als 'Venezolaanse agressie', en ongetwijfeld zouden de Amerikaanse kranten aan de slag gaan met het schrijven over hoe Chavez een oorlog begon om het referendum te voorkomen. De oorlog zou dan snel kunnen veranderen van een oorlog tussen Colombia en Venezuela in een oorlog tussen de VS en Venezuela. Misschien zou een herhaling kunnen volgen van de ongeveer drieduizend burgers die in 3,000 in de armste buurten van Panama werden gedood, samen met een mediacampagne over het ‘redden’ van hen, terwijl blije rijke Venezolanen op televisie applaudisseerden? (Dit is een onvolmaakte analogie: Noriega was eigenlijk een dictator. Chavez is dat niet.)
Mocht dat gebeuren, dan zal een van de ontvangers van applaus de Colombiaanse president Alvaro Uribe Velez zijn.
-De president van Colombia, die onlangs tegen een publiek van 150 jonge officieren op een militaire universiteit in Bogota zei: 'Ik maak me geen zorgen over Amnesty International, op wie we nooit zullen kunnen rekenen. Ik ben bang dat de mensen de soldaten van het vaderland kunnen vertrouwen, dat de mensen ons kunnen vertrouwen. Daar maak ik me zorgen over.' (6)
-De president van Colombia, die, nadat hij in oktober 2003 had geprobeerd een grondwetswijziging te bewerkstelligen die hem in staat zou hebben gesteld herkozen te worden door een referendum uit te schrijven aan de mensen die het ronduit verwierpen, de wijziging stilletjes in de wetgevende macht had aangenomen (7).
-De president van Colombia, die gouverneur was van Antioquia, een departement waar paramilitairen vandaan vertrokken om een van de ergste bloedbaden uit te voeren, vond plaats op een plaats genaamd Mapiripan. De dag voordat Uribe de soldaten vertelde dat hij zich 'geen zorgen maakt over Amnesty International', beschreef een gepensioneerde Colombiaanse generaal, Jaime Umberto Uscategui Ramirez, tot in detail hoe het leger en de paramilitairen coördineerden om enkele tientallen paramilitairen van het departement van Uribe naar Mapiripan te transporteren. om hun slachting uit te voeren. Zijn beschrijving, gepubliceerd op de pagina's van de Colombiaanse Nationale Krant, beschrijft gedetailleerd hoe de autoriteiten in Antioquia, onderdeel van de regering van Uribe, ruim voordat het plaatsvond op de hoogte waren van dit geplande bloedbad. (8)
Bedenk eens hoe de Amerikaanse media zouden reageren als een van deze dingen waar zou zijn over de president van Venezuela. Het ergste waarvan de Amerikaanse media Chavez lijken te kunnen beschuldigen is 'toegeven aan de armen' (9).
Om eerlijk te zijn: tussen zijn privatiseringen, zijn ‘arbeidshervormingen’ en zijn aanval op vakbondsleden, de publieke sector en de armen in Colombia kon niemand Uribe ervan beschuldigen ‘toe te geven aan de armen’. Alleen militaire agressie, paramilitaire moord, antidemocratische politieke manipulatie en economische plundering – geen daarvan zijn misdaden, zolang ze maar in dienst van de juiste belangen worden gedaan.
In augustus zouden de Venezolanen opnieuw moeten stemmen om hun toekomst te bepalen. Er zijn velen die denken dat de Venezolaanse meerderheid al luid en duidelijk heeft gesproken, en dat dit referendum een schijnvertoning is. Shave of niet, Chavez zou gemakkelijk een eerlijk referendum kunnen winnen. Het echte gevaar is dat als Uribe en de Verenigde Staten hun zin krijgen, 'het definitieve antwoord' misschien 'door de tanks wordt gegeven'.
Opmerkingen
1) Dieterich interviewt Baduel 21 maart 2004 (origineel op rebelion.org)
2) El Tiempo, 18 juni 2004, 'Crean primera brigada de frontera en limite con Venezuela'
3) Zie mijn 'Nationale staking van Venezuela', 10 december 2003:
4) Zie mijn 'Wat doet het Colombiaanse leger met de aanval op Venezuela?' 3 april 2003
5) Zie mijn 'Terroristisch complot verijdeld!' 10 mei 2004
6) El Tiempo, 18 juni 2004 'Presidente Álvaro Uribe heeft de militaire commandanten in de regio's gestuurd om in de tropen te gaan.'
7) El Tiempo, 17 juni 2004 'Camara de Representantes aprobó la reeleccion presidencial inmediata en cuarto debat.'
8) El Tiempo, 16 juni 2004, 'De paramilitairen hebben de masacre de Mapiripan gepleegd na de generaal Uscategui'
9) Kijk eens naar Zeynep Toufe's blog voor een ontleding van het artikel in de Washington Post dat een plaats verdient in de geschiedenis van de destabilisatiecampagne.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren