Is Amerika in de greep van een rechtse reactie die de verkiezingen van november als een orkaan zal treffen? Dit verhaal wint aan kracht. Het wordt niet alleen gevoed door de partijdige rechtse media, maar ook door zijn ‘liberale’ meerderheidstegenhanger, die dol is op paardenraces en gefascineerd is door de Tea Party, ook al wil de Republikeinen niet zo graag het Congres winnen. Ongeacht de uitkomst zal meer dan 90 procent van de experts en de pers in hun analyse na de verkiezingen hetzelfde, vermoeide, oude cliché oprakelen: de Democraten werden gestraft (ze zullen onvermijdelijk op zijn minst enkele zetels in het Congres verliezen) omdat ze probeerden ga te ver, te snel en te links voor de inherent conservatieve Amerikaanse massa. En deze rotzooi zal jarenlang worden geconsumeerd, waardoor een nieuwe laag vet wordt toegevoegd aan de luie couch potato die de ‘conventionele wijsheid’ van de Amerikaanse journalistiek is.
Wat dacht je van een ander verhaal dat logischer is? Laten we beginnen met de economische kwesties, aangezien de economie de laatste tijd voor waarschijnlijke kiezers het belangrijkste probleem was New York Times/ CBS-peiling. Onze ergste en langste recessie sinds de Grote Depressie werd veroorzaakt door een vastgoedzeepbel die zich opstapelde en barstte voordat Obama werd gekozen. De Democraten keurden een stimuleringspakket goed dat veel te klein was om het daaruit voortvloeiende verlies aan particuliere uitgaven te compenseren. Zoals mijn collega Dean Baker heeft gedaan wees eropVerwacht wordt dat de ineenstorting van deze zeepbel jaarlijks ongeveer 1.2 biljoen dollar aan de particuliere vraag zal wegnemen. Dit is ongeveer acht keer zo groot als de stimuleringsuitgaven van de overheid als we de bezuinigingen en belastingverhogingen van de staats- en lokale overheden ervan aftrekken (met speciale dank aan de Republikeinen voor het bezuinigen van 100 miljard dollar op het stimuleringswetsvoorstel, dat rechtstreeks naar de gemeentelijke overheden zou zijn gegaan om te voorkomen dat sommige van dit).
Hoe wordt dit nu gepresenteerd in de media? Ten eerste hebben we een debat over de vraag of de stimuleringsmaatregelen de economie hebben geholpen of geschaad, en of er überhaupt banen zijn gecreëerd of behouden. Dit is enigszins belachelijk, vanuit het standpunt van de nationale inkomensboekhouding. Het doet denken aan de ‘debatten’ die vele jaren in de media hebben plaatsgevonden (in sommige kringen gaan ze door), lang nadat de vraag in de wetenschappelijke gemeenschap was opgelost of er sprake was van opwarming van de aarde. Het onpartijdige Congressional Budget Office schattingen dat er medio 1.4 tussen de 3.3 en 2010 miljoen meer mensen werk hadden als gevolg van de stimuleringsmaatregelen. Er bestaat veel onzekerheid over de omvang van het effect, maar er bestaat nauwelijks twijfel over dat de stimulering heeft bijgedragen aan het redden van banen en productie.
Toen begonnen de scènes uit de horrorfilms over het gevreesde begrotingstekort dat de komende tien jaar bijna volledig te wijten is aan twee niet-stimuleringsgerelateerde zaken: de oorlogsuitgaven in Irak en Afghanistan en de belastingverlagingen van Bush. Ondanks dit goed gefinancierde campagne Tegenover de plaag van de rode inkt ziet slechts 3 procent van de kiezers het tekort als het belangrijkste probleem waarmee het land wordt geconfronteerd, vergeleken met 32 procent die voor de economie koos en 28 procent voor banen. Maar op de een of andere manier werd het tekort voor iemand zo alarmerend dat het voor het Congres politiek onmogelijk werd om zelfs maar over een nieuwe stimulans voor de economie te praten. Het is dus heel voorspelbaar dat het herstel aan kracht verloor en dat de Democraten zich gewoon ‘machteloos’ voelden om ook maar iets te doen om de economie en de werkgelegenheid vóór de verkiezingen te stimuleren. Dit garandeerde grote verliezen voor hun partij bij de verkiezingen.
Het hielp niet dat de regering-Obama er niet in slaagde voor de kiezers een onderscheid te maken tussen de reddingsoperatie van 700 miljard dollar voor de banken, die om voor de hand liggende redenen alom werd gehaat, en hun stimuleringspakket. De meeste Amerikanen zien nog steeds geen verschil. Dit was een enorme PR-mislukking.
Maar dit alles komt neer op iets anders dan een ‘rechtse reactie’. Het CBS/New York Times uit een peiling blijkt dat de Republikeinen in het Congres een goedkeuringspercentage van 20 procent hebben (hetzelfde als voor de Tea Party), tegenover 30 procent voor de Democraten.
Maar 55 procent van de kiezers – een record in de afgelopen twintig jaar – zegt dat het tijd is om een nieuwe persoon de kans te geven hun district te vertegenwoordigen.
De conclusie ligt voor de hand: de kiezers zijn boos – niet de woede van de rijken die geloven, zoals John D. Rockefeller beroemd zei, dat "God mij mijn geld gaf." Het is een populistische woede die sommige onafhankelijke of swingende kiezers ertoe zal aanzetten om tegen de gevestigde partijen en de zittende partij te stemmen. Zelfs als dat betekent dat je moet stemmen op mensen met wie ze de kwestie niet bepaald mogen, vertrouwen of waarmee ze het niet eens zijn.
De Republikeinen zijn erin geslaagd dit land bijna veertig jaar lang naar rechts te laten bewegen – ook tijdens de Clinton-jaren. Een groot deel van deze tijd gebruikten ze een nep-populistische aantrekkingskracht gebaseerd op culturele kwesties, waarbij ze een ‘liberale elite’ afbeeldden die minachting had voor de waarden van de blanke kiezers uit de arbeidersklasse – die over het algemeen de grootste groep swingende kiezers vormden. De strategie slaagde omdat de Democraten weigerden een voor de hand liggend economisch populistisch beroep te doen op de werkelijke belangen van deze kiezers – die te lijden kregen onder het verlies van banen in de industrie, de verzwakking van de arbeid en de herverdeling van inkomens, die door de leiding van beide partijen tot stand was gebracht. In 2004 stemden niet-universitair opgeleide blanken met een gezinsinkomen tussen de $30,000 en $50,000 op Republikeinen voor het Congres met een marge van 60 tot 38 procent; in 2006 droeg een omschakeling naar een 50-50-verdeling (22 procentpunten) aanzienlijk bij aan de overwinning van de Democraten in het Congres.
De langetermijnstrategie van de Republikeinen ingestort in 2008. De Democraten hadden het geluk dat de piek van de financiële crisis vlak voor de verkiezingen van dat jaar plaatsvond. In oktober 2008 bereikte het aantal Amerikanen dat geloofde dat het land op de verkeerde weg zat een record van 89 procent. Het allerbelangrijkste was dat deze situatie de aandacht van de swingende kiezers op de economie vestigde, iets dat de potentiële aantrekkingskracht van ‘afleidingskwesties’ zoals abortus, het homohuwelijk, wapens of zelfs het nauwelijks verhulde racisme dat deel uitmaakte van de oproep van de Republikeinen teniet doet. sinds president Nixons post-burgerrechtenbeweging ‘zuidelijke strategie’. Obama zelf had in zijn campagne het economisch populisme gemeden (een uitzondering maakte hij in het Midwesten). voorverkiezingen zoals Wisconsin waar hij meer steun van de arbeidersklasse nodig had om te winnen), in overeenstemming met zijn zorgvuldig gecultiveerde mediabeeld van post-partijgebonden verzoener. Maar de economie deed het werk voor hem, en voor de Democratische partij.
Wat betekent dit voor de verkiezingen van 2010? Ik voorspel dat democraten – zelfs in sommige niet zo-democratische districten – die een beroep doen op de massale populistische onvrede onder de kiezers het beter zullen doen dan degenen die de conventionele wijsheid volgen en zich naar rechts van Obama bewegen als het gaat om kwesties als de hervorming van de gezondheidszorg. of belastingen. Dit geldt vooral voor de swingende kiezers, maar kan ook van grote betekenis zijn voor het bijeenbrengen van de basis van de partij, die enigszins gedesillusioneerd is en nieuwe energie nodig heeft. Aangezien dit geen verkiezingen voor het presidentschap zijn, zou de opkomst van de kiezers de verkiezingen gemakkelijk kunnen beïnvloeden.
Het is niet zo moeilijk om deze oproep te doen: miljoenen mensen verliezen hun huis en hun baan, terwijl de Wall Street-bende die de economie heeft laten zinken opnieuw miljarden binnenhaalt – en alleen omdat ze zijn gered en gesubsidieerd met honderden miljarden. van ons belastinggeld. Als genoeg Democraten campagne voeren over dit soort thema’s en een populistisch alternatief bieden, zullen ze beide huizen van het Congres behouden.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren