Ik herinner me dat Frederic Jameson zo'n twintig jaar geleden opmerkte hoe literaire/creatieve producties uit de ‘derde wereld’ de neiging hebben om ‘nationale allegorieën’ te worden. En ik herinner me ook dat enkele bekende Indiase intellectuelen aanstoot namen aan de suggestie dat derdewerelders men had tenslotte moeten denken dat we parvenu-nationalisten waren, terwijl wij in feite, bijvoorbeeld in India, op echte federale wijze bestonden en produceerden binnen een niet-assimileerbare veelheid en pluraliteit van identiteiten en loyaliteiten. De ironie is dat de aanstoot op zichzelf een voorbeeld van gekwetste nationalistische trots vormde.
Ik dacht toen en ik denk nu hoe gelijk Jameson had. Het is niet zo paradoxaal dat, aangezien de Indiase heersende klassen de mythe van onze op handen zijnde benadering van supermacht naar voren brengen, dit voorwendsel van een mondiale bestemming evengoed ingebed blijft in een parvenu-nationalisme. Bij gebrek aan enig opgebouwd zelfvertrouwen blijven we, zelfs vandaag de dag, nog steeds min of meer denken zoals de Amerikaanse nationalistische iconen uit het midden van de negentiende eeuw. Walt Whitman instrueerde zijn volk vervolgens dat een democratisch Amerika het zelfvertrouwen moest verwerven om die feodale Shakespeare te overstijgen (bewerend dat, zelfs terwijl hij schreef, zo'n "twee dozijn Shakespeares aan weerszijden van de Mississippi liepen"); we willen dat de wereld weet dat een Kalpana Chawla of een Sunita misschien wel geboren en getogen is als Amerikaans staatsburger, maar begrepen moet worden als een weerspiegeling van de glorie van India. Sommige rechtse nationalisten gaan natuurlijk veel verder en beweren dat India al zo vroeg in de geschiedenis als de Ramayana (als dat historisch mag zijn) alles wist van nucleaire geheimen en vliegmachines. Hoe zou je anders het voorval kunnen verklaren waarin Ram terugvloog vanuit Lanka in een Pushpak Viman (letterlijk een vliegend object).
Als India vandaag de dag rouwt om het falen van onze cricketgoden, moet het fenomeen worden gecontextualiseerd binnen het soort parvenu-gevoeligheid dat hierboven wordt gesuggereerd.
Er lijken drie duidelijk verschillende soorten betrokkenheid zichtbaar: op het niveau van de staat, het bedrijfsleven en de gewone massa.
In stad en dorp worden beeltenissen van ‘team India’ verbrand, omdat het wijdverbreide slaan op de borst suggereert dat er een nationale Moharram wordt gevierd – niet ter ere van de gebeurtenis in Karbala, maar als hekeling van het verlies van het nationale zelfbewustzijn. waardering en uiting van nationale schaamte. Omdat de goden hebben gefaald, is er een nationale wake gaande. Een gebeurtenis die tenslotte getuigt van de succesvolle penetratie van het parvenu-nationalisme onder zowel de pas opgeleide, maar analfabete middenklasse van India als de navolging van de, misschien wel verarmde, massa.
De huizen en andere luxe waterpoelen van ‘team India’ staan onder politiebescherming. De bendes die onlangs uitzinnig waren van vreugde over de recordoverwinning van ‘team India’ op dat ongehoorde Bermuda, zijn vandaag manisch van waanzin over onze verliezen, eerst tegen Bangladesh (een land ter grootte van een middelgrote De Indiase provincie – inderdaad een land dat wij in de eerste plaats tot stand hadden gebracht; stel je voor dat een kind de vader van de mens is!) en dan tegen Sri Lanka (enkele maten zelfs nog kleiner).
De kwetsende schande van dit alles; het is alsof het Pentagon zich heeft gebogen voor Peru en Suriname, om maar niet te spreken van Irak of Vietnam, en op een punt in onze nationale bestemming waarop de supermachtreferenties van India op het punt staan te worden bekrachtigd door een zo exclusieve eenmalige kernwapenovereenkomst met die politieke Yehova van onze tijd, Amerika. Wat zullen laatstgenoemden nu van ons denken, als “team India†zelfs Bangladesh of Sri Lanka niet kan verslaan. Het is alsof is ontdekt dat de Indiase keizer helemaal geen kleren heeft.
II
Het virtuele gevoel dat India in aanmerking komt voor een supermacht berust al een tijdje op vier pijlers: het tempo van de economische groei; het groeiende aantal miljardairs; de kracht en het potentieel van het hindoeïstische erfgoed zoals dagelijks geprojecteerd door diverse sadhu's, managementgoeroes, spirituele adviseurs en andere godmannen; en niet in de laatste plaats door de alomtegenwoordige beelden van ‘team India’ (wat, als je het nog steeds niet begrijpt, verwijst naar het Indiase cricketteam, en cricket, dat, als je het nog steeds niet begrijpt, een spel is gespeeld met bat en bal tussen twee teams van elk elf leden).
Het is op basis van deze viervoudige kredietwaardigheid dat Indiërs zijn geleerd om weg te kijken van zelfmoorden onder boeren, verschrikkelijke kinderarbeid, verschrikkelijke wreedheden tegen vrouwen en dalits, toenemende werkloosheid, afwezigheid van drinkbaar drinkwater of elektriciteit voor sommigen. 60% van de bevolking, een stinkend gebrek aan sanitaire voorzieningen, miljoenen gemakkelijk te vermijden sterfgevallen als gevolg van door water overgedragen ziekten en een daarmee gepaard gaande afwezigheid van gezondheidszorg voor meer dan tweederde van de burgers, het ontdoen van bedrijven en corrupte politici, uitstervende criminele maffia’s, bureaucratieën met een dikke huidskleur , wreed bijgeloof, bloedbaden tussen gemeenschappen, een instortend parlement en nog veel meer.
Nu lijkt het beroemde groeipercentage van 9%, dat nooit van invloed lijkt te zijn op de levens van zo'n 70% van de Indiërs, gecastreerd door inflatie en prijsstijgingen, waardoor zelfs de middeninkomensgroepen chagrijnig en op hun hoede zijn; de miljardairs trekken zich steeds verder terug in een planetair isolement van de belaagde gewone mensen, zelfs nu de valutareserves liggen als die spreekwoordelijke stapel inert goud waar de staat als een koningscobra over waakt, en geen steen voor algemeen gebruik laat gebruiken; en de ultieme afwijzing dat ‘team India’, de iconen van menig commerciële onderneming en van de alledaagse droom van een hoeve, geen knuppel recht kan houden als het er toe doet, of een behendige voet kan bewegen, of met nationalistische enthousiasme tussen wicket en wicket. Dus de schaamte, de verdrinkende schaamte van dit alles!
Wat de godmannen enz. betreft: wat gebeurde er met alle puja's en yagna's die elke dag in alle uithoeken van Noord-India werden uitgevoerd om de overwinning van de elf goede mannen te bezegelen? Het lijkt er immers op dat niet alle jagrans de slapende godheid bewust hebben gemaakt van de frustraties en aspiraties van liefhebbende miljoenen. En wat valt er te zeggen van alle astrologen die in golvende gewaden op tv-zenders zijn verschenen om de aanstaande glorie van ‘team India’ bekend te maken? Er hangt dus een groot vraagteken over de bekwaamheid van Hindutva, die, om de mislukking te voorkomen, nu zeker in dienst zal worden genomen bij de komende verkiezingen, waar het wellicht meer succes zal hebben, aangezien lijf en leden op het spel komen te staan. Nu de Wereldbeker Cricket verloren is gegaan, kunnen de bijeenkomsten thuis tenminste ingetogen zijn.
Dan is er nog iets anders: oh, het geld erachter en ervoor! Niet alleen heeft 'team India' de massa's en de middenklasse in de steek gelaten, sterker nog, ze hebben onvergeeflijke verliezen toegebracht aan de bedrijfsstaat en de mediakanalen die deze zichtbaar en krachtig maken. De schade aan de reclame-inkomsten, en aan de overvloed aan bijkomende werkgelegenheid die daaruit voortkomt, moet inderdaad ondraaglijk zijn – zeker ondraaglijker, zo lijkt het, dan verkrachtingen, kastengruweldaden of zelfmoorden onder boeren. Er moet worden geconcludeerd dat geen enkele ‘terrorist’ of georganiseerde of ongeorganiseerde arbeidersklasse meer schade heeft aangericht aan de bedrijfswinsten dan onze elf ridders in glanzend blauw, waarop het nationale logo (of is het een sponsorstrip?) nu slap in de netten hangt. hang-dog verraad.
Wat betreft de BCCI (namelijk de Board of Control for Cricket in India) – een opzet (de bedoelde woordspeling) waarvan de inkomsten groter moeten zijn dan die van sommige Indiase staten – wat doet deze nu, zonder dat er winnaars kunnen ontstaan? zijn kat? Wacht maar tot het luidruchtige parlement van India, routinematig belemmerd door interne mobocratie op straatniveau, weer bijeenkomt: 'team India' zal de belangrijkste agenda zijn. De zwakke overgave aan Bangladesh en Sri Lanka kan niet anders dan gelezen worden als een nieuw aspect van de onverschilligheid van de staat tegenover de nationale veiligheid. En de arme minister van Landbouw, tevens tevens hoofd van de BCCI, zal alle bescherming nodig hebben die hij kan krijgen. Het is niet te zeggen welke vormen van tuchtiging zullen worden aanbevolen voor het dwalende minister-hoofd; dat hem zal worden gevraagd af te treden mag gerust worden aangenomen. Zal het CBI de opdracht krijgen om onderzoek te doen naar de verzwakkende loyaliteit van ‘team India’ aan het nationale belang? Volledig denkbaar. En wat de buitenlandse coach van ‘team India’ betreft: zal hij alleen maar worden weggestuurd, of zal een diplomatieke ruzie met zijn thuisland, Australië, ook gerechtvaardigd zijn? Als Australië de beker zou winnen, zoals meer dan waarschijnlijk is, zou de Australische coach van India dan immers aangeklaagd kunnen worden voor interne sabotage? Wie weet is dit India.
Ondertussen denk je misschien: waar gaat dit allemaal over? Je denkt misschien dat cricket slechts een sport is; Misschien trekt u uw wenkbrauwen op over de kwaliteit en status van India's zelfperceptie, en suggereert u dat we liever een paar verloren wedstrijden vergeten en ons gaan richten op zaken van meer inhoud. U kunt dat inderdaad allemaal doen en uzelf bewijzen, en daardoor bent u misschien geen vijand van het volk, dan wel van de staatsbedrijven. In dat geval wordt u thuis verdachte of kandidaat voor uitlevering.
Het punt is dat met zo weinig anders om op terug te vallen, de anti-nationale overgave van “team India” een hele natie in het ongewisse laat. En wat als zelfs de 123 kernwapendeal met oom Sam zou mislukken? Hoe kunnen we de wereld er dan van overtuigen dat we een supermacht zijn? En onthoud: er zijn geen gratis lunches.
________________________________________________________________________-
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren