Door Tapani Lausti
Richard Seymor, Tegen de bezuinigingen: hoe we de crisis die ze hebben veroorzaakt kunnen oplossen. Pluto-pers 2014.
Moderne industriële samenlevingen zijn fantastisch rijk. Toch wordt ons voortdurend verteld dat we niet boven onze stand moeten leven. Rijk ogende experts die televisiestudio's bezoeken, leggen plechtig uit dat er niet genoeg geld is om de eenvoudigste menselijke behoeften te financieren. Zelfs mensen met weinig middelen zijn er vaak van overtuigd dat dit waar is. De recente bezettingsbewegingen hebben echter in het publieke debat de vraag opgeworpen of wat als gezond verstand wordt gezien in werkelijkheid propaganda is ten dienste van de welverdiende klassen.
Om de beweringen van de bedrijfsmedia te begrijpen, moet men zich wenden tot kritische literatuur. Een recente gids is dit boek van Richard Seymour. Hij legt uit dat, terwijl de huidige economische en financiële onrust de wereld doet schudden, het sociale systeem te maken krijgt met “een crisis van autoriteit, van de dominante politieke en culturele instellingen, van de vormen van instemming en dwang.” (pp. 4-5) Seymour beschrijft bezuinigingen als “een poging om de materiële grondslagen van de samenleving te verschuiven op een manier die gedeeltelijk de oorzaken van de crisis aanpakt, maar die dit doet op voorwaarden die verenigbaar zijn met de belangen van ‘de traditionele heersende klasse’. (pag. 6)
Het recente populaire begrip van de ware aard van het kapitalisme heeft niet voor een revolutionaire opleving gezorgd, noch heeft de nieuwe diepe crisis van het systeem het systeem bijna ineengestort. Dit is een paradox waaraan Seymour veel tijd besteedt aan het analyseren ervan. Hij benadrukt de noodzaak om op de lange termijn te denken. De teleurstellingen die vaak volgen op tijdelijke overwinningen leiden soms tot wanhoop of schijnradicalisme. Het kapitalisme kan niet in één massa-aanval worden verslagen en het bezuinigingsbeleid kan niet in één keer worden stopgezet. In plaats daarvan, zoals Seymour het stelt, ‘is het bij uitstek haalbaar om het ergste ervan te stoppen, en daarbij de organisatievormen, de politieke kracht, de ideologische strategieën en de theoretische middelen op te bouwen om het tij op een langere termijn te keren. duur."
Seymour denkt dat wat nodig is een proces van socialistische wederopbouw is: “De inspanningen van links moeten gericht zijn op het opnieuw opbouwen op microniveau van de vormen van sociale organisatie, wederzijdse solidariteit en collectivisme die veerkrachtig kunnen zijn tegen de vloedgolf van neoliberale ervaringen. ” (pag. 152)
Seymour analyseert wat hij ziet als de zwakke punten van de Occupy-bewegingen, zoals het gebrek aan ideologische en politieke samenhang. Hij merkt echter op dat de Occupy-beweging een leerproces was dat een radicaliserend effect had. Het bracht op zijn minst kortstondig leven in de ruimte die was vrijgemaakt door mislukte linkse strategieën zoals sociaal-democratische bewegingen met connecties met bureaucratische vakbondsconnecties.
Als onderdeel van zijn langetermijnstrategie schrijft Seymour over 'nieuw vakbondsisme' dat geconstrueerd zou kunnen worden door een samensmelting van het sociale bewegings-unionisme en het gemeenschaps-unionisme. Dit is hoe hij het ziet: “In plaats van te beginnen met het opbouwen van vestigingen in een groot aantal kleine verspreide werkplaatsen, waar de onderhandelingsmacht van de werknemers relatief zwak is, kan men beginnen met het reconstrueren van de aanwezigheid van een vakbond en een politieke identiteit door winkels op te zetten in stadscentra. en gemeenschappen, waarbij mensen gratis hulp worden geboden en de mogelijkheid wordt geboden lid te worden van een vakbond waarmee ze anders misschien nooit in contact zouden komen.” (pag. 174)
Seymour bespreekt uitvoerig de ins en outs van het bezuinigingsbeleid. Hij doorneemt alle argumenten over de vraag of bezuinigingen de groei bevorderen of belemmeren. Het meeste bewijs wijst op de laatste conclusie. Uiteindelijk schuilt achter de bezuinigingen een klassenstrategie die is ontworpen om de macht van de heersende klasse veilig te stellen. De sociale doelstellingen zijn bedoeld om de oppositie tegen het kapitalisme te verzwakken. Neoliberale intellectuelen moeten helpen bij het creëren van “a gezond verstand – een reeks ideeën en neigingen die geleidelijk in het dagelijks leven en in de gesprekken worden gesedimenteerd, en die als vanzelfsprekend worden beschouwd.” (pag. 132)
Deze propaganda is behoorlijk succesvol geweest. De waarden van de heersende klasse worden algemeen gezien als universeel. Vooral in Engeland is de elite erin geslaagd veel mensen ervan te overtuigen dat er 'niet-verdienende' mensen zijn, dat wil zeggen schurken die vrijwillig van een uitkering leven en niet bijdragen aan het welzijn van de samenleving. Seymour schrijft; “Op de een of andere manier heeft rechts met succes een crisis van het kapitalisme, in dit geval veroorzaakt door de activiteiten van de rijksten, omgezet in een crisis van overmatige staatsuitgaven, veroorzaakt door de fiduciaire incompetentie en domheid van de armsten.” (pag. 113)
Er blijven echter in verschillende landen verzetshaarden verschijnen met uiteenlopende grieven, maar er is één gezamenlijke observatie: er is iets ernstig mis in onze samenlevingen. Seymour's bijdrage aan het alternatieve denken is welkom.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren