ពិភពលោកបានប្រតិកម្មយ៉ាងភ័យខ្លាចចំពោះការវាយប្រហារដោយមនុស្សឃាតមកលើទស្សនាវដ្ដីនិយាយបែបតិះដៀលរបស់បារាំង Charlie Hebdo។ នៅក្នុងកាសែត New York Times អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានអឺរ៉ុបជើងចាស់ Steven Erlanger បានពណ៌នាអំពីលទ្ធផលភ្លាមៗ ដែលមនុស្សជាច្រើនហៅថា 9/11 របស់ប្រទេសបារាំងថាជា "ថ្ងៃនៃស៊ីរ៉ែន ឧទ្ធម្ភាគចក្រនៅលើអាកាស ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាច។ ខ្សែពួរប៉ូលីស និងហ្វូងមនុស្សថប់បារម្ភ; កុមារតូចៗត្រូវបាននាំចេញពីសាលាទៅកាន់ទីសុវត្ថិភាព។ វាគឺជាថ្ងៃមួយ ដូចជាពីរលើកមុន ដែលមានឈាម និងភ័យរន្ធត់នៅក្នុង និងជុំវិញទីក្រុងប៉ារីស»។ ការស្រែកយំយ៉ាងខ្លាំងនៅទូទាំងពិភពលោកត្រូវបានអមដោយការឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីឫសគល់កាន់តែជ្រៅនៃអំពើឃោរឃៅ។ ចំណងជើងរបស់កាសែត New York Times បានអានថា "មនុស្សជាច្រើនយល់ឃើញថាការប៉ះទង្គិចនៃអរិយធម៌" ។
ប្រតិកម្មនៃភាពភ័យរន្ធត់ និងភាពច្របូកច្របល់អំពីឧក្រិដ្ឋកម្មគឺមានភាពយុត្តិធម៌ ក៏ដូចជាការស្វែងរកឫសគល់កាន់តែស៊ីជម្រៅដែរ ដរាបណាយើងរក្សានូវគោលការណ៍មួយចំនួននៅក្នុងចិត្ត។ ប្រតិកម្មគួរតែឯករាជ្យទាំងស្រុងពីអ្វីដែលគិតអំពីទិនានុប្បវត្តិនេះ និងអ្វីដែលវាផលិត។ ការច្រៀងដ៏រំជើបរំជួល និងទូលំទូលាយ “ខ្ញុំគឺ ឆាលី” និងពាក្យផ្សេងទៀត មិនគួរត្រូវបានមានន័យថា បង្ហាញ សូម្បីតែការណែនាំអំពីការផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងទិនានុប្បវត្តិ យ៉ាងហោចណាស់នៅក្នុងបរិបទនៃការការពារសេរីភាពនៃការនិយាយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេគួរតែបញ្ចេញមតិការពារសិទ្ធិបញ្ចេញមតិដោយសេរី ទោះជាគេគិតយ៉ាងណាចំពោះខ្លឹមសារ បើទោះបីជាពួកគេត្រូវបានចាត់ទុកថាជាការស្អប់ខ្ពើម និងថោកទាបក៏ដោយ។
ហើយការសូត្រធម៌ក៏គួរបង្ហាញការថ្កោលទោសចំពោះអំពើហិង្សា និងភេរវកម្ម។ ប្រធានគណបក្សការងាររបស់អ៊ីស្រាអែល និងជាគូប្រជែងសំខាន់សម្រាប់ការបោះឆ្នោតនាពេលខាងមុខក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល គឺលោក Isaac Herzog គឺត្រឹមត្រូវណាស់នៅពេលលោកនិយាយថា “ភេរវកម្មគឺជាអំពើភេរវកម្ម។ វាគ្មានផ្លូវពីរយ៉ាងណាទេ»។ គាត់ក៏ត្រឹមត្រូវផងដែរក្នុងការនិយាយថា "ប្រជាជាតិទាំងអស់ដែលស្វែងរកសន្តិភាពនិងសេរីភាព [ប្រឈមមុខ] ការប្រឈមដ៏ធំសម្បើម" ពីអំពើភេរវកម្មសម្លាប់មនុស្ស - ដោយទុកចោលការបកស្រាយជ្រើសរើសដែលរំពឹងទុករបស់គាត់អំពីបញ្ហាប្រឈម។
Erlanger ពិពណ៌នាយ៉ាងរស់រវើកនូវទិដ្ឋភាពនៃភាពភ័យរន្ធត់។ លោកបានដកស្រង់សម្ដីអ្នកកាសែតម្នាក់ដែលនៅរស់រានមានជីវិតថា៖ «អ្វីៗបានគាំង។ មិនមានផ្លូវចេញទេ។ មានផ្សែងនៅគ្រប់ទីកន្លែង។ វាគួរឱ្យភ័យខ្លាចណាស់។ មនុស្សបានស្រែក។ វាដូចជាសុបិនអាក្រក់»។ អ្នកកាសែតម្នាក់ទៀតដែលនៅរស់រានមានជីវិតបានរាយការណ៍ថា «ការបំផ្ទុះដ៏ធំមួយ ហើយអ្វីៗបានងងឹតសូន្យឈឹង»។ កន្លែងកើតហេតុ លោក Erlanger បានរាយការណ៍ថា "គឺជាកន្លែងដែលធ្លាប់ស្គាល់កាន់តែខ្លាំងឡើងនៃកញ្ចក់ដែលបាក់ ជញ្ជាំងដែលបាក់ ឈើរមួល ថ្នាំលាបដែលឆេះ និងការបំផ្លិចបំផ្លាញផ្លូវចិត្ត" ។ យ៉ាងហោចណាស់មនុស្ស 10 នាក់ត្រូវបានគេរាយការណ៍ថាបានបាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងការផ្ទុះដោយ 20 នាក់បានបាត់ខ្លួន "សន្មតថាកប់នៅក្នុងគំនរបាក់បែក" ។
សម្រង់ទាំងនេះ ដូចដែលលោក David Peterson ដែលមិនចេះអត់ធ្មត់បានរំលឹកយើង មិនមែនចាប់ពីខែមករា ឆ្នាំ 2015 ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេមកពីរឿងរបស់ Erlanger នៅថ្ងៃទី 24 ខែមេសា ឆ្នាំ 1999 ដែលបានធ្វើឱ្យវាត្រឹមតែទំព័រទី 6 នៃកាសែត New York Times ប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនបានទៅដល់ សារៈសំខាន់នៃការវាយប្រហារ Charlie Hebdo ។ Erlanger កំពុងរាយការណ៍អំពីអង្គការណាតូ (មានន័យថាសហរដ្ឋអាមេរិក) "ការវាយប្រហារដោយមីស៊ីលលើទីស្នាក់ការទូរទស្សន៍រដ្ឋស៊ែប៊ី" ដែល "បានគោះវិទ្យុទូរទស្សន៍ស៊ែប៊ីពីលើអាកាស" ។
មានយុត្តិកម្មផ្លូវការមួយ។ លោក Erlanger រាយការណ៍ថា "មន្ត្រីអង្គការណាតូ និងអាមេរិកបានការពារការវាយប្រហារនេះថាជាកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីធ្វើឱ្យខូចដល់របបប្រធានាធិបតី Slobodan Milosevic នៃប្រទេសយូហ្គោស្លាវី" ។ អ្នកនាំពាក្យមន្ទីរបញ្ចកោណលោក Kenneth Bacon បានប្រាប់សន្និសីទសារព័ត៌មានមួយនៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនថា "ទូរទស្សន៍ស៊ែប៊ីគឺជាផ្នែកមួយនៃម៉ាស៊ីនសម្លាប់ Milosevic ដូចយោធារបស់គាត់ដែរ" ដូច្នេះហើយបានជាគោលដៅនៃការវាយប្រហារស្របច្បាប់។
រដ្ឋាភិបាលយូហ្គោស្លាវីបាននិយាយថា "ប្រជាជាតិទាំងមូលគឺនៅជាមួយប្រធានាធិបតីរបស់យើងគឺ Slobodan Milosevic" Erlanger រាយការណ៍ដោយបន្ថែមថា "របៀបដែលរដ្ឋាភិបាលដឹងថាជាមួយនឹងភាពជាក់លាក់បែបនេះគឺមិនច្បាស់ទេ" ។
គ្មានការអធិប្បាយយ៉ាងក្រៀមក្រំបែបនេះទេ នៅពេលយើងអានថា បារាំងកាន់ទុក្ខអ្នកស្លាប់ ហើយពិភពលោកខឹងសម្បារនឹងអំពើឃោរឃៅនេះ។ វាក៏មិនចាំបាច់មានការស៊ើបអង្កេតទៅលើឫសគល់ដ៏ស៊ីជម្រៅ គ្មានសំណួរដ៏ស៊ីជម្រៅអំពីអ្នកណាដែលតំណាងឱ្យអរិយធម៌ និងអ្នកណាសម្រាប់ភាពព្រៃផ្សៃ។
អ៊ីសាក ហឺហ្សូក យល់ច្រឡំនៅពេលគាត់និយាយថា “ភេរវកម្មគឺជាអំពើភេរវកម្ម។ វាគ្មានផ្លូវពីរយ៉ាងណាទេ»។ មានវិធីពីរយ៉ាងពិតប្រាកដអំពីវា៖ ភេរវកម្មមិនមែនជាអំពើភេរវកម្មទេ នៅពេលដែលការវាយប្រហារភេរវកម្មធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះត្រូវបានអនុវត្តដោយពួកអ្នកសុចរិតដោយសារអំណាចរបស់ពួកគេ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ មិនមានការរំលោភលើសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិទេ នៅពេលដែលពួកសុចរិតបំផ្លាញប៉ុស្តិ៍ទូរទស្សន៍ដែលគាំទ្ររដ្ឋាភិបាលដែលពួកគេកំពុងវាយប្រហារ។
តាមសញ្ញាដូចគ្នា យើងអាចយល់បានយ៉ាងងាយស្រួលនូវមតិយោបល់នៅក្នុងកាសែត New York Times នៃមេធាវីសិទ្ធិស៊ីវិលលោក Floyd Abrams ដែលបានកត់សម្គាល់សម្រាប់ការការពារសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិដោយបង្ខំរបស់គាត់ថា ការវាយប្រហារ Charlie Hebdo គឺជា "ការវាយប្រហារដ៏គំរាមកំហែងបំផុតលើអ្នកសារព័ត៌មាននៅក្នុងការចងចាំដ៏រស់រវើក។ ” គាត់ពិតជាត្រឹមត្រូវអំពី "ការចងចាំដ៏រស់រវើក" ដែលកំណត់ដោយប្រុងប្រយ័ត្ននូវការវាយប្រហារលើសារព័ត៌មាន និងអំពើភេវរកម្មចំពោះប្រភេទត្រឹមត្រូវរបស់ពួកគេ៖ របស់ពួកគេ ដែលគួរឱ្យរន្ធត់ណាស់; និងរបស់យើង ដែលប្រកបដោយគុណធម៌ និងងាយដកចេញពីការចងចាំរស់។
យើងប្រហែលជាចងចាំផងដែរថា នេះគ្រាន់តែជាការវាយប្រហារមួយក្នុងចំណោមការរំលោភជាច្រើនរបស់ Righteous លើការបញ្ចេញមតិដោយសេរី។ ដើម្បីនិយាយអំពីឧទាហរណ៍តែមួយគត់ដែលត្រូវបានលុបចោលយ៉ាងងាយស្រួលពី "ការចងចាំរស់" ការវាយលុកលើទីក្រុង Falluja ដោយកងកម្លាំងសហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ 2004 ដែលជាឧក្រិដ្ឋកម្មដ៏អាក្រក់បំផុតមួយនៃការលុកលុយប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់បានបើកជាមួយនឹងការកាន់កាប់មន្ទីរពេទ្យទូទៅ Falluja ។ ការកាន់កាប់របស់យោធានៃមន្ទីរពេទ្យ គឺជាឧក្រិដ្ឋកម្មសង្រ្គាមដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនៅក្នុងខ្លួនវា សូម្បីតែក្រៅពីវិធីដែលវាត្រូវបានអនុវត្តក៏ដោយ ក៏ត្រូវបានរាយការណ៍យ៉ាងច្បាស់លាស់នៅក្នុងរឿងមួយនៅទំព័រមុខនៅក្នុង កាសែត New York Timesអមជាមួយរូបថតបង្ហាញពីឧក្រិដ្ឋកម្ម។ រឿងនេះបានរាយការណ៍ថា "អ្នកជំងឺ និងបុគ្គលិកមន្ទីរពេទ្យត្រូវបានទាហានប្រដាប់អាវុធប្រញាប់ចេញពីបន្ទប់ ហើយបញ្ជាឱ្យអង្គុយ ឬដេកនៅលើឥដ្ឋ ខណៈដែលទាហានបានចងដៃនៅពីក្រោយខ្នងរបស់ពួកគេ"។ ឧក្រិដ្ឋកម្មត្រូវបានគេរាយការណ៍ថាមានគុណសម្បត្តិខ្ពស់ និងសមហេតុផល៖ «ការវាយលុកក៏បានបិទផងដែរនូវអ្វីដែលក្រុមមន្ត្រីបាននិយាយថាជាអាវុធឃោសនាសម្រាប់ពួកសកម្មប្រយុទ្ធ៖ មន្ទីរពេទ្យ Falluja General ដោយមានការរាយការណ៍អំពីជនស៊ីវិលដែលស្លាប់និងរបួស»។
ជាក់ស្តែង ភ្នាក់ងារឃោសនាបែបនេះមិនអាចត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យបញ្ចេញនូវអំពើអាសអាភាសអាសអាភាសរបស់ខ្លួនឡើយ។
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ
12 យោបល់
ដោយបានសរសើរលោក Noam Chomsky ចំពោះការអត្ថាធិប្បាយដ៏ឈ្លាសវៃរបស់គាត់នៅក្នុងអត្ថបទនេះ អំពីរបៀបដែលយើងត្រូវមានភាពស៊ីសង្វាក់គ្នាក្នុងការបដិសេធរាល់អំពើហឹង្សា និងភេរវកម្ម ដើម្បីសម្រេចបាននូវវប្បធម៌ពិភពលោកនៃសន្តិភាព និងយុត្តិធម៌ ខ្ញុំចង់ឧទ្ទិសកំណាព្យខាងក្រោមនេះ - "Ode ចំពោះភាពខ្ជិលរបស់យើង” - របស់ខ្ញុំចំពោះលោក Noam Chomsky និងអត្ថបទនេះ រួមទាំងលោក Howard Zinn ចុងសម្រាប់ការខិតខំប្រឹងប្រែងដ៏ក្លាហានរបស់ពួកគេដើម្បីបង្កើតវប្បធម៌ពិភពលោកនៃសន្តិភាព និងយុត្តិធម៌៖
Ode ចំពោះភាពខ្ជិលរបស់យើង។
ទៅ Noam Chomsky និង Howard Zinn
ដោយ George Bradford Patterson II
កាលពីម្សិលមិញយើងមានអារម្មណ៍ថា ode របស់យើងនឹងមិនបាន
ក្រោកឡើងពីដី។
វាជាពេលវេលាខ្ពស់ វាគួរតែ
យ៉ាងហោចណាស់
លាបស្លឹកបៃតង។
យើងបានធ្វើឱ្យផែនដីរលោង៖ «ក្រោកឡើង
បងស្រី ode”
- យើងបាននិយាយទៅកាន់នាងថា
"យើងបានសន្យាថានឹងផលិតអ្នក
កុំខ្លាចយើង,
. យើងនឹងមិនដើរលើអ្នកទេ
ode ជាមួយស្លឹកបួន,
ode ដោយដៃបួន,
អ្នកនឹងមានកាហ្វេជាមួយយើង
លេចឡើង,
យើងនឹងមកុដអ្នកក្នុងចំណោម odes,
យើងនឹងពង្រីកទៅឆ្នេរសមុទ្រជាមួយអ្នក
នៅលើម៉ូតូរបស់យើង”។
គ្មានផ្លូវទេ។
បន្ទាប់មក
ឡើងលើដើមស្វាយ
ខ្ជិល។
បង្ហាញខ្លួនអាក្រាតកាយ
នាងបាននាំយើងចេញពីភាពងឿងឆ្ងល់
និងងងុយគេង,
នាងបង្ហាញយើងនៅលើខ្សាច់
បំណែក
សម្ភារៈពីមហាសមុទ្រ,
ឈើ, កម្រងផ្កា, សារាយសមុទ្រ,
ថ្ម, ខ្សែដៃ, ខ្សែក,
ស្លាបរបស់បក្សីសមុទ្រ។
យើងបានស្វែងរក lapz lazulis ពណ៌បៃតង
ប៉ុន្តែមិនបានមកដល់ណាមួយទេ។
សមុទ្រ
បានលេបត្របាក់គ្រប់កន្លែង
ប៉មដួលរលំ,
ទឹកជំនន់
ឆ្នេរសមុទ្រនៃប្រទេសរបស់យើង
កើនឡើងទៅមុខ
ជោគជ័យនៃគ្រោះមហន្តរាយនៃពពុះ។
បោះចោលនៅលើដីខ្សាច់
កាំរស្មីមួយបានបង្ហាញ
ចិញ្ចៀនភ្លើង។
យើងបានឃើញផ្កាប្រាក់
រអិលនិងដូចជាឈើឆ្កាងពណ៌ស
gulls សមុទ្រ
ជាប់នឹងថ្ម។
យើងទុកចោល
មេអំបៅញាប់ញ័រនៅក្នុងបណ្តាញពីងពាង,
យើងដាក់ថ្មតូចៗពីរ
នៅក្នុងហោប៉ៅរបស់យើង
ពួកគេរលូន រលូនណាស់។
ដូចជាសុដន់សត្វព្រាប
ទន្ទឹមនឹងនេះនៅលើឆ្នេរសមុទ្រ
ពេញមួយព្រឹក,
ព្រះអាទិត្យ និងអ័ព្ទបានច្របូកច្របល់។
ពេលខ្លះ
អ័ព្ទមានជីជាតិ
ជាមួយពន្លឺ
ដូចជាត្បូងមាស,
នៅពេលផ្សេងទៀតមានអ័ព្ទ
កាំរស្មីព្រះអាទិត្យធ្លាក់,
ហើយដំណក់មាសបានធ្លាក់ចុះបន្ទាប់ពីវា។
ពេលព្រលប់
សញ្ជឹងគិតលើភារកិច្ចរបស់យើង។
ode រត់គេចខ្លួន,
យើងបានយកស្បែកជើងរបស់យើង។
កណ្តាលភ្លើង,
ខ្សាច់បានហូរចេញពីពួកគេ។
ហើយភ្លាមៗនោះយើងកំពុងដួល
ដេកលក់។
តំបន់ Bicol ប្រទេសហ្វីលីពីន ឆ្នាំ ២០០៩
ខ្ញុំត្រូវតែសរសើរលោក Noam Chomsky ចំពោះការអត្ថាធិប្បាយដ៏ឈ្លាសវៃរបស់គាត់ថា យើងត្រូវតែមានភាពស៊ីសង្វាក់គ្នាក្នុងការថ្កោលទោសរាល់អំពើហឹង្សា និងអំពើភេវរកម្មដោយកម្លាំងពេញលេញនៃបញ្ជារបស់យើង។ យើងមិនត្រូវជ្រើសរើសទេ ពីព្រោះប្រសិនបើយើងធ្វើដូច្នេះ យើងធ្វើឱ្យខ្លួនយើងចុះខ្សោយខាងសីលធម៌ ហើយយើងក្លាយជាអ្នករួមគំនិតជាមួយវដ្តនៃអំពើហឹង្សា និងភេវរកម្មជារៀងរហូតដោយចេតនា និងដោយមិនដឹងខ្លួន។ យើងត្រូវតែរៀនឲ្យតម្លៃជីវិតជាប់លាប់ ដោយហេតុនេះជៀសវាងពីស្តង់ដារពីរ។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែមានភាពហ្មត់ចត់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក និងពិភពលោកទាំងមូល ដោយការឱបគ្នាទៅវិញទៅមក និងពិភពលោកដោយក្រមសីលធម៌មិនហឹង្សា មានន័យថាជារបៀបរស់នៅដែលគ្មានហឹង្សា ប្រសិនបើយើងពិតជារំពឹងថានឹងបញ្ចប់នូវអំពើឃោរឃៅ និងការសម្លាប់រង្គាលនេះ។ និងបង្កើតពិភពលោកនៃសន្តិភាព យុត្តិធម៌ និងសុភមង្គល។ ផ្លូវតែមួយគត់ដើម្បីសន្តិភាព គឺតាមរយៈសន្តិភាព។
នៅពេលក្រឡេកមើលប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយភាគខាងលិចដែលគ្របដណ្តប់គ្រប់ពេលវេលានៃព្រឹត្តិការណ៍នៅទីក្រុងប៉ារីស ហើយប្រៀបធៀបវាទៅនឹងការសម្លាប់រង្គាលដែលស្ទើរតែមិនមាននៅនីហ្សេរីយ៉ា ដែលមានជនរងគ្រោះចំនួន 20 នាក់នៅក្នុងករណីដំបូង និង 2,000 នាក់នៅពេលក្រោយ - មនុស្សសមហេតុផលមិនអាចឆ្ងល់បានទេ។ តើអ្នកសារព័ត៌មានដឹងពីគ្រោះថ្នាក់ដែលពួកគេកំពុងធ្វើឲ្យសង្គមទាំងមូលនៅម្ខាង ហើយការប្រមាថពួកគេកំពុងធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់វិជ្ជាជីវៈរបស់ពួកគេទៅម្ខាងទៀតឬអត់។
ជាងនេះទៅទៀត សាស្ត្រាចារ្យ Chomsky ច្រើនជាងអ្នកណាម្នាក់ដឹងពីដែនកំណត់នៃសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិនៅប្រទេសបារាំង ដោយខ្លួនគាត់ផ្ទាល់គឺជាជនរងគ្រោះនៃយុទ្ធនាការមិនឈប់ឈរដែលបញ្ចេញដោយពួកបញ្ញវន្តជនជាតិបារាំង ដោយពួកគេខ្លះបានឈានទៅដល់ការអះអាងថាសាស្រ្តាចារ្យ Chomsky គឺជាអ្នកអវិជ្ជមាន។ - នៅពេលគាត់ចុះហត្ថលេខាលើញត្តិការពារសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិរបស់ Robert Faurisson ជាង 30 ឆ្នាំមុន។
ការអត្ថាធិប្បាយរបស់លោក Moussallem ធានាឱ្យមានការស៊ើបអង្កេតបន្ថែមលើការផ្សាយជ្រើសរើសនៃព្រឹត្តិការណ៍ដោយប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រឹត្តិការណ៍មួយមានសោកនាដកម្ម និងសមនឹងការយល់ចិត្តរបស់យើងជាងព្រឹត្តិការណ៍មួយទៀត?
ខណៈពេលដែលយើងអាចមើលទៅកាន់កម្លាំងខ្លាំងជាងនេះដែលប្រហែលជាយើងមិនបានពិនិត្យមើលឫសជ្រៅនៃបញ្ហា។ ខ្ញុំបានចោទសួរជាញឹកញាប់ពីចេតនារបស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។
លោក Moussallem សរសេរថា "មនុស្សដែលមានហេតុផលមិនអាចឆ្ងល់ថាតើអ្នកកាសែតដឹងពីគ្រោះថ្នាក់ដែលពួកគេកំពុងធ្វើឱ្យខូចឬអត់"។ អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំសួរអ្នក។ . . តើអ្នកដឹងទេ?
មិនមានអ្វីនៅក្នុង Charlie Hebdo ដែលសូម្បីតែការវាយលុកប្រចាំថ្ងៃនៃការរើសអើងជាតិសាសន៍ ការរួមភេទ ការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា ការស្អប់ខ្ពើម និងការស្អប់ខ្ពើមដែលបង្ហាញដោយទូរទស្សន៍ពាណិជ្ជកម្ម និងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយដែលបន្តទម្លាក់គ្រាប់បែកលើយើងដោយគ្មានដាននៃការរិះគន់ចង្អុលរបស់ Charlie Hebdo អំពីសាសនាដែលបានរៀបចំ និងនយោបាយស្តាំនិយម។ ដូច្នេះនៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយថា Je suis Charlie ខ្ញុំជា Charlie ខ្ញុំឈរជាកិត្តិយសចំពោះការរិះគន់សង្គមដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនរបស់ពួកគេដែលបានបង្ហាញតាមរយៈមជ្ឈដ្ឋានដ៏ទន់ភ្លន់នៃការលេងសើច និងកំប្លែង។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការបង្ហាញកម្លាំងយោធា និងកម្លាំងយោធា ក៏ដូចជាការផ្សព្វផ្សាយតាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយដែលមិនចេះដកដង្ហើម ក្នុងការបង្ក្រាបអ្នកវាយប្រហារ និងអ្នកវាយប្រហារម្នាក់ទៀត គឺជាពាក្យជេរប្រមាថ សងសឹក និងផ្ទុយនឹងច្បាប់សិទ្ធិមនុស្សទាំងអស់ និងផ្ទុយទៅនឹងការធានាសន្តិភាព និងស្វែងរកមូលហេតុពិតនៅពីក្រោយការវាយប្រហារ។ . ដូច្នេះ ខ្ញុំមិនឈរជាមួយនឹងអ្នកឈ្នះការហែក្បួនក្នុងទីក្រុងប៉ារីសនៅថ្ងៃអាទិត្យក្នុងឈ្មោះ Charlie Hebdo ទេ។
ខ្ញុំមិនមានលទ្ធភាពដឹង ឬគណនាថ្លៃចំណាយរបស់ប៉ូលីស និងប្រតិបត្តិការយោធានោះទេ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំសង្កេតឃើញអត្ថបទនៅលើគេហទំព័រ BBC ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការផ្សាយផ្ទាល់នៃការតាមប្រមាញ់ដែលមានចំណងជើងថា "We Are Slowly Deying" ខ្ញុំត្រូវឆ្ងល់ថាតើ ពីថាមពលដែលបានចំណាយទាំងអស់ ហ្វូងជនភៀសខ្លួនស៊ីរី ដែលត្រជាក់រហូតដល់ស្លាប់ ដែលបានបង្ហាញនៅក្នុងអត្ថបទនោះ អាចមានការសម្រាកខ្លះពីភាពត្រជាក់ជំនួសវិញ។
សូមអរគុណច្រើនសម្រាប់បំណែកនេះ។ ច្បាស់ណាស់!
Re: Charlie Hebdo, Kareem Abdul Jabar និយាយថា៖ «សាសនាណាដែលតម្រូវឱ្យមានការបង្ខិតបង្ខំមិនមែនអំពីសហគមន៍ទេ ប៉ុន្តែគឺអំពីមេដឹកនាំដែលចង់បានអំណាច»។ time.com/3662152/kareem-abdul-jabar-paris-charlie-hebdo-terrorist-attacks-are-not-about-religion/
យើងទាំងអស់គ្នាច្រើនជាងសាសនារបស់យើង! យើងទាំងអស់គ្នាលើសពីជាតិសាសន៍ ពូជសាសន៍ យេនឌ័រ ជាដើម! ជាពិសេសយើងគឺច្រើនជាងភាសារបស់យើង! នៅពេលដែល “មនុស្ស” ចាត់ទុកខ្លួនឯងថាមានតែសាសនា ពូជសាសន៍ ពូជសាសន៍ ភេទ ឈ្មោះ ជាដើម ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាតិចជាងមនុស្សដែលគ្មានដែនកំណត់ដែលយើងទាំងអស់គ្នាចង់ក្លាយជា។ “មនុស្ស” បែបនេះ (ឃាតក អ្នកគាំទ្រ ជាដើម នៃអ្នកកាសែត Charlie Hebdo) យើងគ្រាន់តែមានពាក់កណ្តាលប៉ុណ្ណោះ ដោយសារតែពួកគេ (ហើយយើងទាំងអស់គ្នា?) កំពុងដោះស្រាយ/ជាមួយការភ័យខ្លាចនៃអនាគត និង/ឬការសោកស្តាយពីអតីតកាល។ យើងទាំងអស់គ្នាទទួលខុសត្រូវចំពោះឃាតកម្មនៅទីក្រុងប៉ារីស ពីព្រោះយើងទាំងអស់គ្នាជាផ្នែកនៃបញ្ហា ជំនួសឱ្យការដោះស្រាយទាំងអស់។ វាអាចទៅរួចក្នុងការផ្លាស់ប្តូរដែនកំណត់នៃ LANGUAGE ។ BLISS, LOVE, HUMOR អាចមានក្នុងបរិបូរណ៍ដែលគ្មានដែនកំណត់សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាដែលបានផ្តល់, នោះគឺ, ប្រសិនបើយើងទាំងអស់គ្នាមានតម្រូវការមូលដ្ឋានរបស់យើងបានបំពេញ. ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ រហូតមកដល់ពេលនោះ ធ្វើដូចម្តេច អ្នកណាម្នាក់ សូម្បីតែ 1% ពិតប្រាកដ ពិតប្រាកដ បទពិសោធន៍ សុភមង្គលនេះ នៅពេលដែលត្រូវតែមានការយល់ដឹង។ & ការការពារជាលទ្ធផលដែលធ្វើអោយវាអាក្រក់ក្នុងការបញ្ចេញមតិដូចជាឃាតកម្មនៅទីក្រុងប៉ារីស នៅពេលដែលមួយផ្នែកធំនៃពិភពលោកគ្មានតម្រូវការរាងកាយជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ការរស់រានមានជីវិត? “ខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ញាតិសន្តានរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងភាវៈរស់ទាំងអស់ ហើយខ្ញុំបានគិតក្នុងចិត្តថា ខ្ញុំមិនប្រសើរជាងមនុស្សអាក្រក់បំផុតនៅលើផែនដីនេះបន្តិចឡើយ។ ខ្ញុំបាននិយាយនៅពេលនោះ ហើយខ្ញុំនិយាយឥឡូវនេះថា ខណៈពេលដែលមានវណ្ណៈទាប ខ្ញុំនៅក្នុងនោះ ហើយខណៈពេលដែលមានធាតុផ្សំនៃឧក្រិដ្ឋកម្ម ខ្ញុំក៏នៅក្នុងចំណោមវា ហើយខណៈពេលដែលមានព្រលឹងមួយនៅក្នុងគុក ខ្ញុំមិនមានសេរីភាពទេ” Eugene V. ដេប
Noam Chomsky ស្ទើរតែមិនអានមតិនេះទេ ប៉ុន្តែប្រហែលជាគាត់ប្រហែលជា ប្រសិនបើអ្នកដទៃបញ្ចុះបញ្ចូលគាត់។
សូមណែនាំ និង/ឬផ្ញើអ៊ីមែលមកខ្ញុំ 973 484-1023 [អ៊ីមែលការពារ]
ខ្ញុំកោតសរសើរចំពោះសមត្ថភាពរបស់អ្នកក្នុងការដាក់ការស្លាប់ថ្មីៗទាំងនេះនៅក្នុងបរិបទសាស្រ្តាចារ្យ Chomsky ។
វាគឺជាការរំឭកពីទង្វើដែលបានប្រព្រឹត្តក្នុងនាមយើងទាំងអស់។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ បញ្ហាប្រឈមកាន់តែជ្រៅ។ ពេលប្រឈមមុខនឹងសត្រូវដែលតាំងចិត្តបំផ្លាញ ដោយហេតុផលសងសឹក តើគេអាចដោះស្រាយអតីតកាលដោយរបៀបណា ដោយមិនបោះបង់ចោលតម្លៃលោកខាងលិច?
ការឆ្លុះបញ្ចាំងពីប្រវត្តិសាស្ត្រអាចនាំយើងឱ្យពិភាក្សាអំពីការរងទុក្ខរយៈពេលវែងរបស់ជនជាតិយូដានៅក្នុងទឹកដីអារ៉ាប់ ជាងមួយពាន់ឆ្នាំ និងរួមបញ្ចូលការសម្លាប់រង្គាលផងដែរ។ តើការសងសឹកក៏សមហេតុផលចំពោះទង្វើទាំងនោះដែរ ហើយរយៈពេលប៉ុន្មាន?
ទំនួលខុសត្រូវរបស់លោកខាងលិចក្នុងការស្លាប់របស់ជនជាតិយូដាអស់ជាច្រើនសតវត្ស ទំនួលខុសត្រូវរបស់វិហារកាតូលិកក្នុងការកើតឡើងវិញកាលពីមួយរយឆ្នាំមុន ត្រូវតែថ្លឹងថ្លែងលើទំហំនៃការសងសឹកផងដែរ។
ល្បែងផ្គុំរូបដែលយើងត្រូវបានបង្ហាញជាមួយក៏ត្រូវឆ្លុះបញ្ចាំងពីការមិនអត់ឱនរបស់រដ្ឋអ៊ីស្លាមម្តងម្កាល និងអំពើឃោរឃៅដ៏ឃោរឃៅ។ ខ្ញុំយល់ស្របជាមួយប្រធានាធិបតីអ៊ីរ៉ង់ Hassan Rohani "យើងថ្កោលទោសគ្រប់ទម្រង់នៃអំពើភេរវកម្ម មិនថានៅប្រទេសលីបង់ ឬប៉ាឡេស្ទីន ឬនៅទីក្រុងប៉ារីស និងសហរដ្ឋអាមេរិកនោះទេ។"
ដើម្បីថ្កោលទោសរាល់ទង្វើបែបនេះ ត្រូវតែជាមធ្យោបាយដ៏ល្អបំផុតឆ្ពោះទៅមុខ មិនថាបញ្ជីនៃសារទុក្ខនោះទេ។
មនោសញ្ចេតនារបស់អ្នកត្រូវបានគិត និងនិយាយបានល្អ ហើយខ្ញុំសូមកោតសរសើរចំពោះពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំគិតថា ការបាត់ខ្លួនគឺជាភាពស្រពិចស្រពិលចំពោះការរុញច្រានរបស់ Chomsky ដែលគួរតែឆ្លើយសំណួររបស់អ្នកអំពីរបៀបដោះស្រាយជាមួយសត្រូវដែលយល់ឃើញដើម្បីសងសឹក។
ជំហានដំបូងក្នុងការដោះស្រាយជាមួយសត្រូវចេញសម្រាប់ការសងសឹកគឺបញ្ឈប់ការចូលរួមក្នុងអំពើខុសឆ្គងដែលការសងសឹកត្រូវបានស្វែងរក។ ការឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងបំណែករបស់ Chomsky មិនមែនគ្រាន់តែក្នុងគោលបំណងរាប់ពីអំពើខុសឆ្គងកន្លងមកនោះទេ។ វាគឺជាការបង្ហាញថាការប្រព្រឹត្តខុសនៅតែបន្ត។ ឆ្នាំ 1999 គឺជាពេលថ្មីៗនេះដែលអ្នកយកព័ត៌មានដែលរាយការណ៍អំពីការទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅប្រទេសស៊ែប៊ីគឺជាអ្នកយកព័ត៌មានដដែលដែលបានសរសេរអត្ថបទកាសែត Times អំពីការវាយប្រហារ Charlie Hebdo។ វាមិនមែនជារឿងចៃដន្យទេដែលសាស្រ្តាចារ្យ Chomsky បានរំលឹកពីព្រឹត្តិការណ៍ពិសេសនេះ។ វាគឺជាការបង្ហាញថាការរំលងបានបន្តនិងមិនមែនជារឿងអតីតកាល។ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថា ចំណុចរបស់សាស្ត្រាចារ្យ Chomsky គឺកាន់តែស៊ីជម្រៅ។ អ្វីដែលគាត់ហាក់ដូចជាកំពុងនិយាយគឺថា ថាមពលស្មើគ្នា និងការឧស្សាហ៍ព្យាយាម (ប្រសិនបើមិនលើសពីនេះ) គួរតែត្រូវបានលះបង់ចំពោះការថ្កោលទោស និងការវិភាគអំពីអំពើឃោរឃៅដែលប្រព្រឹត្តដោយពួកយើង (លោកខាងលិចនៅក្នុងករណីនៃការវាយប្រហារតាមទូរទស្សន៍រដ្ឋស៊ែប៊ី) ឬយើងនឹងមិនត្រូវបានគេយក ធ្ងន់ធ្ងរ។ ការចងចាំរបស់គាត់ដែលថារឿងឆ្នាំ 1999 របស់អ្នកនិពន្ធបានធ្វើត្រឹមតែទំព័រ 6 គឺជាឧទាហរណ៍មួយក្នុងចំនោមមនុស្សជាច្រើនដែលមិនអាចរាប់បានថាប្រភេទនៃសមាមាត្រនេះពិតជាមិនមានប្រសិទ្ធភាពទេ។ អំពើឃោរឃៅនៅប្រទេសបារាំងបានទទួលការផ្សាយពាសពេញជញ្ជាំងពីគ្រប់បណ្តាញព័ត៌មាននៅអាមេរិក ដោយសារតែវាត្រូវបានប្រព្រឹត្តដោយ "ពួកគេ"។ ប្រសិនបើសមាមាត្រមានប្រសិទ្ធភាព នោះវានឹងមិនមានបណ្តាញ និងយុថ្កា និងអ្នកនិពន្ធគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីគ្របដណ្តប់ឧក្រិដ្ឋកម្មបច្ចុប្បន្នរបស់យើងទេ (សូមមើលជនស៊ីវិលដែលត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងការវាយប្រហារដោយយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើក ឬការលក់អាវុធទៅឱ្យជនផ្តាច់ការដ៏ឃោរឃៅ។ល។)។ សមាមាត្របែបនេះមិនមែនគ្រាន់តែជាការស្ថាបនាទស្សនវិជ្ជាអរូបី ដែលគ្មានកន្លែងនៅក្នុងគ្រាដ៏គ្រោះថ្នាក់ទាំងនេះនោះទេ។ វាជាសីលធម៍បឋម ហើយវាចាំបាច់ណាស់ ប្រសិនបើអ្នកនឹងត្រូវបានគេយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងការថ្កោលទោសរបស់អ្នក។ វាគ្រាន់តែជាសីលធម៍បឋមធម្មតាប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីមើលឧក្រិដ្ឋកម្មផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក មុននឹងសម្លឹងមើលបុរសដ៏ទៃ។ ឈប់ប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋជាមុនសិន។ បន្ទាប់មកអ្នកអាចមើលបុរសផ្សេងទៀត។ ប្រហែលជាពេលនោះ អ្នកនឹងត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងនៅពេលអ្នកធ្វើ។
សេចក្តីថ្លែងការណ៍ចុងក្រោយរបស់អ្នកគឺ "ដើម្បីថ្កោលទោសរាល់ទង្វើបែបនេះ ត្រូវតែជាមធ្យោបាយដ៏ល្អបំផុតឆ្ពោះទៅមុខ មិនថាបញ្ជីនៃសារទុក្ខនោះទេ"។ ខ្ញុំគិតថាអ្វីដែលលោក Chomsky អាចនិយាយគឺជាការថ្កោលទោសរបស់យើងចំពោះអំពើឃោរឃៅនៅក្នុងប្រទេសបារាំងកំពុងដំណើរការ 24/7 នៅលើទូរទស្សន៍ CNN និងរាល់ព័ត៌មានបណ្តាញផ្សេងៗ។ តើការថ្កោលទោសសមាមាត្រនៃអំពើឃោរឃៅរបស់យើងនឹងចាប់ផ្តើមនៅពេលណា? តើពួកគេត្រូវរត់ 24/7 ដល់ពេលណាទើបអាចទទួលបានលំនឹង? បើគ្មានសមាមាត្រនោះ យើងគ្មានជំហរក្នុងការថ្កោលទោសរបស់យើងទេ។
នៅពេលដែល Anders Brevik បានសម្លាប់មនុស្ស 72 នាក់នៅក្នុងប្រទេសន័រវេស ក្រៅពីការថ្កោលទោសយ៉ាងខ្លាំងពីគ្រប់ទិសទី វាមិនអីទេក្នុងការវិភាគលើការលើកទឹកចិត្តដែលអាចបណ្តាលឱ្យគាត់ធ្វើសកម្មភាពដ៏អាក្រក់បែបនេះ។ គ្មាននរណាម្នាក់ត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថាអាណិតគាត់ដោយព្យាយាមយល់ពីការគិតរបស់គាត់ទេ។ ការលើកទឹកចិត្តរបស់គាត់ហាក់ដូចជាស្អប់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះជនបរទេស សង្គមចម្រុះ។ល។ យើងមិនអាចផ្លាស់ប្តូរសង្គមន័រវេសបានទេដោយសារតែឃាតករដូចគាត់។
នៅទីនេះវាក៏សមរម្យផងដែរក្នុងការព្យាយាមស្វែងយល់ពីការលើកទឹកចិត្តរបស់អ្នកវាយប្រហារ។ តាមរយៈសញ្ញាដដែលនេះ យើងមិនគួរត្រូវគេចោទប្រកាន់ពីការអាណិតអាសូរដល់ឃាតករឡើយ។ ការលើកទឹកចិត្តរបស់ពួកគេហាក់ដូចជាពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើហឹង្សាដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចដែលកើតឡើងដោយប្រទេសលោកខាងលិចដែលដឹកនាំដោយសហរដ្ឋអាមេរិក ប៉ុន្តែធ្វើតាមយ៉ាងអន្ទះសាដោយបារាំង។
គ្រោះមហន្តរាយទាំងស្រុងបានកើតឡើងលើប្រទេសស៊ីរី ដោយប្រទេសបារាំងបានបំពាក់អាវុធដល់ក្រុមភេរវករដើម្បីផ្តួលរំលំលោក Assad តួនាទីឈានមុខគេក្នុងការវាយប្រហារអសីលធម៌ និងឧក្រិដ្ឋកម្មលើប្រទេសស៊ីរី ឬអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ដែលពួកគេបានធ្វើនៅក្នុងប្រទេសអាល់ហ្សេរីមិនយូរប៉ុន្មានកន្លងទៅនេះ គឺជាឧទាហរណ៍មួយចំនួននៃអំពើភេរវកម្មរបស់បារាំង។
មិនដូចការផ្លាស់ប្តូរសង្គមន័រវេសទៅជាគំនិតជ្រុលនិយម និងការប្រកាន់ពូជសាសន៍របស់ Brevik ការបញ្ឈប់អំពើភេរវកម្មរបស់បារាំងគឺជាគោលដៅដែលអាចសម្រេចបានដែលយើងទាំងអស់គ្នាគួរតែបន្ត។
ការលះបង់របស់ប្រទេសបារាំងចំពោះអំពើហឹង្សា និងការឱបក្រសោបសន្តិភាព គឺជាវ៉ាក់សាំងដ៏ល្អបំផុតប្រឆាំងនឹងការវាយប្រហារនាពេលអនាគត ដូចជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អាក្រក់ដែលយើងបានឃើញ។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថាប្រជាជនបារាំងមិនស្ថិតនៅក្នុងពពុះដដែលដែលសហរដ្ឋអាមេរិកធ្លាប់មាននៅក្នុងឆ្នាំ 2001: "ពួកគេបានវាយប្រហារយើងដោយសារតែសេរីភាពរបស់យើង" ដោយព្រងើយកន្តើយនឹងប្រវត្តិសាស្ត្របង្ហូរឈាមទាំងអស់របស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅមជ្ឈិមបូព៌ា។ រហូតមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំឃើញការស្វែងរកព្រលឹងតិចតួចណាស់។
មតិយោបល់របស់អ្នកត្រូវបានវាស់វែង យល់បាន និងបង្ហាញបានយ៉ាងល្អ។ ពួកគេក៏អាចត្រូវបានធ្វើឡើងផងដែរទាក់ទងនឹងការសរសេរអត្ថបទ Greenwald ភ្លាមៗ។ លោកខាងលិចបានបង្កើត "សង្រ្គាមនៃអរិយធម៌" នៅពេលដែលនេះមិនមែនជាការពិត។ លោកខាងលិចត្រូវតែ "ឈរចុះ" ហើយផ្តល់ឱ្យពិភពលោកនូវដង្ហើមសម្រាប់ការស្ដារឡើងវិញនូវដំណោះស្រាយជម្លោះដោយសន្តិវិធី។
ជាការពិតណាស់ ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ប្រសិនបើមនុស្សដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសដែលហែកហួរដោយសង្រ្គាមនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ធ្លាប់ព្យាយាម និងជោគជ័យ ដើម្បីបញ្ចេញនូវអំពើឃោរឃៅបង្ហូរឈាមនៅក្នុងសង្កាត់របស់យើង? យើងធ្វើវាគ្រប់ពេលវេលា។