“សូមគោរពសមាជិកនៃយោធាអាមេរិក៖ សូមអរគុណចំពោះការការពារសេរីភាពរបស់យើង” អានសារនៅលើគេហទំព័រ “Defend America” របស់ក្រសួងការពារជាតិ (http://www.defendamerica.mil/)។ បំពេញឈ្មោះ និងស្រុកកំណើតរបស់អ្នក ហើយចុចដើម្បីចូលរួមជាមួយជាង 2 1/2 លាននាក់ដែលបានផ្ញើសារ។
មនោសញ្ចេតនាហាក់ពិបាកនឹងប្រកែក។ មិនថានរណាម្នាក់គិតយ៉ាងណាចំពោះសង្គ្រាមនឹងអ៊ីរ៉ាក់ទេ យើងទាំងអស់គ្នាមិនអាចផ្ញើសារបែបនេះទៅកាន់អ្នកដែលបម្រើបានទេ?
មិនមែនប្រសិនបើយើងចង់និយាយដោយស្មោះត្រង់អំពីផែនការសង្រ្គាមរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនោះទេ សម្រាប់កងទ័ពទាំងនោះនឹងមិនការពារសេរីភាពរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែការពារការគ្រប់គ្រងរបស់អាមេរិកលើធនធានថាមពលជាយុទ្ធសាស្ត្រនៃមជ្ឈិមបូព៌ា។ ពួកគេនឹងចូលបម្រើចក្រភព ដោយច្បាំងសង្រ្គាមដណ្តើមអំណាច និងផលចំណេញរបស់មនុស្សតិចតួច មិនមែនសេរីភាពសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន។
ចំពោះអ្នកខ្លះការថ្លែងនោះប្រហែលជាមើលទៅមិនគោរព។ ប៉ុន្តែការតស៊ូប្រឆាំងនឹងសង្គ្រាមដែលនឹងកើតឡើងប្រឆាំងនឹងអ៊ីរ៉ាក់មិនបង្ហាញពីការខ្វះការគោរពចំពោះអ្នកដែលធ្វើការប្រយុទ្ធនោះទេ។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់បម្រើក្នុងជួរកងទ័ពទេ ប៉ុន្តែមិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារមាន ហើយខ្ញុំមានការយល់ចិត្តចំពោះមនុស្សនៅជួរមុខដែលប្រឈមមុខនឹងហានិភ័យ។ ខ្ញុំក៏ដឹងដែរថា មនុស្សជាច្រើនដែលរកឃើញខ្លួនឯងនៅលើបន្ទាត់ទាំងនោះ ប្រហែលជាបានចូលរួមយោធាជាចម្បងសម្រាប់ហេតុផលសេដ្ឋកិច្ច។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្ញុំពិតជាគោរពពួកគេ — ក្នុងនាមមនុស្សជាតិ និងជាបងប្អូនប្រជាពលរដ្ឋ — ខ្ញុំគួរមានឆន្ទៈក្នុងការបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ពីការជំទាស់របស់ខ្ញុំចំពោះសង្រ្គាមនេះ។
នោះទាមទារឱ្យមានការបែងចែករវាងវោហាសាស្ត្រ និងការពិតនៃគោលនយោបាយការបរទេស និងយោធារបស់សហរដ្ឋអាមេរិក។ រាល់មហាអំណាចទាំងអស់អះអាងពីការជម្រុញដ៏ថ្លៃថ្នូសម្រាប់សង្រ្គាមរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែការអះអាងបែបនេះជាធម្មតាគ្របដណ្តប់ការពិតដ៏អាក្រក់ ហើយយើងក៏មិនខុសគ្នាដែរ។
សម្រាប់ភាគច្រើននៃយុគសម័យក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទី 2 ការប្រើប្រាស់កម្លាំងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកប្រឆាំងនឹងប្រទេសដែលខ្សោយគឺមានភាពយុត្តិធម៌ជាចាំបាច់ដើម្បីបញ្ឈប់ផែនការរបស់សូវៀតសម្រាប់ការសញ្ជ័យពិភពលោក។ របបសូវៀតគឺជារបបផ្តាច់ការ ឃោរឃៅ និងជាអ្នកធ្វើអន្តរាគមន៍នៅក្នុងវិស័យរបស់ខ្លួន ហើយទីបំផុតវាបានទទួលបានសមត្ថភាពដើម្បីបំផ្លាញពួកយើងដោយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ។ ប៉ុន្តែការអះអាងដែលថាសូវៀតគឺជាការគំរាមកំហែងផ្នែកយោធាសកលចំពោះអត្ថិភាពរបស់យើងក៏ជាអាវុធនយោបាយដើម្បីបំភ័យជនជាតិអាមេរិកក្នុងការអនុម័តសង្រ្គាមដើម្បីគាបសង្កត់ការអភិវឌ្ឍន៍ឯករាជ្យនៅក្នុងពិភពលោកទីបី និងការទទួលយកសេដ្ឋកិច្ចសម័យសង្រ្គាមជាអចិន្ត្រៃយ៍។
ជាមួយនឹងសហភាពសូវៀតបានបាត់បង់ អ្នករៀបចំផែនការជនជាតិអាមេរិកត្រូវការយុត្តិកម្មថ្មីមួយសម្រាប់ម៉ាស៊ីនយោធា។ ភេរវនិយមអន្តរជាតិអាចបញ្ជាក់បានថាជាហេតុផលយូរអង្វែងសម្រាប់អង្គការដូចជាអាល់កៃដាគឺជាការគំរាមកំហែងពិតប្រាកដ ហើយយើងមានសិទ្ធិរំពឹងថារដ្ឋាភិបាលរបស់យើងនឹងចាត់វិធានការដើម្បីការពារយើង។ ប៉ុន្តែសំណួរសួរថា តើវិធានការមួយណាមានប្រសិទ្ធភាពជាងគេ?
មន្ត្រីចារកម្មអាមេរិកបានទទួលស្គាល់ថា ការវាយប្រហាររបស់អាមេរិកលើអាហ្វហ្គានីស្ថានបានធ្វើតិចតួចដើម្បីកាត់បន្ថយការគំរាមកំហែង ហើយអាចមានភាពស្មុគស្មាញដល់កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងប្រឆាំងភេរវកម្ម។ ប៉ុន្តែសង្រ្គាមមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការបង្ហាញអំពីវត្តមានយោធាអាមេរិកដែលកំពុងបន្តនៅអាស៊ីកណ្តាល។ សង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងអ៊ីរ៉ាក់ ដែលត្រូវបានទីផ្សារជាផ្នែកមួយនៃសង្គ្រាមប្រឆាំងភេរវកម្ម គឺកាន់តែច្បាស់អំពីការគ្រប់គ្រងរបស់អាមេរិកលើប្រេងក្នុងតំបន់។
ដូច្នេះ យើងត្រូវបំបែកអ្វីដែលអាចជំរុញទឹកចិត្តមនុស្សក្នុងកងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធពីតួនាទីពិតប្រាកដរបស់យោធាអាមេរិក។ ខ្ញុំមិនមានការងឿងឆ្ងល់ទេថា មនុស្សជាច្រើនដែលបម្រើជឿថា ពួកគេកំពុងប្រយុទ្ធដើម្បីសេរីភាព ដែលជាគោលដៅកិត្តិយសដែលយើងគួរគោរព។ ប៉ុន្តែពួកគេកំពុងធ្វើបែបនោះសម្រាប់រដ្ឋាភិបាលដែលមានគោលបំណងផ្សេងគ្នា - ដើម្បីដណ្តើមអំណាចរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក និងធានាប្រាក់ចំណេញរបស់ឥស្សរជន - ដែលយើងមិនគួរគាំទ្រ។
គ្មានការមិនគោរពទេក្នុងការសួរជនរួមជាតិដែលបានចូលបម្រើយោធាដើម្បីចោទសួរថា “តើខ្ញុំប្រយុទ្ធដើម្បីអ្វី?”។ និង "តើអ្នកណាពិតជាទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីហានិភ័យដែលខ្ញុំទទួលយក?"
ប្រសិនបើយើងជាជនស៊ីវិលពិតជាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកងទ័ព — ក៏ដូចជាប្រជាជនស្លូតត្រង់នៃប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ដែលនឹងស្លាប់ក្នុងសង្គ្រាម — យើងគួរតែបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ចំពោះទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនថា យើងនឹងមិនគាំទ្រសង្រ្គាមដើម្បីអំណាច ហើយជំនួសមកវិញទាមទារគោលនយោបាយការបរទេសដ៏ត្រឹមត្រូវដែលស្វែងរកសេរីភាពពិតប្រាកដ។ និងយុត្តិធម៌ មិនមែនជាការត្រួតត្រា និងការគ្រប់គ្រង។
សាររបស់ខ្ញុំទៅកាន់កងទ័ពគឺ៖ "អរគុណចំពោះឆន្ទៈការពារសេរីភាព ប៉ុន្តែសូមចូលរួមតស៊ូនឹងសង្រ្គាមអយុត្តិធម៌នេះ"។
នោះជាសារនៃការគាំទ្រដល់កងទ័ព និងជាការអង្វរសម្រាប់សាមគ្គីភាពក្នុងចំណោមប្រជាជនសាមញ្ញដែលចង់កសាងពិភពលោកដ៏ល្អប្រសើរ មិនបម្រើអាណាចក្រឡើយ។ វាជាការរំលឹកថា ដូចដែលលោក John McCutcheon បានដាក់វាយ៉ាងឡូយក្នុងបទចម្រៀងថា "អ្នកដែលហៅការបាញ់ប្រហារនឹងមិនស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកស្លាប់ ហើយខ្វិនទេ / ហើយនៅលើចុងកាំភ្លើងយើងក៏ដូចគ្នាដែរ"។
Robert Jensen គឺជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកសារព័ត៌មាននៅសាកលវិទ្យាល័យ Texas នៅ Austin និងជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅ "Writing Dissent: Takeing Radical Ideas from the Margins to the Mainstream"។ គាត់អាចទាក់ទងបាននៅ [អ៊ីមែលការពារ].