ខែមិថុនា 2009 ត្រូវបានកត់សម្គាល់ដោយព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗមួយចំនួន រួមទាំងការបោះឆ្នោតពីរនៅមជ្ឈិមបូព៌ា៖ នៅប្រទេសលីបង់ បន្ទាប់មកអ៊ីរ៉ង់។ ព្រឹត្តិការណ៍មានសារៈសំខាន់ ហើយប្រតិកម្មចំពោះពួកគេ ប្រកបដោយការបង្រៀនខ្ពស់។
ការបោះឆ្នោតនៅលីបង់ត្រូវបានស្វាគមន៍ដោយភាពរីករាយ។ អ្នកសរសេរអត្ថបទរបស់កាសែត New York Times លោក Thomas Friedman បានបញ្ចេញមតិថា គាត់គឺជា "អ្នកជញ្ជក់ឈាមសម្រាប់ការបោះឆ្នោតដោយសេរី និងយុត្តិធម៌" ដូច្នេះ "វាធ្វើឱ្យបេះដូងខ្ញុំកក់ក្តៅក្នុងការមើល" នូវអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសលីបង់ក្នុងការបោះឆ្នោតមួយដែល "ពិតជាសេរី និងយុត្តិធម៌ - មិនដូចការបោះឆ្នោតក្លែងក្លាយអ្នកនោះទេ។ ប្រហែលនឹងឃើញនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ ដែលមានតែបេក្ខជនដែលត្រូវបានអនុម័តដោយមេដឹកនាំកំពូលប៉ុណ្ណោះដែលអាចឈរឈ្មោះបាន។ ទេ នៅប្រទេសលីបង់ វាគឺជាកិច្ចព្រមព្រៀងពិតប្រាកដ ហើយលទ្ធផលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍៖ ប្រធានាធិបតី Barack Obama បានយកឈ្នះប្រធានាធិបតី Mahmoud Ahmadinejad នៃប្រទេសអ៊ីរ៉ង់។ សំខាន់ "ភាគច្រើននៃប្រជាជនលីបង់ទាំងអស់ - មូស្លីម គ្រិស្តបរិស័ទ និង Druse - បានបោះឆ្នោតឱ្យក្រុមចម្រុះថ្ងៃទី 14 ខែមីនា ដែលដឹកនាំដោយ Saad Hariri" ដែលជាបេក្ខជនគាំទ្រដោយសហរដ្ឋអាមេរិក និងជាកូនប្រុសរបស់អតីតនាយករដ្ឋមន្ត្រី Rafik Hariri ដែលត្រូវបានសម្លាប់ ដូច្នេះ "ទៅកាន់ វិសាលភាពដែលនរណាម្នាក់ចេញពីការបោះឆ្នោតនេះដោយមានសិទ្ធិអំណាចខាងសីលធម៌ដើម្បីដឹកនាំរដ្ឋាភិបាលបន្ទាប់ វាជាក្រុមចម្រុះដែលចង់ឲ្យលីបង់គ្រប់គ្រងដោយ និងសម្រាប់លីបង់ មិនមែនសម្រាប់អ៊ីរ៉ង់ មិនមែនសម្រាប់ស៊ីរី និងមិនមែនសម្រាប់ការប្រយុទ្ធនឹងអ៊ីស្រាអែល»។ យើងត្រូវផ្តល់កិត្តិយសនៅកន្លែងដែលវាដល់ពេលសម្រាប់ជ័យជំនះនៃការបោះឆ្នោតដោយសេរីនេះ (និងទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន)៖ "បើគ្មានលោក George Bush ក្រោកឈរឡើងចំពោះជនជាតិស៊ីរីក្នុងឆ្នាំ 2005 ហើយបង្ខំពួកគេឱ្យចាកចេញពីប្រទេសលីបង់បន្ទាប់ពីការសម្លាប់ Hariri ការបោះឆ្នោតសេរីនេះនឹងមិន បានកើតឡើង។ លោក Bush បានជួយបង្កើតលំហ។ បញ្ហាអំណាច។ លោកអូបាម៉ាបានជួយជំរុញក្តីសង្ឃឹម។ ពាក្យក៏សំខាន់ដែរ”។
ពីរថ្ងៃក្រោយមក ទស្សនៈរបស់ Friedman ត្រូវបានបន្ទរដោយ Eliott Abrams សមាជិកជាន់ខ្ពស់នៅក្រុមប្រឹក្សាទំនាក់ទំនងបរទេស ដែលធ្លាប់ជាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់នៃរដ្ឋបាល Reagan និង Bush I។ ក្រោមចំណងជើងថា "ជ័យជំនះរបស់លីបង់ ការជួញដូររបស់អ៊ីរ៉ង់" Abrams បានប្រៀបធៀប "ការសាកល្បងភ្លោះនៃកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែង [សហរដ្ឋអាមេរិក] ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យដល់ពិភពមូស្លីម" ។ មេរៀនគឺច្បាស់៖ "អ្វីដែលសហរដ្ឋអាមេរិកគួរតែផ្សព្វផ្សាយមិនមែនជាការបោះឆ្នោតទេ ប៉ុន្តែការបោះឆ្នោតដោយសេរី ហើយការបោះឆ្នោតនៅប្រទេសលីបង់បានឆ្លងកាត់ការសាកល្បងជាក់ស្តែងណាមួយ... ប្រជាជនលីបង់ភាគច្រើនបានច្រានចោលការអះអាងរបស់ហេសបូឡាថា មិនមែនជាក្រុមភេរវករទេ ប៉ុន្តែជា " ការតស៊ូជាតិ'... ជនជាតិលីបង់មានឱកាសបោះឆ្នោតប្រឆាំងនឹងក្រុមហេសបូឡា ហើយបានឆ្លៀតឱកាស។
ប្រតិកម្មគឺស្រដៀងគ្នានៅទូទាំងចរន្ត។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយមានរុយពីរបីនៅក្នុងមួន។
ភាពលេចធ្លោបំផុតក្នុងចំណោមពួកគេ ដែលទំនងជាមិនមានរបាយការណ៍នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក គឺជាការបោះឆ្នោតពិតប្រាកដ។ ក្រុមចម្រុះកាលពីថ្ងៃទី 8 ខែមីនាដែលមានមូលដ្ឋាននៅ Hezbollah បានឈ្នះយ៉ាងងាយស្រួលដោយចំនួនប្រហាក់ប្រហែលនឹងលោក Obama ទល់នឹង McCain ក្នុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2008 គឺប្រហែល 54% នៃការបោះឆ្នោតពេញនិយម នេះបើយោងតាមតួលេខរបស់ក្រសួងមហាផ្ទៃ។ អាស្រ័យហេតុនេះ តាមរយៈអំណះអំណាងរបស់ Friedman-Abrams យើងគួរតែសោកស្ដាយចំពោះការបរាជ័យរបស់លោក Ahmadinejad លើប្រធានាធិបតី Obama ហើយ "សិទ្ធិអំណាចសីលធម៌" បានឈ្នះដោយ Hezbollah ខណៈដែល "ប្រជាជនលីបង់ភាគច្រើនបានយកឱកាស" ដើម្បីបដិសេធការចោទប្រកាន់ដែល Abrams ធ្វើឡើងម្តងទៀតពីការឃោសនារបស់ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន។
ដូចអ្នកផ្សេងទៀត Friedman និង Abrams កំពុងសំដៅទៅលើតំណាងនៅក្នុងសភា។ តួលេខទាំងនេះត្រូវបានបំភាន់ដោយប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតសារភាព ដែលកាត់បន្ថយយ៉ាងខ្លាំងនូវអាសនៈដែលបានផ្តល់ទៅឱ្យក្រុមនិកាយធំជាងគេ គឺពួកស៊ីអ៊ីត ដែលបានគាំទ្រយ៉ាងលើសលប់ដល់ក្រុមហេសបូឡា និងសម្ព័ន្ធមិត្ត Amal របស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ ដូចដែលអ្នកវិភាគធ្ងន់ធ្ងរបានចង្អុលបង្ហាញ ច្បាប់មូលដ្ឋានសារភាពធ្វើឱ្យខូចដល់ "ការបោះឆ្នោតដោយសេរី និងយុត្តិធម៌" នៅក្នុងវិធីសំខាន់ជាងនេះទៅទៀត។ លោក Assaf Kfoury សង្កេតឃើញថា ពួកគេទុកកន្លែងទំនេរសម្រាប់គណបក្សដែលមិនមែនជានិកាយ និងបង្កើតរបាំងសម្រាប់ការណែនាំគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចសង្គម និងបញ្ហាជាក់ស្តែងផ្សេងទៀតទៅក្នុងប្រព័ន្ធបោះឆ្នោត។ ពួកគេក៏បើកទ្វារទៅរក "ការជ្រៀតជ្រែកពីខាងក្រៅដ៏ធំ" អត្រាអ្នកទៅបោះឆ្នោតទាប និង "ការលួចបន្លំសន្លឹកឆ្នោត និងការទិញសន្លឹកឆ្នោត" លក្ខណៈទាំងអស់នៃការបោះឆ្នោតខែមិថុនា សូម្បីតែច្រើនជាងមុនទៅទៀត។ ដូច្នេះនៅក្នុងទីក្រុង Beirut ដែលជាផ្ទះនៃចំនួនប្រជាជនជាងពាក់កណ្តាល តិចជាងមួយភាគបួននៃអ្នកបោះឆ្នោតដែលមានសិទ្ធិបោះឆ្នោតអាចបោះឆ្នោតដោយមិនត្រលប់ទៅស្រុកដាច់ស្រយាលដែលមានដើមកំណើតធម្មតា។ ឥទ្ធិពលគឺថា ពលករចំណាកស្រុក និងវណ្ណៈក្រីក្រត្រូវបានផ្តាច់សិទ្ធិយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុង "ទម្រង់នៃការគ្រប់គ្រងដ៏ខ្លាំង រចនាប័ទ្មលីបង់" ដែលអនុគ្រោះដល់ថ្នាក់ឯកសិទ្ធិ និងគាំទ្រលោកខាងលិច។
នៅក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ លទ្ធផលបោះឆ្នោតដែលចេញដោយក្រសួងមហាផ្ទៃ ខ្វះភាពជឿជាក់ ទាំងដោយវិធីដែលពួកគេត្រូវបានចេញផ្សាយ និងដោយតួលេខខ្លួនឯង។ ការតវ៉ាដ៏មានប្រជាប្រិយភាពដ៏ធំមួយបានកើតឡើងបន្ទាប់ពីបង្ក្រាបយ៉ាងព្រៃផ្សៃដោយកងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធរបស់បព្វជិតកាន់អំណាច។ ប្រហែលជា Ahmadinejad អាចនឹងឈ្នះសំឡេងភាគច្រើន ប្រសិនបើការបោះឆ្នោតត្រូវបានរាប់ដោយយុត្តិធម៌ ប៉ុន្តែវាហាក់បីដូចជាពួកអ្នកគ្រប់គ្រងមិនមានឆន្ទៈក្នុងការចាប់យកឱកាសនោះ។ ពីតាមផ្លូវ អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មាន Reese Erlich ដែលមានបទពិសោធន៍យ៉ាងច្រើនជាមួយនឹងការបះបោរដ៏ពេញនិយម និងការគាបសង្កត់ដ៏ជូរចត់នៅក្នុងដែនសហរដ្ឋអាមេរិក សរសេរថា "វាជាចលនាមហាជនអ៊ីរ៉ង់ពិតប្រាកដដែលបង្កើតឡើងដោយនិស្សិត កម្មករ ស្ត្រី និងមនុស្សវណ្ណៈកណ្តាល" - និងអាចមានច្រើន នៃប្រជាជនជនបទ។ លោក Eric Hooglund ដែលជាអ្នកប្រាជ្ញដ៏គួរឱ្យគោរពដែលបានសិក្សាពីជនបទអ៊ីរ៉ង់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់បានច្រានចោលការរំពឹងទុកស្តង់ដារអំពីការគាំទ្រជនបទសម្រាប់ Ahmadinejad ដោយពណ៌នាអំពីការគាំទ្រ "ដ៏លើសលប់" សម្រាប់ Mousavi នៅក្នុងតំបន់ដែលគាត់បានសិក្សា និងខឹងសម្បារចំពោះអ្វីដែលភាគច្រើននៅទីនោះចាត់ទុកថាជាការបោះឆ្នោតលួច។
វាមិនទំនងខ្ពស់ទេដែលថាការតវ៉ានឹងធ្វើឱ្យខូចដល់របបស្មៀន-យោធាក្នុងរយៈពេលខ្លី ប៉ុន្តែដូចដែល Erlich សង្កេតឃើញថា វា "កំពុងសាបព្រួសគ្រាប់ពូជសម្រាប់ការតស៊ូនាពេលអនាគត" ។
ដូចនៅប្រទេសលីបង់ ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតខ្លួនឯងរំលោភសិទ្ធិជាមូលដ្ឋាន។ បេក្ខជនត្រូវតែត្រូវបានអនុម័តដោយបព្វជិតដែលកំពុងកាន់អំណាចដែលអាចនិងធ្វើគោលនយោបាយដែលពួកគេមិនយល់ព្រម។ ហើយទោះបីជាការគាបសង្កត់ជាទូទៅអាចមិនធ្ងន់ធ្ងរដូចនៅក្នុងរបបផ្តាច់ការដែលគាំទ្រដោយសហរដ្ឋអាមេរិកនៃតំបន់ក៏ដោយ វាជាការអាក្រក់គ្រប់គ្រាន់ហើយនៅក្នុងខែមិថុនាឆ្នាំ 2009 ជាក់ស្តែងដូច្នេះ។
គេអាចជជែកវែកញែកថា "លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យដឹកនាំ" របស់អ៊ីរ៉ង់មានរចនាសម្ព័ន្ធស្រដៀងគ្នានៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលការបោះឆ្នោតត្រូវបានទិញយ៉ាងទូលំទូលាយ ហើយបេក្ខជន និងកម្មវិធីត្រូវបាន "ត្រួតពិនិត្យ" យ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពដោយការប្រមូលផ្តុំមូលធន។ រូបភាពដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយកំពុងត្រូវបានចាក់ចេញនៅពេលនេះ។ វាស្ទើរតែជារឿងចម្រូងចម្រាសដែលថាប្រព័ន្ធសុខាភិបាលអាមេរិកដ៏មហន្តរាយគឺជាអាទិភាពខ្ពស់សម្រាប់សាធារណជន ដែលអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយបានអនុគ្រោះដល់ការថែទាំសុខភាពជាតិ ដែលជាជម្រើសមួយដែលត្រូវបានរក្សាចេញពីរបៀបវារៈដោយអំណាចឯកជន។ នៅក្នុងការផ្លាស់ប្តូរដែលមានកំណត់ឆ្ពោះទៅរកឆន្ទៈសាធារណៈ សភាឥឡូវនេះកំពុងពិភាក្សាថាតើត្រូវអនុញ្ញាតឱ្យជម្រើសសាធារណៈមួយដើម្បីប្រកួតប្រជែងជាមួយក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រង ដែលជាសំណើដែលមានការគាំទ្រដ៏ច្រើនលើសលប់។ គណបក្សប្រឆាំងដែលចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជាអ្នកតស៊ូមតិទីផ្សារសេរី បានចោទប្រកាន់ថា សំណើនេះនឹងមិនយុត្តិធម៌សម្រាប់វិស័យឯកជន ដែលនឹងមិនអាចប្រកួតប្រជែងជាមួយប្រព័ន្ធសាធារណៈដែលមានប្រសិទ្ធភាពជាង។ ទោះជាចម្លែកបន្តិចក៏ដោយ ការប្រកែកគឺអាចសន្និដ្ឋានបាន។ ដូចដែលអ្នកសេដ្ឋកិច្ចលោក Dean Baker ចង្អុលបង្ហាញថា "យើងដឹងថាក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រងឯកជនមិនអាចប្រកួតប្រជែងបានទេ ពីព្រោះយើងមានការពិសោធន៍នេះជាមួយកម្មវិធី Medicare រួចហើយ។ នៅពេលដែលក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រងឯកជនត្រូវប្រកួតប្រជែងលើកម្រិតមួយជាមួយនឹងផែនការគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋាភិបាលប្រពៃណី ពួកគេស្ទើរតែត្រូវបានជំរុញ។ ពីទីផ្សារ»។ ការសន្សំពីកម្មវិធីរបស់រដ្ឋាភិបាលនឹងកាន់តែមានកាន់តែច្រើន ប្រសិនបើដូចជានៅក្នុងប្រទេសផ្សេងទៀត រដ្ឋាភិបាលត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចរចាតម្លៃជាមួយសាជីវកម្មឱសថ ដែលជាជម្រើសដែលគាំទ្រដោយ 85% នៃចំនួនប្រជាជន ប៉ុន្តែក៏មិនមាននៅក្នុងរបៀបវារៈដែរ។ លោក Baker សរសេរថា “លុះត្រាតែសភាបង្កើតផែនការសាធារណៈដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ” ជនជាតិអាមេរិកអាចរំពឹងថានឹងទទួលរងផលប៉ះពាល់ជាមួយនឹងការដំឡើងពន្ធដ៏ធំបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រពិភពលោក ដែលទាំងអស់នេះនឹងចូលទៅក្នុងហោប៉ៅនៃឧស្សាហកម្មថែទាំសុខភាព។ នោះគឺជាលទ្ធផលដែលទំនង ជាជាថ្មីម្តងទៀតនៅក្នុងទម្រង់នៃ "លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យដឹកនាំ" របស់អាមេរិក។ ហើយវាស្ទើរតែជាឧទាហរណ៍តែមួយ។
ខណៈពេលដែលគំនិតរបស់យើងបានងាកទៅរកការបោះឆ្នោត យើងមិនគួរភ្លេចការបោះឆ្នោត "សេរី និងយុត្តិធម៌" ពិតប្រាកដមួយនាពេលថ្មីៗនេះ នៅក្នុងតំបន់មជ្ឈិមបូព៌ា នៅប្រទេសប៉ាឡេស្ទីន ក្នុងខែមករា ឆ្នាំ 2006 ដែលសហរដ្ឋអាមេរិក និងសម្ព័ន្ធមិត្តបានឆ្លើយតបភ្លាមៗជាមួយនឹងការដាក់ទណ្ឌកម្មយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរសម្រាប់ប្រជាជនថា បានបោះឆ្នោត "ផ្លូវខុស" ។ លេសដែលបានផ្តល់ជូនគឺគួរឱ្យអស់សំណើច ហើយការឆ្លើយតបបានបង្កឱ្យមានការរំជើបរំជួលយ៉ាងកម្រលើការអត្ថាធិប្បាយអំពី "កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដ៏ថ្លៃថ្នូរបស់វ៉ាស៊ីនតោនដើម្បីផ្សព្វផ្សាយលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យដល់ពិភពមូស្លីម" ដែលជាស្នាដៃដែលបង្ហាញពីការអនុគ្រោះដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ដល់អាជ្ញាធរ។
គ្មានអ្វីគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍នោះទេ គឺការត្រៀមខ្លួនដើម្បីយល់ព្រមថា អ៊ីស្រាអែលមានភាពយុត្តិធម៌ក្នុងការដាក់ការឡោមព័ទ្ធយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ និងបំផ្លិចបំផ្លាញលើតំបន់ហ្គាហ្សា ហើយវាយប្រហារវាដោយអំពើហឹង្សាដោយគ្មានមេត្តា ដោយប្រើឧបករណ៍របស់សហរដ្ឋអាមេរិក និងការគាំទ្រការទូត ដូចដែលវាបានធ្វើកាលពីរដូវរងារមុន។ ជាការពិតណាស់មានលេសថា "សិទ្ធិការពារខ្លួន"។ លេសនេះត្រូវបានទទួលយកស្ទើរតែជាសកលនៅលោកខាងលិច ទោះបីជាសកម្មភាពរបស់អ៊ីស្រាអែលពេលខ្លះត្រូវបានថ្កោលទោសថា "មិនសមាមាត្រ"។ ប្រតិកម្មគឺគួរឱ្យកត់សម្គាល់, ដោយសារតែលេសបានធ្លាក់ចុះនៅលើការត្រួតពិនិត្យ cursory បំផុត។ បញ្ហានោះគឺសិទ្ធិក្នុងការប្រើកម្លាំងក្នុងការការពារខ្លួន ហើយរដ្ឋមួយមានសិទ្ធិនោះលុះត្រាតែខ្លួនអស់មធ្យោបាយដោយសន្តិវិធី។ ក្នុងករណីនេះ អ៊ីស្រាអែលបានបដិសេធយ៉ាងសាមញ្ញក្នុងការប្រើមធ្យោបាយសន្តិភាពដែលមានស្រាប់។ អ្វីៗទាំងអស់នេះត្រូវបានពិភាក្សាយ៉ាងទូលំទូលាយនៅកន្លែងផ្សេង ហើយវាមិនគួរចាំបាច់ដើម្បីពិនិត្យមើលការពិតសាមញ្ញម្តងទៀតនោះទេ។
ជាថ្មីម្តងទៀតដោយពឹងផ្អែកលើនិទណ្ឌភាពដែលខ្លួនទទួលបានក្នុងនាមជាអតិថិជនរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក អ៊ីស្រាអែលបាននាំខែមិថុនា ឆ្នាំ 2009 ដល់ទីបញ្ចប់ដោយបង្ខំការឡោមព័ទ្ធដោយអំពើប្លន់ដ៏សាហាវ។ នៅថ្ងៃទី 30 ខែមិថុនា កងទ័ពជើងទឹកអ៊ីស្រាអែលបានប្លន់ទូកចលនា Gaza សេរី "វិញ្ញាណនៃមនុស្សជាតិ" នៅក្នុងដែនទឹកអន្តរជាតិ នេះបើយោងតាមអ្នកជិះលើនោះ ហើយបានបង្ខំវាទៅកាន់កំពង់ផែ Ashdod របស់អ៊ីស្រាអែល។ ទូកបានចាកចេញពីប្រទេស Cyprus ជាកន្លែងដែលទំនិញត្រូវបានត្រួតពិនិត្យ៖ វាមានថ្នាំពេទ្យ សម្ភារៈប្រើប្រាស់ឡើងវិញ និងរបស់ក្មេងលេង។ បុគ្គលិកសិទ្ធិមនុស្សដែលជិះនៅលើនោះរួមមានម្ចាស់ជ័យលាភីណូបែល Mairead Maguire និងអតីតសមាជិកសភា Cynthia McKinney ដែលត្រូវបានបញ្ជូនទៅពន្ធនាគារ Ramleh ក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ជាក់ស្តែងដោយគ្មានពាក្យសំដីពីរដ្ឋបាលលោក Obama ។ ឧក្រិដ្ឋកម្មនេះស្ទើរតែធ្វើឱ្យមានការស្រឡាំងកាំង – ជាមួយនឹងយុត្តិធម៌មួយចំនួន មនុស្សម្នាក់អាចប្រកែកបាន ចាប់តាំងពីអ៊ីស្រាអែលបានលួចទូកដែលធ្វើដំណើររវាងប្រទេសស៊ីប និងលីបង់ ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ ដោយចាប់ជំរិត និងជួនកាលសម្លាប់អ្នកដំណើរ ឬបញ្ជូនពួកគេនៅក្នុងពន្ធនាគារអ៊ីស្រាអែល ដោយមិនគិតប្រាក់ពីកន្លែងដែលពួកគេចូលរួមរាប់ពាន់នាក់ផ្សេងទៀត នៅក្នុង ករណីខ្លះឃុំខ្លួនជាចំណាប់ខ្មាំងជាច្រើនឆ្នាំ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាខ្វល់ខ្វាយក្នុងការរាយការណ៍ពីការខឹងសម្បារចុងក្រោយនេះដោយរដ្ឋបញ្ឆោតទាំងឡាយនិងអ្នកឧបត្ថម្ភរបស់ខ្លួន តើច្បាប់ណាជាប្រធានបទសម្រាប់សុន្ទរកថាថ្ងៃទី 4 ខែកក្កដា និងជាអាវុធប្រឆាំងនឹងសត្រូវ?
ការលួចប្លន់របស់អ៊ីស្រាអែល គឺជាឧក្រិដ្ឋកម្មខ្លាំងជាងអ្វីទាំងអស់ដែលធ្វើឡើងដោយជនជាតិសូម៉ាលី ដែលជំរុញឱ្យមានការលួចចម្លងដោយភាពក្រីក្រ និងភាពអស់សង្ឃឹម និងការបំផ្លាញកន្លែងនេសាទរបស់ពួកគេដោយការប្លន់ និងការបោះចោលកាកសំណល់ពុល មិនមែននិយាយអំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញសេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគេដោយក្រុមប្រឆាំង Bush ប្រតិបត្តិការភេរវកម្មបានទទួលស្គាល់ថាមានការក្លែងបន្លំ និងការលុកលុយប្រទេសអេត្យូពីដែលគាំទ្រដោយសហរដ្ឋអាមេរិក។ ការប្លន់របស់អ៊ីស្រាអែលក៏បំពានលើអនុសញ្ញាអន្តរជាតិខែមីនា ឆ្នាំ ១៩៨៨ ស្តីពីសុវត្ថិភាពនៃការធ្វើនាវាចរណ៍តាមសមុទ្រ ដែលសហរដ្ឋអាមេរិកជាភាគី ហេតុដូច្នេះហើយបានទាមទារដោយអនុសញ្ញានេះ ដើម្បីជួយក្នុងការអនុវត្តវា។ យ៉ាងណាមិញ អ៊ីស្រាអែលមិនមែនជាភាគីទេ ដែលជាការពិត មិនអាចកាត់បន្ថយឧក្រិដ្ឋកម្ម ឬកាតព្វកិច្ចក្នុងការអនុវត្តអនុសញ្ញាប្រឆាំងនឹងអ្នកបំពាននោះទេ។ ការខកខានរបស់អ៊ីស្រាអែលក្នុងការចូលរួមគឺគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ជាពិសេស ចាប់តាំងពីអនុសញ្ញាត្រូវបានបំផុសគំនិតដោយផ្នែកដោយការប្លន់ Achille Lauro ក្នុងឆ្នាំ 1988។ ឧក្រិដ្ឋកម្មនោះមានកម្រិតខ្ពស់នៅក្នុងអ៊ីស្រាអែល និងលោកខាងលិចក្នុងចំណោមអំពើឃោរឃៅរបស់ភេរវករ ដែលមិនដូចការទម្លាក់គ្រាប់បែកដែលគាំទ្រដោយសហរដ្ឋអាមេរិករបស់អ៊ីស្រាអែលលើទុយនីសកាលពីមួយសប្តាហ៍មុនដោយបានសម្លាប់។ មនុស្ស 1985 នាក់ជាធម្មតាដោយគ្មានលេសដែលអាចជឿទុកចិត្តបាន ប៉ុន្តែត្រូវបានអត់ឱនម្តងទៀតក្រោមការផ្តល់និទណ្ឌភាពសម្រាប់សហរដ្ឋអាមេរិក និងអតិថិជនរបស់ខ្លួន។
ប្រហែលជាអ៊ីស្រាអែលបានជ្រើសរើសមិនចូលរួមក្នុងអនុសញ្ញានេះ ដោយសារតែការអនុវត្តជាប្រចាំរបស់ខ្លួនក្នុងការលួចទូកនៅក្នុងដែនទឹកអន្តរជាតិនៅពេលនោះ។ គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា ការស៊ើបអង្កេតពាក់ព័ន្ធនឹងការប្លន់ខែមិថុនា ឆ្នាំ 2009 គឺថា ចាប់តាំងពីឆ្នាំ 2000 បន្ទាប់ពីការរកឃើញឧស្ម័នធម្មជាតិដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់នៅក្នុងដែនទឹករបស់ហ្គាហ្សា ដោយក្រុមហ៊ុន British Gas អ៊ីស្រាអែលបានបង្ខំឱ្យទូកនេសាទ Gazan ឆ្ពោះទៅច្រាំង ជាញឹកញាប់ដោយហិង្សា បំផ្លាញឧស្សាហកម្មមួយ។ មានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតរបស់ហ្គាហ្សា។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ អ៊ីស្រាអែលបាននិងកំពុងចូលចរចាជាមួយ BG ដើម្បីទទួលបានឧស្ម័នពីប្រភពទាំងនេះ ដូច្នេះហើយបានលួចធនធានមនុស្សតិចតួចដែលវាត្រូវបានកំទេចដោយឥតមេត្តា។
អឌ្ឍគោលខាងលិចក៏បានឃើញឧក្រិដ្ឋកម្មទាក់ទងនឹងការបោះឆ្នោតនៅចុងខែនេះ។ រដ្ឋប្រហារយោធានៅប្រទេសហុងឌូរ៉ាសបានទម្លាក់ប្រធានាធិបតី Manuel Zelaya ហើយបណ្តេញគាត់ទៅកូស្តារីកា។ ដូចដែលបានសង្កេតឃើញដោយសេដ្ឋវិទូ Mark Weisbrot ដែលជាអ្នកវិភាគដែលមានបទពិសោធន៍នៃកិច្ចការអាមេរិកឡាទីន រចនាសម្ព័ន្ធសង្គមនៃរដ្ឋប្រហារគឺជា "រឿងកើតឡើងដដែលៗនៅអាមេរិកឡាទីន" ដោយដាក់ "ប្រធានាធិបតីកំណែទម្រង់ដែលត្រូវបានគាំទ្រដោយសហជីពការងារ និងអង្គការសង្គមប្រឆាំងនឹងក្រុមម៉ាហ្វីយ៉ា។ ឥស្សរជននយោបាយពុករលួយ ដែលត្រូវបានគេប្រើដើម្បីជ្រើសរើសមិនត្រឹមតែតុលាការកំពូល និងសភាប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាប្រធានាធិបតី»។
ការអត្ថាធិប្បាយទូទៅបានពិពណ៌នាអំពីរដ្ឋប្រហារថាជាអកុសលត្រឡប់ទៅថ្ងៃអាក្រក់នៃទសវត្សរ៍មុន។ ប៉ុន្តែវាខុស។ នេះជារដ្ឋប្រហារយោធាលើកទីបីក្នុងមួយទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ ដែលសុទ្ធតែអនុលោមតាម«រឿងដដែលៗ»។ ទីមួយនៅប្រទេសវេណេស៊ុយអេឡាក្នុងឆ្នាំ 2002 ត្រូវបានគាំទ្រដោយរដ្ឋបាលប៊ូស ដែលទោះជាយ៉ាងណាបានគាំទ្របន្ទាប់ពីការថ្កោលទោសយ៉ាងខ្លាំងនៅអាមេរិកឡាទីន និងការស្ដារឡើងវិញនូវរដ្ឋាភិបាលជាប់ឆ្នោតដោយការបះបោរដ៏ពេញនិយមមួយ។ លើកទី 2004 នៅប្រទេសហៃទីក្នុងឆ្នាំ XNUMX ត្រូវបានអនុវត្តដោយអ្នកធ្វើទារុណកម្មប្រពៃណីរបស់ប្រទេសហៃទី បារាំង និងសហរដ្ឋអាមេរិក។ ប្រធានាធិបតីជាប់ឆ្នោត លោក Jean-Bertrand Aristide ត្រូវបានបំផុសគំនិតទៅកាន់អាហ្វ្រិកកណ្តាល ហើយរក្សានៅចម្ងាយដោយសុវត្ថិភាពពីប្រទេសហៃទី ដោយមេនៃអឌ្ឍគោល។
អ្វីដែលជារឿងប្រលោមលោកក្នុងរដ្ឋប្រហារហុងឌូរ៉ាស គឺអាមេរិកមិនបានផ្តល់ជំនួយដល់ខ្លួនទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ សហរដ្ឋអាមេរិកបានចូលរួមជាមួយអង្គការរដ្ឋអាមេរិកក្នុងការប្រឆាំងរដ្ឋប្រហារ ទោះបីជាមានការថ្កោលទោសច្រើនជាងប្រទេសដទៃទៀត និងដោយគ្មានសកម្មភាពណាមួយ មិនដូចរដ្ឋជិតខាង និងភាគច្រើននៃអាមេរិកឡាទីន។ តែម្នាក់ឯងក្នុងតំបន់ អាមេរិកមិនបានដកឯកអគ្គរដ្ឋទូតរបស់ខ្លួន ដូចប្រទេសបារាំង អេស្ប៉ាញ និងអ៊ីតាលី រួមជាមួយនឹងរដ្ឋអាមេរិកឡាទីននោះទេ។
វាត្រូវបានគេរាយការណ៍ថាទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនមានព័ត៌មានជាមុនអំពីរដ្ឋប្រហារដែលអាចកើតមាន ហើយបានព្យាយាមរារាំងវា។ វាលើសពីការស្រមើស្រមៃដែលថាវ៉ាស៊ីនតោនមិនមានចំណេះដឹងជិតស្និទ្ធអំពីអ្វីដែលកំពុងដំណើរការនៅក្នុងប្រទេសហុងឌូរ៉ាស ដែលពឹងផ្អែកខ្លាំងលើជំនួយរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ហើយយោធារបស់ពួកគេត្រូវបានបំពាក់អាវុធ បណ្តុះបណ្តាល និងណែនាំដោយវ៉ាស៊ីនតោន។ ទំនាក់ទំនងយោធាមានភាពជិតស្និទ្ធជាពិសេសចាប់តាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1980 នៅពេលដែលហុងឌូរ៉ាសគឺជាមូលដ្ឋានសម្រាប់សង្គ្រាមភេរវកររបស់រីហ្គែនប្រឆាំងនឹងនីការ៉ាហ្គា។
ថាតើរឿងនេះនឹងបង្ហាញជាជំពូកមួយទៀតនៃ "រឿងដែលកើតឡើងដដែលៗ" នៅតែត្រូវបានគេមើលឃើញ ហើយនឹងមិនមានវិធានការតិចតួចលើប្រតិកម្មនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកនោះទេ។
ជាវប្រចាំ
ទាំងអស់ចុងក្រោយបំផុតពី Z ដោយផ្ទាល់ទៅកាន់ប្រអប់សំបុត្ររបស់អ្នក។
Institute for Social and Cultural Communications, Inc. គឺជា 501(c)3 មិនរកប្រាក់ចំណេញ។
EIN # របស់យើងគឺ #22-2959506 ។ ការបរិច្ចាគរបស់អ្នកគឺអាចកាត់ពន្ធបានតាមកម្រិតដែលអាចអនុញ្ញាតបានដោយច្បាប់។
យើងមិនទទួលយកមូលនិធិពីការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ឬអ្នកឧបត្ថម្ភសាជីវកម្មទេ។ យើងពឹងផ្អែកលើម្ចាស់ជំនួយដូចជាអ្នក ដើម្បីធ្វើការងាររបស់យើង។
ZNetwork៖ ព័ត៌មានខាងឆ្វេង ការវិភាគ ចក្ខុវិស័យ និងយុទ្ធសាស្ត្រ