Má þar nefna erfiðleika fólks almennt við að taka á því að stórhamfarir, af því tagi sem þeir hafa áður ekki haft neina reynslu af, geti orðið fyrir þeim. Nýlegt dæmi um þetta var hörmuleg töf í Evrópu og Bandaríkjunum árið 2020 á skilningi á alvarleika kransæðaveirufaraldursins og að hann yrði ekki bundinn við austur Asíu.
Hræðilegustu afleiðingar loftslagskreppunnar eru enn í framtíðinni, jafnvel þótt vísbendingar kunni að vera um hamfarir í skógareldunum í Ástralíu og Kaliforníu og aukinni eyðimerkurmyndun ríkja í Miðausturlöndum og Norður-Afríku frá Írak til Tsjad. Fólk talar kannski um að færa fórnir fyrir barnabörn sín og fyrir komandi kynslóðir, en búast sjaldan við því í reynd. „Gerðu það fyrir afkomendur,“ hvetur gamli brandarinn sem oft er kenndur við Groucho Marx, en í raun miklu eldri. "En hvað hafa allir afkomendurnir gert fyrir mig?" kemur svarið.
Fólk kann að hafa áhyggjur af loftslagskreppunni, en það þýðir ekki að það sé fúslega samþykkt hærra eldsneytisskatta. Pólitískir leiðtogar bæði í lýðræðisríkjum og valdstjórnarríkjum skilja að fólki líkar ekki við ríkisstjórnir af neinu tagi sem fara með skerðingu á lífskjörum þeirra, nema þeir séu hræddir við mikla ógn eins og stríð eða heimsfaraldur, og hugsanlega ekki einu sinni þá.
Á vettvangi ríkisstjórnarinnar er önnur sterk hvatning einfaldlega sú að pólitískum, skrifræðis- og hernaðarlegum völdum líði vel í kalda stríðsheimi stórveldaátaka. Það var þessi árekstra sem veitti þeim gríðarleg áhrif og miklar fjárveitingar í upphaflega kalda stríðinu gegn kommúnisma og Sovétríkjunum, og það er engin ástæða til að gera það aftur. „Þetta hjálpar til við að útskýra eldmóðinn sem vestræn öryggiselíta hefur meðtekið hugmyndina um nýtt kalt stríð gegn Rússlandi og Kína – líking sem er bæði að mestu röng og algjörlega óþörf,“ skrifar Lieven.
Að benda á þetta er ekki vörn fyrir einræðisstjórn þjóðernissinnaðra stjórna í Moskvu og Peking, eða nánar tiltekið kúgun Pútíns á gagnrýnendum sínum og fastsettar kosningar eða ofsókna Xi Jinping á hendur Uyghurum og fangelsun andstæðinga í Hong Kong.
Hvað varðar raunpólitík eru Rússland og Kína minni aðilar en þeir eru sýndir af þeim sjálfum eða af óvinum sínum. Rússland er kannski enn kjarnorkustórveldi, en í Evrópu er það landfræðilega veikara en nokkru sinni síðan á 17. öld. Kína er kannski með næststærsta hagkerfi heimsins, en að láta eins og það sé nú með stærsta sjóher heims með því að telja hvern einasta varðbát á strandsvæðum er villandi fyrir ógnandi verðbólgu.
Upptaka Bandaríkjanna á Kína sem keppinaut er deilt af Donald Trump og Joe Biden, en hún hefur viðbótarinntak. Andúð á Kína er tvíhliða mál á þingi, um það bil eina alvarlega sem repúblikanar og demókratar eru sammála um. Þetta er mjög frábrugðið bóluefnisherferðinni og öðrum aðgerðum gegn Covid sem hafa aðeins valdið grimmilegri skiptingu. Í svo tvískiptu pólitísku vettvangi kemur það ekki á óvart að Biden, sem er í erfiðleikum, ýti undir Kína sem óvininn við hliðið og kallar á Bandaríkjamenn að fylkja sér um fánann með nokkurri væntingu um að þeir muni gera það.
Trú og vantrú á loftslagskreppuna er ein ákaflegasta skilin í bandarískum stjórnmálum. Sannfæring um að það sé ekki að gerast eða sé gróflega ýkt er orðin hluti af sjálfsmynd repúblikana. Hin hundrað eða svo leiðtogar heimsins sem komu saman í Glasgow í nóvember munu vita þetta og að skjálfandi lýðræðisstjórn þingsins gæti brátt enda og hindrað frekari loftslagsráðstafanir, svo hvers vegna ættu þeir að gera það sem Bandaríkin geta ekki eða vilja ekki gera? Þeir vita líka að Trump, eða repúblikani sem deilir skoðunum sínum, gæti vel verið aftur í Hvíta húsinu árið 2024.
Alþjóðlegt spil eins og Cop26 mun vera fullt af orðræðu ákalli um alþjóðlegar aðgerðir og samstöðu. Eins og á meðan á heimsfaraldrinum stóð verða raunverulegar aðgerðir, ef þær gerast yfirleitt, af þjóðríkjum sem starfa í eigin hagsmunum. Þrátt fyrir allar heimsendaspár um hamfarir í loftslagsmálum, þá er augnablikið þegar þessi lönd virkilega trúa því að þau standi frammi fyrir tilvistarógnun enn ekki komin.