Boarne: Jerusalem Post
It liket derop dat in mearderheid fan 'e Israeli's en Palestinen it iens wêze soe dat de twa-steate-oplossing net langer in libbensfetbere oplossing is foar it Israelysk-Palestynske konflikt. It liket ek dúdlik dat der gjin oare oplossing is dy't presintearre is dy't leefber liket. Like ûnleefber is de status quo fan 'e bi-nasjonale net-demokratyske realiteit dy't de militêre besetting fan 'e Westbank en de blokkade op Gaza omfettet, dy't yn essinsje mear as twa miljoen minsken finzen set. Binnen it territoarium tusken de Jordaan en de Middellânske See definiearret de helte fan 'e befolking harsels as Palestynsk en de oare helte as joadsk-Israëlysk. Oan 'e basis fan dit konflikt is in mearderheid fan minsken oan beide kanten easke foar it rjocht om in territoriale útdrukking fan har kollektive identiteit te krijen. Dy eask is benammen utere troch it brûken fan geweld en geweld om dat rjocht te berikken, en ek om de oare kant syn rjocht te ûntkennen.
D'r hawwe de ôfrûne desennia ek tiden west dat d'r oan beide kanten in lytse mearderheid like te wêzen dy't ree wie om de kollektive nasjonale rjochten fan 'e oare kant te erkennen, wylst wichtige minderheden binnen beide mienskippen derop oanstie dat sa'n rjocht net bestiet. Ik wit net wat de oplossing foar dit konflikt is, en ik belykje of stypje ek gjin bepaalde werjefte fan in oplossing. Ik kaam yn dit konflikt as ôfstudearre fan in Sionistyske jeugdbeweging. Ik immigrearre nei Israel doe't ik 22 jier âld wie, al erkende dat d'r twa folken yn dit lân wennen.
Yn 1978, myn earste jier as in Israeli, begon ik myn syktocht nei gelikensens en nei frede. Ik haw myn earste twa jier yn Israel trochbrocht as frijwilliger as mienskipswurker yn 'e Israelysk-Palestynske stêd Kafr Kara. Ik wist dat om der in oplossing foar it konflikt te kommen, d'r wjersidige erkenning wêze moast fan kollektive nasjonale rjochten. It ûntkennen fan it bestean fan ien fan 'e folken en har nasjonale ferhaal liedt ta it fuortsetten fan it konflikt en it ûnfermogen om te petearjen mei it doel om te sykjen nei modaliteiten fan hoe't jo yn frede op it lân libje kinne tusken de Rivier en de See.
It erkennen fan it tsjinoerstelde ferhaal hoecht net perfoarst it as wierheid te akseptearjen en it yn syn gehiel te legitimearjen. It betsjut wol in benchmark pleatse en it bestean fan it oare folk akseptearje en dat it oare folk ek selsbeskikkingsrjocht op it Lân hat. Merriam-Webster definiearret selsbeskikking as: "bepaling troch de minsken fan in territoriale ienheid fan har eigen takomstige politike status." D'r binne definysjes fan selsbeskikking dy't soevereiniteit omfetsje, mar soevereiniteit hat in protte foarmen, en it begryp soevereiniteit is troch de ieuwen hinne evoluearre en hat ferskate politike realiteiten oannommen.
Foar Joaden-Israelis en Palestinen dy't mear as in ieu fan acute konflikt oer kontrôle oer it lân hawwe lijen, is ien of oare foarm fan selsbeskikking en soevereiniteit essensjeel, en gjin fan beide kanten is ree om har rjocht op te jaan om har eigen bestimming te kontrolearjen. Beide kanten hawwe de needsaak om har identiteit te garandearjen en feiligens te bieden foar har folk en har lân. Gjin oplossing foar it konflikt kin bestean dy't kânsen foar ekonomyske groei, wolfeart, gelikensens en frije beweging sil foarkomme of beheine.
De ekonomyske ferskillen tusken de kanten hjoed binne in funksje fan it konflikt, en de Israelyske kontrôle oer de gebieten en de ekonomy fan 'e Palestinen. De previnsje troch Israel om de Palestinen har eigen lân en middels folslein te brûken is yn elke mooglike oplossing net akseptabel. It gebrek oan fermogen om oanspraken te meitsjen op earder eigendom fan lân en eigendom fan Palestinen is ek iets dat oanpakt wurde moat by it finen fan oplossingen foar it konflikt, foaral wylst joaden it rjocht hawwe om lannen en eigendommen yn east-Jeruzalem en op oare plakken fan foar 1948 te claimen.
De Oslo twa-steat oplossing wie basearre op de formule dat de Palestinen soe meitsje in steat op 22% fan it lân wylst Israel soe wurde erkend op 78% fan it lân. De disproportionele dielingsformule waard betocht om't de Palestinen de skiedingsresolúsje fan de Feriene Naasjes yn 1947 net akseptearje. resolúsje. Neffens it UN-plan, dat ek ûnevenredich wie om it lytse oantal Joaden in grutter diel fan it lân te jaan, soene beide steaten grutte minderheden fan 'e oare minsken binnen har steat hawwe.
By it ûntbrekken fan 'e oplossing fan twa steaten, en yn' e rin fan it mislearjen fan Oslo, kinne de territoriale parameters feroare hawwe, en d'r kin in need wêze om te kommen mei de 50:50-befolkingsferdieling en de territoriale aspekten fan grutte Palestynske populaasjes binnen de griene line yn 'e Galilea, de Lytse Trijehoek en de Negev. Dit betsjut net needsaaklikerwize it ôfstimmen fan hurde steatsgrinzen op ferskillende rigels, mar yn it werdefiniearjen fan it begryp selsbeskikking en kollektive rjochten. Yn in federaal model koene alle ynwenners fan it hiele territoarium mear as ien soarte identiteitsdokumintaasje hâlde, ynklusyf "boarger fan 'e federale steat" en "boarger fan in sub-autonome-ienheid" binnen de federale steat. Semi-autonome sônes kinne makke wurde wêryn kulturele útdrukkingen fan identiteit beskikber binne dy't steatsstipe wurde op gelikense basis, en selsbestjoerende represintative organen wurde keazen om tsjinsten te leverjen.
Yn in konfederale regeling kinne d'r ek ferskate mooglikheden wêze foar ferskate soarten identiteitsdokumintaasje. It soe basearre wêze kinne op in model fan twa steaten op 'e linen fan 4 juny 1967, wêryn't de mooglikheid wêze koe om boargerskip fan beide steaten te hawwen dy't relevant wêze kinne foar de Palestynske boargers fan Israel en de Joadske boargers fan Palestina. It earste referinsjepunt foar boargerskip soe it fysike ferbliuw fan it yndividu wêze, en dan in twadde mooglikheid foar it oanfreegjen fan boargerskip fan it twadde lân. Alle boargers kinne boargers wêze fan 'e Konfederearre steat op deselde manier as boargers fan' e 27 lannen fan 'e EU har paspoarten fan' e nasjonale steat hâlde dy't ek EU-paspoarten binne.
Dizze problemen binne wichtich, mar oan 'e ein fan' e dei binne de wichtichste fragen relatearre oan kontrôle en feiligens. Wat is de boarne fan autoriteit, en wa hat it rjocht om fysike krêft te mobilisearjen en te brûken? Hjir is d'r gjin oplossing dy't gjin meganismen omfettet dy't eigendom en eksploitearre troch beide kanten tegearre. Dat is ek de basis foar it finen fan oplossingen dy't it libben yn relative frede op dit lân mooglik meitsje kinne - it kin allinnich tegearre mei alle relative partijen oan tafel. It proses fan stap út 'e doaze fan mislearre oplossingen is ferfeelsum en útdaagjend, mar it is ien dêr't wy moatte meidwaan, en hoe earder hoe better.
De skriuwer is in politike en sosjale ûndernimmer dy't syn libben wijd hat oan 'e steat Israel en oan 'e frede tusken Israel en har buorlju. Hy regissearret no The Holy Land Investment Bond.
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes