Yn syn boek, The More You Watch, The Less You Know, meldt Danny Schechter fan Mediachannel in stúdzje fan 'e Universiteit fan Massachusetts, dy't fûn dat minsken dy't it meast fertrouden op televyzje-nijsdekking it minste wisten oer de Golfoarloch en syn oarsprong. Stúdzjeskriuwer, professor Michael Morgan, rapportearret:
"In protte fan harren hienen ek de sterkste mieningen, dy't net tafallich krekt wjerspegelen wat se hearden. Lykas de media wêrfan se ôfhinklik wiene, wiene se praktysk ienriedich yn it kritike omearmjen fan 'e Amerikaanske regearingsposysje. (Aanhelle, Schechter, The More You Watch, The Less You Know, Seven Stories Press, 1997, p.42. http://www.mediachannel.org)
Schechter ferklearret wêrom dit sa is:
"Wy wurde bombardearre mei ynformaasje, hoewol as jo goed sjogge, it measte dêrfan hat in ferlykbere grammatika, in ferlykbere fokus en ferlykbere boarnen, allegear draaie om ynstellings en ûnderwerpen dy't de measte sjoggers tajaan yn enkête nei enkête dat se net echt begripe. Politisy prate politikus-praat; en minsken dy't wirklike macht hâlde of dy't krityske ynvestearringsbesluten nimme of strategyen efter de skermen formulearje, sprekke selden hielendal. De wrâld fan nijs en de wrâld fan 'e wierheid binne faak wrâlden apart." (ibid, s. 43)
Op fergelykbere wize, yn in rapport ferstoppe yn 'e Underwiis-seksje fan' e Guardian, rapporteart Greg Philo fan Glasgow University Media Group ûndersyk útfierd nei de effekten fan televyzjerapportaazje op it publyk begryp fan it Israelysk-Palestynske konflikt.
In trochsneed fan minsken fan ferskillende leeftiden en eftergrûnen waard in rige fragen steld oer it konflikt en wat se hiene begrepen út tv-nijs. De measte minsken (82%) neamden tv-nijs as har boarne en yn mindere mjitte kranten. It ûndersyk die bliken dat in protte minsken net folle begripe fan 'e redenen foar it konflikt en syn oarsprong. It wie dúdlik, meldt Philo, "dat dit gebrek oan begryp (en yndie misbegryp) waard fersterke troch de nijsberjochten". (Philo, 'Missing in action', The Guardian, 16 april 2002)
It ûndersyk rjochte him op it nijs fan 'e middei, iere jûn en lette nacht op BBC1 en ITN. De bulletins fan 28 septimber oant en mei 16 oktober 2000 waarden transkribearre en it oantal tekstrigels dat oan ferskate tema's wijd wie, waard teld. Fan 3,536 tekstrigels ferklearre mar 17 de skiednis fan it konflikt. As gefolch, "it wie dúdlik dat in protte minsken net begrepen dat de Palestinen ûnderwurpen wiene oan in militêre besetting en net wisten wa't de besette gebieten 'besette'". TV-nijsjournalisten brûkten soms it wurd 'besetten', mar ferklearren net dat de Israeli's belutsen wiene by in militêre besetting. Yn 'e stekproef fan 300 jongeren wist 71% net dat it de Israeli's wiene dy't de gebieten besette. Allinich 9% wist dat it de Israeli's wiene en dat de kolonisten Israelyske wiene. Der wiene eins mear minsken (11%) dy't leauden dat de Palestinen de gebieten besette en dat de kolonisten Palestynsk wiene.
Om't mar 17 fan 'e 3,536 tekstrigels de oarsprong fan it konflikt beskreau, wie it publyk net bewust dat Palestynske flechtlingen út har huzen en lân ferdreaun waarden doe't Israel yn 1948 oprjochte waard. Se wisten net dat oarloch tusken Israel en har Arabyske buorlju yn Maaie 1948 twong mear minsken om te flechtsjen, en dat in protte fan 'e flechtlingen ferhuze nei Gaza (dat kaam ûnder de kontrôle fan Egypte) en nei de Westbank fan' e Jordaan (ûnder Jordaanske kontrôle). Se wisten ek net dat Israel yn 1967 in fierdere oarloch fochten, Gaza en de Westbank besette, en sadwaande de Palestynske flechtlingen ûnder har militêre kontrôle bringe. East-Jeruzalem, dat grutte religieuze en kulturele betsjutting hat foar sawol Israelis as Palestinen, waard ek beset (nommen út Jordaanje). Dizze militêre besettings waarden bitter ferset troch de Palestinen, foar in part om't Israel "delsettings" boude oer de militêr besette gebieten. De delsettings jouwe strategyske en militêre kontrôle oer it gebiet en syn wetter, de krúsjale boarne yn 'e besette gebieten. Philo skriuwt:
"It soe net lang duorre hawwe op it nijs om te sizzen dat in protte fan 'e Palestynske ekonomy ôfhinklik wie fan wetter en dat elke Israeli no trije kear safolle wetter konsumearre as in Palestyn. Us ynterviewden wisten heul min fan sokke saken. ”
Sjoggers binne net bewust dat de ûnophâldende media-útbylding fan 'e FS as in frustrearre fredesmakker dy't in earfolle oplossing siket, in bedrog is. In typysk, resint foarbyld fan dizze casual propagandising ferskynde yn 'e Guardian:
"Hoop op frede yn Israel waard stevich fêstlein op 'e Amerikaanske sekretaris fan steat, Colin Powell, doe't hy ree om hjoed nei Jeruzalem te reizgjen nei't hy de stipe fan Ruslân, de EU en de UN-sekretaris-generaal, Kofi Annan, yn in dei fan yntinsive dei krige. diplomaat juster yn Madrid." (Giles Tremlett, 'Jeropa en UN-pin hopet op Powell's besite - Ferklearring easket dat Israel him weromlûkt', de Guardian, 11 april 2002)
Yn feite, lykas Normaal Finkelstein skriuwt, hawwe de FS konsekwint tsjin in freedsume resolúsje fan it konflikt ferset. Op 'e fyfde needsesje fan' e Algemiene Gearkomste, dy't yn 'e neisleep fan' e oarloch fan 1967 byinoar kaam, wie d'r "hast ienriedigens" oer "it weromlûken fan 'e wapene troepen út it grûngebiet fan oanbuorjende Arabyske steaten beset yn' e resinte oarloch" om't "elkenien it iens is" dat d'r gjin territoriale winst wêze soe troch militêre ferovering. (Sekretaris-generaal U Thant, gearfetting fan it debat fan 'e Algemiene Gearkomste. Norman G. Finkelstein, 'First the Carrot, Then the Stick: Behind the Carnage in Palestine', ZNet-side, 18 april 2002)
De Feilichheidsried diene dêrnei deselde eask foar in folsleine Israelyske weromlûking yn oerienstimming mei it prinsipe fan "de net-admissibility fan it oernimmen fan grûngebiet troch oarloch" - ynskreaun yn Resolúsje 242 fan 'e Feriene Naasjes, neist it rjocht fan "elke steat yn 'e regio" om har soevereiniteit respektearje.
Begjin yn 'e midden fan' e jierren '1970, in wiziging fan UN Resolúsje 242 foarsjoen foar de oprjochting fan in Palestynske steat yn 'e Westbank en Gaza ienris Israel weromlutsen nei syn pre-juny 1967 grinzen. Utsein foar de FS en Israel (en sa no en dan in Amerikaanske kliïntsteat), hat in ynternasjonale konsensus de formule foar folsleine weromlûking/folsleine erkenning stipe, as wat de "twa-steat" delsetting neamd wurdt, foar de ôfrûne 25 jier. De FS smieten it iennichste feto út fan resolúsjes fan 'e Feiligensried yn 1976 en 1980 dy't rôpen foar in twa-steaten delsetting dy't waard ûnderskreaun troch de Palestynske Befrijingsorganisaasje (PLO) en de frontline Arabyske steaten. In resolúsje fan 'e Algemiene Gearkomste fan desimber 1989 neffens ferlykbere rigels passearre 151-3 (gjin ûnthâldens), de trije negative stimmen útbrocht troch Israel, de FS en Dominika.
Finkelstein konkludearret:
"It probleem mei de Bush-administraasje, wurde wy ferskate kearen ferteld, is dat it net genôch dwaande is mei it Midden-Easten, in diplomatike leechte dy't de missy fan Colin Powell moat folje. Mar wa joech it grien ljocht foar Israel om de bloedbaden te begean? Wa levere de F-16's en Apache-helikopters oan Israel? Wa hat veto de resolúsjes fan 'e Feiligensried dy't oproppen om ynternasjonale monitors om tafersjoch te hâlden op' e reduksje fan geweld? En wa hat krekt it foarstel blokkearre fan 'e topamtner fan' e minskerjochten fan 'e Feriene Naasjes, Mary Robinson, om gewoan in team foar feiten nei de Palestynske gebieten te stjoeren?
"Besjoch dit senario. A en B wurde beskuldige fan moard. It bewiis docht bliken dat A foar B it moardwapen levere, A joech B it "all-dúdlike" sinjaal, en A foarkaam dat omstanders de skriemen fan it slachtoffer beantwurdzjen. Soe it oardiel wêze dat A net genôch ferloofd wie of dat A net sa skuldich wie as B oan moard?”
It rapport fan Philo makket in bespot fan 'e tafallige oanname makke troch in protte mainstream kommentators, dat de media net 'dûmme', om't it publyk al stom is. Rod Liddle, eardere redakteur fan Radio 4's Today-programma en no reguliere Guardian-kollumnist, skriuwt:
"D'r sille dejingen wêze dy't, lykas ik, trochgean mei te sneinjen op 'e televyzje, gewoan om't it TV is en foar gjin echte, logyske reden ... Televyzjenijs wurdt pleatst op in grutter yntellektueel nivo dan dat easke troch de sjogger." (Rod Liddle, 'News to me', de Guardian, 19 novimber 2001.)
Liddle foeget ta: "It algemiene nivo fan yntelliginsje is folle heger yn nijs dan dat easke."
Mar sa't it rapport fan Philo oanjout, kin dat net sa wêze, om't it nivo fan yntelliginsje yn tv-reportaazjes op 'e boaiem leit - mei hast gjin histoaryske eftergrûn of betsjuttingsfolle kontekst, is it faaks letterlik ûnbegryplik. Minder as dit is net mooglik.
Werom nei de katastrofe fan it Israelysk-Palestynske konflikt, falt Philo gear:
“Sûnder de diskusje oer oarsprong en oarsaken sitte wy oer mei rekken oer it nijs fan deistige eveneminten, wêryn't blike kin dat de 'gewoane' wrâld pas fersteurd wurdt as de Palestinen oproerje of bombardearje. Dit is fansels de opfetting fan 'e Israelyske regearing en it nijs hie de neiging te oscilleren tusken dit en de opfetting dat geweld troch beide kanten waard útfierd yn in 'syklus' fan 'tit-for-tat' moarden. De Palestinen leauwe dat se har fersette tsjin in yllegale en gewelddiedige besetting."
Op fergelykbere wize, Fairness and Accuracy in Reporting (FAIR: www.fair.org) rapportearre dat op april 4, 2002, 300 Israelis en 1,200 Palestinen waarden fermoarde sûnt de hjoeddeiske Intifada begûn yn septimber 2000. Fan it begjin fan de Intifada oant 17 maart 2002, de trije grutte Amerikaanske netwurken 'nachtlik nijs shows brûkt guon fariaasje fan it wurd 'ferjilding' ('retaliearre', 'sil retaliearje', ensfh.) 150 kear om oanfallen yn it Israelysk-Palestynske konflikt te beskriuwen. Sawat 79 prosint fan dy ferwizings wiene nei Israelyske 'ferjilding' tsjin Palestinen. Allinich 9 prosint ferwiisde nei Palestynske 'ferjilding' tsjin Israeli's. (Sawat 12 prosint wie dûbelsinnich of ferwiisde tagelyk nei beide kanten.)
Dizze ferskil is signifikant, FAIR stelt:
"De term 'ferjilding' suggerearret in definsive hâlding oannommen yn reaksje op in oar syn agresje. It leit ek de ferantwurdlikens foar de syklus fan geweld oan 'e doar fan' e partij dy't 'wraak' wurdt, om't se nei alle gedachten it konflikt inisjearre. (FAIR, 'In US Media, Palestinians Attack, Israel Retaliates', 4 april 2002)
Robert Fisk fan 'e Independent rapportearret de grimmitige wierheid:
"De Israelyske line - dat Palestinen yn wêzen ferantwurdlik binne foar 'geweld', ferantwurdlik foar it fermoardzjen fan har eigen bern troch Israelyske soldaten, ferantwurdlik foar it wegerjen fan konsesjes foar frede - is hast folslein akseptearre troch de media." (Fisk, 'De biased rapportaazje dy't killing akseptabel makket', de Independent, 14 novimber 2000)
Sa meldt Philo ien 18-jierrige út in fokusgroep as kommentaar: "Jo tinke altyd oan de Palestinen as echt agressyf fanwegen de ferhalen dy't jo op it nijs hearre. Ik lei har altyd de skuld yn myn eigen holle.”
En dochs, op deselde dei dat it rapport fan Philo yn 'e Guardian begroeven waard, ferfolge de titel fan it lêste artikel fan Jonathan Freedland yn deselde krante de grutte, selsbetsjinnende myte fan iepenheid fan 'e Britske media:
"It grutste part fan 'e wrâld sjocht Palestinen as de slachtoffers, mar yn Israel en de FS wurde eveneminten in oare betsjutting jûn." (Freedland, 'Parallel universes', the Guardian, 17 april 2002)
Wis yn Brittanje, dan sjogge wy "de Palestinen as slachtoffers". En wa hat dizze earlike werjefte levere? Wêrom ús moedige en earlike media, fansels - de TV bulletins en kranten ferantwurdlik foar it ynformearjen fan 82% fan Philo syn stúdzje groep.
Freedland's argumint is symptomatysk foar in konsekwinte en djip yngrinzen oanstriid ta selsbedrog fûn by in protte 'liberale' sjoernalisten - om't se wat witte, leauwe se dat elkenien it wit. Boppedat leauwe se dat sy en de rest fan de media derfoar soarge hawwe dat elkenien it wit. Yn 'e echte wrâld besteegje sjoernalisten it grutste part fan har tiid oan it bombardearjen fan it publyk mei kontekstfrije, fergriemde ûnsin dy't de goedkarde fêstigingsline befoarderet troch suggestje en psychologyske manipulaasje. De rest fan de tiid prate sjoernalisten gewoan mei elkoar. Stan Cloud, fan it US Citizen Election Project, ferklearret it probleem:
"Al jierren hawwe politike sjoernalisten primêr foar harsels rapportearre en dogge dat yn in taal ('spinmeisters', 'sêft jild', 'opfolgjende polls') dy't in protte Amerikanen frjemd en ferfrjemjend fine." (Skechter, op., cit., p.56)
Sa jout de lêste edysje fan Media Guardian in learboekfoarbyld fan hoe't de media wurdt sjoen as neat te meitsjen mei it ûnwittende publyk, allinich foar ynsiders fan 'e media-yndustry:
"Media Guardian.co.uk: Tekstwarskôgings: Wês de earste om te witten oer de lêste ûntjouwings yn 'e mediasektor. Media warskôgings, dekking fan reklame, útstjoering, nije media, marketing, de stêd, parse en publisearjen, wurde stjoerd direkt ... nei jo mobile telefoan. Fyn hjoed út as ITV Digital yn ûntfangst giet. (Guardian, 15 april 2002)
John Pilger besprutsen koartlyn de skyn fan 'mediaseksjes':
"As de mediasiden har wurk diene, soene se it befoarderjen fan de karriêres fan mediamanagers oan 'e kant sette en de ortodoksy útdaagje fan it rapportearjen fan in frauduleuze 'oarloch tsjin terrorisme' ..." (Pilger, 'Moatte wy yn 'e oarloch gean tsjin dizze bern?', The New Statesman, 25 maart 2002)
Yn westerske demokrasyen hiene wy de minsken ús better dwaande mei it stimmen op Pop Idols, it rouwe fan keninklikens en it sjen fan Reality TV, want polityk is ús neat. Mar eins is dit sa't it moat, of sa sizze ús kulturele elites ús - polityk is net in teken fan machtige, sûne boargers en in bloeiende demokrasy, mar fan kultureel primitivisme:
"De polityk is ferdwûn yn dit lân, en dat is in geweldige earbetoan oan har heul evoluearre karakter." (Martin Amis, Channel 4 News, 31 maaie 2000)
Of beskôgje de titel fan in artikel fan Barry Cox yn 'e (terjochte) folle misledige Observer:
"Ta ferdigenjen fan politike apathy - desyllúzje fan kiezers mei peilings en politisy is net folle mear as in teken fan frede en wolfeart." (Barry Cox, the Observer, 16 july 2000)
Of sa't Madeleine Bunting it slagge om te skriuwen, koart nei strjitprotesten troch hûnderttûzenen Amerikaanske, Britske en oare hertstochtlike besoarge boargers yn Seattle (novimber 1999) en Washington (april 2000):
"Litte wy earlik wêze, wa makket har folle oer polityk bûten in lytse elite fan profesjonele politisy, kommentators, beliedswinsken en in bult fan partijaktivisten? Wannear hawwe jo foar it lêst in razende rûzje hân - of sels koart petear - mei immen oer polityk? (Madeleine Bunting, 'No politics, we're British', the Guardian, 15.5.00)
Mar nettsjinsteande de standert promoasje fan apathy yn 'e mainstream, dingen feroarje. Robert Fisk - dy seldsume fisk, in earlike mainstream ferslachjouwer - is in briljante en moedige kritikus fan it Amerikaanske belied yn it Midden-Easten. Fisk ferwachte fansels in fijannige ûntfangst doe't er koartlyn syn earste besite oan 'e Amerikaanske Midwesten sûnt 11 septimber brocht, foaral om't it tema fan syn petearen en lêzingen wie: "de leffe, idle, spinleaze manier wêrop Amerikaanske sjoernalisten har ferhalen lobotomisearje fan it midden easten". (Fisk, 'Fear and Learning in America', de Independent, 16 augustus 2002)
Dit wie wat Fisk belibbe:
"Trije jier lyn slagge it my om in Washington auditorium mei 600 sitten te foljen mei mar 32 Amerikanen. Mar yn Chicago en Iowa en Los Angeles dizze moanne kamen se yn har hûnderten - hast 900 op ien plak oan 'e Universiteit fan Súdlik Kalifornje - en se sieten yn 'e gongen en gongen en bûten de doarren. It wie net om't Lord Fisk yn 'e stêd wie. Miskien wie de titel fan myn praatsje – '11 septimber: freegje wa't it dien hat, mar freegje yn 'e himel net wêrom' – provosearjend. Mar foar it grutste part kamen se, sa't de fraach-en-antwurd-sesjes gau bliken dien, om't se har nocht hiene om te sûgjen troch de televyzjenijsnetwurken en de rjochtse punditokrasy.
"Noait earder bin ik troch Amerikanen frege: "Hoe kinne wy ús parseberjocht it Midden-Easten earlik meitsje?" of - folle mear steurend - "Hoe kinne wy ús regearing ús opfettings reflektearje?" De fragen binne in trap, fansels. Britten hawwe advys oan 'e Feriene Steaten skood sûnt wy de Unôfhinklikheidsoarloch ferlearen, en ik soe net meidwaan oan har nûmer. Mar it feit dat dizze fragen steld wurde koenen - meastentiids troch Amerikanen fan middelbere leeftyd sûnder famylje-komôf yn it Midden-Easten - suggerearre in djippe feroaring yn in oant no ta aardige befolking.
David Edwards is meiredakteur fan Media Lens. Oanmelde foar fergees Media Alerts by www.medialens.org
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes