Έχω βαρεθεί λίγο την ιστορία του «εξοργισμένου» στρατιώτη. Ήταν προβλέψιμο, φυσικά. Ο 38χρονος λοχίας που σφαγίασε 16 Αφγανούς αμάχους, συμπεριλαμβανομένων εννέα παιδιών, κοντά στην Κανταχάρ αυτή την εβδομάδα, δεν είχε επιστρέψει στη βάση μόλις οι εμπειρογνώμονες της άμυνας και τα αγόρια και τα κορίτσια της ομάδας σκέψης ανακοίνωσαν ότι ήταν «εξοργισμένος». Όχι ένας κακός, κακός, ανόητος τρομοκράτης – που θα ήταν, φυσικά, αν ήταν Αφγανός, ειδικά Ταλιμπάν – αλλά απλώς ένας τύπος που τρελάθηκε.
Αυτή ήταν η ίδια ανοησία που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τους δολοφόνους αμερικανούς στρατιώτες που έτρεξαν σαστισμένοι στην ιρακινή πόλη Haditha. Ήταν η ίδια λέξη που χρησιμοποιήθηκε για τον Ισραηλινό στρατιώτη Baruch Goldstein που σφαγέασε 25 Παλαιστίνιους στη Χεβρώνα – κάτι που επεσήμανα σε αυτό το έγγραφο λίγες μόνο ώρες πριν ο λοχίας του επιτελείου «εξοργιστεί» ξαφνικά στην επαρχία Κανταχάρ.
«Προφανώς διαταραγμένος», «μάλλον διαταραγμένος», ανακοίνωσαν οι δημοσιογράφοι, ένας στρατιώτης που «θα μπορούσε να έχει υποστεί κάποιου είδους κατάρρευση» (The Guardian), ένας «απατεώνας στρατιώτης των ΗΠΑ» (Financial Times) του οποίου η «έξαρση» (The New York Times) «αναμφίβολα [sic] διαπράχθηκε σε μια πράξη τρέλας» (Le Figaro). Πραγματικά? Πρέπει να τα πιστεύουμε αυτά; Σίγουρα, αν ήταν τελείως ταραγμένος, ο λοχίας μας θα είχε σκοτώσει 16 Αμερικανούς συμπατριώτες του. Θα είχε σφάξει τους συντρόφους του και μετά θα έβαζε φωτιά στα σώματά τους. Αλλά, όχι, δεν σκότωσε Αμερικανούς. Επέλεξε να σκοτώσει Αφγανούς. Υπήρχε μια επιλογή. Γιατί λοιπόν σκότωσε Αφγανούς; Χθες μάθαμε ότι ο στρατιώτης είχε δει πρόσφατα έναν από τους συντρόφους του με σπασμένα τα πόδια του. Τι γίνεται όμως;
Η αφήγηση του Αφγανιστάν έχει λοβοτομηθεί περίεργα – λογοκρίθηκε, ακόμη – από εκείνους που προσπαθούν να εξηγήσουν αυτή την απαίσια σφαγή στην Κανταχάρ. Θυμήθηκαν τις πυρπολήσεις του Κορανίου –όταν τα αμερικανικά στρατεύματα στο Μπαγκράμ έριξαν κοράνια σε μια φωτιά– και τους θανάτους έξι στρατιωτών του ΝΑΤΟ, δύο από τους οποίους Αμερικανούς, που ακολούθησαν. Αλλά καταρρίψτε με αν δεν ξέχασαν –και αυτό ισχύει για κάθε αναφορά για τις τελευταίες δολοφονίες– μια αξιοσημείωτη και εξαιρετικά σημαντική δήλωση του ανώτατου διοικητή του αμερικανικού στρατού στο Αφγανιστάν, στρατηγού John Allen, ακριβώς πριν από 22 ημέρες. Πράγματι, ήταν τόσο ασυνήθιστη μια δήλωση που έκοψα την αναφορά των λόγων του Άλεν από την πρωινή μου εφημερίδα και την τοποθέτησα μέσα στον χαρτοφύλακά μου για μελλοντική αναφορά.
Ο Άλεν είπε στους άνδρες του ότι «τώρα δεν είναι η ώρα για εκδίκηση για τους θανάτους δύο αμερικανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στις ταραχές της Πέμπτης». Θα πρέπει, είπε, «να αντισταθούν σε όποια παρόρμηση μπορεί να έχουν να αντεπιτεθούν» αφού ένας Αφγανός στρατιώτης σκότωσε τους δύο Αμερικανούς. «Θα υπάρξουν στιγμές όπως αυτή όταν ψάχνετε για το νόημα αυτής της απώλειας», συνέχισε ο Άλεν. «Θα υπάρξουν στιγμές όπως αυτή, όταν τα συναισθήματά σας θα διέπονται από θυμό και επιθυμία να αντεπιτεθείτε. Τώρα δεν είναι η ώρα για εκδίκηση, τώρα είναι η ώρα να κοιτάξετε βαθιά μέσα στην ψυχή σας, να θυμηθείτε την αποστολή σας, να θυμηθείτε την πειθαρχία σας, να θυμάστε ποιός είσαι."
Τώρα αυτή ήταν μια εξαιρετική έκκληση να γίνει από τον διοικητή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Ο κορυφαίος στρατηγός έπρεπε να πει στον υποτιθέμενο καλά πειθαρχημένο, επίλεκτο, επαγγελματικό στρατό του να μην «εκδικηθεί» τους Αφγανούς που υποτίθεται ότι βοηθούσαν/προστατεύουν/τρέφουν/εκπαιδεύουν κ.λπ. Έπρεπε να πει στους στρατιώτες του να μην διαπράξουν φόνο . Ξέρω ότι οι στρατηγοί θα έλεγαν τέτοια πράγματα στο Βιετνάμ. Αλλά το Αφγανιστάν; Έχει φτάσει σε αυτό; Φοβάμαι μάλλον ότι έχει. Επειδή – όσο κι αν αντιπαθώ τους στρατηγούς – έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς και, σε γενικές γραμμές, έχουν μια πολύ καλή ιδέα για το τι συμβαίνει στις τάξεις. Και υποψιάζομαι ότι ο Άλεν είχε ήδη προειδοποιηθεί από τους κατώτερους αξιωματικούς του ότι οι στρατιώτες του είχαν εξοργιστεί από τις δολοφονίες που ακολούθησαν τις πυρκαγιές του Κορανίου – και μπορεί να αποφασίσουν να κάνουν ένα ξεφάντωμα εκδίκησης. Ως εκ τούτου, προσπάθησε απεγνωσμένα –σε μια δήλωση που ήταν τόσο συγκλονιστική όσο και αποκαλυπτική– να προλάβει ακριβώς τη σφαγή που έγινε την περασμένη Κυριακή.
Ωστόσο, οι «ειδικοί» σβήστηκαν εντελώς από το κουτί της μνήμης όταν έπρεπε να μας πουν για αυτές τις δολοφονίες. Καμία υπόνοια ότι ο στρατηγός Άλεν είχε πει αυτά τα λόγια δεν επιτρεπόταν στις ιστορίες τους, ούτε μια αναφορά – γιατί, φυσικά, αυτό θα έβγαζε τον λοχία του επιτελείου μας από την «εξοργισμένη» αγκύλη και θα του έδινε ένα πιθανό κίνητρο για τις δολοφονίες του. Ως συνήθως, οι journos είχαν μπει στο κρεβάτι με τον στρατό για να δημιουργήσουν έναν τρελό παρά έναν δολοφόνο στρατιώτη. Κακή κεφάλι. Από το κεφάλι του. Δεν ήξερε τι έκανε. Δεν είναι περίεργο που τον έδιωξαν από το Αφγανιστάν με τέτοια ταχύτητα.
Όλοι έχουμε κάνει τις μικρές μας σφαγές. Υπήρχε ο My Lai, και ο δικός μας μικρός My Lai, σε ένα χωριό της Μαλαισίας που ονομαζόταν Batang Kali όπου οι Σκωτσέζοι φρουροί – που συμμετείχαν σε μια σύγκρουση εναντίον αδίστακτων κομμουνιστών εξεγερμένων – δολοφόνησαν 24 άοπλους εργάτες καουτσούκ το 1948. Φυσικά, μπορεί κανείς να πει ότι οι Οι Γάλλοι στην Αλγερία ήταν χειρότεροι από τους Αμερικανούς στο Αφγανιστάν –μια γαλλική μονάδα πυροβολικού λέγεται ότι «εξαφάνισε» 2,000 Αλγερινούς μέσα σε έξι μήνες– αλλά αυτό είναι σαν να λέμε ότι είμαστε καλύτεροι από τον Σαντάμ Χουσεΐν. Αλήθεια, αλλά τι βάση για την ηθική. Και περί αυτού πρόκειται. Πειθαρχία. Ηθική. Θάρρος. Το θάρρος να μην σκοτώνεις για εκδίκηση. Αλλά όταν χάνεις έναν πόλεμο που προσποιείσαι ότι κερδίζεις – φυσικά μιλάω για το Αφγανιστάν – υποθέτω ότι είναι υπερβολικό να ελπίζεις. Ο στρατηγός Άλεν φαίνεται ότι έχανε τον χρόνο του.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά