Πηγή: Η Ανεξάρτητη
Όταν οι δύο παλιοί πολιτικοί απατεώνες εμφανίστηκαν στο Λευκός Οίκος αυτή την εβδομάδα με την πιο διαταραγμένη, φαρσική τραγική κωμωδία Μέση Ανατολή ιστορία, ήταν δύσκολο να ξέρεις αν έπρεπε να γελάσεις ή να κλάψεις.
Το σχέδιο «ειρήνης» 80 σελίδων από τον Λευκό Οίκο περιείχε 56 αναφορές στο «Όραμα» στις πρώτες 60 σελίδες του – και ναι, με ένα κεφαλαίο V σε κάθε περίσταση για να προτείνει, υποθέτω, ότι αυτή η «συμφωνία του αιώνα» ήταν μια υπερφυσική αποκάλυψη. Δεν ήταν, αν και μπορεί να το είχε γράψει ένας υπερ-ισραηλινός.
Αποχαιρέτησε τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες – το περίφημο/διαβόητο «δικαίωμα της επιστροφής» και όλους όσους τώρα σαπίζουν στα στρατόπεδα της Μέσης Ανατολής. αντίο στην παλιά πόλη του Ιερουσαλήμ ως παλαιστινιακή πρωτεύουσα· αντίο σε UNRWA, η υπηρεσία αρωγής του ΟΗΕ. Αλλά χαιρέτισε μια μόνιμη ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και την πλήρη προσάρτηση σχεδόν κάθε εβραϊκής αποικίας που χτίστηκε εκεί ενάντια σε όλο το διεθνές δίκαιο.
Είναι δεδομένο, φυσικά – και είναι εδώ και μέρες – ότι αυτή η ανοησία μπορεί απλώς να ρίξει λίγη μαγική σκόνη πάνω από τα βάσανα των ηγετών της Αμερικής και Ισραήλ. Ως δύο απατεώνες, Ντόναλντ Τραμπ υπό παραπομπή και Μπενιαμίν Νετανιάχου κατηγορούμενοι για διαφθορά, χαμογέλασαν υπό το χειροκρότημα των υποστηρικτών τους στην Ουάσιγκτον, έγινε αμέσως σαφές ότι αυτό το ψευδές έγγραφο –που περιείχε εξίσου παραλογισμό, μπουρλέσκ και θλιβερή κοινοτοπία– κατέστρεψε για πάντα κάθε ελπίδα ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους οποιουδήποτε είδους. Δεν ήταν αυτό που έλεγε, αλλά έπρεπε μόνο να ρίξετε μια ματιά στη λατρεία – όπου η κατοχή του Ισραήλ, η μεγαλύτερη στη σύγχρονη ιστορία, περιγράφηκε ως «αποτύπωμα ασφαλείας» και όπου το Συμφωνία του Όσλο καταρρίφθηκε ως μια συμφωνία που παρήγαγε «κύματα τρόμου και βίας».
Πραγματικά, όλοι πρέπει να διαβάσουν αυτές τις 80 σελίδες. Και κάθε αναγνώστης θα πρέπει να τα διαβάσει δύο φορές, σε περίπτωση που, την πρώτη φορά, έχασαν κάποια επιπλέον κραυγαλέα ταπεινότητα που επιβλήθηκε στους Παλαιστίνιους.
Το έγγραφο δεν ήταν απλώς ένα δώρο στο Ισραήλ. Ενσωμάτωσε κάθε ισραηλινή απαίτηση που είχε διατυπωθεί ποτέ στην Ουάσιγκτον (συν μερικές ακόμη) και ουσιαστικά κατέστρεψε κάθε προσπάθεια του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. κάθε ψήφισμα του ΟΗΕ για την αποχώρηση του Ισραήλ· κάθε προσπάθεια της ΕΕ και της Τετραμερούς για τη Μέση Ανατολή να παράγουν μια δίκαιη και δίκαιη λύση στον παλαιστινιο-ισραηλινό πόλεμο.
Εν ολίγοις, το Ισραήλ –κάτω από αυτή την άθλια «συμφωνία», καταδικασμένη αν και μέσα σε δευτερόλεπτα– θα αποκτήσει όλη την Ιερουσαλήμ για πάντα, το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Όχθης, θα κατέχει σχεδόν κάθε εβραϊκή αποικία στην κατεχόμενη γη και θα κυριαρχήσει σε έναν αφοπλισμένο, κομμένο, στειρωμένο Παλαιστινιακό λαό που πρέπει να υποσχεθεί ότι θα αποκαλεί το Ισραήλ το «εθνικό κράτος του εβραϊκού λαού» (αν και σχεδόν το 21% του λαού του είναι Άραβες), να λογοκρίνει τα σχολικά του βιβλία, να συλλαμβάνει και να ανακρίνει όποιον τολμήσει να αντιταχθεί στον ισραηλινό κατακτητή και που θα έχει ένα σύμπλεγμα των χωριών έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ για να ονομαστεί πρωτεύουσα.
Είναι αλήθεια ότι αυτό είναι ένα μοναδικό και ιστορικό ντοκουμέντο που το θηριοτροφείο Τραμπ (ειδικά ο γαμπρός Jared Kushner) έχει δημιουργήσει, καθώς η πεποίθησή της ότι οι Παλαιστίνιοι θα ονειρευόντουσαν να αποδεχτούν ένα τόσο διαταραγμένο, φαρσικό σύνολο πολιτικών αιτημάτων δεν έχει προηγούμενο στον δυτικό κόσμο. Αλλά πότε πρέπει εμείς οι δημοσιογράφοι να κάνουμε όλα τα στάδια, αναρωτήθηκα πότε τελείωσα την ανάγνωση των 56 «Οραμάτων» –υπάρχουν και άλλα, παρεμπιπτόντως, με πεζά, και αρκετές «αποστολές»– και τη λίστα των απαγορεύσεων που επιβλήθηκαν εναντίον των Παλαιστινίων; Αυτά περιελάμβαναν, θα πρέπει να σημειώσουμε, την οδηγία ότι «το κράτος της Παλαιστίνης δεν μπορεί να ενταχθεί σε κανέναν διεθνή οργανισμό, εάν μια τέτοια ιδιότητα έρχεται σε αντίθεση με τις δεσμεύσεις του Κράτους της Παλαιστίνης για αποστρατικοποίηση και παύση του πολιτικού και δικαστικού πολέμου κατά του Κράτους του Ισραήλ». Αντίο λοιπόν και στην προστασία του Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Μερικοί από τους συναδέλφους μου έπεσαν σε αποπληξία, όπως ο Marwan Bishara του Al Jazeera. Φάρσα, απάτη, μανία, σουρεαλιστική, οπορτουνιστική, λαϊκιστική και κυνική. Χρησιμοποίησε όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς – αλλά σίγουρα μάσαγε τα λόγια του. Ο Γκίντεον Λέβι, ο ήρωάς μου από την ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, δεν ήταν τόσο αποπληκτικό. Ήταν αποκαλυπτικός. Ήταν «το τελευταίο καρφί στο φέρετρο αυτού του πτώματος που είναι γνωστό ως η λύση των δύο κρατών», έγραψε και δημιούργησε μια πραγματικότητα «στην οποία το διεθνές δίκαιο, τα ψηφίσματα της διεθνούς κοινότητας και ιδιαίτερα των διεθνών θεσμών δεν έχουν νόημα».
Δεν υπάρχει παλαιστινιακό κράτος, είπε ο Λέβι, και δεν θα υπάρξει ποτέ. Πρέπει να είναι μια δημοκρατία μεταξύ της Ιορδανίας και της Μεσογείου –ίσα δικαιώματα τόσο για τους Ισραηλινούς όσο και για τους Παλαιστίνιους– διαφορετικά το Ισραήλ θα γίνει κράτος απαρτχάιντ. Ο Τραμπ είχε δημιουργήσει «έναν κόσμο στον οποίο ο γαμπρός του προέδρου των ΗΠΑ είναι πιο ισχυρός από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Εάν επιτρέπονται οι οικισμοί, όλα επιτρέπονται». Αρκετά.
Αλλά εμείς οι συγγραφείς και οι δημοσιογράφοι και οι «ειδικοί» και οι αναλυτές εξακολουθούμε να διαθέτουμε τα εργαλεία για να αντιμετωπίσουμε αυτό το βλέμμα; Δεν είναι αυτή η στιγμή –όχι μόνο το τέλος της ηθικής, της δικαιοσύνης, της ακεραιότητας, της αξιοπρέπειας– για να θέσουμε ένα ολοένα πιο σημαντικό ερώτημα: πότε θα πρέπει οι δημοσιογράφοι να σταματήσουν να παίρνουν αυτό το πράγμα (και τους εαυτούς τους) στα σοβαρά; Απλώς το να γράφεις για αυτό το μπαλάκι του Τραμπ σαν να είναι πραγματικό ή εφαρμόσιμο ή ακόμα και συζητήσιμο είναι κατά κάποιο τρόπο ταπεινωτικό, ταπεινωτικό, παράλογο. Όχι μόνο για τα κουνέλια των μέσων ενημέρωσης, αλλά για εκείνους που πρέπει να υποστούν τις συνέπειες αυτού του φρικτού εγγράφου. οι Παλαιστίνιοι και όλοι όσοι έχουν υποστηρίξει πιστά τα απολύτως εύλογα αιτήματά τους για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Συνειδητοποίησα λίγες ώρες αφότου το διάβασα ότι, για κάθε μουσουλμάνο κατά του Ισραήλ που πιστεύει στη φανταστική, τρελή λεκτικότητα της «Σιωνιστικής συνωμοσίας», αυτές οι 80 σελίδες του σημειωματάριου του Λευκού Οίκου απλώς θα ενίσχυαν αυτές τις απίστευτες πεποιθήσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ίσως θα έπρεπε να προσκαλούμε τους κωμικούς μας να γίνουν ρεπόρτερ. Ή ζητήστε από τους σκιτσογράφους μας να γράψουν την ιστορία. Ή ίσως θα έπρεπε να στραφώ σε αυτήν την εξαιρετική λειτουργία του Ripley's Believe It or Not για να μεταφέρω το μήνυμα. Είτε το πιστεύετε είτε όχι: ένας πρόεδρος των ΗΠΑ έδωσε σε μια ξένη δύναμη το δικαίωμα να καταλαμβάνει αιώνια τη γη κάποιου άλλου. Για μένα, αυτό αποτυπώνει την ιστορία σε 15 λέξεις.
Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι σε αντάλλαγμα για την άθλια παράδοσή τους, οι Παλαιστίνιοι θα λάβουν μετρητά, μετρητά και περισσότερα μετρητά – εκατομμύρια πράσινοι σε σελίδες γραφημάτων και σχεδίων χρηματοδότησης και τουρισμός «ταχείας διαδρομής» (αυτή η φράση χρησιμοποιείται στην πραγματικότητα στο το έγγραφο) και τεράστιες επενδύσεις, «κοινωνική βελτίωση» (sic), «αυτοδιάθεση» (sic πάλι, υποθέτω) και «ένα μονοπάτι προς μια αξιοπρεπή εθνική ζωή, σεβασμό, ασφάλεια και οικονομική ευκαιρία…».
Και ο Μπόρις Τζόνσον δεν είπε στον Τραμπ ότι ήταν «ένα θετικό βήμα προς τα εμπρός»; Και ο Dominic Raab μας δεν την αποκάλεσε «μια σοβαρή πρόταση» που αξίζει «γνήσια και δίκαιη εξέταση»;
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, όντως.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά