Τα Παλαιστινιακά Έγγραφα είναι τόσο καταδικαστικά όσο η Διακήρυξη Μπάλφουρ.
Η Παλαιστινιακή «Αρχή» –πρέπει να βάλει κανείς αυτή τη λέξη σε εισαγωγικά– ήταν προετοιμασμένη και είναι έτοιμη να παραιτηθεί από το «δικαίωμα επιστροφής» ίσως επτά εκατομμυρίων προσφύγων σε αυτό που είναι τώρα το Ισραήλ για ένα «κράτος» που μπορεί να είναι μόνο 10 τοις εκατό (το πολύ) της βρετανικής εντολής στην Παλαιστίνη.
Και καθώς αυτά τα φοβερά χαρτιά αποκαλύπτονται, ο αιγυπτιακός λαός ζητά την πτώση του Προέδρου Μουμπάρακ και οι Λιβανέζοι διορίζουν έναν πρωθυπουργό που θα τροφοδοτεί τη Χεζμπολάχ. Σπάνια ο αραβικός κόσμος έχει δει κάτι τέτοιο.
Ξεκινώντας με τα Παλαιστινιακά Έγγραφα, είναι σαφές ότι οι εκπρόσωποι του παλαιστινιακού λαού ήταν έτοιμοι να καταστρέψουν κάθε ελπίδα των προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Θα είναι – και είναι – αγανάκτηση για τους Παλαιστίνιους να μάθουν πώς οι εκπρόσωποί τους τους γύρισαν την πλάτη. Δεν υπάρχει τρόπος με τον οποίο, υπό το φως των Παλαιστινιακών Εγγράφων, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να πιστέψουν στα δικαιώματά τους.
Έχουν δει σε φιλμ και σε χαρτί ότι δεν θα επιστρέψουν. Αλλά σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο –και αυτό δεν σημαίνει τον μουσουλμανικό κόσμο– υπάρχει τώρα μια κατανόηση της αλήθειας που δεν υπήρχε πριν.
Δεν είναι πλέον δυνατόν οι άνθρωποι του αραβικού κόσμου να λένε ψέματα ο ένας στον άλλο. Τα ψέματα τελείωσαν. Τα λόγια των ηγετών τους –που είναι, δυστυχώς, δικά μας λόγια– έχουν τελειώσει. Είμαστε εμείς που τους οδηγήσαμε σε αυτόν τον χαμό. Εμείς είμαστε που τους είπαμε αυτά τα ψέματα. Και δεν μπορούμε να τα ξαναδημιουργήσουμε πια.
Στην Αίγυπτο, εμείς οι Βρετανοί αγαπούσαμε τη δημοκρατία. Ενθαρρύναμε τη δημοκρατία στην Αίγυπτο – μέχρι που οι Αιγύπτιοι αποφάσισαν ότι ήθελαν το τέλος της μοναρχίας. Μετά τους βάλαμε στη φυλακή. Τότε θέλαμε περισσότερη δημοκρατία. Ήταν η ίδια παλιά ιστορία. Ακριβώς όπως θέλαμε οι Παλαιστίνιοι να απολαμβάνουν τη δημοκρατία, με την προϋπόθεση ότι ψήφιζαν τους σωστούς ανθρώπους, θέλαμε και οι Αιγύπτιοι να αγαπήσουν τη δημοκρατική μας ζωή. Τώρα, στον Λίβανο, φαίνεται ότι η λιβανέζικη «δημοκρατία» πρέπει να πάρει τη θέση της. Και δεν μας αρέσει.
Θέλουμε οι Λιβανέζοι, φυσικά, να υποστηρίξουν τους ανθρώπους που αγαπάμε, τους σουνίτες μουσουλμάνους υποστηρικτές του Ραφίκ Χαρίρι, του οποίου η δολοφονία –δικαίως πιστεύουμε– ενορχηστρώθηκε από τους Σύρους. Και τώρα έχουμε, στους δρόμους της Βηρυτού, το κάψιμο αυτοκινήτων και τη βία κατά της κυβέρνησης.
Και λοιπόν πού πάμε; Θα μπορούσε, ίσως, ο αραβικός κόσμος να επιλέξει τους ηγέτες του; Μήπως πρόκειται να δούμε έναν νέο αραβικό κόσμο που δεν ελέγχεται από τη Δύση; Όταν η Τυνησία ανακοίνωσε ότι ήταν ελεύθερη, η κ. Χίλαρι Κλίντον έμεινε σιωπηλή. Ήταν ο πρόεδρος του Ιράν που είπε ότι ήταν χαρούμενος που έβλεπε μια ελεύθερη χώρα. Γιατί ήταν αυτό;
Στην Αίγυπτο, το μέλλον του Χόσνι Μουμπάρακ φαίνεται όλο και πιο θλιβερό. Ο γιος του, μπορεί κάλλιστα να είναι ο επιλεγμένος διάδοχός του. Αλλά υπάρχει μόνο ένα Χαλιφάτο στον μουσουλμανικό κόσμο, και αυτό είναι η Συρία. Ο γιος του Χόσνι δεν είναι ο άνθρωπος που θέλουν οι Αιγύπτιοι. Είναι ένας ελαφρύς επιχειρηματίας που μπορεί – ή όχι – να μπορέσει να σώσει την Αίγυπτο από τη δική της διαφθορά.
Ο διοικητής ασφαλείας του Χόσνι Μουμπάρακ, κάποιος κ. Σουλεϊμάν που είναι πολύ άρρωστος, μπορεί να μην είναι ο άντρας. Και όλο αυτό το διάστημα, σε όλη τη Μέση Ανατολή, περιμένουμε να δούμε την πτώση των φίλων της Αμερικής. Στην Αίγυπτο, ο κ. Μουμπάρακ πρέπει να αναρωτιέται πού πετάει. Στον Λίβανο, οι φίλοι της Αμερικής καταρρέουν. Αυτό είναι το τέλος του κόσμου των Δημοκρατικών στην Αραβική Μέση Ανατολή. Δεν ξέρουμε τι ακολουθεί. Ίσως μόνο η ιστορία μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά