Α, να είναι «βιώσιμο» κράτος! Η λέξη «βιώσιμο» έχει γίνει πλέον το βασικό και το τέλος της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Παλαιστίνη. «Από την πλευρά της», μας είπε ο Τζορτζ Μπους, «η νέα κυβέρνηση του Ισραήλ, καθώς θα εξαλειφθεί η τρομοκρατική απειλή και θα βελτιώνεται η ασφάλεια, αναμένεται να υποστηρίξει τη δημιουργία ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους».
Λοιπόν, αφού ο Αριέλ Σαρόν, ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός, λέει ότι οι Παλαιστίνιοι μπορεί να πάρουν μόνο το 50 τοις εκατό της Δυτικής Όχθης και τα νέα μέλη του στην κυβέρνηση συνασπισμού του είναι όλα για περισσότερους οικισμούς σε αυτήν την περιοχή, γιατί οι Μουσουλμάνοι να πάρουν αυτή τη συζήτηση στα σοβαρά; Δεν το κάνουν. Είναι απλώς άλλο ένα λεκτικό κόλπο για να παρακινήσετε τους Άραβες να υποστηρίξουν - ή τουλάχιστον να αποδεχτούν - στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.
Ούτε μια φορά ο Πρόεδρος Μπους δεν ανέφερε τη λέξη «πετρέλαιο» –εκτός από μια σύντομη αναφορά στο καταστροφικό «πρόγραμμα πετρελαίου για τρόφιμα»– αν και υπήρχε μόνο μία αναφορά στα κατεχόμενα εδάφη (ή «τα λεγόμενα κατεχόμενα» όπως ο Ντόναλντ Ράμσφελντ άδοξα τους αποκαλούσε). Αλλά μόλις η Αμερική καταλάβει το Ιράκ, ποιο επιχείρημα μπορούν να αναπτύξουν οι Άραβες εναντίον του Ισραήλ; Εάν η Δυτική Όχθη είναι κατεχόμενη, το ίδιο είναι και το Ιράκ. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέλαβαν το Ιράκ για να γλιτώσουν τον κόσμο από τον «τρόμο», γιατί το Ισραήλ να μην καταλάβει τη Δυτική Όχθη για να γλιτώσει από τον «τρόμο»; Λίγοι έχουν ακόμη επεξεργαστεί αυτή την επικίνδυνη εξίσωση.
Μεγάλο μέρος της ομιλίας του Μπους στο American Enterprise Institute γράφτηκε στη γλώσσα του Ισραήλ. «Αν ο πόλεμος μας αναγκαστεί από την άρνηση του Ιράκ να αφοπλιστεί, θα συναντήσουμε έναν εχθρό που κρύβει τις στρατιωτικές του δυνάμεις πίσω από αμάχους, που έχει τρομερά όπλα, που είναι ικανός για οποιοδήποτε έγκλημα». Αυτή ακριβώς είναι η γλώσσα του Ariel Sharon. Η εξίσωση που αναμένεται να κατανοήσουν τα άλλα αραβικά κράτη περιέχεται σε εκείνη τη δυσοίωνη πρόταση του κ. Μπους ότι μετά το «πέρασμα» του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, «θα δοθεί σαφής προειδοποίηση σε άλλα καθεστώτα ότι η υποστήριξη της τρομοκρατίας δεν θα γίνει ανεκτή». Κατά κύριο λόγο, αυτό είναι ένα μήνυμα για τη Συρία, μετά για το Ιράν και μετά για όποιον άλλον δεν έχει γονατίσει μπροστά στους Αμερικανούς.
Για να το υποστηρίξουμε αυτό, μας ζητείται να πιστέψουμε –ακόμα και οι Άραβες που ζουν στη Μέση Ανατολή καλούνται να πιστέψουν– ότι «στο Ιράκ, ένας δικτάτορας κατασκευάζει και κρύβει όπλα που θα μπορούσαν [sic] να του επιτρέψουν να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή και να εκφοβίσει τον πολιτισμένο κόσμο». Ο ίδιος άνθρωπος «έχει στενούς δεσμούς με τρομοκρατικές οργανώσεις και θα μπορούσε να τους εφοδιάσει με τα τρομερά μέσα για να χτυπήσουν αυτή τη χώρα». Ή όχι, ανάλογα με την περίπτωση.
Και αν μιλάμε για τη Βόρεια Κορέα, μπορείτε να ξεχάσετε όλες αυτές τις ανοησίες για την «αλλαγή καθεστώτος».
Οι Άραβες ενδιαφερόντουσαν, προφανώς, για τον «συνασπισμό περισσότερων από 90 χωρών», μέχρι που συνειδητοποίησαν ότι αυτός ο «συνασπισμός» απλώς συλλάμβανε υπόπτους της Αλ Κάιντα, δεν σχεδίαζε να εισβάλει στο Ιράκ. Και όταν ο κ. Μπους είπε ότι η Αμερική είχε «συλλάβει ή με άλλο τρόπο είχε αντιμετωπίσει πολλούς βασικούς διοικητές της Αλ Κάιντα», ένα ή δύο χαμόγελα στα πρόσωπα των φιλικών Αράβων δικτατόρων της Αμερικής μπορεί να είχε συγχωρεθεί. Η φράση «ή αντιμετωπιστεί με άλλον τρόπο» θα τους είναι τόσο οικεία όσο και ντροπή για τις ΗΠΑ.
Έτσι, πηγαίνουμε σε ένα «ελεύθερο και ειρηνικό Ιράκ». Αλλά τι μας είπε ο Πρόεδρος Μπους; «Η ζωή και η ελευθερία του Ιράκ έχουν μεγάλη σημασία για εμάς», είπε.
Από πότε? Όταν Ιρακινοί άνδρες και γυναίκες βιάζονταν στους θαλάμους βασανιστηρίων του Προέδρου Σαντάμ το 1983, ο Ντόναλντ Ράμσφελντ βρισκόταν στη Βαγδάτη και ρωτούσε τον Ιρακινό ηγέτη εάν μπορούσε να ανοίξει ξανά την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η ανοικοδόμηση του Ιράκ θα απαιτήσει «μια συνεχή δέσμευση από πολλά έθνη», αλλά «θα παραμείνουμε στο Ιράκ όσο χρειαστεί και ούτε μια μέρα παραπάνω». Πόσο εξαιρετικό. Διότι αυτές είναι ακριβώς οι ίδιες λέξεις που χρησιμοποίησε το Ισραήλ όταν εισέβαλε στον Λίβανο το 1982. Το Ισραήλ χρειάστηκε 22 χρόνια και εκατοντάδες ζωές Ισραηλινών –και χιλιάδες ζωές Αράβων– προτού λήξει αυτή η κατοχή.
Αχ, τι είναι να πολεμάς για την «ελευθερία ενός καταπιεσμένου λαού» – αυτός είναι ο κ. Μπους για το Ιράκ – υπό τον όρο, φυσικά, να μην είναι Παλαιστίνιοι.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά