Veel mensen in de anti-oorlogsbeweging proberen zichzelf gerust te stellen: Bush kan Iran onmogelijk aanvallen. Hij beschikt niet over de middelen om dat te doen, of misschien is zelfs hij niet dwaas genoeg om aan een dergelijke onderneming deel te nemen. Er worden verschillende specifieke redenen aangevoerd, zoals: Als hij aanvalt, zullen de sjiieten in Irak de Amerikaanse aanvoerlijnen doorsnijden. Als hij aanvalt, zullen de Iraniërs de Straat van Ormuz blokkeren of wereldwijd sluimerende terroristische netwerken ontketenen. Rusland zal een dergelijke aanval niet toestaan. China zal dit niet toestaan; zij zullen de dollar dumpen. De Arabische wereld zal ontploffen.
Dit alles is twijfelachtig. De sjiieten in Irak zijn niet alleen maar gehoorzaam aan Iran. Als ze niet in opstand komen tegen de Verenigde Staten als hun eigen land bezet is (of als ze niet erg systematisch in opstand komen), is het niet waarschijnlijk dat ze in opstand komen tegen de VS als een buurland wordt aangevallen. Wat betreft het blokkeren van de Straat of het ontketenen van terrorisme: dit zal alleen maar een rechtvaardiging zijn voor meer bombardementen op Iran. Een van de belangrijkste casus belli tegen Iran is immers, ongelofelijk, dat het land zogenaamd het verzet tegen de Amerikaanse troepen in Irak zou helpen, alsof die troepen daar thuis zouden zijn. Als dat kan werken als argument voor het bombarderen van Iran, dan zal elke tegenmaatregel die Iran zou kunnen nemen eenvoudigweg meer bombardementen, mogelijk nucleair, ‘rechtvaardigen’. Iran is sterk in de zin dat het niet kan worden binnengevallen, maar het kan weinig doen tegen langeafstandsbombardementen, die gepaard gaan met nucleaire dreigingen.
Rusland zal zijn militaire opbouw (die nu ver achterloopt op die van de VS) laten escaleren, maar het kan niet anders, en Washington zal de Russische reactie maar al te graag gebruiken als argument voor het versterken van zijn eigen strijdkrachten. China houdt zich uitsluitend bezig met zijn eigen ontwikkeling en zal de dollar niet laten vallen om niet-economische redenen. De meeste Arabische regeringen, zo niet hun bevolking, zullen er positief tegenover staan als de Iraanse sjiitische leiders vernederd worden. Die regeringen beschikken over voldoende politiemachten om elke volksoppositie onder controle te houden – dat is tenslotte wat ze na de aanval op Irak hebben kunnen doen.
Met de vervanging van Chirac door Sarkozy, en de vrijwel volledige eliminatie van wat er nog over was van de Gaullisten (hoofdzakelijk door middel van rechtszaken over nogal triviale zaken), is Frankrijk veranderd van het meest onafhankelijke Europese land in het armste land (dit was in feite het belangrijkste onderwerp bij de recente presidentsverkiezingen, maar het werd tijdens de campagne zelfs nooit ter sprake gebracht). In Frankrijk is seculier ‘links’ bovendien in hoofdzaak fanatiek tegen Iran om de gebruikelijke redenen (vrouwen, religie). Er zullen noch voor, noch na het bombardement grootschalige demonstraties plaatsvinden in Frankrijk. En zonder Franse steun kan Duitsland – waar de oorlog waarschijnlijk zeer impopulair is – altijd het zwijgen worden opgelegd met herinneringen aan de Holocaust, zodat er geen noemenswaardig verzet tegen de oorlog uit Europa zal komen (behalve mogelijk van de moslimbevolking, die één van de nog meer argument om te bewijzen dat ze ‘achterlijk’, ‘extremistisch’ en vijanden van onze ‘democratische beschaving’ zijn.
Alle ideologische wegwijzers voor een aanval op Iran zijn aanwezig. Het land is grondig gedemoniseerd omdat het niet aardig is voor vrouwen, homo's of joden. Dat op zichzelf is voldoende om een groot deel van Amerikaans ‘links’ te neutraliseren. De kwestie is natuurlijk niet of Iran aardig is of niet – volgens onze opvattingen – maar of er enige juridische reden is om het land aan te vallen, en die is er niet; maar de dominante ideologie van de mensenrechten heeft, vooral aan de linkerkant, het recht op interventie op humanitaire gronden gelegitimeerd, waar en wanneer dan ook, en die ideologie is erin geslaagd de minder belangrijke kwestie van het internationaal recht volledig op een zijspoor te brengen.
Israël en zijn fanatieke Amerikaanse aanhangers willen dat Iran wordt aangevallen vanwege zijn politieke misdaden – het steunen van de rechten van de Palestijnen, of het in twijfel trekken van de Holocaust. Beide Amerikaanse politieke partijen staan in gelijke mate onder controle van de Israëllobby, en dat geldt ook voor de media. De anti-oorlogsbeweging is veel te veel bezig met de veiligheid van Israël om Iran serieus te verdedigen, en zij zal de echte architecten van deze komende oorlog – de zionisten – niet aanvallen uit angst ‘antisemitisme uit te lokken’. Het was nogal discutabel om Big Oil de schuld te geven van de oorlog in Irak, maar in het geval van Iran is er, aangezien het land op het punt staat gebombardeerd te worden maar nog niet binnengevallen, geen enkele reden om te denken dat Big Oil de oorlog wil, in tegenstelling tot de zionisten. . In feite is Big Oil waarschijnlijk zeer gekant tegen de oorlog, maar is net zomin in staat deze te stoppen als de rest van ons.
Wat Israël betreft zijn de Verenigde Staten de facto een totalitaire samenleving; geen uitgesproken oppositie is aanvaardbaar. Het Amerikaanse Congres neemt de ene pro-Israëlische of anti-Iraanse resolutie na de andere aan, met een ‘stalinistische’ meerderheid. De bevolking lijkt er niets om te geven. Maar als ze dat wel deden, wat konden ze dan doen? Stemmen? Het kiesstelsel is uiterst bevooroordeeld tegen de opkomst van een derde partij en de twee grote partijen staan eveneens onder zionistische invloed.
Het enige wat de oorlog zou kunnen stoppen zou zijn als de Amerikanen zelf hun eigen regering zouden bedreigen met massale burgerlijke ongehoorzaamheid. Maar dat gaat niet gebeuren. Een groot deel van academisch links heeft het informeren van het grote publiek over de echte wereld al lang geleden opgegeven om te debatteren over de vraag of het Kapitaal een Betekenaar of een Betekenaar is, of om zich zorgen te maken over hun Lichaam en hun Zelf, terwijl predikers hun kudden vertellen zich te verheugen over elke nieuw teken dat het einde van de wereld nabij is. Kinderen in Iran zullen 's nachts niet slapen, maar de liberale Amerikaanse intelligentsia zal de ROW (rest van de wereld) de les lezen over mensenrechten. In feite bewijst de prevalentie van de hierboven aangehaalde ‘geruststellende argumenten’ dat de anti-oorlogsbeweging klinisch dood is. Als dat niet het geval was, zou het land op zijn eigen troepen vertrouwen om de oorlog te stoppen, en niet speculeren over hoe anderen het werk zouden kunnen doen.
Ondertussen zal er een enorme hoeveelheid haat over de wereld zijn uitgespuwd. Maar op de korte termijn kan het lijken op een grote westerse ‘overwinning’, net als de oprichting van Israël in 1948; net als de omverwerping van Mossadegh door de CIA in 1953; net zoals de annexatie van Elzas-Lotharingen een grote Duitse overwinning leek na de Franse nederlaag bij Sedan in 1870. De regering-Bush zal allang verdwenen zijn als de desastreuze gevolgen van die oorlog voelbaar zullen zijn.
PS: Deze tekst is niet bedoeld als profetie, maar als oproep tot (dringende) actie. Ik zal meer dan blij zijn als de feiten bewijzen dat ik ongelijk heb.
Jean Bricmont doceert natuurkunde in België en is lid van het Tribunaal van Brussel. Zijn nieuwe boek, Humanitarian Imperialism, is uitgegeven door Monthly Review Press. Hij is te bereiken op [e-mail beveiligd].
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren